Νίκανδρου Κεπέση: Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός

 

Στη μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε από τη χρουστσοφική ηγεσία στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες

Πριν μερικούς μήνες, τον περασμένο χρόνο, έστειλα στη γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα ένα αντίτυπο του τελευταίου μου βιβλίου με τίτλο «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006) στο οποίο, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρομαι και στη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη, ένα έγκλημα που διαπράχθηκε από την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, γράφοντας ότι «την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές».

Ο ρεβιζιονιστής Λ. Μπρέζνιεφ δολοφόνησε το μεγαλύτερο Έλληνα επαναστάτη του 20ου αιώνα που συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, αναλαμβάνοντας την ηγεσία του ΚΚΕ αρχές της δεκαετίας του ΄30, τον πρώτο αντιστασιακό και αρχιτέκτονα της μεγάλης εποποιϊας της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης – με το ιστορικό γράμμα του ΄40 και την παράδοσή του απ’ τους φασίστες στους Γερμανούς ναζί – τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένδοξου ΔΣΕ, το γραμματέα του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς, Νίκο Ζαχαριάδη, μια απ’ τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που πρώτος από όλους τους ηγέτες όρθωσε θαρραλέα το ανάστημά του στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, έναν επαναστάτη, που ο Ιωσήφ Στάλιν είχε χαρακτηρίσει «μεγάλο ηγέτη», σύμφωνα με μαρτυρία που έχει καταγράψει ο γνωστός οπορτουνιστής χρουστσοφικός Π. Δημητρίου, όπως του την αφηγήθηκε το 1955 στην Τασκένδη ο τότε πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν σύντροφος Νιγιάζοφ: «Πρόσεξέ με», μου λέει ο Νιγιάζοφ. «Ο Ζαχαριάδης είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» και συνέχισε: «Θα σου αναφέρω τώρα μια δική μου προσωπική εμπειρία: στο 19ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1952 (που ήταν ουσιαστικά αφιερωμένο στην 73η επέτειο από τη γέννηση του Στάλιν), ήταν παρών και ο Ζαχαριάδης. Όλοι οι εκπρόσωποι των ξένων κομμάτων εκφωνούσαν εγκωμιαστικούς λόγους για την προσωπικότητα του Στάλιν. Όταν όμως εκφώνησε το λόγο του ο Ζαχαριάδης, στην αίθουσα έγινε το κάτι άλλο… Καθόμουν δίπλα στο Στάλιν στο προεδρείο», συνέχισε την αφήγησή του ο Νιγιάζοφ. «Και την ώρα εκείνη ο Στάλιν στράφηκε προς το μέρος μου και μου λέει: «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (οι υπογρ. δικές μου) (Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, χρονικό μιας ζωής και μιας εποχής, σελ. 202-203, Αθήνα 1997)

Συνεχίζοντας έγραφα ότι η ηγεσία του ΚΚΕ και ο Χ. Φλωράκης, συμφωνώντας με τη σοβιετική ηγεσία, παρουσίασαν το έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη σαν «αυτοκτονία» σημειώνοντας ότι « ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη»(σελ.45).

Μετά από μέρες η Αλέκα Παπαρήγα σε τηλεφωνική επικοινωνία μου είπε ότι μ’ αυτό το βιβλίο «δεν συμφωνώ καθόλου».

Υπενθυμίζω εδώ ότι επικεφαλής της σοβιετικής ηγεσίας που παρουσίασε τη δολοφονία του Ν. Ζαχαριάδη σαν «αυτοκτονία» ήταν ο Μ. Γκορμπατσόφ, τον οποίο η Αλ. Παπαρήγα είχε επισκεφθεί στις 19 Ιουνίου 1991, επικεφαλής αντιπροσωπείας του ΚΚΕ αποτελούμενης από τους Ο. Κολοζώφ και Π. Τριγάζη, ηγετικά στελέχη τότε, μέλη του ΠΓ του Κόμματος, στον οποίο προσέφερε αντίγραφο μιάς προτομής του Ηρακλή για το «ηράκλειο έργο» που επιτελούσε.
Στο βιβλίο του ο γοητευμένος από τον Γκορμπατσώφ («η συνάντησή μου με τον Γκορμπατσόφ σημάδεψε τη ζωή μου» (σελ. 8-9) Π. Τριγάζης γράφει σχετικά: «εκεί τελείωσε η συζήτηση και ήρθε η ώρα, «κατά τα ειωθότα», να δώσουμε ένα αναμνηστικό δώρο στον Γκορμπατσόφ. Είχαμε μαζί μας ένα αντίγραφο μιας προτομής του Ηρακλή από το Μουσείο Μπενάκη. Το έδωσα στην Α. Παπαρήγα, η οποία προσφέροντας το στον Γκορμπατσόφ είπε: «Για το ηράκλειο έργο που κάνετε». Έτσι ακριβώς! Βγαίνοντας από το γραφείο του, ανταλλάξαμε με τον Γκορμπατσόφ τις καθιερωμένες χειραψίες» (Πάνος Τριγάζης: Συνάντηση με τον Γκορμπατσόφ, σελ. 37, εκδ. «Δελφίνι», Αθήνα 1992).
Πέρα από τα όσα γράφει ο Π. Τριγάζης αξίζει να αναφερθεί και η μαρτυρία του κομμουνιστή, πρώην πολιτικού πρόσφυγα στην Τασκένδη, αγωνιστή του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, συντρόφου Βασίλη Παπασωτηρίου που συνάντησε την Α. Παπαρήγα στη Μόσχα πριν συναντηθεί με το Μ. Γκορμπατσόφ:
«Ήταν η εποχή που είχα ετοιμαστεί για επαναπατρισμό στην Ελλάδα με την οικογένειά μου (γυναίκα, τρία αγόρια και μια κόρη), πλην της κόρης που ήταν στον τελευταίο χρόνο της Ιατρικής Σχολής Τασκένδης. Όμως δεν μου δίνανε το διαβατήριο δια μέσου της Οργάνωσής μας και αναγκάστηκα δι’ άλλης οδού να πάω στη Μόσχα να υπογράψω τα διαβατήρια. Έφτασα στη Λέσχη των Πολιτικών Προσφύγων στη Μόσχα. Εκεί με ενημέρωσαν ότι ήταν στη Μόσχα η γραμματέας του ΚΚΕ Α. Παπαρήγα, μαζί με τους Ο. Κολοζώφ και Π. Τριγάζη. Ρώτησα που είναι και μου είπαν ότι είναι μέσα στη Διεύθυνση και ότι τους έχουν στείλει από την ηγεσία του ΚΚΕ ως αντιπροσωπεία για συνάντηση με τον Μ. Γκορμπατσόφ.

Ζήτησα να τη δω ιδιαιτέρως. Δέχθηκε. Χαιρετηθήκαμε. Της ευχήθηκα καλή σταδιοδρομία και της είπα ύστερα, ότι κάνατε μεγάλο λάθος που ήρθατε να κάνετε αυτή την επίσκεψη. Σας βλέπω πολύ συμπαθητικιά συντρόφισσα και δεν θα ήθελα να χάσετε το κύρος σας με τη συνάντηση αυτή. Το καλύτερο θα ήταν να δικαιολογηθείτε με μια έκτακτη ασθένεια και να επιστρέψετε στην Ελλάδα αεροπορικώς. Μου είπε ότι έχουμε εντολή από το Κόμμα και προσωπικά από το σ. Χαρίλαο Φλωράκη και θα εκτελέσουμε τις εντολές τους. Της απάντησα: Θα είναι μεγάλο λάθος τη στιγμή που μετά από πολλά χρόνια εξορία στη Σιβηρία ο δολοφονημένος Ν Ζαχαριάδης παραμένει ακόμα εκεί θαμμένος να συναντηθείτε με τους υπεύθυνους-υπαίτιους. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Και τη στιγμή που δεν επιτρέπουν ελεύθερα τον επαναπατρισμό στην πατρίδα μας. Αλλά ακόμα δε βλέπετε τη μεγάλη προδοσία και ότι όλα βαδίζουν προς διάλυση;

Είναι βέβαια δική σας δουλειά τι θα κάνετε. Ελπίζω να συναντηθούμε στην Ελλάδα, αν μου επιτρέψουν την επιστροφή. Και απάντησε: Ότι κανένας δεν θα σας εμποδίσει. Χωρίσαμε και αμέσως πήγα στο γραφείο και μου έβαλαν τις σφραγίδες για την επιστροφή.

Αμέσως μετά επικοινώνησα με το αεροδρόμιο για αεροπλάνο, μέσω Κιέβου, για Αθήνα. Πήγα στο αεροδρόμιο και έφυγα για το Κίεβο όπου με περίμεναν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας».

Αλλά η Α. Παπαρήγα δεν επισκέφθηκε μόνο τον Μ. Γκορμπατσόφ προσφέροντάς του ως δώρο την προτομή του Ηρακλή και μάλιστα με την αφιέρωση για το «ηράκλειο έργο» που επιτελούσε δηλ. τη διάλυση του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά υπεράσπισε δραστήρια και στήριξε με συνέπεια και την αντεπαναστατική «Περεστρόϊκα» παρουσιάζοντάς την ως «σοσιαλισμό»: « Οι ιδέες της Περεστρόϊκα απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού και συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας … του σοσιαλισμού, έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό» (Α. Παπαρήγα, «Πράβδα» 25/6/1991, από: «ΠΡΙΝ» 10/9/2006, σελ. 22)

Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 17ο συνέδριο του ΚΚΕ σημείωνα μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Η κρίση στο ΚΚΕ, 1989-1991, που αναφέρεται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 17ο Συνέδριο και μίλησε στη συνέντευξη της και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, συνδέεται έμμεσα με το 20ο (1956) Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που οργάνωσε και διεύθυνε με τους στενούς συνεργάτες του ο Ν. Χρουστσόφ, που από μαρξιστές δημοσιογράφους χαρακτηρίζεται βάσιμα σαν ο «πνευματικός πατέρας» του Μ. Γκορμπατσόφ.

Σχετικά με αυτούς τους δύο έχω γράψει βιβλίο με τίτλο: «Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ – οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας». Το βιβλίο υπάρχει στη βιβλιοθήκη της ΚΕ του ΚΚΕ.

Πέρα απ’ τους ιμπεριαλιστές, στην προδοσία συνήργησαν και οι αντιδραστικοί και εχθροί της ΕΣΣΔ, που αυξήθηκαν ύστερα από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που για τη συντριβή των ναζιστικών και φασιστικών στρατευμάτων θυσιάστηκαν χιλιάδες στελέχη και πρωτοκλασάτα.

Την προδοσία άρχισε ο Νικήτα Χρουστσόφ, που διαδέχτηκε στη ηγεσία του ΚΚΣΕ και του Κράτους, τον δολοφονημένο από τον πράκτορα των ιμπεριαλιστών Μπέρια (5/5/53) και ολοκλήρωσαν ο Γιέλτσιν και ο Μ. Γκορμπατσόφ.

Ο πρώτος διέλυσε τη ΣΕ, αν και το δημοψήφισμα που διενήργησε κατά 73% ήταν αντίθετος ο πληθυσμός της ΣΕ. Ο δεύτερος, ο Μ. Γκορμπατσόφ διέλυσε το ΚΚΣΕ, χωρίς καμιά καταστατική διαδικασία, με μια σκέτη υπογραφή του, σάμπως το Κόμμα των Μπολσεβίκων να ήταν δική του περιουσία…

Με το 20ό (1956) Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Κόμμα των Μπολσεβίκων, από Κόμμα Μαρξιστικό-Λενινιστικό-Επαναστατικό, μετατράπηκε σε Κόμμα αναθεωρητικό, ρεφορμιστικό, αντεπαναστατικό. Κι από τότε άρχισε η αντεπανάσταση, που απλώθηκε σε όλα τα Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα, που είναι το γνώρισμά τους σήμερα….

Από τότε άρχισε η αντεπανάσταση, που γκρέμισε ότι είχε οικοδομηθεί με τη θυσία της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων και επέδρασε αρνητικά σε βάρος των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των πολιτών, των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ και όλων των χωρών του κόσμου.

Με το 20ο Συνέδριο (1956) του ΚΚΣΕ ο αντισταλινισμός έγινε η ιδεολογία του ΚΚΣΕ.

Ξεκινώντας απ’ τα γεγονότα αυτά στον προσυνεδριακό διάλογο για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, πρότεινα την καταδίκη του 20ου Συνεδρίου (1956). Παράλληλα και την καταδίκη της 6ης πλατιάς Ολομέλειας (1956) της ΚΕ του ΚΚΕ, που συνήλθε αντικαταστατικά. Δηλ. όχι με απόφαση των οργάνων του ΚΚΕ, αλλά από μια Επιτροπή κομμάτων από σοσιαλιστικές χώρες που πρότεινε ο Ν. Χρουστσόφ.

Με την 6η εκείνη (1956) Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ κλήθηκαν και πήραν μέρος όλοι οι διαγραμμένοι από την Γ΄ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ του 1950 με το Ν. Ζαχαριάδη σαν ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Επισήμανα ότι η καταδίκη του 20ου Συνεδρίου (1956) του ΚΚΣΕ είναι ζήτημα εξαιρετικής σημασίας, ηθικής, πολιτικής, θεωρητικής και ιστορικής, αποτελεί ένα άγος που βαραίνει και το ΚΚΕ, γιατί η ηγεσία που αναδείχτηκε από τους διαγραμμένους από το ΚΚΕ το 1950 (Παρτσαλίδης, Βαφειάδης, κ.λπ.) έκαμε αποδεκτές τις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου (1956).

Αυτό το άγος, το ηθικό έγκλημα για να εξαλειφθεί είναι ανάγκη να καταδικαστεί από το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 20ο Συνέδριο και η 6η πλατιά (1956) Ολομέλεια της ΚΕ.
Αυτό έγινε αιτία για να μείνουν μακριά από το ΚΚΕ εκατοντάδες στελέχη και χιλιάδες μέλη, αγωνιστές, κομμουνιστές, να μην ενταχθούν στο ΚΚΕ.

Κάνω έκκληση στην ΚΕ του ΚΚΕ στον καθένα προσωπικά να σκεφθεί σοβαρά το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσει σωστά, μαρξιστικά-λενινιστικά, για την πιο σωστή αντιμετώπιση και λύση – για την καταδίκη του 20ου (1956) Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της 6ης πλατιάς Ολομέλειας.

Αυτό αποτελεί ΧΡΕΟΣ του ΚΚΕ» («Ριζοσπάστης», 20 Νοέμβρη 2004, σελ. 12).

Τον περασμένο χρόνο η Α. Παπαρήγα αναφερόμενη στη «σοσιαλιστική οικοδόμηση» της Σοβιετικής Ένωσης μνημόνευσε τα ονόματα των Λένιν, Στάλιν, Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ για να συνεχίσει για την περίοδο, «όπου μπήκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Συμπίπτει να είναι ο Στάλιν. Εγώ σας λέω ότι αν δεν ήταν ο Στάλιν και ήταν ένας άλλος, ίδια θα γινόταν η οικοδόμηση» («Ριζοσπάστης», 19 Γενάρη 2006, σελ. 8).

Με άλλα λόγια η Α. Παπαρήγα ισχυρίζεται, και μάλιστα ακόμα και σήμερα, ότι αν στη θέση του Στάλιν, που εφάρμοζε μαρξιστική-λενινιστική γραμμή, ήταν οι Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ, που εφάρμοσαν ρεβιζιονιστική αντιμαρξιστική γραμμή, και τότε «ίδια θα γινόταν η οικοδόμηση».

Όμως, τα γεγονότα που επακολούθησαν μετά το ΄56 και η ίδια η πορεία της Σοβιετικής Ένωσης διαψεύδουν αυτό τον αντιμαρξιστικό ισχυρισμό της Α. Παπαρήγα. Η εφαρμογή της ρεβιζιονιστικής αντιμαρξιστικής πολιτικής των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ όχι μόνο διέκοψε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση αλλά οδήγησε τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση στο δρόμο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Γιατί, όπως σημείωνα το 1998, «ο Χρουστσόφ με τη ρεβιζιονιστική του παρέα αντικατέστησε τη δικτατορία του προλεταριάτου με το «παλλαϊκό κράτος». Αποδυνάμωσε έτσι την εργατική τάξη, ιδεολογικά, πρακτικά και την έκαμε ανίκανη να ασκήσει την εξουσία της. Να παίξει τον ηγετικό της ρόλο. Έτσι άρχισαν τη δουλειά τους οι αρουραίοι της αστικής τάξης και οι μαφιόζοι. Το κακό άρχισε λοιπόν απ’ το 20ο Συνέδριο και το αποτελείωσαν ο Γκορμπατσόφ, με τους Γέλτσιν, Σεβαρντνάτσε, Γιάκοβλεφ, κ.ά.» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 120, Αθήνα 1998).

Ενώ στον πρόλογο σημείωνα: «Η προδοσία – η μεγαλύτερη των αιώνων – άρχισε το 1956 με το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, και, ολοκληρώθηκε με τη διάλυση του Κόμματος τον Αύγουστο του 1991. Άρχισε με τον Χρουστσόφ και αποτελείωσε με τον Γκορμπατσόφ» (στο ίδιο, σελ. 9).

Στην ίδια συνέντευξη η Α. Παπαρήγα ισχυρίζεται ακόμα: «Εμείς δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ, ούτε να πούμε για τον ένα η τον άλλο ηγέτη κάτι, αλλά δεν μπορούμε να την πούμε σταλινική περίοδο. Αλλά το λέω προκαταβολικά, από άλλο δρόμο ξεκινάνε αυτοί που λένε για τη σταλινική περίοδο και από άλλο δρόμο ξεκινάμε εμείς, δεν ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία» («Ριζοσπάστης», 19 Γενάρη 2006, σελ. 8).

Προφανώς αυτοί που μιλάνε για «σταλινική περίοδο» έχουν ως αφετηρία το μαρξισμό-λενινισμό, ενώ η Α. Παπαρήγα που ισχυρίζεται ότι «δεν μπορούμε να την πούμε σταλινική περίοδο» ξεκινάει πράγματι «από άλλο δρόμο», δεν ξεκινάει «από την ίδια αφετηρία» με τους μαρξιστές-λενινιστές αλλά έχει ως αφετηρία το ρεβιζιονισμό των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ, αφού υποστήριξε και την «περεστρόϊκα» του Γκορμπατσόφ: «Εξάλλου, η Γεν. Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε στο «Ριζοσπάστη» (21/6/91) απ’ τη Μόσχα που είχε πάει με αντιπροσωπεία ότι: « Η περεστρόϊκα σαν σύλληψη και σαν ιδέα πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο διεθνές κίνημα. Βέβαια στην πορεία παρουσιάστηκαν ορισμένες δυσκολίες και ανησυχούμε. Πάντως συμφωνούμε ότι πρέπει να πάμε προς τα εμπρός και να μην πισωγυρίσουμε. Η θέση μας είναι συμπαράσταση και αλληλεγγύη στο ΚΚΣΕ» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 82, Αθήνα 1998).

Παρόλο που η προδοσία των Χρουστσόφ-Γκορμπατσόφ είναι εντελώς εξόφθαλμη, η Α. Παπαρήγα εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να μην θεωρεί προδότη όχι μόνο τον Χρουστσόφ αλλά ούτε καν τον Γκορμπατσόφ. Να τι δήλωσε τον Ιούλη του περασμένου χρόνου: «Να σας θυμίσω κάτι. 1992. 14ο Συνέδριο του Κόμματος. Όταν τότε ήσουν στον τοίχο και δεν είχες βγάλει συμπεράσματα για τις σοσιαλιστικές χώρες. Υπήρχαν φίλοι, μέλη του Κόμματος που λέγανε ότι ο Γκορμπατσόφ ήταν προδότης και με επίσημα ντοκουμέντα του Κόμματος είπαμε ότι δεν προσεγγίζεται το ζήτημα με όρους συνωμοσίας και προδοσίας. Δεν έχουμε τέτοια αντίληψη, τέτοια λογική, προδοσίας και συνωμοσίας. Αλίμονο. Ξαναλέω δεν θα ήμασταν κομμουνιστές αν ερμηνεύαμε τα γεγονότα και τις εξελίξεις έτσι» («Ριζοσπάστης» 18 Ιούλη 2006, σελ. 10).

Σε αντίθεση με αυτόν τον αντιμαρξιστικό ισχυρισμό της Α. Παπαρήγα σημείωνα ότι «ο Χρουστσόφ και η παρέα του προδώσαν το μαρξισμό-λενινισμό, τις θεμελιακές αρχές του. Πριν απ’ όλα την αρχή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου», ενώ ταυτόχρονα «υποσχότανε ότι στα 1980, θα περνούσαμε – η ΕΣΣΔ – στον Κομμουνισμό» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 77, Αθήνα 1998). Και αλλού: «παρακολουθούμε τις δοκιμασίες που επεφύλαξε στους λαούς της ΕΣΣΔ, η προδοσία των Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ με τους συνεργάτες τους» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ οι - δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 119, Αθήνα 1998), προδοσία, που, ας το επαναλάβω ακόμα μια φορά, «άρχισε το 1956 με το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, και, ολοκληρώθηκε με τη διάλυση του Κόμματος τον Αύγουστο το 1991».(στο ίδιο, σελ. 9).
Μετά από όλα αυτά και με αυτές τις αντιμαρξιστικές τοποθετήσεις αλλά και την άρνησή της να ασκηθεί κριτική στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και στην 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ και να απορριφθούν οι αντιμαρξιστικές τους θέσεις, η Α. Παπαρήγα δεν μπορεί να μένει στην ηγεσία του ΚΚΕ. Πρέπει να απομακρυνθεί, καθαιρεθεί, και στη θέση της να αναλάβει συλλογική ηγεσία που θα πάρει την πρωτοβουλία να συζητηθούν στο 18ο συνέδριο τα δύο κεντρικά ζητήματα: 20ο Συνέδριο και 6η Ολομέλεια και να καταδικασθούν οι αντιμαρξιστικές θέσεις τους, επειδή αυτές ήταν που προκάλεσαν τη μεγάλη καταστροφή του σοσιαλισμού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αφού όπως υπογράμμιζα ήδη από το 1998 «η προδοσία – η μεγαλύτερη των αιώνων – άρχισε το 1956 με το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ» και από το 2004 ότι μ’ αυτό το συνέδριο «ο αντισταλινισμός έγινε ιδεολογία του ΚΚΣΕ» και με την αντεπαναστατική του γραμμή το Κόμμα των Μπολσεβίκων καθώς και τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα από μαρξιστικά-λενινιστικά-επαναστατικά μετατράπηκαν σε κόμματα αναθεωρητικά, ρεφορμιστικά, αντεπαναστατικά. Επιπλέον οι αντιμαρξιστικές αυτές απόψεις δεν αφορούν απλά και μόνο ιστορικά ζητήματα εκτίμησης του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση αλλά και τη σημερινή επαναστατική κατεύθυνση του κομμουνιστικού κινήματος.

Τελειώνοντας, δεν μπορεί να μην σημειώσω ότι όταν στη Σοβιετική Ένωση κυριαρχούσε ο αντισταλινισμός και βρίσκονταν στο αποκορύφωμα η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν από τη χρουστσοφική ομάδα, ο ηγέτης του αγγλικού ιμπεριαλισμού αντικομμουνιστής Τσώρτσιλ μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων με την ευκαιρία της 80ης επετείου από τη γέννηση του Στάλιν είπε:

«Το μεγάλο ευτύχημα για τη Ρωσία ήταν ότι στα χρόνια των δυσκολότατων δοκιμασιών επικεφαλής της χώρας ήταν ο μεγαλοφυής και ακλόνητος στρατηλάτης Ι. Β. Στάλιν. Ήταν η πιο επιφανής, επιβεβλημένη, αξιοσέβαστη προσωπικότητα στη ρευστή και σκληρή εποχή της περιόδου εκείνης, στην οποία κύλησε η ζωή του.

Ο Στάλιν ήταν άνθρωπος ασυνήθιστης ενέργειας, πολυμορφωμένος και ακατάβλητης ισχυρής θέλησης. Δριμύς, σκληρός και αμείλικτος συζητητής, σε σημείο που παρά τη μαθητεία μου στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μου ήταν αδύνατο να τον αντιμετωπίσω. Ο Στάλιν πριν απ’ όλα κατείχε σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα του χιούμορ και του σαρκασμού, την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ακριβός τον συνομιλητή του και να εκφράζει με ακρίβεια τη σκέψη του.

Τους λόγους του ο Στάλιν τους έγραφε μόνος του. Στα έργα του αντηχούσε πάντα η εκτελεστική δύναμη. Η δύναμη αυτή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αναδείχτηκε σε ανεπανάληπτο ηγέτη μεταξύ των καθοδηγητών των κρατών όλων των εποχών και όλων των λαών.

Ο Στάλιν προξενούσε μεγαλειώδικη εντύπωση. Η επιρροή του στους ανθρώπους ήταν ακαταμάχητη. Όταν έμπενε στη αίθουσα συνεδριάσεων της Διάσκεψης της Γιάλτας, όλοι εμείς σηκωνόμασταν όρθιοι σάμπως να μας πρόσταζε κανείς και είναι αξιοπερίεργο και ανεξήγητο γιατί στεκόμασταν σε στάση προσοχής.

Διακατέχονταν από βαθειά, απαλλαγμένη από κάθε πανικό, λογική και συνετή σοφία. Ήταν ανυπέρβλητος τεχνίτης να βρίσκει στις δύσκολες στιγμές διέξοδο και από τις πιο αδιέξοδες καταστάσεις. Επιπλέον ο Στάλιν, στις πιο κρίσιμες στιγμές, όπως και σε στιγμές θριάμβου, ήταν το ίδιο συγκρατημένος και ποτέ δεν υπέκυψε σε φαντασιώσεις. Ήταν μια ασυνήθιστα πολυσύνθετη προσωπικότητα.

Ο Στάλιν δημιούργησε και καθυπόταξε μια τεράστια αυτοκρατορία. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος εκμηδένισε τον εχθρό του με τη βοήθεια του ίδιου του εχθρού του. Μάλιστα ανάγκασε κι εμάς, που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια στους ιμπεριαλιστές.

Ο Στάλιν υπήρξε ο μέγιστος, απαράμιλλος δικτάτορας, ο οποίος παρέλαβε τη Ρωσία με ξύλινο αλέτρι και την άφησε μια πυρηνική υπερδύναμη.

Όχι, ότι και να λένε γι’ αυτόν, η ιστορία και οι λαοί τέτοιους ανθρώπους δεν τους ξεχνούν».

---

ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: Πήρε μέρος στους πολέμους 1940-41, σαν έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Ρίχτηκε απ’ τους πρώτους στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές. Αναδείχτηκε σε καπετάνιο του 6^ου ανεξάρτητου Συντάγματος ΕΛΑΣ Πειραιά.

Έγινε μέλος της ΟΚΝΕ (μαθητής) το 1930 και το 1936 μέλος του ΚΚΕ.

Το 1944 έγινε μέλος της Γραμματείας της ΚΟ Πειραιά και το 1946 Β΄ Γραμματέας της ΚΟ Αθήνας. Το 1950 όντας φυλακή, εκλέχτηκε από τη Γ΄ Συνδιάσκεψη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέχτηκε από όλα μέχρι και το 11^ο Συνέδριο.

Για την πατριωτική και κομματική του δράση διώχτηκε σκληρά. Κλείστηκε σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης 22 σχεδόν χρόνια.

Για την δράση του στην κατοχή και ειδικότερα τη συμβολή του στις μάχες 12-13 Οκτώβρη 1944, τιμήθηκε με κομματικό έπαινο και προήχθηκε σε Αντισυνταγματάρχη της ΠΕΕΑ. Υπήρξε βουλευτής του ΚΚΕ.

 

 

Πηγή:  http://anasintaxi.blogspot.gr/2007/05/blog-post_18.html