Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020

Η αντιφατικότητα του πολυπολιτισμού




 Οι πολυπολιτισμικοί ανοιχτοσυνοράκηδες ορίζουν τον πολυπολιτισμό ως εξισωτική συνύπαρξη πολλών πολιτισμών μέσα σε μια γεωγραφική έκταση που εξουσιάζεται από τον ίδιο κρατικό μηχανισμό.


Η αδυναμία όμως αυτής της ομαλής συνύπαρξης έχει ήδη αποδειχτεί κοινωνικο-ιστορικά από τις αστικές επαναστάσεις, που κατά κανόνα υπήρξαν εθνικές επαναστάσεις εναντίον φεουδαλικών αυτοκρατοριών με κύριο ζητούμενο τον κρατικό αποχωρισμό στην βάση εθνικών κριτηρίων.


Ο πολυπολιτισμός σε κάθε εποχή, όπως και στην σύγχρονη ιμπεριαλιστική εποχή των μονοπωλίων σημαίνει είτε επικράτηση του ανώτερου πολιτισμού, είτε του ισχυρότερου και πιο επίμονου συντηρητικά (και συνεπώς κατώτερου) πολιτισμού, είτε την συγχώνευση διαφορετικών πολιτισμών σε ενιαίο πολιτισμό.


Τρεις δυνατότητες που στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί καμία από αυτές με διαφορετικούς όρους από αυτούς που τίθενται από την ύπαρξη και λειτουργία του ιμπεριαλισμού.


Δηλαδή κατ ουσίαν ο πολυπολιτισμός, όπως διδάσκει η ιστορία και όπως προκύπτει από την διαλεκτική λογική καταλήγει σε έναν και μόνο πολιτισμό, διαδικασία που υπάγεται στους ορούς και τους κανόνες του κοινωνικού συστήματος στα πλαίσια του οποίου συντελείται.


Εύλογο λοιπόν το πως μπορεί να συντελεστεί κάτι τέτοιο και σε ποιο αποτέλεσμα θα καταλήξει στην εποχή του συγχρόνου ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών υπερμονοπωλίων.


Ο πολυπολιτισμός από την στιγμή που στην βάση των υπαρκτών κοινωνικών όρων δεν μπορεί να οδηγηθεί σε ένα από τα τρία προαναφερθέντα αποτελέσματα, θα οδηγήσει σε ακόμα ισχυρότερες εθνο-κοινωνικές συγκρούσεις από αυτές της εποχής των αστικών επαναστάσεων, με αποτέλεσμα σε κάθε διαφορετική έκταση κρατικής είτε διακρατικής εξουσίας να προκύψει η επικράτηση ενός και μόνο πολιτισμού διαφορετικού από τους επικρατούντες πολιτισμούς σε περιοχές που υπάγονται σε άλλες κρατικές είτε διακρατικές εξουσίες.


Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα διάμεσου της αντιθετικής εναντίωσης πολιτισμών να προκύψουν μέσα από αντιδραστικές ενδοκρατικές και διακρατικές πολεμικές συγκρούσεις νέες ακόμα αντιδραστικότερες κρατικές εξουσίες και διακρατικές ενώσεις.


Ο πολυπολιτισμός λοιπόν συνιστά μία καθαρή αυτό-αντίφαση αφού αναγκαστικά καταλήγει σε έναν και μόνο πολιτισμό και η επιτυχία του δεν οδηγεί στην υπέρβαση των εθνικών διαφορών αλλά ανακυκλώνει το πρόβλημα της εθνικής διαφορετικότητας μέσα στα ίδια καπιταλιστικά κοινωνικά πλαίσια από τα οποία γεννήθηκε και μέσα στα οποία κινείται προς την πραγμάτωσή του.


Αντίθετα τότε και μονό τότε, όταν μέσα από την ανάπτυξη των ξεχωριστών εθνικών πολιτισμών, αρχικά μέσα στα ίδια τα αστικά πλαίσια στα οποία αναπτύσσονται και οι επί μέρους εργατικές τάξεις, καθοριζόμενες από τη δική τους εθνική πολιτισμική ταυτότητα η κάθε μια, μπορεί να αναπτυχθεί ένας προλεταριακός πολιτιστικός διεθνισμός, μέσα από τον οποίο να κατοχυρώνεται και πολιτισμικά ο διεθνής χαρακτήρας και ιστορικός ρόλος της διεθνούς εργατικής τάξης (ως κοινωνικά ενιαίας παγκόσμιας τάξης).


Ο πολυπολιτισμός με όρους αστικών καθεστώτων και χωρίς την διαμεσολάβηση της προλεταριακής επανάστασης σημαίνει στην καλύτερη περίπτωση ανακύκλωση του καπιταλισμού και στην χειρότερη επιστροφή σε έναν προεθνικής μορφής φεουδαλικού τύπου αστικό μεσαίωνα.


Και επειδή αφενός η ακριβής επιστροφή σε ένα ξεπερασμένο κοινωνικό παρελθόν είναι αδύνατη και αφετέρου διότι ο ιμπεριαλισμός συνιστά το πέρασμα του καπιταλισμού στην αντίδραση, μόνη δυνατή είναι η χειρότερη από τις δυο περιπτώσεις.


Συνεπώς το πολυπολιτισμικό αίτημα της εποχής μας συνιστά μορφή (προεθνικού τύπου - προκαπιταλιστικής εποχής) αντεθνικής ιδεολογίας και συνεπώς αντιδιεθνισμού και συνάμα μορφή υποτροπιασμού του ξεπερασμένου και ξεπεσμένου αστικού εθνικισμού. 


Στέλιος Καζαντζίδης

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2020

Κοσμοπολίτικος πολυπολιτισμός και εθνικός πολιτισμός

 




Οι ανθρώπινες κοινωνίες συγκροτούνται πάνω στη βάση της σύνθεσης μιας αντιθετικής ενότητας δυο επιπέδων μέσα από την οποία (σύνθεση) εκφράζεται τόσο το ενιαίο της κοινωνικής ενότητας όσο και η διαιρετική διάσπαση της σε διάφορα ανάλογα με το στάδιο κοινωνικής ανάπτυξης αντιμαχόμενα κοινωνικο- ταξικά στρατόπεδα.

Στο πρώτο επίπεδο η κοινωνική ολότης ως αδιάσπαστη εξελικτική ενιαιότητα διαδοχικών σταδίων εκφράζεται απο την βιο- κοινωνικο-ιστορικη εξέλιξη απο την “κοινωνία” της αγέλης στις κοινωνίες των γενών, των φύλων, των φυλών, των λαοτήτων, των λαών, των εθνοτικών λαών και εθνών.

Στο δεύτερο επίπεδο εκφράζεται ο κοινωνικο-ταξικός διαφορισμός στην βάση του παραγωγικο-οικονομικού κριτηρίου που λαμβάνει χώρα στην κοινωνικο-ιστορική διαδικασία ανάπτυξης του βαθμού κοινωνικοποίησης των ανθρώπινων κοινωνιών απο τα πρωτόγονα κοινοτικά συστήματα στα δουλοκτητικά, φεουδαλικά, ασιατικά και καπιταλιστικά συστήματα ως και την μελλοντική ενιαιοποίηση των ανθρώπινων κοινωνιών σε εναν πιο αναπτυγμένο βαθμό κοινωνικοποίησης που μπορεί να εκδηλωθεί μέσα απο την κοινωνική επανάσταση και να πραγματοποιηθεί ολοκληρωμένα μέσα στην πορεία απο τον σοσιαλισμό προς την ανώτερης μορφής κομμουνιστική αταξική κοινωνία (αταξική αναφορικά με το παραγωγικο-οικονομικό κριτήριο).

Μόνο με την κοινωνικοποίηση της κοινωνίας θα μπορέσουν αυτά τα δυο επίπεδα να συναρμοστούν σε μια ενιαία κοινωνικο- εξελικτική ολοποίηση, κατά την οποία το κυρίαρχο στοιχείο που θα καθορίζει τις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις θα πάψει να είναι το οικονομικό και οι ανθρώπινες σχέσεις απελευθερωμένες πλέον απο τις δεσμεύσεις της παραγωγικής αναγκαιότητας θα αναπτύσονται ελεύθερα χωρίς να υπόκεινται άμεσα στην διαμεσολάβηση των παραγωγικών σχέσεων. Η αποδέσμευση των παραγωγικών δυνάμεων απο τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις σηματοδοτεί και την απαρχή της απελευθέρωσης των ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων απο τα δεσμά που τις καθηλώνουν στα στενά πλαίσια που καθορίζονται κυρίως απο τις παραγωγικές σχέσεις και έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις εξανθρωπίζονται, γίνονται πραγματικά ανθρώπινες.

Συνοπτικά η κοινωνική εξέλιξη εχει δυο παραμέτρους : Της κοινωνικής ενιαιότητας και του κοινωνικού διαφορισμού. Η πρώτη πραγματώνεται στην εξέλιξη απο την κοινωνία των γενών ως την εθνική κοινωνία και η δεύτερη απο την εξέλιξη απο τον πρωτόγονο κοινοτισμό ως τον μελλοντικό κομμουνισμό, (όπου οι δυο διαδικασίες επανενοποιούνται σε ανώτερο επίπεδο).

Η ανθρώπινη κοινωνία είναι καταρχήν ένας υλικός σχηματισμός. Κάθε υλικός σχηματισμός που δεν εχει πραγματωθεί – αυτοπραγματωθεί μεσα στο είναι του δεν εχει ακόμα ολοκληρωθεί. Έτσι και η ανθρώπινη κοινωνία δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένα πραγματοποιημένη αν υπάγεται καταρχήν στα επιμέρους στοιχεία της και όχι στον καθολικοποιημένο κοινωνικό χαρακτήρα της. Διότι κάθε υλικός σχηματισμός ποτέ δεν εμφανίζεται από την αρχή της ξεχωριστής του ύπαρξης ολοκληρωμένος μέσα στο είναι του καθώς αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε υλικός κόσμος ως εξελικτική διαδικασία ούτε εξέλιξη ως υλική διαδικασία.

Υπάρχουν μάλιστα υλικοί σχηματισμοί που οι εσωτερικές υλικές τους συνθήκες δεν συμβαδίζουν αρμονικά με τις εξωτερικές. Και όταν οι εσωτερικές τους αντιθέσεις αδυνατούν να ξεπεραστούν με εσωτερικής δυναμικής αυτο-υπέρβαση έρχονται σε δυσαρμονική αντίθεση τόσο με τον υλικό τους περίγυρο ως όλον όσο και με όλες τις μεταξύ τους αντιθετικές πλευρές των αντιφάσεων αυτού του εξωτερικού κόσμου. Και τότε χάνεται η όποια δυνατότητα ολοκλήρωσης τους και επέρχεται η καταστροφή.

Από αυτό συνάγεται ότι η ανθρώπινη κοινωνία μπορεί είτε να ολοκληρωθεί δια μέσω της κοινωνικοποίησης της είτε να οδηγηθεί στην καταστροφή της και κατά συνέπεια στη βαθμιαία εξάλειψη των υλικών στοιχείων απο τα οποία απαρτίζεται. Η καταστροφή του όλου επιφέρει και την εξάλειψη του επιμέρους όταν η ύπαρξη του όλου αποτελεί προυπόθεση για την ύπαρξη των επιμέρους στοιχείων του.

Αυτό ακριβώς εξέφραζε σε πρωτογενή μορφή η αριστοτέλεια ρήση περί του ανθρώπου ως εκ φύσεως κοινωνικού όντος. Η κοινωνία συνιστά προυπόθεση της εμφάνισης-υπαρξης του ανθρώπου και από αυτό συνεπάγεται πως η διακοπή της εξελικτικής διαδικασίας κοινωνικοποίησης της κοινωνίας οδηγεί σε απο-κοινωνικοποίηση του ανθρώπου, παύση εξανθρωπισμού του ανθρώπινου όντος και αναστροφή προς τη βαρβαρότητα.

Η κοινωνική εσωτερική αντίθεση στο δεύτερο επίπεδο καθορίζει και τις αντιθέσεις μεταξύ των ξεχωριστών ανθρώπινων κοινωνιών, απο τις πρωτογενείς κοινωνίες των γενών μέχρι και τις σύγχρονες εθνικές κοινωνίες.

Έτσι η κοινωνική διαφορετικότητα και αντιθέσεις στο πρώτο επίπεδο δεν μπορούν να επιλυθούν πριν την επίλυση των αντιθέσεων του δεύτερου επιπέδου.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός μπλοκάρει αυτή την επίλυση λειτουργώντας αντίστροφα, οξύνοντας τις αντιθέσεις του πρώτου επιπέδου για να εμποδίσει την επίλυση των αντιθέσεων του δεύτερου.

Στρέφεται συνολικά ενάντια στην κοινωνία καταστέλοντας την ανώτερη και πιο προοδευτική συνολική μορφή οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών, δηλαδή ενάντια στο έθνος, ενάντια στην ίδια την εθνική αρχή επιδιώκοντας τη διάσπασή της με την υπαγωγή της στα κράτη που ελέγχονται απο τα υπερεθνικά μονοπώλια, διασπώντας την ενότητα έθνους και κράτους.

Είναι μονόπλευρης θεώρησης η θέση ότι το έθνος γεννήθηκε πάνω στη βάση της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Μοιάζει σαν να λέει κανείς πως η σύνολη κοινωνία μιας εποχής γεννήθηκε πάνω στη βάση ενός κοινωνικού συστήματος. Αν η καπιταλιστική ανάπτυξη οδήγησε στην ολοκλήρωση της εθνικής οργάνωσης των κοινωνιών, η διαδικασία γένησης του έθνους και της εθνικής αγοράς είναι που έδωσε τη κοινωνική υλική βάση για την ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Πρόκειται για λάθος αντίστοιχο με αυτό που αντιμετωπίζει τις παραγωγικές σχέσεις σαν σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των μέσων παραγωγής, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για σχέσεις μεταξύ των ίδιων των ανθρώπων. Οι άνθρωποι προυπάρχουν των μέσων παραγωγής που διαμεσολαβούν τις μεταξύ τους κοινωνικές σχέσεις.

Η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι προυπόθεση για τον σοσιαλισμό. Όχι όμως προυπόθεση με την έννοια της συνεχούς εξελικτικής διαδικασίας, αλλά με την έννοια της άρνησης και του αλματώδους περάσματος σε νέα ποιότητα.

Ο Μαρξ στην “κριτική της φιλοσοφίας του δικαίου” μας δίνει εν συντομία την περιγραφή του νόμου προυποθέσεων και συνεπειών σύμφωνα με τον οποίο η κάθε συνέπεια μάχεται τις προυποθέσεις της. Αντίθετα όταν μια νέα αρχή αμφισβητεί τους όρους ύπαρξης αυτών των προυποθέσεων τότε η συνέπεια επιστρέφει προς υπεράσπιση των προυποθέσεών της (καθώς η εξάλειψη των προυποθέσεων της θα εξαλείψει και την ιδια .....).

Στην περίπτωσή μας τα υπερεθνικά μονοπώλια ειναι αυτή η νέα αρχή που αμφισβητεί τους όρους ύπαρξης των προυποθέσεων της καπιταλιστικής εξέλιξης, η οποία με την σειρά της είναι προυπόθεση της ιστορικής κίνησης που οδηγεί στο αλματώδες πέρασμα προς τον σοσιαλισμό δια μέσου της κοινωνικής επανάστασης.

Αυτό ακριβώς εκφράστηκε απο τους δεξιούς υπέρμαχους του Brexit στην Βρετανία και τον Τραμπ στις ΕΠΑ που πολεμούν για την διατήρηση των προυποθέσεων του καπιταλισμού ενάντια στα υπερεθνικά μονοπώλια που οδηγούν σε εναν φεουδαλικής μορφής κεφαλαιοκρατικό μεσαίωνα που τελικά καταργεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό και στο μονοπωλιακό επίπεδο. Την απαρχή αυτής της διαδικασίας την βλέπουμε καθαρά στην ΕΕ με τις ποσοστώσεις και άλλες παραγωγικές απαγορεύσεις και περιορισμούς.

Στην εποχή μας των μονοπωλίων του ιμπεριαλισμού ξεχωριστή μορφή ιμπεριαλιστικής πολιτικής είναι και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός που αρνείται τους εθνικούς πολιτισμούς προς χάριν ενός τάχα ενιαίου πανανθρώπινου πολιτισμού.

Σήμερα τα πολυεθνικά υπερμονοπώλια που θησαύρισαν με την καταλήστευση του αποικιακού και νεοαποικιακού χώρου αναδιπλώνονται απο τα έξω προς τα έσω του πρώην μητροπολιτικού τους χώρου αποσκοπώντας στην αποικιοποίηση του. Και για να επιτευχθεί η κάμψη των μητροπολιτικών αντιστάσεων πρέπει να διαιρεθούν οι εθνικές κοινωνίες, να σπάσει ο ενοποιητικός εθνικός χαρακτήρας των ανεπτυγμένων κοινωνιών.

Γι αυτό στρέφονται προς τον λεγόμενο “πολυπολιτισμό” που χρησιμοποιείται ως ιδεολογικός δούρειος ίππος για το πολιτιστικό σκέλος αυτής της αντίστροφης αποικιοποίησης.

Και η μόνη δυνατή αναγκαιότητα που μπορεί να υπαγορεύσει πολυπολιτισμό είναι η διαίρεση και γκετοποίηση των κοινωνιών από ασύμβατους μεταξύ τους και αντιθετικούς πολιτισμούς, κάτι που μπορεί να προκύψει μόνο δια μέσου ενός υλικού φορέα. Και αυτός είναι η ανθρώπινη μάζα που συσσωρεύεται με την ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση στις πρώην μητροπολιτικές χώρες του καπιταλισμού.

Οι “αριστεροί” που συμπαρατάσονται με αυτήν την κεφαλαιοκρατική διεθνοποίηση θέλοντας να βλέπουν σε αυτήν την φυσική απαρχή του δικού τους “διεθνισμού” και θεωρούν πως ο επαναστατικός προλεταριακός διεθνισμός πραγματοποίειται ως φυσική συνέχεια της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης δεν κάνουν άλλο παρά να δικαιολογούν το πέρασμα τους στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς στη βάση του ίδιου σκεπτικού μπορεί ο καθένας να θεωρήσει το σοσιαλισμό ως φυσική συνέπεια της καπιταλιστικής εξέλιξης, οπότε αφήνει τον καπιταλισμό να κυριαρχεί και να εξελίσεται απο μόνος του ομαλά και χωρίς άλματα προς το σοσιαλισμό, αποτρέποντας κάθε προσπάθεια ανατροπής του, δηλαδή λειτουργώντας ως πέμπτη φάλαγγα της αντεπανάστασης.

Οι “αριστεροί” αυτού του είδους μοιάζουν με τους ιεραπόστολους που πήγαιναν πρώτοι στους προς αποικιοποίησιν λαούς και βγάζαν πανανθρώπινους λόγους και κυρήγματα μέχρι την επερχόμενη έλευση των αποικιακών στρατευμάτων που πραγματοποιούσαν αυτά τα “ανθρωπιστικά” κυρήγματα στις πλάτες των ιθαγενών.

Αντίθετα απο αυτά που πρεσβεύουν αυτού του είδους οι “αριστεροί”, ο επαναστατικός προλεταριακός διεθνισμός που οδηγεί στην σοσιαλιστική παγκοσμιοποίηση συνίσταται πρωταρχικά στο σπάσιμο της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης και διόλου δεν επέρχεται ως φυσική συνέπεια της.

Οι “αριστεροί” ακόλουθοι της κεφαλαιοκρατικής πολυπολιτισμικής παγκοσμίωσης είναι δυο ειδών :

Οι φυτευτοί πράκτορες των πολυεθνικών και οι αφελείς “πρόθυμοι ηλίθιοι” που θέλουν να αλλάξουν τάχα τον κόσμο με μέσα έξω από αυτά που καθορίζονται απο την ταξική πάλη, μέσα που δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν κι ούτε πρόκειται να υπάρξουν ποτέ. Έτσι στην πραγματικότητα στηρίζουν την πολιτική τους στα μέσα που τους παρέχει η ίδια η κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση και καταλήγουν αντικειμενικά να λειτουργούν ως ενόργανα τμήματα και στρατευμένα αποσπάσματά της. Είναι οι μελλοντικοί Έμπερτ, υποψήφιοι χασάπηδες και νεκροθάφτες της κοινωνικής επανάστασης.

Η κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση δεν θα είχε κανένα νόημα αν αποσκοπούσε απλά και μόνο στο να ξεζουμίσει τις ήδη ξεζουμισμένες χώρες της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας. Η γκανιότα του στοιχήματος της μονοπωλιακής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης έχει ανέβει πολύ ψηλότερα από κει που μπορεί να φανταστεί ο κοινός νους. Δεν επαρκείται στο γονάτισμα των μικρών και μη αναπτυγμένων εθνών. Πρέπει να γονατίσουν και τα μέχρι στιγμής ισχυρά έθνη και να μην παραμείνει κανένα κράτος με ξεχωριστό εθνικό χαρακτήρα.

Ο χαρακτήρας του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού δεν έγινε κατανοητός απο την πλειονότητα της μαρξίζουσας διανόησης γιατί συγχέει τον ιμπεριαλισμό με το έθνος, το κράτος κι ακόμα περισσότερο με το εθνικό κράτος.

Ο ιμπεριαλισμός χαρακτηρίζει μόνο το χρηματιστικό κεφάλαιο που κυριαρχεί στο ανώτατο μονοπωλιακό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού και δεν υπάγεται απευθείας στο καπιταλιστικό κράτος, παρά μόνο έμμεσα, μέσω της κυριαρχίας των μονοπωλίων επί του κράτους. Αν ήταν διαφορετικά τότε ο ιμπεριαλισμός θα χαρακτήριζε και την προμονοπωλιακή εποχή του καπιταλισμού και θα ήταν πρωταρχικό και όχι ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ακόμα ο ιμπεριαλισμός δεν σχετίζεται με κανένα εθνικό σύνολο καθώς αφορά μόνο το μονοπωλιακό τμήμα του κεφαλαίου και διόλου ολόκληρο το έθνος. Ακόμα περισσότερο, ούτε καν το τμήμα του κεφαλαίου που αναπτυσσόμενο μέσα στα πλαίσια του εθνικού κράτους δεν έφτασε στο μονοπωλιακό επίπεδο.

Εδώ και κάμποσες δεκαετίες ζούμε σε μια δεύτερη φάση του ιμπεριαλιστικού σταδίου, την φάση των πολυεθνικών μονοπωλίων που μεταμορφώθηκαν βαθμιαία σε υπερεθνικά και οδηγούν στην πλήρη κατάλυση των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών.

Ακριβώς γι αυτό και ο φασισμός ορίζεται ως δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου και όχι απλά ως δικτατορία της αστικής τάξης, διότι εξασκείται ακόμα και ενάντια σε μη μονοπωλιακά τμήματα της αστικής τάξης, παρότι αυτή αλλά ακόμα και οι εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών μητροπόλεων απολάμβαναν μέχρι προ ολίγου κάποια έσχατα και διαρκώς μειούμενα μερίδια απο τα ιμπεριαλιστικά κέρδη.

Ο σύγχρονος υπερεθνικός φασισμός, ακριβώς όπως και ο παλαιού τύπου πρωταρχικός εθνοφασισμός της εποχής των εθνικών μονοπωλίων, έχει τα δικά του φάτσιο, τις δικές του δέσμες συντεχνιών, την δική του κοινωνική βάση και τα δικά του γκλομπαλιστικά κοινωνικά κινήματα όπως πχ το “black lives mater”, τα λοατκι κινήματα, οι φιλοζωικοί σύλλογοι κλπ.

Αντίθετα από όλα αυτά η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η έσχατη εθνική άμυνα για ολα τα ιστορικά προοδευτικά έθνη γιατί είναι εχθρός της εθνικής καταπίεσης, υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας και υπέρμαχος των εθνικών πολιτισμών ενάντια στην κεφαλαιοκρατική παγκοσμιωτική αποεθνικοποίηση.


Στέλιος Καζαντζίδης

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020

Περί των οικονομικών θεμελίων του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαιοκρατικού δοσιλογισμού




Ας υποθέσουμε πως είμαι πρόεδρος της «Δημοκρατίας», πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής από οικογένεια βουλευτών κ.λπ. Ας πούμε, πάλι πως είμαι ταυτόχρονα κάτοχος οικονομικών τίτλων ή επιχειρηματίας. Έχω και μια εθνική ταυτότητα, ας πούμε, λοιπόν, ότι από εθνικής απόψεως είμαι π.χ. Έλληνας.

Έχω επενδύσει σε ξένες τράπεζες που δανείζουν σε κράτη και αγοράζουν ή εξαγοράζουν χρέη και ασφάλιστρα χρεών κρατών, μεταξύ των οποίων και το δικό μου.
Αν, λοιπόν, οδηγηθεί η οικονομία της χώρας μου σε χρεωκρατικό αδιέξοδο και υποχρεωθεί να δανειστεί με υπέρογκα επιτόκια για να «διασωθεί» ή να καταστραφεί ο λαός, αποπληρώνοντας αυτά τα χρέη, εμένα με συμφέρει.
Ακόμα περισσότερο, αν κατέχω θέση πολιτικού παράγοντα που καθορίζει τις κρατικές επιλογές και αποφάσεις, πράγμα που σημαίνει πως έχω τη δύναμη να μην επιτρέψω την όποια άρνηση πληρωμής του χρέους, είτε κάποια χωρίς επωφελές αντίκρισμα για τους δανειστές πρόσκαιρη και μερική παύση πληρωμής του. Κι ακόμα καλύτερα θα είναι για μένα, αν περάσει η χώρα μου σε κοινωνικές συνθήκες χρεωκρατίας και της επιβληθεί, με τη δική μου πρωτοβουλία και συνέργεια, ένα καθεστώς ιδιότυπης κατοχής, μέσω της υπαγωγής της σε υπερεθνικούς οργανισμούς διαχείρισης αυτής της κατοχής.
Έτσι, κάθε καταβαράθρωση της εθνικής μου οικονομίας γεμίζει τις τσέπες μου και κάθε εθνική ταπείνωση ενισχύει την πολιτική μου θέση.
Συνάμα με τα προηγούμενα, ας υποθέσουμε ότι κατέχω και ένα σεβαστό ποσοστό μιας εταιρείας που δραστηριοποιείται σε παγκόσμια κλίμακα, με εξορύξεις πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών, που τροφοδοτούν διαφόρων ειδών βιομηχανίες, όπως π.χ. τη βιομηχανία καυσίμων κ.λπ. Ας πούμε, ακόμα, ότι σε αυτήν την εταιρεία, που εδρεύει π.χ. στον Καναδά, το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων της είναι, ας πούμε, ολλανδικό και η εταιρεία έχει προνομιακή σχέση με κάποια κράτη, μεταξύ των οποίων δεν συμπεριλαμβάνεται η χώρα μου –εν προκειμένω η Ελλάδα–, αλλά η καλή νατοϊκή «φίλη» και γείτων Τουρκία.
Έτσι, όσο μεγαλύτερο μέρος εδαφικής ή θαλάσσιας εθνικής κυριαρχίας απεμπολείται και σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γεωγραφική έκταση, από μέρους και προς όφελος της Τουρκίας, τόσο περισσότερο αυξάνει το μερίδιο των κερδών μου από το ποσοστό συμμετοχής μου στην εκμετάλλευση του εθνικού χώρου που παραχώρησα. Εξάλλου, τα κοινωνικά παρτάλια που θα χρησιμοποιήσω για να περάσω αυτήν την πολιτική είναι εύκολα εξαγοράσιμα και θα βρω μπόλικα από δαύτα στην κοινωνική αγορά, από καθωσπρέπει ακαδημαϊκούς, μέχρι μπράβους νυχτερινών κέντρων και κάθε λογής ρεμάλια. Και η μάζα των πρόθυμων ηλιθίων προσφέρεται δωρεάν.
Αυτό που μπορώ, στο παράδειγμά μας, να κάνω ως Έλληνας θα μπορούσα να το κάνω και ως εθνικά Αμερικανός των ΗΠΑ, αν και με κάπως διαφορετικό τρόπο, μεταφέροντας π.χ. τη βιομηχανική ισχύ και τεχνολογία της χώρας μου σε χώρες με φτηνά μεροκάματα –μέγα όφελος– και καταργώντας τα οικονομικά σύνορα, πράγμα που τελικά θα οδηγήσει στην κατάργηση των συνόρων αναφορικά και με άλλες κοινωνικές παραμέτρους, κάτι που μου εξασφαλίζει πρόσθετα οφέλη.
Συμπέρασμα: Όσο περισσότερο αυξάνει σ’ ένα έθνος η κοινωνική ψαλίδα ανάμεσα στον πλούτο και την ένδεια, τόσο περισσότερο το όχημα του έθνους καθίσταται άχρηστο ή επιβλαβές για τον πλούτο. Έτσι, συμβαίνει για την κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά άρχουσα τάξη κάθε εθνική έκπτωση και ξεπεσμός ν’ αυγαταίνει τα κέρδη και τα οφέλη της, ενώ αντίθετα, τόσο περισσότερο χρήσιμο καθίσταται το εθνικό όχημα στον αγώνα για την ανατροπή της. Γι’ αυτό, σήμερα, ανάμεσα στα επαναστατικά καθήκοντα στις κεφαλαιοκρατικές μητροπόλεις, όσο και στις χώρες της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, βρίσκονται τα εθνικά ζητήματα –αν και με διαφορετικό τρόπο από χώρα σε χώρα–, που έρχονται σε θέση άμεσης προτεραιότητας.

Στέλιος Καζαντζίδης

Σάββατο 25 Απριλίου 2020

Η καπιταλιστικο-γραφειοκρατική αναγκαιότητα της εσπευσμένης δολοφονίας του Στάλιν

Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Ή
ΠΩΣ «ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ» ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ


Μία από τις βασικές δυναμικές εξισώσεις που ισχύει σε κάθε εμπορευματική κοινωνική οικονομία καπιταλιστικού ή μη καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι αυτή που θέλει τις εξής δύο ποσότητες να είναι ίσες:
Α = «Το άθροισμα των αξιών όλων των προϊόντων»,
Β = «Το άθροισμα των τιμών όλων των προϊόντων».
Δηλαδή, Α = Β.

Ένας θεμελιώδης νόμος του καπιταλισμού και ιδιαιτέρως του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι ο νόμος του μέγιστου κέρδους. Ακριβώς εξαιτίας αυτού του νόμου και επειδή το κέρδος πραγματοποιείται σε τιμές, άρα σε χρήμα, δημιουργείται στη καπιταλιστική οικονομία η ανάγκη να τυπώνεται ολοένα και περισσότερο χρήμα, ώστε να αντικαθίσταται το μέρος του χρήματος που βγαίνει από την κυκλοφορία με την μορφή κερδών, από τα οποία ένα μέρος κεφαλαιοποιείται και ένα μέρος αποθησαυρίζεται.
Ειδικώς στις ημέρες μας ακόμη και το αποθησαυρισμένο χρήμα κεφαλαιοποιείται στην σφαίρα του πλασματικού κεφαλαίου. Άρα, κατά κανόνα, η εμπορευματική κυκλοφορία διαμεσολαβείται από περισσότερο χρήμα από όσο είναι αναγκαίο για να πραγματοποιηθούν οι αξίες σε τιμές.
Πέραν τούτου, το ίδιο το χρηματιστικό κεφάλαιο πολλές φορές προκαλεί αύξηση του κυκλοφορούντος χρήματος, τεχνηέντως και συνειδητώς, επιπλέον αυτής της αύξησης που γίνεται νομοτελειακώς.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2020

Εθνικός και προλεταριακός πολιτισμός. - Ι.Β Στάλιν




Τι θα πει εθνικός πολιτισμός; Πως να τον συνδυάσουμε με τον προλεταριακό πολιτισμό; Μήπως ο Λένιν δεν έλεγε ακόμα πριν τον πόλεμο ότι έχουμε δύο πολιτισμούς, τον αστικό και τον σοσιαλιστικό, και ότι το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι αντιδραστικό σύνθημα της αστικής τάξης που προσπαθεί να δηλητηριάσει την συνείδηση των εργαζομένων με το φαρμάκι του εθνικισμού; Πως να συνδυάσουμε την οικοδόμηση του εθνικού πολιτισμού, την ανάπτυξη των σχολών και τους κύκλους μαθημάτων στη μητρική γλώσσα, και την κατάρτιση των στελεχών από ντόπιους ανθρώπους με το χτίσιμο του σοσιαλισμού, με την οικοδόμηση του προλεταριακού πολιτισμού; Μήπως υπάρχει εδώ μια αξεπέραστη αντίθεση; Βέβαια όχι! Εμείς οικοδομούμε τον προλεταριακό πολιτισμό. Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Είναι όμως επίσης σωστό ότι και ο προλεταριακός πολιτισμός, σοσιαλιστικός στο περιεχόμενό του, παίρνει διάφορες μορφές και τρόπους έκφρασης στους διάφορους λαούς που τραβήχτηκαν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ανάλογα με τη διαφορά της γλώσσας, του τρόπου ζωής κλπ. Προλεταριακός στο περιεχόμενό του, εθνικός στη μορφή του, τέτοιος είναι ο πανανθρώπινος πολιτισμός προς τον οποίο τραβάει ο σοσιαλισμός. Ο προλεταριακός πολιτισμός δεν καταργεί τον εθνικό αλλά του δίνει περιεχόμενο. Κι αντίθετα, ο εθνικός πολιτισμός δεν καταργεί τον προλεταριακό αλλά του δίνει μορφή. Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι σύνθημα αστικό όσο στην εξουσία βρισκόταν η αστική τάξη και η εδραίωση των εθνών γινόταν κάτω από την αιγίδα του αστικού καθεστώτος. Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού έγινε σύνθημα προλεταριακό, όταν στην εξουσία ήρθε το προλεταριάτο και η εδραίωση των εθνών άρχισε να γίνεται κάτω από την αιγίδα της σοβιετικής εξουσίας. Όποιος δεν κατάλαβε αυτή τη θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στις δύο διαφορετικές καταστάσεις, δε θα καταλάβει ποτέ ούτε το λενινισμό, ούτε την ουσία του εθνικού ζητήματος.




Τετάρτη 22 Απριλίου 2020

Για τα εθνικά κινήματα - Ι.Β.Στάλιν



Ο αναμφισβήτητος επαναστατικός χαρακτήρας της τεράστιας πλειοψηφίας των εθνικών κινημάτων είναι τόσο σχετικός και ιδιόμορφος όσος σχετικός και ιδιόμορφος είναι ο πιθανός αντιδραστικός χαρακτήρας ορισμένων άλλων εθνικών κινημάτων. Μέσα στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης, ο επαναστατικός χαρακτήρας του εθνικού κινήματος δε προυποθέτει καθόλου την υποχρεωτική ύπαρξη προλεταριακών στοιχείων στο κίνημα, την ύπαρξη επαναστατικού ή δημοκρατικού προγράμματος στο κίνημα, την ύπαρξη δημοκρατικής βάσης σε αυτό. Ο αγώνας του εμίρη του Αφγανιστάν για την ανεξαρτησία του Αφγανιστάν αντικειμενικά είναι επαναστατικός αγώνας, παρόλες τις μοναρχικές αντιλήψεις του εμίρη και των οπαδών του, γαιτί εξασθενίζει, αποσυνθέτει, υποσκάπτει τον ιμπεριαλισμό, ενώ ο αγώνας που έκαναν στην διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, “τρομεροί” δημοκράτες και “σοσιαλιστές” “επαναστάτες” και ρεπουμπλικάνοι, όπως, π.χ. Ο Κέρενσκι και ο Τσερετέλι, ο Ρενοντέλ και ο Σάιντεμαν, ο Τσερνόφ και ο Νταν, ο Χέντερσον και ο Κλάινς, ήταν αγώνας αντιδραστικός, γιατί είχε ως αποτέλεσμα τον εξωραισμό, τη στερέωση, τη νίκη του ιμπεριαλισμού. Ο αγώνας των εμπόρων της Αιγύπτου και των αστών διανοούμενων για την ανεξαρτησία, της Αιγύπτου, για τις ίδιες αιτίες, είναι αγώνας αντικειμενικά επαναστατικός, παρόλη την αστική προέλευση και τον αστικό τίτλο των ηγετών του εθνικού κινήματος της Αιγύπτου, παρόλο που τάσσονται ενάντια στο σοσιαλισμό, ενώ ο αγώνας της αγγλικής “εργατικής” κυβέρνησης για τη διατήρηση της Αιγύπτου σε κατάσταση εξαρτημένης χώρας, για τις ίδιες αιτίες, είναι αγώνας αντιδραστικός, παρόλη την προλεταριακή προέλευση και προλεταριακούς τίτλους των μελών αυτής της κυβέρνησης, παρόλο που είναι “υπέρ” του σοσιαλισμού. Και δε μιλάω εδώ καθόλου για το εθνικό κίνημα των μεγαλύτερων αποικιών και εξαρτημένων χωρών, όπως οι Ινδίες και η Κίνα, που κάθε βήμα τους στο δρόμο της απελευθέρωσής τους – και αν ακόμα παραβιάζει τις απαιτήσεις της τυπικής δημοκρατίας – είναι ένα χτύπημα βαριάς στο κεφάλι του ιμπεριαλισμού, δηλαδή ένα βήμα αναμφισβήτητα επαναστατικό.

Έκτος τόμος απάντων Στάλιν σελ. 174-175 εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

Γ. Μ. Σβερντλόφ: Τι είναι το εργατικό κόμμα

Με αφορμή την 100ή επέτειο από το θάνατο του επαναστάτη Γιάκοβ Μιχάηλοβιτς Σβερντλόφ, σε ηλικία μόλις 34 ετών, ο οποίος είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του για το σοσιαλισμό και ευτύχησε να δει τη σοσιαλιστική επανάσταση και να συμμετέχει σε αυτή, παρατίθεται το παρακάτω άρθρο του με τίτλο “Τι είναι το εργατικό κόμμα”. Ο εκλαϊκευτικός χαρακτήρας του άρθρου είναι προφανής και δεν επιτρέπει να υπεισέλθει κανείς σε κριτική εξέταση κάποιων αναφορών σε ταυτόχρονη επανάσταση σε όλο τον κόσμο, στον ορισμό του σοσιαλισμού που παραπέμπει στον κομμουνισμό, ή στην οικονομία “όλου του λαού” (πολλώ δε μάλλον όταν τότε το σοσιαλδημοκρατικό-κομμουνιστικό κίνημα δεν είχε επιλύσει θεωρητικά αυτά τα ζητήματα). Είναι όμως αρκετά διδακτικό το άρθρο για το σήμερα, για τον τρόπο με τον οποίο οι επαναστάτες απευθύνονταν στο λαό: σε μια γλώσσα κατανοητή στο λαό.





Το άρθρο γράφτηκε από τον Γ.Μ.Σβερντλόφ πιθανώς το 1905. Για πρώτη φορά εκδόθηκε το 1906 από το εκδοτικό “Γνώση” της Πετρούπολης ως μπροσούρα. Στις 6 Οκτώβρη 1907 κατασχέθηκαν 31.000 αντίτυπα, ενώ άγνωστος αριθμός αντιτύπων σώθηκε.
Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, δημοσιεύτηκε ξανά στην Πετρούπολη και το Γιάροσλαβλ, καθώς και από την Επιτροπή Τασκένδης του ΡΣΔΕΚ υπό τον τίτλο “Τι είναι το σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα”. Εδώ παρατίθεται η έκδοση του 1906.
***

Κυριακή 19 Απριλίου 2020

Οι Μπολσεβίκοι & η Σαρία (Στάλιν: “Για να αγαπήσουν οι λαϊκές μάζες τη σοβιετική εξουσία, πρέπει πρώτα να την καταλάβουν”)

Η πολιτική της σοβιετικής εξουσίας πάνω στο εθνικό ζήτημα στη Ρωσία

Τρία χρόνια επανάστασης και εμφυλίου πολέμου στη Ρωσία έδειξαν ότι χωρίς την αμοιβαία υποστήριξη της Κεντρικής Ρωσίας και των ακρινών περιοχών της είναι αδύνατο να νικήσει η επανάσταση, είναι αδύνατο να απελευθερωθεί η Ρωσία από τα νύχια του ιμπεριαλισμού. Η Κεντρική Ρωσία, η εστία αυτή της παγκόσμιας επανάστασης, δεν μπορεί να κρατηθεί πολύν καιρό χωρίς τη βοήθεια των ακρινών περιοχών, που έχουν άφθονες πρώτες ύλες, καύσιμα και επισιτιστικά προϊόντα. Και οι ακρινές περιοχές της Ρωσίας, χωρίς την πολιτική, στρατιωτική και οργανωτική βοήθεια της πιο αναπτυγμένης Κεντρικής Ρωσίας είναι κι αυτές καταδικασμένες αναπότρεπτα να υποδουλωθούν από τους ιμπεριαλιστές. Αν είναι σωστή η θέση ότι η πιο αναπτυγμένη προλεταριακή Δϋση δε μπορεί να νικήσει την παγκόσμια κεφαλαιοκρατία χωρίς την υποστήριξη της λιγότερο αναπτυγμένης, αλλά πλούσιας σε πρώτες ύλες και καύσιμα αγροτικής Ανατολής, τότε είναι εξίσου σωστή και η άλλη θέση ότι η πιο αναπτυγμένη Κεντρική Ρωσία δε μπορεί να φέρει ως το τέλος το έργο της επανάστασης χωρίς την υποστήριξη των ακρινών περιοχών της Ρωσίας, που είναι λιγότερο αναπτυγμένες, έχουν όμως τον απαραίτητο φυσικό πλούτο.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Φ. Φεντόρωφ – Η εκκλησία και η λατρεία στην Ε.Σ.Σ.Δ.

H πρόσφατη έμμεση ανακίνηση του ζητήματος της άρσης των εμποδίων για την απαλλαγή από τα “Θρησκευτικά” από τη μνημονιακή κυβέρνηση, επανέφερε τη συζήτηση για τη στάση της αριστεράς απέναντι στην ανάμειξη των θρησκευτικών συλλογικοτήτων σε κρατικές υποθέσεις. Για την απόκτηση πιάτσας κυρίως, και διατήρησης τακτικών συμμαχιών (με “νεο-ορθόδοξους”, “αριστερούς θεολόγους” κλπ) μεγάλο τμήμα της αριστεράς “καταπίνει” το ζήτημα του αστικοδημοκρατικού εκσυγχρονισμού του κράτους, επικαλούμενο είτε το ότι “αυτά θα τα λύσει ο σοσιαλισμός”, είτε το ότι “αυτά αφορούν δυο αστικές παρατάξεις”.

Ασφαλώς, η αριστερά δεν θα πρέπει να παρασύρεται σε μάχες που επιβάλλουν όποτε θέλουν σκοταδιστές και μηδενιστές, εθνικιστές ή κοσμοπολίτες, διάφορες φράξιες της αστικής τάξης ή ακόμα και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε κάποια χώρα. Από την άλλη, η αριστερά δεν μπορεί να απέχει από την καθημερινή πάλη, να αγνοεί το σήμερα, και το ότι μη δημοκρατικά ελεγχόμενοι “θεσμοί” παρεμβαίνουν (και μάλιστα, δυσανάλογα) σε υποθέσεις – έστω και – του αστικού κράτους. Δεν έχει καμμία σχέση το αν συνταγματικά καλείται να προάγει ή όχι την “ελληνοχριστιανική παιδεία” το κράτος, με το ότι θα πρέπει να παρεμβαίνει ενεργά η ελληνορθόδοξη εκκλησία στις υποθέσεις του, όπως είναι η Παιδεία. Η διαβούλευση είναι αρκετή για την εκκλησία.
Και είναι το καλύτερο, ακόμα και για την εκκλησία. Δια της πνευματικής βίας, δια του εξαναγκασμού (για τα ορθόδοξης καταγωγής παιδιά που δεν θέλουν να παρακολουθούν “Θρησκευτικά” ή δια της διαπόμπευσης όσων είναι αλλόθρησκα, ετερόδοξα ή άθεα, δεν θα καταφέρει ούτε τάμα να της κάνει κάποιος. Συν τοις άλλοις, η άσκηση (πνευματικής) βίας και η διαπόμπευση δεν είναι δυνατό να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα για τους αριστερούς, πολλώ δε μάλλον όταν αυτό είναι αποτέλεσμα μιας κρατικής πρακτικής. Αλλιώς, τι είδους αριστεροί είναι αυτοί, ακόμα και όσοι προτάσσουν την αναγκαιότητα διατήρησης μιας “ταυτότητας”; Και τι είδους “ταυτότητα” είναι αυτή που πατάει επί πτωμάτων; Και είναι δυνατό αυτή η “ταυτότητα” να έχει σχέση ειδικά με την ταυτότητα του νεοελληνικού έθνους που βρίσκεται ακριβώς στον τόπο που γέννησε τη Δημοκρατία;
Με αφορμή τα παραπάνω, παρατίθεται το παρακάτω κείμενο που γράφτηκε σε περίοδο όπου η σχέση κράτους και εκκλησίας στην ΕΣΣΔ ήταν μάλλον σε καλύτερο επίπεδο (καθώς υπήρχαν και πισωγυρίσματα, με ευθύνη των δογματικών και των δύο πλευρών).

Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Από τους Wagner, Nietzsche, Heidegger απευθείας στον Χίτλερ





Ιδεολογικο-πολιτικοί ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού
Από τους WAGNER-NIETZSCHE-HEIDEGGER κατευθείαν στο HITLER

Η συνέχιση της ενασχόλησης – μετά τον αντιδραστικό Γερμανικό Ρομαντισμό («Α» Νο 385 Απρίλης 2013) – με τα αντιδραστικά ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα που αποτέλεσαν τους ΠΡΟΔΡΟΜΟΥΣ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού επιβάλλεται και ΣΗΜΕΡΑ για δυο λόγους: έναν επίκαιρο πολιτικό που συνδέεται με την άνοδο, τις τελευταίες δεκαετίες, των εθνικιστικών-ρατσιστικών-αντισημιτικών-φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων που αναφέρονται στους προδρόμους του Ναζι-φασισμού και αντλούν «επιχειρήματα απ’ αυτά τα υπεραντιδραστικά πλέον εξαιτίας του ΠΟΛΕΜΟΥ προδρομικά ρεύματα και έναν ιστορικό, φαινομενικά ανεπίκαιρο λόγο που σχετίζεται με προβλήματα που συνδέονται με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η άνοδος και η επικράτηση του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού στη Γερμανία, αλλά και η εξαπόλυση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας έθεσε αμέσως από τότε επιτακτικά: ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τη συντριβή του Ναζι-φασισμού στο στρατιωτικό τομέα και επιπλέον, συμπληρωματικά, την πλήρη ολοκλήρωση της συντριβής του ΚΑΙ στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα: δηλ. την ανασκευή και κονιορτοποίηση των ιδεολογικο-πολιτικών απόψεων του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και των συγγενικών τους απόψεων που συνδέονταν άμεσα με το πρόβλημα των ιδεολογικο-πολιτικών ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ του.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

Georgij F. Alexandrow: Ο Έρενμπουργκ υπεραπλουστεύει



Georgij F. Alexandrow


Δίνουμε στη συνέχεια το πλήρες κείμενο του Γκ. Αλεξαντρόφ το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας από τις στήλες της μοσχοβίτικης εφημερίδας «Πράβντα» στις 14 του Απρίλη και το οποίο έτυχε μεγάλης προσοχής. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε τρεις μόλις εβδομάδες πριν από την άνευ όρων συνθηκολόγηση των χιτλερικών στρατευμάτων και επιβεβαιώθηκε με έμφαση από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μεταξύ τόσο από την άποψη της εσωτερικής κατάστασης στη Γερμανία όσο και από την άποψη των τελευταίων απεγνωσμένων συνωμοσιών της χρεοκοπημένης χιτλερικής κλίκας για τη διάσπαση των ενωμένων εθνών.


Η Συντακτική Επιτροπή


Η Κράσναγια Σβεζντά δημοσίεψε στις 14 του Απρίλη 1945 ένα άρθρο του Ηλία Έρενμπουργκ με τον τίτλο «Αρκετά πια». Σ΄αυτό το άρθρο ο Έρενμπουργκ μιλάει για την παρούσα κατάσταση στη Γερμανία και για τους λόγους που ο γερμανικός στρατός συγκεντρώνεται στο σοβιετο- γερμανικό μέτωπο, ενώ ταυτόχρονα οι Γερμανοί αραιώνουν τις δυνάμεις τους στο δυτικό μέτωπο.


Ο κάθε προσεχτικός αναγνώστης του άρθρου του Έρενμπουργκ μπορεί να παρατηρήσει πως οι κυριότερες θέσεις του είναι κακοδιατυπωμένες και συνεπώς εξόφθαλμα λαθεμένες. Ο αναγνώστης δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε με την περιγραφή του για τη Γερμανία σαν μια «τεράστια συμμορία εγκληματιών», αλλά ούτε και με τη δήλωσή του για αραίωση των γερμανικών φασιστικών στρατευμάτων από το δυτικό μέτωπο και τη συγκέντρωση όλων των δυνάμεων του γερμανικού στρατού στο ανατολικό μέτωπο.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και η αναπόφευκτη κατάρρευσή της (1953-1990)



Γενικό εισαγωγικό σημείωμα

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης φέτος των 200 χρόνων από τη γέννηση του KARL MARX (5 Μάη 1818) και των 170 χρόνων από τη δημοσίευση του πρώτου επαναστατικού Προγράμματος του διεθνούς προλεταριάτου δηλ. του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» (1848) των MARX-ENGELS – το «Άσμα Ασμάτων του Μαρξισμού» (ΣΤΑΛΙΝ), που «εκθέτει με σαφήνεια και ακρίβεια μεγαλοφυή τη νέα αντίληψη του κόσμου, το συνεπή Υλισμό, ο οποίος αγκαλιάζει, επίσης, την περιοχή της κοινωνικής ζωής, τη Διαλεκτική, την πλατύτερη και βαθύτερη επιστήμη της εξέλιξης, τη θεωρία της Ταξικής Πάλης και του επαναστατικού ρόλου που παίζει στην παγκόσμια ιστορία το Προλεταριάτο δημιουργός μιας νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας» (ΛΕΝΙΝ) κρίθηκε απαραίτητο η αρχικά σύντομη και περιορισμένη «Εισαγωγή» κυρίως στο θέμα της «παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση…» να συμπληρωθεί και επεκταθεί σε μια εντελώς σύντομη αναφορά σε κάποια σημαντικά ζητήματα, που συνδέονται άμεσα με το σύνολο των ζητημάτων του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, επαναπροβάλλοντας και υπερασπίζοντας τον επαναστατικό Μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό.

Οι σφοδρές επιθέσεις της αντιδραστικής μπουρζουαζίας στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό
και η νικηφόρα οικοδόμησή του στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ

Τρίτη 7 Απριλίου 2020

Ο αντιδραστικός ιταλός «ιστορικός» ιδεών Enzo Traverso



Ο αντιδραστικός ιταλός «ιστορικός» ιδεών Enzo Traverso: προκλητικό φερέφωνο του Joseph Göbbels και του χιτλερικού Ναζι-φασισμού


Τα χονδροειδή ΨΕΥΔΗ για: «ΚΑΤΥΝ» – «μαζικούς βιασμούς Γερμανίδων απ’ τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού»


Ο αντιδραστικός ιταλός «ιστορικός» ιδεών και πολιτικός «επιστήμονας» Enzo Traverso, που μαθήτευσε σε αντιδραστικές αστικές θεωρίες αλλά και κοντά στον τροτσκιστή Michael Löwy – θαυμαστής του γερμανού φιλο-χιτλερικού ιστορικού Ernst Nolte (χαρακτηριστικός ο υπότιτλος του βιβλίου) – αφού υπερασπίζει την αντιδραστική αστική θεωρία περί «ολοκληρωτισμού» σε διάφορα έργα του, μιλάει για «ολοκληρωτική δικτατορία όπως εκείνη του Στάλιν», για «εγκλήματα του Στάλιν», «δίκες», «στρατόπεδα», «εκτοπίσεις», «σταλινική δικτατορία», κλπ. (Enzo Traverso: ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ, Περί του ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου 1914-1945, σελ. 353, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2013) και κλαψουρίζει ότι «σπάνιζαν στην Ευρώπη, οι αντιφασίστες που ήταν πρόθυμοι να καταγγείλουν τα εγκλήματα του Στάλιν» (σελ. 348) και λυπάται που η διαβόητη αντιδραστική θεωρία του «ολοκληρωτισμού» αντιμετωπίστηκε με «σοβαρή επιφύλαξη» (σελ 349), της οποίας όμως «οι θεωρητικοί του ολοκληρωτισμού είχαν ασφαλώς κατανοήσει τη δεσποτική φύση του σταλινικού καθεστώτος» (σελ 349), δεν διστάζει να περάσει επιπλέον και σε μια προκλητική δυσφήμηση της Αντιφασιστικής πάλης των λαών με: α. την απόδοση του μαζικού εγκλήματος των Χιτλερικών στρατευμάτων στο ΚΑΤΥΝ στον Κόκκινο Στρατό (σελ. 187), και β. τους δήθεν «μαζικούς βιασμούς Γερμανίδων απ’ τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού» (σελ. 151).


Έτσι μετατρέπει τον εαυτό του σε προκλητικό φερέφωνο του Joseph Göbbels και απολογητή του χιτλερικού Ναζι-φασισμού, αναλαμβάνοντας συνειδητά την προώθηση της δυσφήμισης της Αντιφασιστικής πάλης των χωρών του αντι-Χιτλερικού Συνασπισμού (ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ-ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑ) (περιοριζόμαστε μόνο σ΄αυτά τα δυο, επειδή αποτελούν, ως γνωστόν, τα πιο προσφιλή θέματα όλων των αντιδραστικών φιλο-Χιτλερικών ιστορικών και όχι μόνο).

Οι μεγάλοι έμποροι του “αντιρατσισμού” και των “ανοιχτών συνόρων” (2 ολοκληρωμένο)




Οι μεγάλοι έμποροι του “αντιρατσισμού” και των “ανοιχτών συνόρων”

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει, εν τάχει, όλους τους μεγάλους προπαγανδιστές της μαζικής εισαγωγής ξένων εργατικών χεριών. Όλοι αυτοί προκαλούν μετακίνηση ελευθέρων πολιτών από τις χώρες καταγωγής τους, και εισάγουν μετοίκους, παρίες, ανθρώπους χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, σκλάβους, φθηνό εργατικό δυναμικό στις χώρες του κεφαλαίου. Μόνο στην ΕΕ ξεπερνούν τα 111 εκατομμύρια οι άνθρωποι που δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα στις χώρες που ζουν. Δηλαδή το 20% των κατοίκων της.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2020

Οι μεγάλοι έμποροι του “αντιρατσισμού” και των “ανοιχτών συνόρων” (1)


Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει, εν τάχει, όλους τους μεγάλους προπαγανδιστές της μαζικής εισαγωγής ξένων εργατικών χεριών. Όλοι αυτοί προκαλούν μετακίνηση ελευθέρων πολιτών από τις χώρες καταγωγής τους, και εισάγουν μετοίκους, παρίες, ανθρώπους χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, σκλάβους, φθηνό εργατικό δυναμικό στις χώρες του κεφαλαίου. Μόνο στην ΕΕ ξεπερνούν τα 111 εκατομμύρια οι άνθρωποι που δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα στις χώρες που ζουν. Δηλαδή το 20% των κατοίκων της.

  1. ΟΗΕ – Η γιάφκα του μονοπωλιακού κεφαλαίου
Ο μεγάλος αυτός προπαγανδιστής υπέρ του μονοπωλιακού κεφαλαίου, μέσα από τις εκθέσεις του, που αναδημοσιεύουν τα αστικά έντυπα όλου του κόσμου, γνωματεύει και υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουν τα αστικά κράτη, αν θέλουν να συνεχίσουν να έχουν φθηνό εργατικό δυναμικό.
Έτσι οι “ειδικοί” του ΟΗΕ, σε έκθεση του 1999, υποδεικνύουν πως αν οι Ευρωπαίοι “επιθυμούν να διατηρήσουν τη σχέση εργαζομένων συνταξιούχων στα επίπεδα του 1995, η ΕΕ πρέπει να δεχτεί 135 εκατομμύρια μετανάστες ως το 2025” (Βλέπε εφημ. “Το Βήμα”, 09/01/2000). Τονίζουν μάλιστα πως θα πρέπει “να αναζητήσουν εργάτες όλων των ειδικοτήτων εκτός των χωρών τους – και ανειδίκευτους, όπως εκείνοι που παραδοσιακά προσκαλούνταν ως σήμερα”.
Για την Ελλάδα η πρόβλεψη του ΟΗΕ είναι ότι το 2015 το 25% του πληθυσμού της θα είναι μετανάστες.

Κυριακή 5 Απριλίου 2020

Η πανδημία ως εργαλείο εκτόνωσης της καπιταλιστικής Κρίσης


Εισαγωγή

Από τις πρώτες ημέρες εμφάνισης της επιδημίας του κοροναϊού SARS-CoV-2, ιδιαίτερα όμως από την ημέρα που αυτός χτύπησε και τη δική μας πόρτα, έχω προσπαθήσει να εξηγήσω σε φίλους και γνωστούς, δια ζώσης ή διαδικτυακά, ότι ο ιός αυτός δεν μπορεί να είναι τεχνητά κατασκευασμένος, ένα εργαστηριακό προϊόν βιολογικού πολέμου, όπως πολλοί διατείνονται. Υπάρχουν γι’ αυτό πολλοί λόγοι, τους οποίους έχω επεξηγήσει εκτενώς σε άλλα κείμενα και σχόλια και δεν θα ήθελα να επαναλάβω εδώ. Θα πω μόνο ότι οι γνώσεις που έχω συγκεντρώσει στα χρόνια ενασχόλησής μου με τον χώρο της βιοϊατρικής, και ειδικά της ιολογίας, αποκλείουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Στην επιστήμη, όμως, υποθέσεις και εικασίες χωρούν μόνον εκεί όπου λείπουν οι άμεσες, σκληρές όπως λέγονται, αποδείξεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι αποδείξεις έχουν ήδη δημοσιευθεί [1] και ουδείς τις έχει μέχρι στιγμής αμφισβητήσει, παρότι κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ εύκολο, εφόσον όλα τα αναγκαία μέσα βρίσκονται στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου, πράγμα που σημαίνει ότι είναι στέρεα τεκμηριωμένες. Ως εκ τούτου, δεν θα μας απασχολήσουν περαιτέρω, όπως και η αστήρικτη θεωρία που αρνείται την ύπαρξη του ιού, η οποία μόνον ως ευσεβής πόθος και προϊόν απελπισίας μπορεί να εκληφθεί.
Βεβαίως, τα παραπάνω ισχύουν βάσει της επιστήμης, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Σε περίπτωση νέων ανακαλύψεων, όλ’ αυτά μπορούν να αναθεωρηθούν. Στην επιστήμη δεν χωράει δογματισμός.
Η επιστήμη, ωστόσο, όταν είναι ανεξάρτητη και σέβεται επαρκώς τον εαυτό της, είναι δίκοπο μαχαίρι και κόβει εξίσου προς την άλλη πλευρά. Όταν η επίσημη εκδοχή των γεγονότων έρχεται σε σύγκρουση με τα επιστημονικά δεδομένα, τότε ανοίγεται άπλετος χώρος για βάσιμες εικασίες, μάλιστα με πολιτικές προεκτάσεις. Στο παρόν άρθρο, λοιπόν, θα μας απασχολήσει η επιδημιολογική αντιμετώπιση της πανδημίας, η οποία υιοθετείται από τις ηγεσίες των επιμέρους χωρών, μιας και αποδείχθηκε περίτρανα ότι σε αυτήν την παγκόσμια Κρίση στέκεται ο καθένας μόνος του και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

Ενάντια στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου πρέπει να αντιτάξουμε τον επαναστατικό εθνικισμό - πατριωτισμό στην διάσταση του επαναστατικού (προλεταριακού) διεθνισμού.




Είναι λάθος να πιστεύει κάνεις ότι σκοπός των πιο αρπακτικών ληστρικών και επιθετικών κύκλων του πολυεθνικού κεφαλαίου είναι απλά και μόνο να διαλύσουν τα πιο ιστορικά έθνη είτε τα πρώτα μεταξύ αυτών. Στην πραγματικότητα θέλουν να αποσαθρώσουν - διαλύσουν όλα τα έθνη
κι ακριβώς γι' αυτό οι ιδεολογικές και έμπρακτες επιθέσεις τους στρέφονται κυρίως εναντία στα πρότυπα ιστορικά έθνη. Το έθνος είναι αντικειμενική κοινωνικό - ιστορική κατηγορία αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης μέσα στην ιστορία. Γι' αυτό επιτίθενται εξίσου ενάντια και στην κοινωνία και στην ιστορία. Το πολυεθνικό κεφάλαιο για τα δικά του συμφέροντα θέλει να διαλύσει τα έθνη και γι αυτό το σκοπό χρησιμοποιεί τα κράτη που τα έχει βάλει στο χέρι, έτσι στρέφει τα ίδια τα εθνικά κράτη εναντία στα ίδια τους τα έθνη. Την ασυδοσία του πολυεθνικού κεφαλαίου σε έναν κόσμο χωρίς οικονομικά σύνορα (αλλά με κράτη ως αποκλειστικά κατασταλτικούς μηχανισμούς ενάντια στην εθνική κοινότητα, την εθνική κοινωνία, την ίδια την κοινωνία σε τελευταία ανάλυση) την ντύνουν ιδεολογικά με ψευδείς προοδευτικούς προιδεασμους όπως πχ η αδελφοσύνη των λαών και άλλα παρόμοια μπαρμπούτσαλα. Σε αυτό έχουν σύμμαχο την “αριστερά” που μέσα από μία μακρά πορεία συμβιβασμών υπαναχωρήσεων και τελικά ενσωμάτωσης εξαγοράστηκε με διάφορους τρόπους και μεταλλάχτηκε από πολιτική δύναμη και εκφραστή της κοινωνικής επανάστασης σε εκμαυλιστή και νεκροθάφτη των κοινωνικών αγώνων. Οι ηγεσίες της “αριστεράς” είναι εδώ και κάμποσες δεκαετίες μίσθαρνα όργανα του πολυεθνικού κεφαλαίου που αφιονίζουν τις μάζες των προθύμων ηλίθιων ακολούθων τους με αντεθνικό δηλητήριο. Η επίθεση του νεοφιλελεύθερου πολυεθνικού κεφαλαίου δεν στρέφεται αποκλειστικά εναντία στο ελληνικό έθνος, άλλα εναντία σε όλα τα έθνη, εναντία στην ίδια την εθνική αρχή.


Ένα έθνος από μόνο του δεν μπορεί να υπερασπιστεί με την δική του δύναμη τον εαυτό του ως έθνος, τόσο όσο μπορεί να το κάνει μέσα από την διεθνιστική αλληλεγγύη με τα άλλα ιστορικά και συνάμα προοδευτικά έθνη που και αυτών η ύπαρξη απειλείται από τον ίδιο εχθρό. Προκειμένου να επιτευχθεί με μεγαλύτερη σιγουριά η νίκη εναντία στον κοινό εχθρό οφείλουμε απέναντι στον φασιστικό ψευτοδιεθνισμό του κεφαλαίου να αντιτάξουμε το κοινό μέτωπο όλων των προοδευτικών εθνών.

Εθνικό και ταξικό μίσος


Το ρατσιστικό στην μορφή μίσος της "αριστεράς" για το ελληνικό έθνος, είναι απευθείας ιδεολογική αντανάκλαση στις γραμμές της σύγχρονης “αριστεράς” του ταξικού μίσους της άρχουσας τάξης ενάντια στον ελληνικό λαό, πρόκειται για καθαρό πούρο ταξικό μίσος, που η καταγωγή του από αφετηρίας και μέχρις απολήξεως του, εντοπίζεται στα ιστορικά ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης που απαρχής της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους, και για να απεκδυθεί και απεμπολήσει τις ευθύνες της για την υπανάπτυξη και την εξαρτημένη ανάπτυξη, στην συνέχεια απέδιδε τα αιτία της κοινωνικής καθυστέρησης και οπισθοδρόμησης της χώρας στην προηγηθείσα οθωμανική κατοχή και στον υπανάπτυκτο βάναυσο και ανυπάκουο ελληνικό λαό, η μετάλλαξη της "αριστεράς" από υπερασπιστή των δίκαιων του ελληνικού λάου σε ρατσιστή εναντίον του, οφείλεται στις κοινές ιδεολογικές της καταβολές και αναφορές με την άρχουσα τάξη.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

'Εσχατη κατάπτωση


Μας είπανε πως πρέπει να κάτσουμε σπίτια μας εξ αίτιας ενός κορωνοιου που για κάποιους από μας είτε είναι ανύπαρκτος είτε ελάχιστα επικίνδυνος σχετικά με την ενδημική γρίπη, και στην πραγματικότητα μόνο προσχηματικός.

Μείναμε σπίτι περιορίζοντας τις μετακινήσεις μας στις απολύτως αναγκαίες σεβόμενοι πρώτα απ' όλα τον πραγματικό φόβο ενός μεγάλου μέρους των συμπολιτών μας για κάτι που οι ίδιοι θεωρούσαμε από ανύπαρκτο έως ασήμαντο αλλά με το άθλιο διάγγελμα απαγόρευσης της κυκλοφορίας συνοδευόμενο από τον αυτοχαφιεδισμό των τηλεφωνικών μηνυμάτων η ανοχή μας στον αυταρχισμό και την αντιδημοκρατική αυθαιρεσία παίρνει τέλος. Δεν υπάρχει χειρότερη ταπείνωση για ένα έθνος ελευθέρων πολιτών από το να τους ζητάνε δίκην κατακτητή οι κυβερνήτες του να δηλώνει επακριβώς που θα πάει και τι θα κάνει, αυτό ταπεινώνει ολόκληρο το έθνος περισσότερο από μία ναζιστική κατοχή, οι ναζί κατακτητές δεν απαίτησαν κάτι τέτοιο, αρκέστηκαν σε μία απλή απαγόρευση μετακινήσεων για κάποιες ώρες της ημέρας και τη νύχτα χωρίς να ζητούν εκ των.προτέρων αναφορά για το που πας, στην δική μας σύγχρονη περίπτωση όμως έχουμε να κάνουμε με τους κατά πολύ χειρότερους εγχώριους κατακτητές, τους αιωνίους καταπατητές σουμπερίτες της ταγματαλητείας. Οι ναζί σου παίρναν την ζωή χωρίς να σε ταπεινώσουν ζητώντας να υπογράψεις δηλώσεις μετάνοιας, αυτές τις ζητούσε το ταγματαλήτικο μεταβαρκιζιανό μοναρχοφασιστικό κράτος αλλά και τότε ακόμα οι δηλώσεις μετάνοιας ήταν μόνο για μας τους κομμουνιστές και αριστερούς στην σημερινή όμως περίπτωση έχουμε τον εξευτελισμό ενός ολοκλήρου έθνους, όλων των Ελλήνων πολιτών ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικής τοποθέτησης, που αποδεχόμενοι τα τηλεφωνικά μηνύματα αυτοδουλοποίησης, δεν καταπίπτουν από την κατηγορία του πολίτη είτε του υπηκόου, αλλά και από αυτήν του σκλάβου, ως εθελόδουλοι παύουν να είναι καν άνθρωποι και υποπίπτουν από την κατηγορία ομιλούντων εργαλείων σε αυτήν των άλαλων υποζυγίων.

Αυτή η ταπείνωση δεν πρέπει να περάσει.
Ακόμα και αν γι αυτό χρειαστεί να ξαναπάει ο Κολοκοτρώνης στα Δερβενάκια είτε να ξαναπάρει ο καπετάν Μπαρούτας τον δρόμο για το Λιτόχωρο ...... !!!!!!!