Έθνος, Διεθνισμός και Εργατική Τάξη

Δείγμα από ένα συμπαγές διεθνιστικό προλεταριάτο έτοιμο για την κοινωνική επανάσταση και την κατάκτηση της ηγεσίας του έθνους. Το ποιου έθνους θα καθοριστεί σε διεθνιστικό συνέδριο ......

Συριζαίοι, βρεΚεκεδες, Αντάρσυοι και λοιπές εθνικο-διεθνιστικές δυνάμεις, όλοι ευπρόσδεκτοι!!!!!!

«Xτες έγιναν συζητήσεις στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς για το σημερινό πόλεμο... Οι συζητήσεις κατέληξαν, όπως και έπρεπε να περιμένουμε, στο ζήτημα των "εθνοτήτων" και στη στάση μας απέναντί του... Οι αντιπρόσωποι της "νεαρής Γαλλίας" (όχι εργατικοί) διατύπωσαν την άποψη ότι όλες οι εθνότητες και το ίδιο το έθνος είναι απαρχαιωμένες προλήψεις. Προυντονικός στιρνερισμός... Όλος ο κόσμος θα πρέπει να περιμένει ώσπου να ωριμάσουν οι Γάλλοι και να κάνουν την κοινωνική επανάσταση... Οι Άγγλοι γέλασαν πολύ, όταν άρχισα το λόγο μου λέγοντας ότι ο φίλος μας Λαφάργκ και οι άλλοι που κατάργησαν τις εθνότητες, απευθύνονται σε μας στα γαλλικά, δηλαδή σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν τα 9/10 της συνέλευσης. Παρακάτω έκανα υπαινιγμό ότι ο Λαφάργκ, χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, με την άρνηση των εθνοτήτων εννοεί, όπως φαίνεται, την καταβρόχθισή τους από το πρότυπο γαλλικό έθνος».

Γράμμα του Μαρξ στον Ένγκελς, 20 του Ιούνη του 1866, Άπαντα (ΜΕW), τόμος 31, σελ. 228-229. 

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Έθνους, αυτό μάλιστα στο οποίο αποκρυσταλλώνονται και εκφράζονται όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά του, είναι η Κουλτούρα, ο Πολιτισμός.

Το έθνος μαζί και πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι μια Πολιτισμική Κοινότητα

«Έθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, η οποία εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας στη γλώσσα, στο έδαφος, στην οικονομική ζωή και στην ψυχοσύνθεση που εκδηλώνεται στην κοινότητα της κουλτούρας.

Έτσι, είναι αυτονόητο ότι το έθνος, καθώς και κάθε ιστορικό φαινόμενο, υπόκειται στο νόμο της αλλαγής, έχει την ιστορία του, έχει αρχή και τέλος.

Είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί πως κανένα από τα παραπάνω γνωρίσματα, ξεχωριστά παρμένο, δεν είναι αρκετό για τον ορισμό του έθνους. Ακόμα περισσότερο, είναι αρκετή η απουσία έστω και ενός από τα γνωρίσματα αυτά για να παύσει το έθνος να είναι έθνος».

Στάλιν: «Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα», Γενάρης του 1913, Εκδόσεις Ειρήνη, σελ. 7.


Τα σύγχρονα Έθνη αναδύθηκαν μέσα από τον Φεουδαλισμό με τις απαρχές της Καπιταλιστικής ανάπτυξης, συγκροτήθηκαν στα πλαίσια της απολυταρχίας και εμφανίστηκαν ως αυτόνομες κοινωνικές οντότητες με τις Αστικές και Εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις, με την τελική Νίκη του Καπιταλισμού ως Παγκόσμιου Συστήματος.

Ταυτόχρονα με την επικράτηση του Καπιταλισμού, εμφανίζεται αυτόνομα στο ιστορικό προσκήνιο η αναπτυγμένη στις ξέχωρες Εθνικές της Βάσεις , Σύγχρονη Διεθνή Εργατική Τάξη

Η διεκδίκηση από μέρους της, μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς Παγκόσμιου Καπιταλισμού, ενός νέου Κοινωνικού Συστήματος στη βάση ενός νέου τρόπου παραγωγής του Σοσιαλιστικού, καθιστά αυτήν την διεκδίκηση Διεθνή και επιτάσσει την Διεθνή Δράση γι αυτό, τον Προλεταριακό Διεθνισμό.

Προϋπόθεση ανάπτυξης της εργατικής Τάξης είναι η επικράτηση και ανάπτυξη του Καπιταλισμού.

Έτσι συντάσσεται με τον Καπιταλισμό ενάντια στην Φεουδαρχία, την Απολυταρχία, την Αποικιοκρατία και τους κάθε είδους Εξωεθνείς Επικυρίαρχους.


«Σ' όλο τον κόσμο η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στη φεουδαρχία ήταν συνδεμένη με εθνικά κινήματα . Η οικονομική βάση αυτών των κινημάτων συνίσταται στο ότι, για την πλήρη νίκη της εμπορευματικής παραγωγής, είναι ανάγκη να κατακτήσει η αστική τάξη την εσωτερική αγορά, είναι ανάγκη να ενωθούν σε κράτος τα εδάφη που ο πληθυσμός τους μιλάει την ίδια γλώσσα, παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο για την ανάπτυξη αυτής της γλώσσας και την καθιέρωσή της στη φιλολογία.

Η γλώσσα είναι σπουδαιότατο μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων. Η ενότητα της γλώσσας και η ανεμπόδιστη ανάπτυξή της είναι ένας από τους σπουδαιότερους όρους της πραγματικά ελεύθερης και πλατιάς, ανάλογης με το σύγχρονο καπιταλισμό, εμπορικής κυκλοφορίας, της ελεύθερης και πλατιάς συγκρότησης του πληθυσμού σε κάθε μια τάξη χωριστά, τέλος είναι ο όρος της στενής σύνδεσης της αγοράς με τον κάθε νοικοκύρη ή μικρονοικοκύρη, πωλητή ή αγοραστή.

Γι' αυτό, η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες και, για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη -κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο- χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη.

……. Με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους».

Λένιν: «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών, Φλεβάρης-Μάης του 1914, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1992, σελ. 45-46.


Ο Επαναστατικός Εθνικισμός αλλάζει μορφή με το πέρασμα στον Ιμπεριαλισμό. Ακόμα και οι πρώτες εξεγέρσεις και επαναστάσεις της Εργατικής Τάξης κινούνται μέσα από αυτόν τον Επαναστατικό Εθνικισμό.

Λαμπρό παράδειγμα η Επαναστατική περίοδος του 1848 μέχρι και την Παρισινή Κομμούνα του 1871.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ιστορικά η πρώτη μορφή εκδήλωσης του προλεταριακού Διεθνισμού είναι ο Επαναστατικός Εθνικισμός, που στην συνέχεια και για να γίνεται διαχωρισμός του από τον Αστικό Εθνικισμό που επιδιώκει την ενότητα του Έθνους κάτω από την κυριαρχία των Αστικών και αρχουσών Εκμεταλλευτριών Τάξεων , τον προσαγορεύουμε συνήθως με την ονομασία του Πατριωτισμού.

Ο Επαναστατικός Εθνικισμός υπήρξε η Ιστορική Μήτρα του σύγχρονου Προλεταριακού Διεθνισμού, που δεν συνιστά πραγματικά τίποτα διαφορετικό.

Επαναστατικός Εθνικισμός και Διεθνισμός συναπαρτίζουν Κοινωνική φυσικο Ιστορική συνέχεια ως ενιαίο Όλον.


«Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ' όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης. Εφ' όσον η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστικού εθνικισμού, εμείς είμαστε κατά. Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει και καμιά ανοχή της επιδίωξης προνομίων από μέρους του καταπιεζόμενου έθνους....

Σε κάθε αστικό εθνικισμό καταπιεζόμενου έθνους υπάρχει πανδημοκρατικό περιεχόμενο ενάντια στην καταπίεση κι αυτό ακριβώς το περιεχόμενο το υποστηρίζουμε χωρίς όρους, ξεχωρίζοντας αυστηρά την τάση προς την εθνική του αποκλειστικότητα, καταπολεμώντας την τάση του Πολωνού αστού να καταπιέζει τον εβραίο κ.λπ. κ.λπ».

Λένιν, «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών» σελ. 61.


Ο Διεθνισμός σε Εθνικό επίπεδο συνίσταται στον Αγώνα για την Εθνική Απελευθέρωση και ανεξαρτησία μέχρι και την εγκαθίδρυση Σοσιαλιστικής εξουσίας ως εφαλτήριο για την Διεθνή Επανάσταση και σε παγκόσμια κλίμακα εκφράζεται με την ενεργή υποστήριξη προς του επαναστάτες των άλλων Εθνών, με την ενίσχυση των επαναστάσεων που συντελούνται σε άλλα Έθνη, με την σύνταξη και συστράτευση, τέλος με τα Επαναστατικά Έθνη και εναντίον των αντεπαναστατικών Εθνών .

«Ο λαός έχει μάθει με την πικρή του πείρα ότι "η αδελφική ένωση των λαών της Ευρώπης" δεν κατακτείται μόνο με λόγια και ευσεβείς πόθους, αλλά μόνο με ριζικές επαναστάσεις και αιματηρούς αγώνες. Έχει μάθει ότι το ζήτημα δεν είναι η αδελφική ένωση των Ευρωπαϊκών λαών κάτω από μια και μοναδική δημοκρατική σημαία, αλλά η συμμαχία των επαναστατικών λαών ενάντια στους αντεπαναστατικούς λαούς, μια συμμαχία που υλοποιείται όχι στα χαρτιά αλλά μόνο στο πεδίο της μάχης.»

Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη

Ο Διεθνισμός δεν υπάρχει χωρίς τα Έθνη. Ο Διεθνισμός δυναμώνει στην βάση δυναμώματος της Εθνικής Αρχής, της Εθνικής Κυριαρχίας και όχι αντίθετα.

Ο Εθνομηδενισμός δεν είναι Διεθνισμός, αλλά η ακραία άρνηση του Διεθνισμού.

Δεν συνιστά απλά μια Αντι Σοσιαλιστική - αντικομμουνιστική ιδεολογική Αρχή , αλλά είναι βασικό συστατικό στοιχείο της Ιμπεριαλιστικής Φασιστικής Ιδεολογίας.

«Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα.

Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος.

Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή; Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμε δημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)».

Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ», Άπαντα, τόμος 49, σελ. 329.

Η μετανάστευση στα πλαίσια του Καπιταλισμού, ήταν πάντα ένα Αντιδραστικό Κοινωνικό Φαινόμενο, η αντιδραστικότητα του οποίου επιτάθηκε με το πέρασμα στο Ιμπεριαλιστικό ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού και αποκορυφώνεται σήμερα με την σύγχρονη μαζική Μετανάστευση.

Η επιδοκιμασία της Άναρχης σύγχρονης Μαζικής μετανάστευσης που βάζει σε κίνηση η Παγκόσμια Ιμπεριαλιστική Κεφαλαιοκρατία, δεν είναι μόνο άρνηση του δικαιώματος Αυτοδιάθεσης των Εθνών, αλλά προσχώρηση στον Σύγχρονο ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ του Πολυεθνικού Χρηματιστικού Κεφαλαίου, που επιδιώκει να μετατρέψει τα Εθνικά Κράτη σε ένα είδος Γλωσσικών και Πολιτισμικών Πύργων της Βαβέλ υπό την επικυριαρχία των Ιμπεριαλιστών, για να πνίξει την Επανάσταση, μεταφέροντας το κέντρο βάρους από τους Ταξικούς και Εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες ενάντια στις Κυρίαρχες Τάξεις, σε Εθνικές, Φυλετικές και Θρησκευτικές συγκρούσεις- Αλληλοφαγωμάρες των εργαζομένων, τις οποίες η Χρηματιστική ολιγαρχία θα επιδιαιτητεύει σύμφωνα με τα καθεκάστην συμφέροντά της.

« …. το εθνικό κράτος είναι κανόνας και "νόρμα" του καπιταλισμού, το παρδαλό από εθνική άποψη κράτος είναι καθυστέρηση ή εξαίρεση. Από την άποψη των εθνικών σχέσεων, τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού τους παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία το εθνικό κράτος. Αυτό, εννοείται, δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο κράτος, πάνω στο έδαφος των αστικών σχέσεων, θα μπορούσε ν' αποκλείσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εθνών. Σημαίνει απλώς ότι οι μαρξιστές δεν μπορούν να παραβλέπουν τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που γεννούν τις τάσεις για δημιουργία εθνικών κρατών. Σημαίνει ότι η "αυτοδιάθεση των εθνών" δεν μπορεί να έχει στο πρόγραμμα των μαρξιστών, από ιστορικο-οικονομική άποψη, άλλη σημασία εκτός από την πολιτική αυτοδιάθεση, την κρατική αυτοτέλεια, το σχηματισμό εθνικού κράτους».

Λένιν: «Για το δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών», σελ. 48-49.

Η Εθνική- Πολιτισμική διαφορά, ειδικά σε περιπτώσεις Μαζικής μετανάστευσης πληθυσμών μέσα σε Έθνη με κάθετη διαφορετικότητα, δεν μπορεί να είναι ούτε να γίνει σεβαστή από κανέναν και αντικειμενικά σε παρόμοιες περιπτώσεις δεν μπορεί να υπάρξει αμοιβαία ανοχή σε κοινό τόπο συνύπαρξης, όταν μάλιστα τίθεται υπό διεκδίκηση ο ίδιος Χώρος διαβίωσης.

Αυτό συμβαίνει εξαιτίας των διεκδικήσεων, των άνευ ανεκτικότητας πολιτισμικών κοινοτήτων και αρκεί για να καταστήσει τους Λαούς και τα Έθνη με ανεκτική Κουλτούρα και πολιτισμό μη Ανεκτικά, να δυναμώσει τον αστικό και μικροαστικό Εθνικισμό και να οδηγήσει στην Φασιστικοποίηση ακόμα και των ανεκτικότερων Εθνικών Κοινωνιών.

Η μετά θάνατον του ΣΤΑΛΙΝ επικράτηση του Ρεβιζιονισμού στο Παγκόσμιο Κομμουνιστικό κίνημα, εξέθρεψε και έφερε στο προσκήνιο την ρεφορμιστική μικροαστική Αριστερά.

Στην συνέχεια το βάθαιμα της γενικής κρίσης του Καπιταλιστικού Συστήματος με την Σταδιακή εξαθλίωση της Μικροαστικής Μάζας που εξέπεσε σε ΛΟΥΜΠΕΝ

Εξέθρεψε την σύγχρονη Μικροαστο Λούμπεν Φιλομεταναστευτική Αριστερά, που στην πράξη συντάσσεται με τις εντεταλμένες ΜΚΟ του Πολυεθνικού Κεφαλαίου.

Η Ταξική συγγένεια του ρεφορμιστικού Μικροαστισμού με το Λουμπιναριό συνιστά και την Υλική βάση της συγγένειας ανάμεσα στον Ρεφορμισμό και στον Φασισμό.

Ο ρεφορμιστής συμβιβάζεται με την Αστική εξουσία και δεν θέλει να προκαλέσει την Αστική Τάξη, γι αυτό και γίνεται ρεφορμιστής. Από αυτό- και κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια- εξάγει και το επιχείρημα του εναντίον των Επαναστατών:

''Μας κατηγορείτε ότι με την αντιεθνική και αντιπατριωτική μας Στάση και την υποστήριξη της μετανάστευσης βοηθάμε στην ανάπτυξη του Φασισμού. Εσείς όμως λέγοντας ότι κάνετε το αντίθετο , υιοθετείτε τις θέσεις του Φασισμού και στην ουσία ταυτίζεστε με τον Φασισμό''

Στην πραγματικότητα όμως είναι αυτοί που με την στάση τους αρνούνται στην Εργατική Τάξη να ανυψωθεί σε ΗΓΕΤΙΔΑ ΔΥΝΑΜΗ του ΕΘΝΟΥΣ, καταστρέφοντας τις προϋποθέσεις της αυτόνομης Εθνικής ύπαρξης, υποβοηθώντας την μεταμόρφωση του συνεκτικού Εθνικού κράτους σε Πολυπολιτισμικό κράτος.

Έτσι οδηγούν σε διαιρετική αντιπαλότητα τους εργαζομένους, στην εξαφάνιση της εργατικής Τάξης ως συνεκτικής Κοινωνικής Τάξης και την υποκατάσταση της από μάζα εργαζομένων που δεν συνιστά καν ΤΑΞΗ

Το να τοποθετείται κανείς υπέρ έστω και της Απλής Συνένωσης - πόσο μάλλον συγχώνευσης- των Λαών, Εθνών και κρατών , Ανεξάρτητα από το Κοινωνικό τους σύστημα, χωρίς την διαμεσολάβηση της Κοινωνικής Επανάστασης, τον καθιστά αυτόματα μέρος του κρατούντος Κοινωνικού συστήματος και ακόμα χειρότερα παράγοντα που το ενδυναμώνει.

Ο εργατικός Διεθνισμό αφορά την Διεθνή Ταξική Αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα για τον Σοσιαλισμό. Και από μόνη της η όποια ένωση κάτω από δοσμένους όρους Ταξικής κυριαρχίας ευνοεί τις Κυρίαρχες Τάξεις, που ακριβώς αυτές ισχυροποιούνται περισσότερο από κάθε άλλον από αυτήν την Ένωση, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση των ανεπίλυτων Αστικοδημοκρατικών προβλημάτων που εμποδίζουν την Κοινωνική πρόοδο.

Σε αυτά ακριβώς έγκειται η διαφορά ανάμεσα στις Επαναστατικές και Αντεπαναστατικές Ενώσεις. Η συγχώνευση των Εργατών όλων των Εθνών με όρους Επαναστατικού κινήματος αφορά τα Ταξικά και ουδόλως τα Εθνικά τους Χαρακτηριστικά.

«Αν προσπαθούσε κανείς να εφαρμόσει τη συγχώνευση των εθνών με διατάγματα εκ των άνω, με εξαναγκασμό, θα σήμαινε ότι αυτός μεταβάλλεται σε παιχνιδάκι στα χέρια των ιμπεριαλιστών, πνίγει την υπόθεση της απελευθέρωσης των εθνών, θάβει την υπόθεση της οργάνωσης της συνεργασίας και της αδελφότητας των εθνών. Η τέτοια πολιτική θα ήταν ισοδύναμη με την πολιτική της αφομοίωσης.

Γνωρίζετε, φυσικά, ότι η πολιτική της αφομοίωσης αναμφισβήτητα αποκλείεται από το οπλοστάσιο του μαρξισμού-λενινισμού, ως πολιτική αντιλαϊκή, αντεπαναστατική, ως πολιτική καταστροφική.

Εκτός από αυτό, είναι γνωστό πως τα έθνη και οι εθνικές γλώσσες με εξαιρετική επιμονή και κολοσσιαία δύναμη αντιδρούν στην πολιτική της αφομοίωσης. Οι Τούρκοι αφομοιωτές -οι πιο σκληροί από όλους τους αφομοιωτές- για εκατοντάδες χρόνια κατακρεουργούσαν και σακάτευαν τα βαλκανικά έθνη, όμως όχι μόνο δεν πέτυχαν την εκμηδένισή τους, μα εξαναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Οι τσαρο-ρώσοι εκρωσιστές και Γερμανο-πρώσοι εκγερμανιστές, που ελάχιστα μόνο διάφεραν σε σκληρότητα από τους Τούρκους αφομοιωτές, για εκατό και περισσότερα χρόνια κατακομμάτιαζαν και κατακρεουργούσαν το πολωνικό έθνος, όπως ακριβώς και οι Πέρσες και Τούρκοι αφομοιωτές κατακομμάτιαζαν και κατακρεουργούσαν και κατέστρεφαν το αρμενικό και γεωργιανό έθνος, όμως όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να εκμηδενίσουν αυτά τα έθνη, μα -αντίθετα- εξαναγκάστηκαν, επίσης κι αυτοί, να συνθηκολογήσουν».

Στάλιν: «Το Εθνικό Ζήτημα και ο Λενινισμός», Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1949, Από το «Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα», Εκδόσεις Ειρήνη, σελ. 116.

Οι Κοινωνικές Τάξεις, όπως και τα Έθνη , δεν ορίζονται στη βάση των ιδιοτήτων των μελών τους, αλλά στην βάση της ιστορικο κοινωνικής συνολικότητας τους. Το να παραβλέπει κανείς αυτό σημαίνει να ξεπέφτει σην μεταφυσική και τον ιδεαλισμό.

Η προάσπιση της ιστορικο κοινωνικής συνολικότητας, του κοινού χαρακτήρα, του Εθνικού πολιτισμού και ταυτότητας της Εργατικής Τάξης αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την διεκδίκηση της ηγεσίας του Έθνους από μέρους της. Όρο εκ των ων ουκ άνευ.

«Από μαρξιστική άποψη, όμως, τέτοιοι γενικοί και αφηρημένοι ορισμοί, όπως ο "μη πατριωτισμός", δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Η πατρίδα, το έθνος, είναι ιστορικές κατηγορίες. Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ' ένα τέτοιο πόλεμο και δεν φοβάμαι τις λέξεις "υπεράσπιση της πατρίδας" όταν αναφέρονται σ' ένα τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. Οι σοσιαλιστές τάσσονται πάντοτε με το μέρος των καταπιεζόμενων και συνεπώς δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων που έχουν σκοπό τη δημοκρατική ή σοσιαλιστική πάλη ενάντια στην καταπίεση».

Λένιν : «Γράμμα προς τον Μπορίς Σουβάριν», Δεκέμβρης του 1916, Άπαντα, τόμος 30, σελ. 262

Με την τάχα Αριστερή ιδεολογικοποίηση της σύγχρονης Μαζικής μετανάστευσης με αστικούς ανθρωπιστικούς προσχηματισμούς, οι θεωρητικοί της Μικροαστολούμπεν ''Αριστεράς'' του Ιμπεριαλισμού , εξυμνούν την αποεθνικοποίηση της Εργατικής Τάξης όλων των Χωρών, Λαών και Εθνών , την αποσάθρωση της και την μετατροπή της σε άμορφη μάζα Δούλων του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

«Εντελώς ανεξάρτητα από κάθε "διεθνιστική" και "ανθρωπιστική" φρασεολογία για "δικαιοσύνη στην Ιρλανδία" -γιατί αυτό είναι αυτονόητο στο Συμβούλιο της Διεθνούς- το άμεσο απόλυτο συμφέρον της εργατικής τάξης της Αγγλίας απαιτεί να κόψει τους σημερινούς δεσμούς της με την Ιρλανδία! Και αυτή είναι η πιο βαθιά πεποίθησή μου και στηρίζεται σε λόγους που εν μέρει δεν μπορώ να ανακοινώσω ούτε στους ίδιους τους Αγγλους εργάτες. Πολύ καιρό νόμιζα ότι το ιρλανδικό καθεστώς μπορεί να ανατραπεί με την άνοδο της αγγλικής εργατικής τάξης. Πάντα υποστήριζα αυτή την άποψη στο "Βήμα της Νέας Υόρκης". Η πιο βαθιά μελέτη του ζητήματος με έπεισε για το αντίθετο. Η αγγλική εργατική τάξη δεν θα καταφέρει να κάνει τίποτα αν προηγούμενα δεν απαλλαγεί από την Ιρλανδία... Η αγγλική αντίδραση στην Αγγλία έχει τις ρίζες της στην υποδούλωση της Ιρλανδίας».

Γράμμα του Μαρξ στον Ένγκελς, 10 του Δεκέμβρη του 1869, Άπαντα (ΜΕW), τομ. 32, σελ. 414-415

Ο Καπιταλισμός δεν Διεθνοποιείται προς όφελος της Προλεταριακής Επανάστασης, αλλά ενάντια στην Εργατική Τάξη.

Με την κεφαλαιοκρατική Διεθνικότητα, η Πολιτισμική διαφορετικότητα, αποκτά κοινές πατρίδες και γίνεται αντιπαλότητα. Η Διεθνική επανάσταση των όλων εναντίον όλων θριαμβεύει και ο Σοσιαλισμός παραπέμπεται μετά την Δευτέρα Παρουσία, αφού αλληλοσκοτωθούν όλοι οι αλληλοτρωγόμενοι μεταξύ τους για τις προσφερόμενες από το Κεφάλαιο θέσεις εργασίας και για να επιβάλλει ο καθένας τον δικό του καλύτερο και προτιμητέο πολιτισμό προς χάριν του κύριου Χάντιγκτον.

Με την σύγχρονη Ιμπεριαλιστική Μαζική Μετανάστευση δίπλα στα εξωτερικά σύνορα των Εθνικών κρατών και με την αποδόμηση τους, θα προκύψουν επιπλέον εσωτερικά σύνορα κατατεμαχισμού και αντιπαλότητας, που θα εμποδίζουν την επαναστατική Σοσιαλιστική ενοποίηση της ανθρωπότητητας.

«Ο Ένγκελς λέει εκεί (σ.σ. στο έργο του "Ο Πάδος και ο Ρήνος"), ανάμεσα στ' άλλα, ότι τα σύνορα "των μεγάλων και βιώσιμων εθνών της Ευρώπης" στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης, που καταβρόχθισε μια σειρά μικρά και μη βιώσιμα έθνη, καθορίζονταν όλο και περισσότερο "από τη γλώσσα και τις συμπάθειες του" του πληθυσμού. Τα σύνορα αυτά ο Ένγκελς τα ονομάζει "φυσικά". Έτσι είχαν τα πράγματα στην Ευρώπη στην εποχή του προοδευτικού καπιταλισμού, περίπου στην περίοδο 1848-1871. Τώρα ο αντιδραστικός, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, όλο και πιο συχνά σπάει αυτά τα σύνορα, τα καθορισμένα με δημοκρατικό τρόπο. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο ιμπεριαλισμός θ' αφήσει κληρονομιά στο σοσιαλισμό, που έρχεται να τον αντικαταστήσει, σύνορα λιγότερο δημοκρατικά, μια σειρά προσαρτήσεις στην Ευρώπη και σ' άλλα μέρη του κόσμου».

Λένιν: «Τα Αποτελέσματα της Συζήτησης για την Αυτοδιάθεση», Γράφτηκε τον Ιούλη του 1916, Σύγχρονη Εποχή, σελ. 124-125

Πολύ απλά, παύοντας να είναι Εθνική η Εργατική Τάξη, αδυνατεί να είναι τόσο επαναστατική όσο και διεθνιστική. Ο αγώνας για τον Σοσιαλισμό είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, ειδικά στις Ιμπεριαλιστικά εξαρτημένες Χώρες, όπου οι άρχουσες τάξεις έχουν πέράσει στην υπηρεσία του Ιμπεριαλισμού ενάντια στον Λαό, ενάντια στο δικό τους Εθνος.

«... η αστική τάξη των καταπιεζόμενων εθνών μόνο φλυαρεί για εθνική εξέγερση, ενώ στην πράξη έρχεται σε αντιδραστικές συναλλαγές με την αστική τάξη του καταπιεστικού έθνους, πίσω από την πλάτη και ενάντια στο λαό της. Στις περιπτώσεις αυτές η κριτική των επαναστατών μαρξιστών πρέπει να στρέφεται όχι ενάντια στο εθνικό κίνημα, αλλά ενάντια στον εκφυλισμό, στον εκχυδαϊσμό, στη μετατροπή του σε μικροκαβγά».

Λένιν: «Σχετικά με τη Γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον "Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό"», Αύγουστος-Οκτώβρης του 1916, Εκδόσεις ΠΡΟΓΚΡΕΣ, σελ. 41

Η τάχα αμιγής Εργατική Τάξη των Αντεθνικών - Απάτριδων Διεθνιστών του Κεφαλαίου , το Προλεταριάτο χωρίς Εθνικότητα, είναι μια Τάξη χωρίς Ιστορικό Κοινωνικό Υπόβαθρο, μια μη Τάξη, μια Τάξη στην οποία κυριαρχεί η Αταξικότητα και συνεπώς η Αταξία, όπου οι συντεταγμένες μονάδες του Προλεταριάτου εκπίπτουν σε διασκορπισμένες και ασύντακτες ομάδες ατάκτων που μπορούν να διαλυθούν με το πρώτο φύσημα του ανέμου.

Και ακόμα χειρότερα, ο Ένας τρώει τον άλλον, κι όλους μαζί το κεφάλαιο.

Η αδυνατότητα της επανάστασης σε Εθνικό έδαφος καθιστά την διεθνή Επανάσταση Ουτοπία, το Κεφάλαιο θριαμβεύει και οδηγεί την Κοινωνία ολοταχώς σε έναν Αντεπαναστατικό Κεφαλαιοκρατικό Μεσαίωνα.

«Σκοπός του σοσιαλισμού είναι, όχι μόνον η εξάλειψη του τεμαχισμού της ανθρωπότητας σε μικρά κράτη και κάθε απομόνωσης των εθνών, όχι μόνο η προσέγγιση των εθνών, αλλά και η συγχώνευσή τους. Και, ακριβώς για να φτάσουμε σ' αυτό το σκοπό, πρέπει, από τη μια μεριά, να εξηγούμε στις μάζες την αντιδραστικότητα των ιδεών του Ρένερ και του Ο. Μπάουερ για τη λεγόμενη "πολιτιστική-εθνική αυτονομία" και από την άλλη, ν' απαιτούμε την απελευθέρωση των καταπιεζόμενων εθνών, όχι με αόριστες γενικές φράσεις, όχι με χωρίς περιεχόμενο επαγγελίες, όχι με τη μορφή "αναβολής" του ζητήματος ως το σοσιαλισμό, αλλά με ένα καθαρό και με ακρίβεια διατυπωμένο πολιτικό πρόγραμμα, που να παίρνει ειδικά υπόψη του την υποκρισία και τη δειλία των σοσιαλιστών των εθνών που καταπιέζουν. Όπως η ανθρωπότητα μπορεί να φτάσει στην εκμηδένιση των τάξεων μόνο μέσω της μεταβατικής περιόδου της δικτατορίας της καταπιεζόμενης τάξης, έτσι ακριβώς μπορεί να φτάσει και στην αναπόφευκτη συγχώνευση των εθνών μόνο μέσω μιας μεταβατικής περιόδου πλήρους απελευθέρωσης όλων των καταπιεζόμενων εθνών, δηλαδή μέσω της ελευθερίας του αποχωρισμού τους».

Λένιν: «Η Σοσιαλιστική Επανάσταση και το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών», σελ. 110.

Η εργατική Τάξη μπορεί να είναι Διεθνιστική , ακριβώς γιατί είναι η πιο ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΞΗ, η Τάξη που μπορεί να οργανώσει καθολικά και με το πιο ανεπτυγμένο κοινωνικό περιεχόμενο την ενότητα του Έθνους μέσα στα πλαίσια της δικής της Ταξικής Κυριαρχίας.

«Όσον καιρό θα υπάρχουν εθνικές και κρατικές διαφορές ανάμεσα στους λαούς και τις χώρες -κι αυτές οι διαφορές θα διατηρούνται πάρα πολύ καιρό ακόμα και ύστερα από την πραγματοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου σε παγκόσμια κλίμακα- η ενότητα της διεθνούς τακτικής του κομμουνιστικού εργατικού κινήματος όλων των χωρών δεν απαιτεί τον παραμερισμό κάθε ποικιλομορφίας, ούτε την εξάλειψη των εθνικών διαφορών (αυτό για τις σημερινές συνθήκες είναι ένα ανόητο όνειρο) αλλά μια τέτοια εφαρμογή των β α σ ι κ ώ ν αρχών του κομμουνισμού (σοβιετική εξουσία και δικτατορία του προλεταριάτου), που θα τ ρ ο π ο π ο ι ε ί σ ω σ τ ά αυτές τις αρχές σ τ α ε π ι μ έ ρ ο υ ς ζ η τ ή μ α τ α, θα τις προσαρμόζει, θα τις εφαρμόζει σωστά μέσα στις εθνικές και εθνικο-κρατικές ιδιομορφίες»

.Λένιν : «Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού», Πρώτη δημοσίευση 1920, Εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 121.

Η αντεθνική και αντιπατριωτική σύγχρονη ΝεοΕλληνική Αριστερά, πίσω από τάχα Διεθνιστικές κορώνες καλύπτει την συνεργασία της στα σχέδια του Διεθνούς Ιμπεριαλισμού για Διαμελισμό της Χώρας. Γιατί άλλο είναι να ζητάς να δοθεί άσυλο για καταδιωκόμενους πρόσφυγες και άλλο να επιδιώκεις να τους δοθούν τα δικαιώματα πολίτη του Κράτους, ισότιμα με τον Γηγενή Εθνικό Πληθυσμό. Άλλο να παραχωρείς άσυλο σε πρόσφυγες με προοπτική επανόδου στις Πατρίδες τους και άλλο να συντελείς στην δημιουργία προϋποθέσεων και συνθηκών για την μόνιμη εγκατάσταση τους.

Άλλο το να δίνεις Άσυλο και καταφύγιο και άλλο να παραχωρείς την υπηκοότητα- ιθαγένεια και να ζητάς να χτιστούν Τζαμιά. Αυτό σημαίνει ότι είσαι ενεργούμενο του Ιμπεριαλισμού που θέλει να χωρίσει την Χώρα σε ζώνες Δουλικής εκμετάλλευσης. Αυτός που είναι υπέρ αυτού του είδους εποικισμού, δεν μπορεί παρά να είναι και υπέρ των προσαρτήσεων. Και εδώ πρόκειται για ιδιότυπες σύγχρονες προσαρτήσεις που θα προκύψουν αντικειμενικά από την μη συμβατότητα του πολιτισμού και τρόπου ζωής των γηγενών με την Λαθρομεταναστευτική Μάζα.

Μετά από συνεχείς αμφίπλευρες συγκρούσεις θα οδηγηθούμε σε μια Κοσοβοποίηση, πολύ χειρότερης μορφής από το αρχικό της πρότυπο.

Και φυσικά πρέπει να είναι αναμενόμενο το ότι αυτοί που μπορεί να αντιδράσουν πρώτοι δυναμικά να είναι οι ανεξίθρησκοι Αλβανοί που καθόλου δεν πρόκειται να αντέξουν τις Ισλαμικές ακρότητες και την προσπάθεια επιβολής σεβασμού ενός πρότυπου ζωής πολύ διαφορετικού από τα καθιερωμένα στην Ημεδαπή.

Κατόπιν τούτου αυτή η Ψευδο Αντιρατσιστική Αριστερά δεν τόχει τίποτα να βάλει στο στόχαστρο τους Αλβανούς ως Ρατσιστές........

Η Αριστερά μας λοιπόν έφτασε στο ΖΕΝΙΘ της συστράτευσης της με το Διεθνές Κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Αποτελεί μάλιστα την Ιδεολογική πρωτοπορία του σύγχρονου Παγκοσμιοποιητικού Εθνοκτόνου Φασισμού και πρώτα απ όλα ενάντια στο δικό της Έθνος.

Αλλά παρ όλα αυτά η πολιτική κατηγορία του ΣΟΣΙΑΛ-ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ με αυτήν του ΣΟΣΙΑΛ-ΠΑΤΡΙΩΤΗ και ΣΟΣΙΑ-ΣΩΒΙΝΙΣΤΗ εξακολουθούν να εξαπολύονται εναντίον όλων όσων κριτικάρουν την στάση της και να χρησιμοποιούνται από τους διαφόρων αποχρώσεων επιτήδειους Ιδεολόγους της κατά το δοκούν.

Όμως οι μάσκες πεφτουν και κανείς δεν μπορεί να σώσει αυτήν την Αριστερά από την οριστική της καταδίκη στην συνείδηση του Λαού, την Νομοτελειακή Πολιτική και Κοινωνική της Συντριβή, που είναι μια από τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ενός πραγματικά ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΉΜΑΤΟΣ.

«Ο σοβιετικός λαός που ενσάρκωσε στη ζωή τη διδασκαλία του μαρξισμού- λενινισμού για την φιλία, την ισοτιμία και την αδελφότητα όλων των λαών, των φυλών και των εθνών, ο λαός που έσωσε την Ευρώπη από την Χιτλερική σκλαβιά, είναι ο συνεπής φορέας του διεθνισμού. Οι ιδέες του σοσιαλιστικού διεθνισμού διαποτίζουν την κοινωνική - πολιτική ζωή της ΕΣΣΔ, όλο το σοβιετικό πολιτισμό και όλη την ιδεολογία. Ο σοβιετικός πολιτισμός εθνικός στη μορφή και σοσιαλιστικός, στο περιεχόμενο, είναι ριζικά εχθρικός τόσο στον εθνικισμό όσο και στον απάτριδο κοσμοπολιτισμό και στον εθνικό μηδενισμό.

Μιλώντας στην σύσκεψη των σοβιετικών μουσικών στη ΚΕ του ΚΚ μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ ο Ζντάνοφ έλεγε:

'' Κάνει μεγάλο λάθος αυτός που νομίζει ότι το άνθισμα της εθνικής μουσικής τόσο της ρωσικής όσο επίσης και της μουσικής των σοβιετικών λαών που συγκροτούν την Σοβιετική Ένωση , σημαίνει οποιαδήποτε μείωση του διεθνισμού στην τέχνη. Ο διεθνισμός στην Τέχνη γεννιέται όχι με την μείωση και το φτώχαιμα της εθνικής τέχνης . Αντίθετα, ο διεθνισμός γεννιέται εκεί που ανθίζει η εθνική τέχνη . Να ξεχάσεις αυτήν την αλήθεια σημαίνει να χάσεις την καθοδηγητική γραμμή, να χάσεις την φυσιογνωμία σου , να γίνεις κοσμοπολίτης χωρίς πατρίδα. Να εκτιμήσει τον πλούτο της μουσικής των άλλων λαών μπορεί μόνο ο λαός που έχει δικό του ψηλά αναπτυγμένο μουσικό πολιτισμό. Δεν μπορεί να είναι κανείς διεθνιστής στην μουσική , όπως σε όλα, χωρίς να είναι πραγματικός πατριώτης της πατρίδας του. Αν βάση του διεθνισμού είναι ο σεβασμός προς τους άλλους λαούς, δεν μπορεί να είναι κανείς διεθνιστής χωρίς να σέβεται και να αγαπάει τον ίδιο τον λαό του ''»

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ, ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΕΣΣΔ 1949, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΡΕΙΑ, ΑΘΗΝΑ 1975, σελίδα 818.

Ο ίδιος ο παγκόσμιος καπιταλισμός στην εξέλιξη και ανάπτυξή του προετοιμάζει το έδαφος για τον σοσιαλισμό. Στο ιμπεριαλιστικό στάδιο αυτή η διαδικασία επιτείνεται. Το ζήτημα είναι το πώς.

Γιατί το να λες αυτό από μόνο του είναι σα να λες ότι όσο πιο πολύ προχωρά ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός στον δρόμο της κοινωνικής αντίδρασης, τόσο το καλύτερο για την υπόθεση του σοσιαλισμού, ότι όσο πιο αντιδραστικό κοινωνικό περιβάλλον δημιουργεί το κεφάλαιο, τόσο το καλύτερο για την κοινωνική επανάσταση. Με το να λέει όμως κανείς μια τόσο μεγάλη ανοησία δεν σημαίνει άλλο παρά ηλιθιότητα σε βαθμό που να συνιστά διατεταγμένη υπηρεσία.

Το ίδιο ισχύει και για τον ισχυρισμό ότι η αστική διεθνοποίηση προωθεί την συνένωση των λαών. Η αστική διεθνοποίηση από μόνη της, χωρίς την επέμβαση του επαναστατικού κινήματος, προωθεί την αστική συνένωση των λαών, δηλαδή τις μεταξύ τους συγκρούσεις και τους διαφόρων ειδών και τύπων ιμπεριαλιστικούς και επεκτατικούς πολέμους προς όφελος των διεθνοποιημένων στις μέρες μας εθνικών κεφαλαιοκρατών.

Στην πραγματικότητα με την αστική διεθνοποίηση δυναμώνει η αντεπανάσταση . Αυτοί που ισχυρίζονται ότι η ίδια καθεαυτή η αστική διεθνοποίηση – παγκοσμιοποίηση και από μόνη της – δηλαδή χωρίς την διαμεσολάβηση της επαναστατικής πράξης - προετοιμάζει το έδαφος για τον σοσιαλισμό, είναι υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος και ακριβώς έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται από το επαναστατικό κίνημα.

Το έθνος προέρχεται από την αστική ανάπτυξη στους κόλπους της φεουδαρχίας. Αλλά το να λέει κανείς ότι το έθνος είναι αποτέλεσμα της εμφάνισης, της ύπαρξης της αστικής τάξης, είναι καθαρή μεταφυσική και ιδεαλισμός. Αντίθετα, από κοινωνική άποψη, η αστική τάξη είναι προϊόν της διαδικασίας που οδήγησε στην εμφάνιση του έθνους. Το ολικό είναι που καθορίζει το επιμέρους και όχι αντίστροφα. Τουλάχιστον για την διαλεκτική. Αν στα εθνικά πλαίσια παρήχθη και αναπαράχθηκε ιστορικά η αστική τάξη, αυτό συνέβη στο πολλαπλάσιο αναφορικά με το σύγχρονο προλεταριάτο. Ακόμα το ίδιο που ισχύει για το έθνος και τις τάξεις από τις οποίες συγκροτείται, ισχύει και για την εργατική τάξη και τους προλετάριους. Δεν είναι οι εργάτες που κάνουν την εργατική τάξη, αλλά η εργατική τάξη ως τάξη που κάνει τους εργάτες κοινωνικά τέτοιου είδους εργάτες ώστε να ανήκουν στην εργατική τάξη – του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος.

Το να εγκαλείς την εργατική τάξη να ανυψωθεί σε ηγετική δύναμη του έθνους, να οργανώσει στην βάση των δικών της συμφερόντων – που παρεμπιπτόντως συμπίπτουν με τα συνολικά συμφέροντα της εθνικής αλλά και διεθνούς κοινωνίας – την ενότητα του έθνους, σημαίνει καταρχήν ότι για να γίνει αυτό χρειάζεται να υπάρχει και να διατηρείται το έθνος, και ακόμα ότι το να αφαιρεθεί το έθνος - το εθνικό έδαφος, με ό,τι υποδηλώνει αυτό - σημαίνει αφαίρεση του υλικού κοινωνικού εδάφους της διεκδίκησης ηγεμονίας από την εργατική τάξη.

Το καπιταλιστικό σύστημα επικρατεί απαρχής ως παγκόσμιο σύστημα και η αστική τάξη χρειάζεται και επικαλείται το έθνος στον αγώνα για την επικράτησή της και το πολύ μέχρι να αναπτύξει τα μονοπώλια και να γίνει ιμπεριαλιστική. Από εκεί και πέρα και βαθμιαία όλο και περισσότερο το έθνος γίνεται βαρίδιο στα πόδια της, από το οποίο προσπαθεί να απαλλαγεί. Είναι ακριβώς η διεθνής αστική παγκοσμιοποίηση που επιφέρει την αντίθεση ανάμεσα στο έθνος, την εθνική αρχή και τον καπιταλισμό, που θέτει επί τάπητος το ζήτημα της ηγεμονίας της εργατικής τάξης, στα εθνικά και διεθνή πλαίσια. Γιατί αν εξετάσουμε το ίδιο το πρόβλημα στην βάση της αντικειμενικής πραγματικότητας, είναι από το έθνος που προχωρά η ανθρώπινη κοινωνία προς τον διεθνισμό και όχι αντίστροφα.

Το έθνος είναι η μεγαλύτερη συσσωμάτωση - ομαδοποίηση που κατάκτησε μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα. Η αστική τάξη δεν συμπεριλαμβάνει το έθνος, αλλά αντίστροφα το έθνος συμπεριλαμβάνει την αστική τάξη. Το έθνος δεν είναι αστικός – ή όποιου άλλου χαρακτήρα – θεσμός, αλλά αντικειμενική κοινωνικο - ιστορική οντότητα, με τις δικές της εξελικτικές νομοτέλειες.

Το καπιταλιστικό σύστημα έσπασε τα φεουδαλικά δεσμά της οικονομίας και κατίσχυσε κοινωνικά διαμέσου της εθνικής ανάπτυξης και των εθνικών κρατών. Ο σοσιαλισμός θα σπάσει τα καπιταλιστικά δεσμά της οικονομίας και θα επικρατήσει κοινωνικά με την δημιουργία στη βάση της κοινωνικής επανάστασης ομοσπονδιών εθνικών κρατών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι για την ολοκλήρωση της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, για την επισημοποίηση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων με την νομική καθιέρωση αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας, υπήρξε απαραίτητη η διάλυση της σοβιετικής ομοσπονδίας.

Τέλος, για να κατανοήσουμε καλά μέχρι που φτάνει η κοινωνικοποιημένη ανοησία της φιλομεταναστευτικής αριστεράς και το πρακτοριλίκι των επίσημων εκπροσώπων της , και αφού πρώτα ξεχάσουμε ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι μετανάστες δεν μπορούν να καταμετρούνται ως εργατική τάξη, παρά μόνο στον βαθμό που ενσωματώνονται στην εργατική τάξη της χώρας που ζουν, καλό θα ήταν να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να γίνει και τι θα προέκυπτε σε ένα ουτοπικό αστικό κράτος, όπου η αστική τάξη, οι μικροαστοί και οι άνεργοι να διαχωρίζονταν από την εργατική τάξη – πιο σωστά από αυτούς που επιτελούν τις λειτουργίες της εργατικής τάξης - όχι μόνο ταξικά αλλά και εθνικά. Ας φανταστούμε λοιπόν τι θα γινόταν αν αυτό το αλλοεθνές προλεταριάτο θα διεκδικούσε να ανυψωθεί σε ηγετική δύναμη του ξένου έθνους – στο οποίο φιλοξενείται και από το οποίο εκμεταλλεύεται …..