Και μετά ήρθε..... ο....Αδόλφος...!!!

(Τρότσκι – Χίτλερ.. Μπαντέρα και ξανά Τρότσκι – Χιτλερικοί.. Μαϊνταν...οί..) 

Κριτικές σημειώσεις πάνω στο άρθρο του Τροτσκιστή Zbigniew Kowalewski  που παρουσιάστηκε το φθινόπωρο του 1989 στο περιοδικό International Marxist Review τομ.4 αρ2 , και αναδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο «Παραναγνώστης» την Δευτέρα 5 Μαϊου 2014 :

http://paranagnostis.blogspot.gr/2014/05/zbigniew-kowalewski-1989-international.html

Αξίζει τον κόπο ο αναγνώστης να συλλογιστεί ιδιαίτερα γύρω από τις ημερομηνίες της πρώτης δημοσίευσης και της παρούσης αναδημοσίευσης του εν λόγω άρθρου, για να εντοπίσει το Κοινωνικό – Πολιτικό επιζητούμενο ….

«Παρά το γιγάντιο τεράστιο βήμα προς τα εμπρός που έκανε η Οκτωβριανή Επανάσταση στον τομέα των εθνικών σχέσεων, η απομονωμένη προλεταριακή επανάσταση σε μια καθυστερημένη χώρα αποδείχθηκε ανίκανη να λύσει το εθνικό ζήτημα, ιδιαιτέρως το ουκρανικό ζήτημα, το οποίο είναι, στην ουσία του, διεθνούς χαρακτήρα.» 

Τα Εθνικά ζητήματα έχουν πάντα διεθνή χαρακτήρα, αλλά διαφορετικά αντιμετωπίζεται αυτή η διεθνικότητα από μέρους των αρχουσών τάξεων και διαφορετικά από τους επαναστάτες, που τα κρίνουν από μέρους των διεθνών συμφερόντων του αγώνα του προλεταριάτου. Το να λες για τον διεθνή χαρακτήρα ενός εθνικού προβλήματος, εντοπίζοντάς το απλά μέσα στα Κεφαλαιοκρατικά – Ιμπεριαλιστικά διεθνή πλαίσια και χωρίς να συμπεριλαμβάνεις ως καθορίζουσα – της πολιτικής θέσης σου - την επαναστατική τους δυναμική μέσα στα καθεαυτό εθνικά τους πλαίσια σημαίνει ότι περνάς με το μέρος των αρχουσών τάξεων και ιδιαίτερα εκείνου του τμήματος τους που κυριαρχεί και ηγείται διεθνικά. 

 Η πιο αναπτυγμένη Ιμπεριαλιστικά Εθνική Κεφαλαιοκρατία με τα πιο προωθημένα περιφερειακά κεφαλαιοκρατικά προσαρτήματά της και τα χωρίς δυνατότητα ανεξάρτητης καπιταλιστικής ανάπτυξης υποτελή της επιμέρους εθνικά κεφάλαια είναι τα τρία τμήματα του Διεθνούς Κεφαλαιοκρατικού – Ιμπεριαλιστικού συστήματος που ηγούνται στην διαδικασία Παγκόσμιας Κοινωνικής Καθολικοποίησης του Καπιταλιστικού συστήματος, που στον καθημερινό μας λόγο κατονομάζουμε ως Παγκοσμιοποίηση, και που σε αυτήν αντιστοιχεί η πολιτική μορφή του σύγχρονου Υπερεθνικού Φασισμού. 

  

Υπάρχει μέσα σε αυτά και ένας αστάθμητος παράγων, που αποτελείται από τα διαφόρων λογιών και ειδών υπολείμματα επιβιώσεων των προ καπιταλιστικών κοινωνικο -οικονομικών σχηματισμών, που δεν μπορούν να επιβιώσουν παρά ενσωματώνοντας τις μορφές κεφαλαιοκρατικής λειτουργίας στις αποστεωμένες δομές τους, και με αυτόν τον τρόπο συμμετέχουν στην Κεφαλαιοκρατική – Ιμπεριαλιστική Παγκοσμιοποίηση. Αυτές εκφράζουν την ακραία μορφή κοινωνικής αντίδρασης, την οποία εγκολπώνεται και συμμαχεί μαζί της το Διεθνοποιημένο Παγκοσμιοποιητικό Κεφάλαιο και συστρατεύονται από κοινού προκειμένου να γυρίσουν τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω. 
 

Συμπιεσμένη από την δράση αυτών των δυνάμεων η Εθνική αρχή έρχεται σε αντίθεση με το Κεφαλαιοκρατικό σύστημα και επαναστατεί εναντίον τους δημιουργώντας τα Επαναστατικά – Σοσιαλιστικά Έθνη που τείνουν στην συνένωση σε διεθνικές ομοσπονδίες, δημιουργώντας τις υλικές προϋποθέσεις μιας Κομμουνιστικής Παγκοσμιοποίησης, απολύτως αντιθετικής με την αντεθνική – και άρα αντιδιεθνιστική – Κεφαλαιοκρατική. 
 

Συνεπώς αποσπώντας τα εθνικά ζητήματα από την εσωτερική τους εθνική – κοινωνική επαναστατική δυναμική και υπερθεματίζοντας υπέρ του διεθνούς χαρακτήρα των εθνικών ζητημάτων σε συνθήκες κυριαρχίας του Ιμπεριαλισμού, σημαίνει ότι συντάσσεσαι με τον Ιμπεριαλισμό ενάντια στην κοινωνική επανάσταση, και μάλιστα ως πρωτοπορία της αντεπανάστασης. 
 

«Το παρατιθέμενο άρθρο του Τρότσκυ «Η Ανεξαρτησία της Ουκρανίας και Παραζαλισμένοι Σεκταριστές» (Ιούλιος 1939) είναι, με κάμποσους τρόπους, πολύ σημαντικότερο από το άρθρο του Απριλίου της ίδιας χρονιάς, «Το Ουκρανικό Ζήτημα». Πρώτα από όλα, ξεσκεπάζει και αφοπλίζει τους ψευδομαρξιστές σεκταριστές, οι οποίοι, στο όνομα της υπεράσπισης του προλεταριακού διεθνισμού, τον μεταμορφώνουν σε μια στείρα αφαίρεση, και απορρίπτουν το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας ενός λαού καταπιεσμένου από την γραφειοκρατία του Κρεμλίνου.» 
 

Μάλιστα ….. δηλαδή οι μη σεχταριστές Τροτσκιστές τοποθετούν την Εθνική Ανεξαρτησία της Ουκρανίας ενάντια στην «γραφειοκρατία του Κρεμλίνου» πάνω από τα συμφέροντα της ενότητας της Σοσιαλιστικής ομοσπονδίας στην οποία συμμετείχε, δηλαδή της Ε.Σ.Σ.Δ …. Πολιτική θέση ομολογουμένως ΤΑΞΙΚΩΤΑΤΗ …..
 

«Το άρθρο του Τρότσκυ περιέχει θεωρητικές και πολιτικές αντιλήψεις που είναι απαραίτητες για την κατανόηση της ορθότητας και της ανάγκης για ένα σύνθημα όπως αυτό της ανεξαρτησίας της Σοβιετικής Ουκρανίας, καθώς επίσης και για την εθνική επανάσταση ενός καταπιεσμένου έθνους ως παράγοντα και συστατικού της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης στη Σοβιετική Ένωση και στην Ανατολική Ευρώπη.» 

 Η «Εθνική Επανάσταση» ενάντια σε μια Σοσιαλιστική ομοσπονδία, σε μια απλή και στοιχειωδώς Μαρξιστική διάλεκτο ονομάζεται ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ….. 
 

«Ο Τρότσκυ εξηγεί ότι, σε μια περίπτωση όπως αυτή της Ουκρανίας, ο πραγματικός διεθνισμός και η πραγματική αναζήτηση της διεθνιστικής ενότητας της εργατικής τάξης είναι αδύνατα χωρίς καθαρή και αποφασιστική υποστήριξη του εθνικού “διαχωρισμού”.» 

Βεβαίως. Να διαχωριστεί «Εθνικά» η Ουκρανία για να βρεθεί σε κάποιο άλλο καθεστώς Εθνικής ύπαρξης. Αυτό - όσο υφίστατο η Σοβιετική Ένωση ως Σοσιαλιστικό Εργατικό Ομοσπονδιακό Κράτος – πώς μεταφράζεται στην ταξική του διάσταση, ποια είναι δηλαδή εδώ η ταξική διάσταση της συγκεκριμένης πολιτικής θέσης που εκφράζει ο Τροτσκισμός στο συγκεκριμένο Εθνικό ζήτημα ;;;;; 
 

«Για να καταστεί δυνατή μια αυθεντική αδελφότητα των λαών στο μέλλον, οι προχωρημένοι εργάτες της Μεγάλης Ρωσίας πρέπει, ακόμα και τώρα, να καταλάβουν τις αιτίες του Ουκρανικού αποσχιστισμού όπως επίσης και την λανθάνουσα δύναμή και την ιστορική νομοτέλεια που κρύβονται πίσω του, και πρέπει χωρίς καμία επιφύλαξη, να δηλώσουν στον Ουκρανικό λαό ότι είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν με όλη τους τη δύναμη το σύνθημα για μια ανεξάρτητη Σοβιετική Ουκρανία σε συνδυασμό με την πάλη ενάντια στη γραφειοκρατική αυταρχία και ενάντια στον ιμπεριαλισμό.» 

Ωραία. Εδώ έγιναν πιο σαφείς. Υποστηρικτές της απόσχισης από την Σοσιαλιστική ομοσπονδία. Δηλαδή ενός ξεκάθαρα αντιδραστικού «Εθνικού» αιτήματος. 
 

«Δεν χρειάζεται να ειπωθεί καν, πως αυτό το καθήκον πέφτει στην ευθύνη της πρωτοπορίας του διεθνούς εργατικού κινήματος πριν ακόμα γίνει καθήκον του Ρώσικου προλεταριάτου. Η υπεράσπιση του συνθήματος για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας που υιοθέτησε το παγκόσμιο συνέδριο της 4ης Διεθνούς το 1957 και το 1979, είναι σήμερα ένα καθήκον τεράστιας πολιτικής σπουδαιότητας. Η ανάδυση εθνικών μαζικών κινημάτων των καταπιεσμένων λαών της ΕΣΣΔ απαιτεί το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας να γίνει μέρος της γενικής μας προπαγάνδας και αγκιτάτσιας. Εάν δεν γίνει αυτό, η σοσιαλιστική αντιπολίτευση στην ΕΣΣΔ θα αφήσει το πεδίο ανοιχτό στη γραφειοκρατία, η οποία ελπίζει να απομονώσει τους αντιγραφειοκρατικούς αγώνες που διεξάγονται στις μη Ρωσικές δημοκρατίες από τη πάλη των εργατών στη Μεγάλη Ρωσία. Παραλείπουν έτσι ένα από τα βασικά μεταβατικά καθήκοντα της αντιγραφειοκρατικής πάλης.» 

Λαμπρά. Εδώ δείχνουν πρώτα πως το Εθνικό ζήτημα της Ουκρανίας «πέφτει στην ευθύνη της πρωτοπορίας του διεθνούς εργατικού κινήματος». Δεν μας λένε όμως το τι πρέπει να κάνει αυτή η «πρωτοπορία». Μήπως εννοούν να κάνει το ίδιο με αυτό που κάνει σήμερα ο mister Πέτερ Κόστα – δώστα όλα – Του Σ.Ε.Κ, ΚΕΕΡΦΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ζητά από τον διεθνή Ιμπεριαλισμό να επέμβει προς βοήθειαν της «Συριακής Επανάστασης» και ετοιμάζεται να τον επιπλήξει – τον Ιμπεριαλισμό - που δεν το κάνει άμεσα ;;;;;

Στην συνέχεια μας δείχνουν πως με αντιγραφειοκρατικά λογύδρια, συνέπρατταν με την Αντισταλινική Σοβιετική γραφειοκρατία, βοηθώντας την να διαλύσει την Ρεβιζιονιστική Σοβιετική Ένωση, προκειμένου να ολοκληρωθεί η παλινόρθωση του Καπιταλισμού και να εναρμονιστούν επιτέλους οι ολικά παλινορθωμένες – από το τέλος της «Μεταρρύθμισης Κοσύγκιν - Καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις με τις αντίστοιχες σχέσεις Ιδιοκτησίας ….. 
 

«Ο Τρότσκυ συνεισέφερε μια ουσιώδη διασάφηση στην ιστορική συζήτηση για το δικαίωμα των εθνών στον αυτοπροσδιορισμό, εξαλείφοντας ταυτόχρονα από το Λενινιστικό αυτό σύνθημα τα αφηρημένα και πολιτικώς περιττά του χαρακτηριστικά. Ο Τρότσκυ εξηγεί πως, εάν η καταπίεση ενός λαού είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, δεν χρειάζεται αυτός ο λαός να έχει ήδη μπει στον αγώνα ζητώντας ανεξαρτησία για να προωθήσουμε το σύνθημα της ανεξαρτησίας. Τον καιρό που ο Τρότσκυ έριξε αυτό το σύνθημα, κανείς στη Σοβιετική Ένωση δεν θα μπορούσε να απαιτήσει τέτοιο πράγμα χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει την εκτέλεση ή να φυλακιστεί στα Γκουλάγκ. Μια πολιτική βλέποντας-και-κάνοντας θα οδηγούσε μόνο στον πολιτικό και προγραμματικό αφοπλισμό των επαναστατών. Ένας καταπιεσμένος λαός χρειάζεται ανεξαρτησία επειδή είναι καταπιεσμένος. Η ανεξαρτησία, λέει ο Τρότσκυ, είναι το απαραίτητο δημοκρατικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ένας καταπιεσμένος λαός καθίσταται ελεύθερος ώστε να αυτοπροσδιοριστεί. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει αυτοπροσδιορισμός έξω από τα συμφραζόμενα της εθνικής ανεξαρτησίας.»

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και το – πολύ εκλεπτυσμένο … - δηλητήριο για τα «αφηρημένα» και «πολιτικώς περιττά» χαρακτηριστικά του Λενινισμού !!!!!!!!!!!

Έτσι για να δώσουν ακόμα μια απόδειξη για την ταξικά δίκαιη αντιμετώπιση ορισμένων πολιτικών τους προγόνων από τα εκτελεστικά αποσπάσματα …..

Και για να τελειώνουμε, δεν μπορεί να υπάρξει – αν μιλάμε για Κοινωνικούς Επαναστάτες – κανένα δικαίωμα «αυτοπροσδιορισμού» και καμιά «εθνική ανεξαρτησία» που να στοχεύει ενάντια στα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, της προλεταριακής επανάστασης και της Σοσιαλιστικής εξουσίας.

Ο ηγέτης της υποκρισίας Τρότσκι, υποχρεωμένος από τις συνθήκες της εποχής του να ασκεί κάποια διπλωματική διγλωσσία, είναι εδώ πολύ πιο πίσω από τον κατά πολύ «συνεπέστερο» Τόνι Κλίφ …..

«Για να εξασκήσει τον αυτοπροσδιορισμό – και κάθε καταπιεσμένος λαός χρειάζεται και πρέπει να έχει την πιο μεγάλη ελευθερία δράσης στο πεδίο αυτό – χρειάζεται να υπάρξει ένα συντακτικό συνέδριο του έθνους.

Αλλά ένα «συντακτικό» συνέδριο δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το συνέδριο ενός ανεξάρτητου κράτους που προετοιμάζεται για να καθορίσει εκ νέου το ίδιο το εσωτερικό του καθεστώς όπως και την διεθνή του θέση»

Εδώ φυσικά μιλάνε για την άσκηση του δικαιώματος «αυτοπροσδιορισμού» ενός «Έθνους» με την μορφή «ανεξάρτητου κράτους» ….. «για να καθορίσει εκ νέου το ίδιο το εσωτερικό του καθεστώς όπως και την διεθνή του θέση», ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής του τάξης …..

«Τέλος, και αυτό είναι ένα ζήτημα σημαίνουσας σπουδαιότητας, ο Τρότσκυ αναγνώρισε ότι η Οκτωβριανή επανάσταση δεν επέλυσε το εθνικό ζήτημα που κληρονόμησε από τη Ρωσική αυτοκρατορία. Απομονωμένη σε μια καθυστερημένη χώρα, μπορούσε μόνο και με μεγάλη δυσκολία να το θέσει προς επίλυση. Αλλά ήταν εξοπλισμένη για κάτι τέτοιο; Στην προοπτική μιας νέας, αντιγραφειοκρατικής, επανάστασης πρέπει να αποφασίσουμε εάν τα ίδια μέσα μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν ή εάν είναι αναγκαία μια τελείως διαφορετική προσέγγιση. Νομίζω πως ο Τρότσκυ ήταν πεπεισμένος ότι η δεύτερη επιλογή ήταν η σωστή. Πρόκειται για ένα ζήτημα πρώτης σπουδαιότητας που δεν φαίνεται να έχει ποτέ απασχολήσει το Τροτσκιστικό κίνημα, παρότι είναι ένα αναγκαίο σημείο εκκίνησης για κάθε συζήτηση γύρω από την καταλληλότητα του συνθήματος του Τρότσκυ του 1939.» 
 

Οι Τροτσκιστές μας ακόμα ψάχνουν την σωστή «Τροτσκιστική» λύση του Εθνικού Ζητήματος, έχοντας μείνει πολύ πιο πίσω από τους Χρουστσιώφ – που έδωσε στην Ουκρανία την Ρωσικώτατη Κριμαία – Γκορμπατσώφ και Γέλτσιν, που βασισμένοι στις μεγάλες διδαχές του κοινού τους δασκαλάκου Τρότσκι, έδωσαν την πιο Τροτσκιστική «δεύτερη επιλογή» - λύση του Εθνικού Ζητήματος, βάζοντας τα πρώην Σοβιετικά Έθνη να αλληλοσφάζονται μεταξύ τους, τόσο εκ των ένδω όσο και το ένα με το άλλο, προς δόξαν των μετά Στάλιν αναδυθεισών Αρχουσών τους Τάξεων και του Διεθνούς Ιμπεριαλισμού …..

Για να δούμε τώρα τι λένε οι Τρότσκες μας και για το Ουκρανικό «Έθνος», το «Ουκρανικό» προλεταριάτο, και την Ουκρανική κοινωνική αντίδραση – ΙΣΤΟΡΙΚΑ - για να δούμε σε πιο βαθμό συμπίπτουν τα Εθνικά με τα Ταξικά συμφέροντα αυτής της Κοινωνικής τάξης. 
 

«Ο Ουκρανικός λαός συγκροτήθηκε ως έθνος με έναν κατ' εξοχήν «ιστορικό» τρόπο, δηλαδή ηρωικά. Το 1648, η κοινότητα των ελευθέρων και της στρατιωτικής δημοκρατίας, που ήταν γνωστή ως οι Κοζάκοι, σχημάτισε έναν λαϊκό απελευθερωτικό στρατό, και ξεσηκώθηκε σε μια τεράστια αγροτική εξέγερση εναντίον του πολωνικού κράτους, της άρχουσας τάξης του και της εκκλησίας του. Το εθνικό κράτος που εγκαθιδρύθηκε στη διάρκεια της εξέγερσης δεν κατάφερε να σταθεροποιηθεί αλλά η Κοζάκικη και αγροτική εξέγερση αποκρυστάλλωσε ένα ιστορικό έθνος, πριν ακόμα και από τη διαμόρφωση των σύγχρονων εθνών μέσω της εξάπλωσης του καπιταλισμού …. Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα το μεγαλύτερο μέρος των Ουκρανικών εδαφών είχε μετασχηματισθεί σε μια επαρχία της Τσαρικής αυτοκρατορίας, γνωστή ως “μικρή Ρωσία”.» 
 

Εδώ θα κάνω μια πολύ γενναία παραχώρηση (Σταλινικής μεγαλοψυχίας ένεκεν) στην – μη – Ιστορική οπτική των «θεωρητικών» Τροτσκιστών μας. Δεν θα πάω πιο παλιά, αφού οι ίδιοι απαξίωσαν να ασχοληθούν με την Ρωσία του Κιέβου.

Οι Κοζάκοι σε κάποιο Έθνος προσέβλεπαν και θεωρούσαν ότι ανήκαν. Δεν μας λένε βέβαια ποιο είναι αυτό το μυστηριώδες Έθνος. Ούτε μας λένε αν η «μικρή Ρωσία» σχηματίστηκε έτσι κατά την διάρκεια του αγώνα του Ουκρανικού λαού, σύμφωνα ή όχι με την θέλησή του. 
 

«Μεταξύ των 3,6 εκατομμυρίων προλεταρίων (12% του πληθυσμού) 0,9 εκατομμύρια δούλευαν στη βιομηχανία και 1,2 εκατομμύρια στην γεωργία. Ως προϊόν μιας πολύ άνισης ανάπτυξης του καπιταλισμού, το μισό βιομηχανικό προλεταριάτο ήταν συγκεντρωμένο στον μεταλλευτικό και χαλυβουργικό θύλακα της Ντονμπάς. Εξαιτίας της αποικιακής ανάπτυξης και της Τσαρικής «λύσης» του Εβραϊκού ζητήματος, μόνο 43% του προλεταριάτου ήταν Ουκρανικής εθνικότητας, ενώ οι υπόλοιποι ήταν Ρώσοι, Εκρωσισμένοι και Εβραίοι. Οι Ουκρανοί αποτελούσαν λιγότερο από το ένα τρίτο του αστικού πληθυσμού.» 
 

Βλέπουμε εδώ ότι πριν την Οκτωβριανή επανάσταση η πλειονότητα του Ουκρανικού προλεταριάτου ήταν από Εθνική άποψη κυρίως Ρωσικής προέλευσης ή και συνείδησης …. Άντε να βάλουμε κι έναν γυαλάκια Εβραίο διανοούμενο από την Γιάνοφκα, που αρέσκονταν να παριστάνει τον προλετάριο και δη τον επαναστάτη … (Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, δεν είμαι πιο όμορφη από τον άξεστο προλετάριο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς ;;;; – θού κύριε Ιεχωβά φυλακήν τω στοματί μου περί του ξαποδώ Γεωργιανού …. ). 
 

«Η επανάσταση του 1917 άνοιξε το δρόμο για την Ουκρανική εθνική επανάσταση. Ήταν η πιο δυνατή, η πιο μαζική και η πιο βίαιη από όλες τις επαναστάσεις των καταπιεσμένων εθνών της αυτοκρατορίας. Οι μάζες απαίτησαν μια ριζική αγροτική μεταρρύθμιση, ανεξαρτησία, τη θέσπιση μιας Ουκρανικής κυβέρνησης και ανεξαρτησία. Τα οπορτουνιστικά μικροαστικά και εργατικά κόμματα της Κεντρικής Ράντα (συμβούλιο) που ηγήθηκαν του εθνικού κινήματος αντιτάχθηκαν στο αίτημα της ανεξαρτησίας, Το διακήρυξαν μόνο μετά την Οκτωβριανή επανάσταση προς την οποία ήταν εχθρικά. Επιτρέποντας τη διέλευση αντεπαναστατικών στρατιωτικών μονάδων, η Κεντρική Ράντα προκάλεσε μια κήρυξη πολέμου από τη Σοβιετική Ρωσία εναντίον της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουκρανίας. Οι μπολσεβίκοι ήταν πολύ άσχημα προετοιμασμένοι για να διαχειριστούν την Ουκρανική εθνική επανάσταση.» 
 

Όσο είχαμε πιθανότητες για συνέχεια του Τσαρισμού – Κερενσκισμού, το αντιδραστικό «Εθνικό» κίνημα ήταν κατά της απόσχισης. Αλλά τώρα πια …. που Τσάρος …. Κι ο Κερένσκι τόσκασε κλέφτικα. Μείναν μόνοι τους …. με τους κακούς μπολσεβίκους …. Και οι άθλιοι μπολσεβίκοι δεν ήταν διατεθειμένοι να βοηθήσουν «Εθνικά» την (αντί) Κοινωνική Αντεπανάσταση. Έτσι την διαχειρίστηκαν Επαναστατικά. «Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά», αλλά κοκκίνισε η Ουκρανία και καλή χώνεψη στους Τροτσκιστές μας που εδώ κι έναν αιώνα κοντά δεν λέει να τους περάσει η βαρυστομαχιά ….. 
 

«Εκτός από τα γραπτά του Λένιν, η μόνη συνολική εργασία επί του εθνικού ζητήματος που βρισκόταν στη διάθεση του μπολσεβίκικου κόμματος ήταν η συγκεχυμένη, στην πραγματικότητα σε μεγάλη έκταση λανθασμένη μελέτη του Στάλιν. Γραμμένη το 1913, δεν καταπιανόταν καν με το εθνικό ζήτημα στο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού. Ο ίδιος ο Λένιν εξέφρασε συγκεχυμένες και απερίσκεπτες θέσεις όπως είναι η υπερβάλλουσα έμπνευση που άντλησε από το παράδειγμα του Αμερικάνικου χωνευτήριου και η κατηγορηματική απόρριψη της ομοσπονδιακής λύσης. Την καταδίκασε ως αντιφατική προς την ιδέα του για ένα συγκεντρωτικό κράτος και απαίτησε κάθε εθνότητα να διαλέξει μεταξύ της πλήρους απόσχισης και της εθνικής-εδαφικής αυτονομίας μέσα σε ένα συγκεντρωτικό πολυεθνικό κράτος. Διαπαιδαγώγησε το κόμμα σε αυτό το πνεύμα για περισσότερο από δέκα χρόνια. Μετά την επανάσταση, χωρίς να δώσει καμία εξήγηση για τη μεταστροφή του, ανακήρυξε την ομοσπονδία των εθνών ως την σωστή λύση και ως συμβατή με τον κρατικό συγκεντρωτισμό – μια στροφή που πολλοί μπολσεβίκοι ηγέτες δεν πήραν στα σοβαρά. Εκτός και επιπλέον από το δημοκρατικό σύνθημα του δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό, ο μπολσεβικισμός δεν είχε ούτε πρόγραμμα ούτε στρατηγική για εθνική και κοινωνική διαρκή επανάσταση για τους καταπιεσμένους λαούς της αυτοκρατορία.» 
 

Τι να πει κανείς εδώ. Είναι πολύ φανερή η διαφορά ανάμεσα σε μια συντροφική κριτική που μπορεί να κάνει κανείς στους μπολσεβίκους και τον απροκάλυπτο ΑΝΤΙ – ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ. Πρώτα «Ο ίδιος ο Λένιν εξέφρασε συγκεχυμένες και απερίσκεπτες θέσεις» και νάτην στην συνέχεια η «κριτική» στο έργο του Στάλιν που ο ίδιος ο Λένιν το χαρακτήρισε ως «ό,τι καλύτερο παρουσίασε ο Μαρξισμός πάνω στο Εθνικό Ζήτημα», και νάτην ξανά – μανά η «διαρκής επανάσταση», έτσι για να επανεπιβεβαιωθεί ότι ο Τρότσκι και η ακολουθία του δεν πέρασαν ποτέ στον Λενινισμό – Μπολσεβικισμό.

«Η πολιτική δράση μέσα στο εθνικό προλεταριάτο ήταν το πεδίο της Ουκρανικής σοσιαλδημοκρατίας που κρατήθηκε έξω από το σχίσμα Μπολσεβίκων/Μενσεβίκων και κατηγορούνταν από τους Μπολσεβίκους ότι συνθηκολόγησε με τον “αστικό εθνικισμό”.»  

Αυτό δεν νομίζω να χρειάζεται κανένα επιπρόσθετο σχόλιο περί της φανερής πια εχθρότητας προς τον μπολσεβικισμό. Αφ εαυτών τα βέλη !!!!!!!!!!!
 

«Στην Ουκρανία το Μπολσεβίκικο κόμμα προσπάθησε να οργανωθεί ως μια χωριστή οντότητα μόνο μετά τη συμφωνία του Μπρέστ-Λιτόφσκ, δηλαδή στη διάρκεια της πρώτης μπολσεβίκικης υποχώρησης και στο ξεκίνημα της κατοχής της χώρας από τον ιμπεριαλιστικό Γερμανικό στρατό. Στην ειδική για την περίπτωση συνδιάσκεψη που συγκλήθηκε στο Tahanrih … τον Απρίλιο του 1918, ήταν παρούσες αρκετές τάσεις. Στα δεξιά οι «Κατερινοσλαβίτες» … με τον Εμμανουήλ Κβιρίν. Στα αριστερά, οι «Κιεβινοί» με τον Γιούρι Πιατακόφ, αλλά επίσης και οι «Πολταβίτες» …. ή «εθνικοί» με τον Μύκολα Σκρίπνικ και τον Βασίλ Σακράι, ενισχυμένοι από την υποστήριξη μιας ομάδας της άκρας αριστεράς της Ουκρανικής σοσιαλδημοκρατίας. Η δεξιά, βασισμένη στο Ρωσικό βιομηχανικό προλεταριάτο πρότεινε το σχηματισμό του Ρώσικου ΚΚ (Μπ) στην Ουκρανία. Οι «Πολταβίτες» και οι «Κιεβινοί» ήθελαν ένα τελείως ανεξάρτητο μπολσεβίκικο κόμμα. Ένα τμήμα των «Πολταβιτών» ήθελαν να ρυθμίσουν το εθνικό ζήτημα με έναν ριζικό τρόπο μέσω της ίδρυσης μιας ανεξάρτητης Σοβιετικής Ουκρανίας. Ο Σακράι, ο πιο ριζοσπαστικός, ήθελε ακόμα και το κόμμα να ονομαστεί Ουκρανικό ΚΚ (Μπ). Οι «Κιεβινοί» ήταν υπέρ ενός ανεξάρτητου κόμματος (και ίσως κράτους) ενώ αρνούνταν την ύπαρξη του εθνικού ζητήματος και θεωρούσαν οπορτουνιστικό σύνθημα το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Με τον Πιατακόφ εκπροσωπούσαν τους πιο ακραίους υποστηρικτές του «ιμπεριαλιστικού οικονομισμού». Εντούτοις, ταυτόχρονα, ταυτίζονταν με τον Μπουχαρινικό «αριστερό κομμουνισμό» και ήταν εχθρικοί στην ειρήνη του Μπρεστ-Λιτόφσκ και στον λενινιστικό συγκεντρωτισμό. Για να δηλωθούν ως αντιπολίτευση στον Λένιν, ήθελαν ένα ανεξάρτητο μπολσεβίκικο κόμμα στην Ουκρανία. Επιπλέον, θεωρούσαν ότι στην Ουκρανία ήταν αναγκαία μια ιδιαίτερη στρατηγική, που να απευθύνεται προς τις αγροτικές μάζες και να βασίζεται στο εξεγερτικό τους δυναμικό. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο οι «Κιεβινοί» συμμάχησαν με τους «Πολταβίτες» Και ήταν η θέση του Σκρίπνικ εκείνη που επικράτησε. Απορρίπτοντας την προσέγγιση του Κβιρίν από τη μια και του Σακράι από την άλλη, η συνδιάσκεψη ανακήρυξε το Κομμουνιστικό Κόμμα (Μπ) στην Ουκρανία, ως το Ουκρανικό τμήμα, ανεξάρτητο από το Ρωσικό ΚΚ (Μπ), της Κομμουνιστικής Διεθνούς.»

Εδώ δεν χρειάζεται να ρίξεις δίχτυα, αφού τα λαυράκια πηδούν από μόνα τους στην στεριά. Τι δικαίωση για τις δικογραφίες του Βισίνσκι !!!!!!!!!!!
 

«Η δεξιά, βασισμένη στο Ρωσικό βιομηχανικό προλεταριάτο πρότεινε το σχηματισμό του Ρώσικου ΚΚ (Μπ) στην Ουκρανία».

Δηλαδή το Ρωσικό βιομηχανικό προλεταριάτο της Ουκρανίας εκπροσωπούνταν από την συγκεκριμένη πολιτική θέση …….

«Με τον Πιατακόφ εκπροσωπούσαν τους πιο ακραίους υποστηρικτές του «ιμπεριαλιστικού οικονομισμού». Εντούτοις, ταυτόχρονα, ταυτίζονταν με τον Μπουχαρινικό «αριστερό κομμουνισμό» και ήταν εχθρικοί στην ειρήνη του Μπρεστ-Λιτόφσκ και στον λενινιστικό συγκεντρωτισμό. Για να δηλωθούν ως αντιπολίτευση στον Λένιν, ήθελαν ένα ανεξάρτητο μπολσεβίκικο κόμμα στην Ουκρανία.»

Αυτό ακούγεται σαν μουσική στα αυτιά μου. Είναι σαν να ακούω τις αγορεύσεις του συντρόφου Βισίνσκι στις Μεγάλες Δίκες της Μόσχας ……. 
 

«Ο Σκρίπνικ, προσωπικός φίλος του Λένιν, ένας ρεαλιστής που μελετούσε πάντοτε το συσχετισμό των δυνάμεων, αναζητούσε ένα μίνιμουμ για την ομοσπονδία της Ουκρανίας με τη Ρωσία και ένα μάξιμουμ εθνικής ανεξαρτησίας. Κατά τη γνώμη του, η διεθνής επέκταση της επανάστασης ήταν εκείνη που θα έκανε δυνατή την αντίσταση με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στην πίεση της Μεγάλης Ρωσίας προς τον συγκεντρωτισμό. Επικεφαλής της πρώτης μπολσεβίκικης κυβέρνησης στην Ουκρανία είχε μερικές πικρές εμπειρίες: τη σωβινιστκή συμπεριφορά του Μουράβιεφ, του διοικητή του Κόκκινου Στρατού που πήρε το Κίεβο, την άρνηση να αναγνωρίσει την κυβέρνησή του και το σαμποτάρισμα της δουλειάς του από έναν άλλον διοικητή, τον Αντόνωφ-Οφσεγιένκο, για τον οποίον η ύπαρξη μιας τέτοιας κυβέρνησης ήταν προϊόν φαντασιώσεων για μια Ουκρανική εθνικότητα. Επιπρόσθετα, ο Σκρίπνικ ήταν υποχρεωμένος να πολεμήσει σκληρά για την Ουκρανική ενότητα ενάντια στους Ρώσους μπολσεβίκους που, σε αρκετές περιοχές, ανακήρυξαν σοβιετικές δημοκρατίες, κατακερματίζοντας τη χώρα. Η ενσωμάτωση της Γαλικίας μέσα στην Ουκρανία δεν τους ενδιέφερε ούτε αυτούς. Η εθνική προσδοκία για σομπορνίστ, την ενοποίηση της χώρας, αψηφήστηκε με αυτόν τον τρόπο ανοιχτά. Η πιο σοβαρή αντιπαράθεση έγινε με την «Κατερινοσλαβίτικη» δεξιά πτέρυγα του κόμματος …. Σχημάτισαν μια σοβιετική δημοκρατία στην μεταλλευτική και βιομηχανική περιοχή του Ντονέσκ – Κριβιι Ριχ, συμπεριλαμβανομένης και της Ντονμπάς, με στόχο να την ενσωματώσουν στη Ρωσία. Αυτή η δημοκρατία, διακήρυξαν οι ηγέτες της, ήταν αυτή ενός Ρώσικου προλεταριάτου «το οποίο δεν θέλει να ακούσει τίποτα για κάποια λεγόμενη Ουκρανία και δεν έχει τίποτα κοινό με αυτήν» …. Αυτή η απόπειρα απόσχισης μπορούσε να υπολογίζει σε κάποια υποστήριξη από τη Μόσχα. Η κυβέρνηση του Σκρίπνικ είχε να αντιπαλέψει αυτές τις τάσεις των Ρώσων συντρόφων της, για την σομπορνίστ της Σοβιετικής Ουκρανίας μέσα στα εθνικά σύνορα που ορίστηκαν, διαμέσου της Κεντρικής Ράντα, από το εθνικό κίνημα των μαζών.» 
 

Για τον Αντόνωφ-Οφσεγιένκο λοιπόν ήταν φαντασίωση η ύπαρξη ξεχωριστού Ουκρανικού Έθνους. Την ίδια άποψη είχε εκφράσει και η Ρόζα Λούξενμπουργκ, θεωρώντας τον Ουκρανικό «Εθνικισμό» κοινωνικά αντιδραστικό από την ίδια την ΤΑΞΙΚΗ του φύση :

«Ο ουκρανικός εθνικισμός, στην Ρωσία, ήταν κάτι πολύ διαφορετικό, από τον τσεχικό, ή τον πολωνικό, ή τον φινλανδικό εθνικισμό, για παράδειγμα, γιατί ο πρώτος ήταν ένα καπρίτσιο, μια ανοησία μερικών δεκάδων μικροαστών διανοουμένων, χωρίς τις παραμικρές ρίζες, στις οικονομικές, πολιτικές, ή ψυχολογικές σχέσεις της χώρας, που δεν είχε καμμιά ιστορική παράδοση, αφού η Ουκρανία δεν σχημάτισε, ποτέ, έθνος, ή κυβέρνηση και δεν είχε καμμία εθνική κουλτούρα, πέρα από τα αντιδραστικο-ρομαντικά ποιήματα του Σεβτσένκο. Είναι, ακριβώς, λες και μια ωραία πρωΐα, οι κάτοικοι του Βασερκάντε να θελήσουν να ιδρύσουν ένα νέο Κάτω-Σαξονικό έθνος, με δική του κυβέρνηση! ». Rosa Luxemburg : "Η Ρωσική Επανάσταση" (Κεφάλαιο 3 : Το ζήτημα των εθνοτήτων). Οκτώβριος 1918. 
 

«Σχημάτισαν μια σοβιετική δημοκρατία στην μεταλλευτική και βιομηχανική περιοχή του Ντονέσκ – Κριβιι Ριχ, συμπεριλαμβανομένης και της Ντονμπάς, με στόχο να την ενσωματώσουν στη Ρωσία. Αυτή η δημοκρατία, διακήρυξαν οι ηγέτες της, ήταν αυτή ενός Ρώσικου προλεταριάτου «το οποίο δεν θέλει να ακούσει τίποτα για κάποια λεγόμενη Ουκρανία και δεν έχει τίποτα κοινό με αυτήν» ….»

Πέρα από την όποια Κομματική πολιτική θέση, γίνονται εμφανείς οι εθνικο – ταξικές διαθέσεις του προλεταριάτου της Ουκρανίας. 
 

«Τον Νοέμβριο του 1918, κάτω από την επίδραση της κατάρρευσης των κεντρικών δυνάμεων στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και του ξεσπάσματος της επανάστασης στη Γερμανία, μια γενικευμένη εθνική εξέγερση ανέτρεψε το Χετμανάτο, ένα ψευδοκράτος που εγκατέστησε στην Ουκρανία ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός. Οι οπορτουνιστές ηγέτες της πρώην Κεντρικής Ράντα της Ουκρανικής Λαϊκής Δημοκρατίας που μόλις λίγο πριν είχαν συμβιβαστεί με τον Γερμανικό ιμπεριαλισμό, μπήκαν επικεφαλής της εξέγερσης για την παλινόρθωση της Δημοκρατίας και της κυβέρνησής της, που αυτή τη φορά αποκλήθηκε Διευθυντήριο. Ο Σίμον Πετλιούρα, ένας πρώην σοσιαλδημοκράτης που είχε γίνει δεξιός ορκιζόμενος άγριο μίσος προς τον μπολσεβικισμό, έγινε ο de facto στρατιωτικός δικτάτορας. Αλλά αυτή η άνευ προηγουμένου έγερση μιας εθνικής επανάστασης των μαζών ήταν επίσης και η έγερση μιας κοινωνικής επανάστασης. Όπως το είχαν και προηγουμένως κάνει αντιμέτωπες με την Κεντρική Ράντα, οι μάζες γρήγορα έχασαν τις ψευδαισθήσεις τους για το διευθυντήριο του Πετλιούρα και ξαναστράφηκαν στο κοινωνικό πρόγραμμα των μπολσεβίκων.» 
 

Αραμπάδες και καρούλια, φρούτα και ζαρζαβάτι από τον κομφουζιανό Τροτσκιστικό μπαξέ. Η κοινωνική επανάσταση στην Ουκρανία από την Εθνική και Ταξική άποψη του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς συνταυτιζόταν με την Ρωσική Επανάσταση, με το Επαναστατικό Ρωσικό Έθνος που με την εργατική του τάξη στην εξουσία στάθηκε πρωτοπόρο Έθνος στην δημιουργία της Σοβιετικής Ομοσπονδίας. Η «Εθνική ανεξαρτησία» της Ουκρανίας προχωρούσε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ χέρι χέρι με τον Πετλιούρα. Τα υπόλοιπα είναι για όσους θέλουν να θολώνουν τα νερά για το πώς συνδυάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις το εθνικό με το ταξικό κριτήριο, η εθνική με την ταξική αρχή.

Όπως μας λένε παρακάτω οι τρότσκες μας, ο Τροτσκιστής τότε, Κριστιάν Ρακόφσκι, αφού ανέλαβε τα διοικητικά του καθήκοντα στην Ουκρανία, έστειλε στην εφημερίδα της Σοβιετικής κυβέρνησης, την Ισβέστια, την παρακάτω τοποθέτηση : 

«Οι εθνικές διαφορές μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων είναι ασήμαντες. Οι Ουκρανοί αγρότες δεν έχουν εθνική συνείδηση και φτάνουν να στέλνουν ακόμα και εκκλήσεις προς τους Μπολσεβίκους ζητώντας να γίνουν Ρώσοι υπήκοοι. Αρνούνται να διαβάσουν επαναστατικές προκηρύξεις στα Ουκρανικά ενώ καταβροχθίζουν το ίδιο πράγμα στα Ρώσικα. Η εθνική συνείδηση των μαζών είχε επικαλυφθεί από την κοινωνική ταξική τους συνείδηση. Η λέξη «Ουκρανός» ήταν πρακτικά μια βρισιά γι' αυτούς. Η εργατική τάξη είναι καθαρά Ρωσικής καταγωγής. Η βιομηχανική μπουρζουαζία και η πλειοψηφία των μεγαλογαιοκτημόνων είναι Ρώσοι, Πολωνοί ή Εβραίοι. Ο Ρακόφσκι δεν αναγνώριζε καν μια εθνική οντότητα στην Ουκρανία και σύμφωνα με την άποψη που σχημάτισε το Ουκρανικό εθνικό κίνημα ήταν απλώς μια επινόηση της διανόησης που υποστήριζε τον Πετλιούρα, και η οποία τη χρησιμοποιούσε για να αναρριχηθεί στη εξουσία.»

Τι άλλο μπορεί να προσθέσει κανείς ;;;;;; 
 

«Εντούτοις, ανίκανος να τοποθετήσει το όραμά του μέσα στα συμφραζόμενα της Ουκρανικής εθνικής επανάστασης ή να αναγνωρίσει ότι αυτή η τελευταία ήταν αναπόφευκτη και απαραίτητη ενεργή δύναμη, ο Ρακόφσκυ καταδίκασε την ίδια του τη στρατηγική σε ναυάγιο στα βράχια του Ουκρανικού ζητήματος. Ένα τραγικό αλλά συγγενικό λάθος εν συγκρίσει με εκείνο του Λένιν δεκαοκτώ μήνες μετά, που έριξε την Ευρωπαϊκή επανάσταση στο βάλτο του Πολωνικού εθνικού ζητήματος δίνοντας εντολές εισβολής στην Πολωνία.»

Μάλιστα. Δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί κανείς με την «Κριτική» που κάνουν – όπως την κάνουν στα πεταχτά – στον Λένιν. Αλλά εδώ πρέπει να επισημανθεί μιας ιδιαίτερης βαρύτητας παράλειψη. Δεν μας αναφέρουν ποιος ήταν ο μέγας στρατιωτικός διοικητής που διεύθυνε από το βαγόνι του την επίθεση ενάντια στην αντιδραστικά Εθνικιστική Πολωνία, με υφιστάμενό του τον Τουχατσέφσκι, που αργότερα αποκαλούσε «Άνθρωπο Ναπολεόντειας πάστας», για να τον υπερασπίσει αργότερα όταν δικάστηκε στην δίκη των στρατιωτικών συνωμοτών, ενάντια στον «Βοναπάρτη» Στάλιν. Ο «Άνθρωπος Ναπολεόντειας πάστας» έγινε ξαφνικά θύμα ενός «θερμιδωριανού» …. «Βοναπαρτιστικού» καθεστώτος.

Έτσι ο «Αδιάφθορος» πολέμιος της «Σταλινικής γραφειοκρατίας» Τρότσκι, που έλεγε σε λόγο του στους Ουκρανούς Κομμουνιστές ότι «πάνω από όλα είναι η δικτατορία του κόμματος, γιατί το κόμμα μπορεί να μας δώσει ένα κράτος, ενώ το κράτος δεν μπορεί να μας δώσει ένα κόμμα» και μας πληροφορούσε ότι «αν το κόμμα είχε την πλειοψηφία, τότε δεν θα μας χρειάζονταν τα Σοβιέτ» (Διαλεκτά έργα, εκδόσεις Εργατική Πάλη) χρησιμοποιούσε δύο μέτρα και δύο σταθμά αφού πρώτα «έκρινε» εξ ιδίων τα αλλότρια …..

«Η προλεταριακή επανάσταση δεν ηγήθηκε της εθνικής επανάστασης˙ ούτε και καμία προλεταριακή στρατιωτική ηγεσία κατάφερε να επιβληθεί επικεφαλής της ένοπλης εθνικής και κοινωνικής εξέγερσης των μαζών. Για να αποκτήσουν ταξική συνείδηση, οι μάζες ενός καταπιεσμένου έθνους πρέπει πρώτα να διασχίσουν το στάδιο της απόκτησης εθνικής συνείδησης. Με αλλοτριωμένους , ακόμα και κατεσταλμένους τους φορείς αυτής της συνείδησης, η στρατολόγηση για την διοίκηση περιορίστηκε στη συχνά αντιδραστική Ρωσική μικρομπουρζουαζία, που ήταν συνηθισμένη να υπηρετεί κάτω από όποιον βρισκόταν στην εξουσία στη Μόσχα.»

Θαυμάσια. Εδώ ξεφεύγει από τους φιλομετανάστες Τροτσκιστές μας μια μεγάλη αλήθεια :

«Για να αποκτήσουν ταξική συνείδηση, οι μάζες ενός καταπιεσμένου έθνους πρέπει πρώτα να διασχίσουν το στάδιο της απόκτησης εθνικής συνείδησης.» 
 

Ακριβώς γι αυτό η κοινωνική χειραφέτηση ως ανώτερη μορφή εμπερικλείει και την Εθνική, ενώ δεν συμβαίνει και το αντίστροφο.

Η φυσικο – ιστορική υλική συγκρότηση των Εθνών, ως το ύψος των Εθνικών Κρατών παράγει και τις αντίστοιχες - στο επίπεδο της Κοινωνικής τους εξέλιξης - μορφές Εθνικής συνείδησης στις οποίες πάλι αντιστοιχούν οι ανάλογες μορφές Ταξικής συνείδησης των ξεχωριστών Κοινωνικών τάξεων που συναποτελούν τις διάφορες επιμέρους Εθνικές κοινωνίες, οι οποίες συναπαρτίζουν την Διεθνή Κοινωνία.

Συνεπώς η υλική Εθνική αποδόμηση σε συνθήκες καπιταλισμού - κυριαρχίας των Αστικών και εν γένει εκμεταλλευτριών τάξεων προκαλεί και την συνολική Κοινωνική αποδόμηση και υλική ταξική αποσάθρωση όλων των Κοινωνικών Τάξεων εκτός από την Διεθνικά διακλαδωμένη Μεγαλοαστική - Ιμπεριαλιστική, με τις αντίστοιχες επιπτώσεις στην Ταξική και Επαναστατική συνείδηση.

Εδώ τους χρειάζονταν αυτή η αλήθεια, ως «επιχείρημα» για να αρπάξουν την Ουκρανία και να την προσφέρουν στο Δυτικό Ιμπεριαλιστικό Κεφάλαιο. Δεν θα δει κανείς ποτέ να την χρησιμοποιούν παρά μόνο σε παρόμοιες περιστάσεις …... 
 

Δέστε τέλος τσαρλατανισμό : « Με αλλοτριωμένους , ακόμα και κατεσταλμένους τους φορείς αυτής της συνείδησης, η στρατολόγηση για την διοίκηση περιορίστηκε στη συχνά αντιδραστική Ρωσική μικρομπουρζουαζία, που ήταν συνηθισμένη να υπηρετεί κάτω από όποιον βρισκόταν στην εξουσία στη Μόσχα». Δηλαδή η Σοβιετική Ρωσία επέβαλε καθεστώτα ταξικής κυριαρχίας της Εθνικά Μεγαλορώσικης μικρομπουρζουαζίας στις αδερφές ομόσπονδες δημοκρατίες …………. !!!!!!!!!!!!!!!!

«Σε γράμμα τους στον Λένιν οι Μποροτμπιστές επρόκειτο να περιγράψουν την πολιτική αυτής της κυβέρνησης ως πολιτική «επέκτασης ενός «κόκκινου» ιμπεριαλισμού (Ρωσικού εθνικισμού)» που έδινε την εντύπωση ότι «η Σοβιετική εξουσία στην Ουκρανία είχε πέσει στα χέρια πωρωμένων μαυροεκατονταρχιτών που προετοίμαζαν αντεπανάσταση».

Αλλά :

«Οι Μποροτμπιστές, προστατεύοντας την αυτονομία τους, αν και σύμμαχοι ακόμα των Μπολσεβίκων, σχημάτισαν το Ουκρανικό ΚΚ (Μποροτμπιστές) και ζήτησαν αναγνώριση ως εθνικό τμήμα της Κομιντέρν. Με μεγάλη επιρροή στη φτωχή αγροτιά και στην Ουκρανική εργατική τάξη στην ύπαιθρο και στις πόλεις, το κόμμα αυτό προσανατολίστηκε προς μια ανεξάρτητη Σοβιετική Ουκρανία. Σκέφτονταν ακόμα και ένοπλη αντιπαράθεση με το αδελφό Μπολσεβίκικο κόμμα πάνω σε αυτό το ζήτημα, αλλά μόνο μετά την νίκη επί του Ντενίκιν, στα άλλα μέτωπα του εμφυλίου πολέμου και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.» 
 

Δηλαδή, γράφουμε στον Λένιν, είμαστε με τους μπολσεβίκους για να προστατευόμαστε από αυτούς από κάποιους που τους θεωρούμε χειρότερους – πιο επικίνδυνους για τα «Εθνικιστικά» μας οράματα και θάματα - και ταυτόχρονα ετοιμάζουμε την «Εθνική» μας αντεπανάσταση …..

Το κεφάλαιο με τίτλο «Μία και αδιαίρετη» Ρωσία ή ανεξαρτησία της Ουκρανίας;» είναι ένα υμνολόγιο για τον Τρότσκι, που διόρθωνε τα λάθη του Λένιν, με τον Λένιν πάντα να διορθώνει τα λάθη του σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες του Τρότσκι, και μάλιστα να ξεπερνάει στην συνέχεια τον μέγα δάσκαλό του επί το Τροτσκιστικώτερον …... !!!!!!!

Κι αυτό γιατί οι Τροτσκιστές δεν υπήρξαν ποτέ Λενινιστές παρά τα όσα υποκριτικά διακηρύσσουν. Αλλά δεν θα απασχοληθώ ιδιαίτερα με αυτά.

«Η συγχώνευση των Μποροτμπιστών με τους Μπολσεβίκους, συνέβη ακριβώς πριν από μια νέα πολιτική κρίση – την εισβολή στην Ουκρανία του Πολωνικού αστικού στρατού συνοδευόμενου από Ουκρανικά στρατεύματα κάτω από τις διαταγές του Πετλιούρα και τον παρεπόμενο Σοβιετικοπολωνικό πολέμου. Αυτή τη φορά ο μεγαλορώσικος σωβινισμός των μαζών αποδεσμεύτηκε σε μια κλίμακα και με μια επιθετικότητα που ξέφευγε από την όποια συγκράτηση των Μπολσεβίκων.» 
 

Δηλαδή οι Ουκρανοί είναι που αυτή την φορά επέδειξαν τον «μεγαλορώσικο σωβινισμό» που βγήκε από τα βάθη της ψυχούλας τους μπροστά στην εξωτερική απειλή που επιτέθηκε σε συμμαχία με την Ουκρανική κοινωνική αντίδραση. Ένα ακόμα θαυμάσιο δείγμα για τον τρόπο και το πώς της σύγκλισης του Εθνικού και εκατέρωθεν ταξικού στοιχείου στο Ουκρανικό Εθνικό ζήτημα. Εδώ μάλιστα από μέρους των συγκερασμένων Εθνικών και Ταξικών δυνάμεων που εκφράζουν σε ενιαία Εθνικοταξική γραμμή την κοινωνική πρόοδο εμφανίστηκε «μια επιθετικότητα που ξέφευγε από την όποια συγκράτηση των Μπολσεβίκων.» !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τα συμπεράσματα στον αναγνώστη ……….

«Απέναντι σε αυτήν την Μεγαλορώσικη σωβινιστική καταπίεση, εκείνοι οι Μποροτμπιστές που είχαν γίνει Μπολσεβίκοι, συνέχισαν τον αγώνα. Ένας από τους κύριους ηγέτες τους, ο Βασίλ Ελλάν-Μπλακίτνυ, έγραφε τότε:

“Βασιζόμενη στους εθνικούς δεσμούς της πλειοψηφίας του Ουκρανικού προλεταριάτου με το προλεταριάτο, μισοπρολεταριάτο και την μικρομπουρζουαζία της Ρωσίας και χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της αδυναμίας του βιομηχανικού προλεταριάτου της Ουκρανίας, μια τάση που περιγράφουμε ως αποικιοκρατική καλεί στην οικοδόμηση ενός οικονομικού συστήματος στο πλαίσιο της Ρωσικής Δημοκρατίας, που είναι εκείνη της παλιάς Αυτοκρατορίας στην οποία η Ουκρανία ανήκε. Η τάση αυτή θέλει την ολοκληρωτική υποταγή του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) της Ουκρανίας στο Ρωσικό κόμμα και γενικά στρέφεται προς την διάλυση όλων των νεαρών προλεταριακών δυνάμεων των «εθνών χωρίς ιστορία» μέσα στο Ρωσικό τμήμα της Κομιντέρν ... Στην Ουκρανία, η φυσική ηγετική δύναμη μιας τέτοιας τάσης είναι το τμήμα του βιομηχανικού προλεταριάτου της πόλης που δεν έχει έρθει σε συνδιαλλαγή με την Ουκρανική πραγματικότητα. Αλλά πέραν αυτού, και πάνω απ' όλα, η κύρια υποστήριξη της κυριαρχίας της Ρώσικης μπουρζουαζίας στην Ουκρανία ήταν πάντα η εκρωσισμένη μικρομπουρζουαζία της πόλης”.»

«Εν τω μεταξύ η άκρα αριστερά των σοσιαλδημοκρατών σχημάτισε ένα νέο κόμμα που ονομάστηκε το Ουκαπιστικό κόμμα, ώστε να συνεχίσουν να ζητούν εθνική ανεξαρτησία και να μαζέψουν εκείνα τα στοιχεία των Μποροτμπιστών που δεν εντάχθηκαν στους Μπολσεβίκους. Προερχόμενοι από τη θεωρητική παράδοση της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, το κόμμα αυτό ήταν πολύ ισχυρότερο στο θεωρητικό επίπεδο από τον Μποροτμπισμό, ο οποίος είχε λαϊκίστικη προέλευση και όπου η τέχνη της ποίησης ήταν πιο καταληπτή από την επιστήμη της πολιτικής οικονομίας. Αλλά οι δεσμοί του με τις μάζες ήταν ασθενέστεροι.»

Φαίνεται πως τους Μποροτμπιστές τους είχε πάρει τα μυαλά ο προαναφερθείς - στην παράθεση της θέσης της Λούξεμπουργκ για το Ουκρανικό Εθνικό ζήτημα – Σεβτσένκο, και πως οι Ουκαπιστές τα πήγαιναν καλά με την θεωρία αλλά όχι με την πράξη, πράγμα που – στην Μαρξιστική διαλεκτική τουλάχιστον - σημαίνει ότι χώλαιναν και στην θεωρία, αλλά με λιγότερο αντιληπτό άμεσα τρόπο απ’ ό,τι στην πράξη …….. 
 

«Στις μάζες, σε κάθε περίπτωση, βάραινε όλο και πιο πολύ η κούραση από αυτή την επανάσταση που ήταν διαρκής τόσο με την πεζή όσο και με τη θεωρητική έννοια. Η θεωρητική σύλληψη του Τρότσκυ για την διαρκή επανάσταση δεν συνοδεύτηκε εντούτοις στην πραγματικότητα από την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής επανάστασης πάνω στο έδαφος της εθνικής επανάστασης, αλλά από έναν διαρκές σχίσμα μεταξύ τους. Ένα από τα χειρότερα αποτελέσματα αυτού του σχίσματος ήταν η ανικανότητα να να επιτευχθεί η ενότητα της Ουκρανίας (το αίτημα για σομπορνίστ).»

Αχ την καϋμένη την «διαρκή» (ΑΝΤ) «επανάσταση», που συνέχεια βαλτώνει μέσα στην ατελέσφορη ΔΙΑΡΚΕΙΑ της …. !!!!!!!!!!!

Φαίνεται έφτασε επί τέλους η ώρα να αναλογιστούν τα ορφανά του Τρότσκι αν το έγκλημα ήταν διαρκές ή στιγμιαίο ….. Ο καιρός γαρ εγγύς ….. !!!!!!

«Το μοιραίο σφάλμα του Λένιν να εισβάλει στην Πολωνία επιδείνωσε το πολωνικό εθνικό ζήτημα σε μια αντιμπολσεβίκικη κατεύθυνση και μπλόκαρε την εξάπλωση της επανάστασης. Κατέληξε σε ήττα του κόκκινου Στρατού και στην εκχώρηση στο Πολωνικό κράτος πάνω από το ένα πέμπτο του εθνικού εδάφους της Ουκρανίας επιπλέον των περιοχών που είχαν ήδη απορροφηθεί από τη Ρουμανία και την Τσεχοσλοβακία.»

Πάλι τα ίδια και το βιολί βιολάκι …..

«Χρειάστηκαν σκληροί αγώνες από τον ίδιο τον Λένιν στο τέλος της ζωής του, όπως επίσης από Μπολσεβίκους όπως ο Σκρίπνικ και ο Ρακόφσκυ, από πρώην Μποροτμπιστές όπως ο Μπλακίτνυ και ο Ολεξάντρ Σούμσκυ, και από πολλούς κομμουνιστές ηγέτες από διάφορες καταπιεσμένες εθνικότητες της παλιάς Ρωσικής αυτοκρατορίας, ώστε στο 12ο συνέδριο του Μπολσεβίκικου κόμματος το 1923 να αναγνωρισθεί τυπικά η ύπαρξη στο κόμμα και στο σοβιετικό καθεστώς μιας πολύ επικίνδυνης «τάσης προς τον Μεγαλορώσικο ιμπεριαλιστικό σωβινισμό». Αν και η νίκη αυτή υπήρξε πολύ μερική και εύθραυστη, πρόσφερε στις Ουκρανικές μάζες τη δυνατότητα να εκπληρώσουν κάποια καθήκοντα της εθνικής τους επανάστασης και να δοκιμάσουν μια άνευ προηγουμένου εθνική αναγέννηση τη δεκαετία του 1920. Αλλά αυτή η νίκη δεν αποσόβησε τον εκφυλισμό της Ρωσικής επανάστασης ούτε μια σωβινιστική και γραφειοκρατική αντεπανάσταση που, τη δεκαετία του 1930, σημαδεύτηκε από ένα εθνικό ολοκαύτωμα στην Ουκρανία. Εκατομμύρια αγρότες πέθαναν στον λιμό που προκάλεσε η Σταλινική πολιτική λεηλασίας της χώρας, η εθνική διανόηση σχεδόν εξολοθρεύτηκε φυσικά, ενώ η αστυνομική τρομοκρατία διέλυσε τον κομματικό και τον κρατικό μηχανισμό της Ουκρανικής Σοβιετικής Δημοκρατίας. Η αυτοκτονία του Μύκολα Σκρίπνικ το 1933, ενός παλιού μπολσεβίκου που προσπάθησε να συμφιλιώσει την εθνική επανάσταση με την υποταγή στο Σταλινισμό, ήχησε ως η πένθιμη καμπάνα για αυτή την επανάσταση και για ολόκληρη ιστορική περίοδο.»

Θαύμα !!!!!!!!!!!!!!!!! …… «τάσης προς τον Μεγαλορώσικο ιμπεριαλιστικό σωβινισμό». Εδώ έχουμε Ιμπεριαλισμό χωρίς μονοπωλιακή καπιταλιστική οικονομική βάση ….. Εδώ κάποιοι – μεταξύ των οποίων και μπολσεβίκοι όπως φαίνεται - μπλέξαν τα πολιτικά μπούτια τους ….

Τελικά βέβαια είχαμε μια «νίκη» μικρής διάρκειας της «Διαρκούς επανάστασης» αλλά μας την έκανε μπαρμπούτσαλα ο κακός Στάλιν. Και έτσι είχαμε «ένα εθνικό ολοκαύτωμα στην Ουκρανία», για το οποίο έχουμε στην διάθεσή μας τις Ιστορικές παρακαταθήκες του Γκαίμπελς, του Χηρστ, του Κόνγουεστ, του Σολζενίτσιν, όπως και τόσων άλλων λαμπρών «αντιγραφειοκρατών», πιστών συνοδοιπόρων του διεθνούς Τροτσκισμού …..

Τέλος έχουμε και την πολιτική εκμετάλλευση μιας αυτοκτονίας. Αλλά στον υμνητή του Στάλιν Μαγιακόφσκι δεν κολλήσαμε, στον κατά τον ίδιο τον Τρότσκι «σταλινικό» Σκρίπνικ θα κολλούσαμε ;;;;;; 
 

«Όπως έγραψε ο Σκρίπνικ τον Ιούλιο του 1920:

“Η τραγωδία μας στην Ουκρανία είναι ότι για να κερδίσουμε την αγροτιά και το αγροτικό προλεταριάτο, έναν πληθυσμό Ουκρανικής εθνικότητας, χρειάζεται να στηριχθούμε στην υποστήριξη και στις δυνάμεις μιας Ρωσικής και εκρωσισμένης εργατικής τάξης, που ήταν ανταγωνιστική προς ακόμα και την παραμικρότερη έκφραση της Ουκρανικής γλώσσας και κουλτούρας”»

Στην ίδια περίοδο, το Ουκρανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Ουκαπιστικό) προσπάθησε να εξηγήσει στην ηγεσία της Κομιντέρν : “ Το γεγονός ότι οι ηγέτες της προλεταριακής επανάστασης στην Ουκρανία αντλούν την υποστήριξη από τα Ρωσικά και εκρωσισμένα ανώτερα στρώματα του προλεταριάτου και δεν ξέρουν τίποτα για τη δυναμική της Ουκρανικής επανάστασης, σημαίνει δεν υποχρεώνονται να απαλλαγούν οι ίδιοι από την προκατάληψη της «μίας και αδιαίρετης» Ρωσίας που διαποτίζει ολόκληρη την Σοβιετική Ρωσία. Η στάση αυτή οδήγησε στην κρίση της ουκρανικής επανάστασης, αποκόπτει τη Σοβιετική εξουσία από τις μάζες, επιβαρύνει τον εθνικό αγώνα, σπρώχνει ένα μεγάλο τμήμα των εργατών στην αγκαλιά των Ουκρανών μικροαστών εθνικιστών και ανακόπτει την διαφοροποίηση του προλεταριάτου από την μικρομπουρζουαζία”».

Εδώ έχουμε μια πολύ σαφή περιγραφή των «εθνικών» τάσεων της «Ρωσικής και εκρωσισμένης»Ουκρανικής εργατικής τάξης.

«Υπήρξε μια περίσταση όπου ο Λένιν προσπάθησε να αναπτύξει μια τέτοια στρατηγική. Αυτό αποκαλύπτει ο «αποσχιστικός λόγος» που εκφώνησε τον Οκτώβριο του 1914 στη Ζυρίχη. Είπε τότε:

« 'Ο,τι ήταν η Ιρλανδία για την Αγγλία, έχει γίνει η Ουκρανία για τη Ρωσία: υφίσταται μια εκμετάλλευση στο έπακρο και δεν παίρνει τίποτε γι' ανταπόδοση. Έτσι τα συμφέροντα του παγκόσμιου προλεταριάτου γενικά και του Ρωσικού ειδικά απαιτούν η Ουκρανία να επανακτήσει την κρατική της ανεξαρτησία, εφόσον μόνο αυτό θα επιτρέψει την ανάπτυξη του πολιτισμικού επιπέδου που χρειάζεται το προλεταριάτο. Δυστυχώς μερικοί από τους συντρόφους μας έχουν γίνει αυτοκρατορικοί Ρώσοι πατριώτες. Εμείς οι Μοσχοβίτες …… είμαστε σκλαβωμένοι όχι μόνο γιατί επιτρέπουμε να μας καταπιέζουν, αλλά και γιατί η παθητικότητά μας επιτρέπει να καταπιέζονται και άλλοι, πράγμα που δεν είναι προς το συμφέρον μας.».

Αργότερα όμως, ο Λένιν δεν προσηλώθηκε σε αυτές τις ριζοσπαστικές θέσεις. Εντούτοις, αυτές επανεμφανίστηκαν, στην πολιτική σκέψη του φιλο-ανεξαρτησιακού Ουκρανικού κομμουνισμού, στον Σακράι, στους «ομοσπονδιακούς» Μπολσεβίκους, στους Μποροτμπιστές και στους Ουκαπιστές.» 
 

Τι θέλει να πεί εδώ ο Τροτσκιστής «ποιητής» ;;;;;;

Απλά ότι ο Λένιν δεν επέμενε σε γενικά «λανθασμένες» Πολιτικές, συνήθως σκόπιμες, για να αποκομίσει κάποια πλεονεκτήματα έναντι του κύριου εχθρού – εν προκειμένω του Τσαρισμού - αλλά τις «διόρθωνε». Αυτές είναι και οι μόνες πολιτικές θέσεις που κρατούν από τον Λένιν πεισματικά οι Τροτσκιστές, για να εκφράζουν τον «Λενινισμό» τους …..

Βέβαια φροντίζει να μας πληροφορήσει – εντίμως …. – στην κάτωθεν του κειμένου σημείωση 39 ότι :

«Η Ομιλία αυτή δεν βρίσκεται στα άπαντα του Λένιν. Αναφέρθηκε από τον τύπο της εποχής. Βλέπε R. Serbyn, «Lenin et la question Ukrainienne en 1914: Le discours 'separatiste' de Zurich» Pluriel – débat, αρ 25, 1981» …

Μένει να διευκρινιστεί αν ο Λένιν ελάνθανε – σκόπιμα - μόνον διά λόγου, ή αν ακόμα κι αυτόν τον λανθάνοντα λόγο του τον βάζει στο στόμα η σύμφωνα με τον Τρότσκι «Σταλινική σχολή της πλαστογραφίας» !!!!!

«Τα ζητήματα στρατηγικής της επανάστασης ήταν γενικά η Αχίλλειος πτέρνα του ίδιου του Λένιν, όπως έδειξε και η θεωρία του για την επανάσταση κατά στάδια. Όσο για τη θεωρία του Τρότσκυ για τη διαρκή επανάσταση, που σιωπηρά υιοθέτησε ο Λένιν μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου, ήταν επεξεργασμένη μόνο εν σχέσει με τη Ρωσία, μια μη ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα και όχι για το προλεταριάτο των λαών που καταπίεζε η Ρωσία, η οποία ήταν επίσης ένα ιμπεριαλιστικό κράτος και μια φυλακή των εθνών. Οι θεωρητικές βάσεις της στρατηγικής της διαρκούς επανάστασης για το προλεταριάτο ενός καταπιεσμένου έθνους εμφανίστηκε στη διάρκεια των επαναστατικών χρόνων στους κόλπους των φιλο-ανεξαρτησιακών ρευμάτων του Ουκρανικού κομμουνισμού. Οι Ουκαπιστές ήταν πιθανά το μόνο κομμουνιστικό κόμμα – ακόμα κι αν δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως τμήμα της Κομιντέρν – που αναφερόταν ανοιχτά στη θεωρία της διαρκούς επανάστασης.»

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ. Την στρατηγική «Αχίλλειο πτέρνα» του Λένιν «όπως έδειξε και η θεωρία του για την επανάσταση κατά στάδια» ;;;;;;

Την εκ μέρους του – Λένιν - «σιωπηρή» υιοθεσία της Τροτσκιστικής θεωρίας της «διαρκούς επανάστασης», δηλαδή την απάρνηση από μέρους του του Λενινισμού και την προσχώρησή του στον Τροτσκισμό ;;;;;;;;; 
Τις «θεωρητικές βάσεις της στρατηγικής της διαρκούς επανάστασης για το προλεταριάτο ενός καταπιεσμένου έθνους» που εμφανίστηκαν «στη διάρκεια των επαναστατικών χρόνων στους κόλπους των φιλο-ανεξαρτησιακών ρευμάτων του Ουκρανικού κομμουνισμού» ;;;;;

Τους Ουκαπιστές, τους διαδόχους των Μποροντμπιστών, οι οποίοι – Μποροντμπιστές -καθώς προετοιμάζαν την μελλοντική ένοπλη σύγκρουσή τους με τους Ρώσους μπολσεβίκους μελετούσαν την «Διαρκή επανάσταση» για να βγουν από το κουκούλι τους ως Ουκαπιστο – Τροτσκιστικές πεταλούδες ;;;;;;

Ή μήπως τον Τρότσκι που πήγαινε χρόνια κατά πόδας χέρι χέρι μαζί με τον Πάρβους – Αλεξάντερ Χέλφαντ – για να του κλέψει την δόξα από την θεωρία της «διαρκούς επανάστασης» που μας την ήθελε και «Παγκόσμια» ;;;;;;;

Νομίζω ότι πιο αξιόλογο ανάμεσα σε όλα αυτά είναι το τελευταίο. Φαίνεται ότι εκτός από τους δικούς μας Χιώτες, υπάρχει και μια κατηγορία Εβραίων που πηγαίνουν δυο δυο. Έτσι εναλλάξ καβάλα ο ένας στον άλλο, κατά την διαρκή περιπλάνηση τους μέσα στην Πολιτική έρημο, δεν κατάφεραν να βρουν μια ικανοποιητική όαση «ελεύθερης αγοράς» (σαν αυτές που εξ αντικατοπτρισμού άλλων τόπων και εποχών οραματίζεται ο «σύντροφος» Τζήμερος) για να ξεπουλήσουν μαζί τα από κοινού παρασκευασθέντα εμπορεύματά τους και τράβηξαν ο καθένας για ξεχωριστή όαση.

Για να καταλήξει ο Μεγαλέξαντρος Πάρβους να πουλάει την πραμάτεια του στον «σύντροφο» Γουλιέλμο Κάϊζερ και ο ψωραλέος Λέων του Μενσεβικισμού κομπάρσος σε ταινίες του βωβού κινηματογράφου στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

« …. η διεθνής επανάσταση είναι αξεχώριστη από το κύμα των εθνικών επαναστάσεων και πρέπει να βασιστεί σε αυτές τις επαναστάσεις εάν πρόκειται να διαδοθεί. Το καθήκον των εθνικών επαναστάσεων των καταπιεσμένων λαών είναι να απελευθερώσουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που περιορίζονται και παραμορφώνονται από τον ιμπεριαλισμό. Μια τέτοια απελευθέρωση είναι αδύνατη χωρίς την εγκαθίδρυση ανεξάρτητων εθνικών κρατών όπου εξουσιάζει το προλεταριάτο. Τα εθνικά εργατικά κράτη των καταπιεσμένων λαών είναι ένα ουσιαστικό πέρασμα της διεθνούς εργατικής τάξης προς την επίλυση των αντιφάσεων του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση εργατικής διοίκησης της παγκόσμιας οικονομίας.»

Και :

«Σε ένα υπόμνημα προς το 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το καλοκαίρι του 1920, οι Ουκαπιστές συνόψισαν την προσέγγισή του με τα εξής λόγια:

«Το καθήκον του διεθνούς προλεταριάτου είναι να τραβήξει προς την κομμουνιστική επανάσταση και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας όχι μόνο τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες αλλά επίσης και τους καθυστερημένους λαούς των αποικιών, επωφελούμενο από τις εθνικές τους επαναστάσεις. Για να εκπληρώσει αυτό το καθήκον, πρέπει να πάρει μέρος σε αυτές τις επαναστάσεις και να παίξει τον ηγετικό ρόλο στην προοπτική της διαρκούς επανάστασης. Είναι απαραίτητο να αποτρέψει τον περιορισμό των εθνικών επαναστάσεων από την εθνική αστική τάξη στο επίπεδο της εθνικής απελευθέρωσης. Είναι απαραίτητο να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας και την εγκατάσταση της δικτατορίας του προλεταριάτου και να οδηγήσει την αστική δημοκρατική επανάσταση ως το τέλος μέσα από την εγκαθίδρυση εθνικών κρατών προορισμένων να προσχωρήσουν στο διεθνές δίκτυο της αναδυόμενης ένωσης σοβιετικών δημοκρατιών.»

Αυτά τα κράτη πρέπει να στηρίζονται στις:

«δυνάμεις του διεθνούς προλεταριάτου και των εργαζομένων μαζών, όπως επίσης και στην αλληλοβοήθεια όλων των αποσπασμάτων της παγκόσμιας επανάστασης».

Στο φως της πείρας από την πρώτη προλεταριακή επανάσταση, πρέπει ακριβώς αυτή η στρατηγική της διαρκούς επανάστασης να υιοθετηθεί ώστε να επιλυθεί το ζήτημα των καταπιεσμένων εθνών στο πλαίσιο της αντιγραφειοκρατικής πολιτικής επανάστασης στην ΕΣΣΔ.»

Πρώτα μας λέει ότι «Μια τέτοια απελευθέρωση είναι αδύνατη χωρίς την εγκαθίδρυση ανεξάρτητων εθνικών κρατών όπου εξουσιάζει το προλεταριάτο.» Και αν έχουμε εθνικές απελευθερώσεις στις οποίες δεν εξουσιάζει το προλεταριάτο, τότε τι κάνουμε ; 
 

Σε εξαρτημένες χώρες, αποικιακές, μισοαποικιακές, νεοαποικιακές, χαμηλού ή και μέσου καπιταλιστικού επιπέδου ανάπτυξης είναι δυνατόν η εθνική απελευθέρωση να πραγματοποιηθεί και χωρίς την ηγεμονία - εξουσία του προλεταριάτου. Κι αυτό γιατί από την μια το προλεταριάτο είναι αναπτυγμένο σύμφωνα με το επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και γι αυτό δεν αποτελεί την κοινωνική πλειοψηφία σε όλες αυτές τις χώρες ώστε να διεκδικήσει αποτελεσματικά σε όλες τις περιπτώσεις την ηγεμονία στην εθνικοδημοκρατική επανάσταση, ώστε να μπορεί να κυριαρχήσει και προχωρήσει ανεμπόδιστα στην σοσιαλιστική της μετεξέλιξη, ενώ οι πολιτικές πρωτοπορίες του δεν είναι πάντα σε θέση να προωθήσουν αυτήν την ηγεμονία απέναντι σε όλες τις άλλες κοινωνικές τάξεις και στρώματα που διεκδικούν κι αυτά την εθνική απελευθέρωση, αν και όχι με την ίδια συνέπεια. 
 

Αν όπως λέει το προλεταριάτο πάει «να τραβήξει προς την κομμουνιστική επανάσταση και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας όχι μόνο τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες αλλά επίσης και τους καθυστερημένους λαούς των αποικιών, επωφελούμενο από τις εθνικές τους επαναστάσεις» και «να παίξει τον ηγετικό ρόλο στην προοπτική της διαρκούς επανάστασης» τότε μιλάμε – σύμφωνα με την Τροτσκιστική θεωρία της «διαρκούς επανάστασης» - για μια επανάσταση που διεξάγεται απευθείας ως σοσιαλιστική και επιλύει μέσα από την σοσιαλιστική της δυναμική τα εθνικά δημοκρατικά - αστικοδημοκρατικά προβλήματα. Μια τέτοια πολιτική, απλά θα απομονώσει το κατά κανόνα λίγο αναπτυγμένο και αδύναμο προλεταριάτο από τις άλλες κοινωνικές τάξεις και ομάδες που επιδιώκουν κι αυτές την εθνική απελευθέρωση και θα τις στρέψει στην αποδοχή της ηγεμονίας της εθνικής αστικής τάξης όπου υπάρχει ή /και τον συμβιβασμό με τον Ιμπεριαλισμό. Κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί όταν ειπώθηκαν αυτά από τους Ουκαπιστές, υπήρχαν αρκετές εξαρτημένες χώρες στις οποίες υπήρχαν και πιο οπισθοδρομικές κοινωνικές τάξεις από τις εθνικοαστικές, που κι αυτές ενδιαφέρονταν για την Εθνική απελευθέρωση τους.

Αλλά ακόμα και σήμερα επιβιώνουν παρόμοιες συνθήκες, και όποιος δεν το παραδέχεται πρέπει να μας αποδείξει ότι οι Ταλιμπάν ή οι Κούρδοι φύλαρχοι – πολέμαρχοι πχ, δεν είναι κατάλοιπα προηγούμενων του καπιταλισμού κοινωνικών σχηματισμών – άρα και κοινωνικά πιο αντιδραστικά - αλλά τα έμβρυα μιας αναδυόμενης εθνικής αστικής τάξης.

Σε αυτές τις ουκ ολίγες ειδικές περιπτώσεις μοιάζει η θεωρία της Λούξενμπουργκ για τον Ιμπεριαλισμό να ανταποκρίνεται πιο πολύ στην πραγματικότητα αυτών των χωρών από την – σε συνολικό επίπεδο σωστή - Λενινιστική θεώρηση.

Και μόνο το πέρασμα του Ιμπεριαλισμού στην άκρα κοινωνική αντίδραση μπορεί να δίνει κάποιες επιφάσεις προοδευτικότητας σε παρόμοια κινήματα ή ακόμα και «εθνικοαπελευθερωτικά» καθεστώτα που προκύπτουν από αυτά. Δεν θέλουμε να πάμε πιο πίσω κι από εκεί που μας πάει ο Ιμπεριαλισμός από μόνος του …..

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις (αντ) «επαναστατών» τύπου Σ.Ε.Κ που τα καταφέρνουν να υποστηρίζουν τοιούτης υφής αντεπαναστατικά κινήματα, καλή ώρα σαν την «Συριακή επανάσταση», που έρχονται σε απευθείας σύγκρουση το ίδιο με την Λενινιστική όσο και την Λουξενμπουργκική θεώρηση ταυτόχρονα ….. 
 

Παρακάτω, οι πολυαγαπημένοι στον αρθρογράφο μας Ουκαπιστές, λένε ότι το προλεταριάτο αυτών των χωρών «Είναι απαραίτητο να αποτρέψει τον περιορισμό των εθνικών επαναστάσεων από την εθνική αστική τάξη στο επίπεδο της εθνικής απελευθέρωσης.»

Υπάρχουν – και ειδικά την εποχή που τα έλεγαν αυτά – και χώρες όπου δεν υπήρχε αναπτυγμένη εθνική αστική τάξη, αλλά όπως φαίνεται γι αυτό δεν είχαν καμιά πρόβλεψη οι Ουκαπιστές μας. Εκτός κι αν θεωρήσουμε τον κάθε εθνικοανεξαρτησιακό Εμίρη ως πρόπλασμα της εθνικής αστικής τάξης, οπότε θα πρέπει να γραφτεί και η αντίστοιχη Μαρξιστική θεώρηση, πιθανώς με τον γνωστό τίτλο από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο : «Ο Εμίρης και ο κακομοίρης» …..

Τώρα το τι εννοούν με την αποτροπή του περιορισμού των εθνικών επαναστάσεων «στο επίπεδο της εθνικής απελευθέρωσης» δεν καταλαβαίνω τι πρέπει να υποθέσει κανείς. 
 

Όταν μια χώρα κάνει εθνική απελευθερωτική επανάσταση, και ο αντικειμενικός συσχετισμός δυνάμεων στο εσωτερικό της επανάστασης οδηγεί στον περιορισμό της στο επίπεδο της εθνικής απελευθέρωσης, μήπως η εργατική τάξη – όση και όπως υπάρχει – και οι σοσιαλιστές πρέπει να αγωνιστούν πρώτα και κύρια ενάντια σε αυτόν τον περιορισμό, δηλαδή να συνταχθούν με τον Ιμπεριαλισμό ;;;;;;;

Πρόκειται για ένα εύλογο ερώτημα, όταν υπάρχει ακόμα χειρότερη περίπτωση, αυτή των συντρόφων της ρεβιζιονιστικής σαπίλας του Περισσού στο Ιράκ, οι οποίοι συνέπραξαν με τον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό, προκειμένου να καταλύσουν την Εθνική ανεξαρτησία της χώρας τους. Στρέψαν τα όπλα ενάντια στο καθεστώς του Σαντάμ, όχι για την κατάκτηση μιας συνεπέστερης και πληρέστερης Εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, όχι για κάποιον υποτιθέμενο σοσιαλισμό, αλλά ως σύμμαχοι του Ιμπεριαλισμού για την ολοσχερή εθνική και κοινωνική υποδούλωση της πατρίδας τους. Επάξια λοιπόν καλούνται να συμμετέχουν με αντιπροσωπείες και στα συνέδρια των ταξικών αδερφών τους του Περισσού.

Και το τέλος είναι φυσικά ανάλογα τραγελαφικό : το προλεταριάτο «Είναι απαραίτητο να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας και την εγκατάσταση της δικτατορίας του προλεταριάτου και να οδηγήσει την αστική δημοκρατική επανάσταση ως το τέλος μέσα από την εγκαθίδρυση εθνικών κρατών προορισμένων να προσχωρήσουν στο διεθνές δίκτυο της αναδυόμενης ένωσης σοβιετικών δημοκρατιών.»  

Εδώ έχουμε ένα ανακάτεμα διαρκείας – «Διαρκούς» και «Παγκόσμιας» …. «επανάστασης» ένεκεν … - όπου η δικτατορία του προλεταριάτου, σε συνθήκες όπου κατά κανόνα αυτό το προλεταριάτο αποτελεί κοινωνική μειοψηφία, μέσα από την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση οδηγεί την αστικοδημοκρατική επανάσταση ως το τέλος, δηλαδή εγκαθιδρύει – η δικτατορία του προλεταριάτου - Εθνικά κράτη προορισμένα «να προσχωρήσουν στο διεθνές δίκτυο της αναδυόμενης ένωσης σοβιετικών δημοκρατιών.»

Αραμπάδες και καρούλια, ήγουν :

Βάλε μου μια προλεταριακή με ολίγη εθνική, μισή αστική, μια οκά δημοκρατική και κανά δυο κιλά ανεξαρτησία και εγώ στο σπίτι – κόμμα - θα σου μαγειρέψω μια ένωση σοβιετικών δημοκρατιών να γλύφεις τα δάκτυλά σου ….

Και το άρθρο «μας» τελειώνει με το «διά ταύτα» :

«Όπως το έθεσε ο Μύκολα Κβύλοβυ, Ουκρανός κομμουνιστής αγωνιστής και μεγάλος συγγραφέας, το 1926, η Ουκρανία πρέπει να γίνει ανεξάρτητη:

“επειδή η σιδερένια και ακαταμάχητη θέληση των νόμων της ιστορίας το απαιτεί, επειδή μόνο με αυτόν τον τρόπο θα επισπεύσουμε την ταξική διαφοροποίηση στην Ουκρανία. Αν ένα έθνος (όπως έχει κιόλας ειπωθεί εδώ και πολύ καιρό και επαναληφθεί σε παραπάνω από μία ευκαιρίες) από αιώνες αποδείχνει τη θέληση να εκδηλωθεί, να οργανωθεί ως κρατική οντότητα, τότε όλες οι απόπειρες με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο να εμποδιστεί μια τέτοια φυσική διαδικασία κλείνει το δρόμο του σχηματισμού ταξικών δυνάμεων από τη μια ενώ από την άλλη εισάγει ένα στοιχείο χάους στη γενική τρέχουσα στον κόσμο ιστορική διαδικασία”». 
 

Το απόσπασμα του Μύκολα Κβύλοβυ δεν μας λέει αν ο ίδιος επιζητούσε την ξεχωριστή κρατική οντότητα της Ουκρανίας στα πλαίσια της Σοβιετικής ομοσπονδίας, ή το αόριστο επιζητούμενο του αρθρογράφου : «η Ουκρανία πρέπει να γίνει ανεξάρτητη» …..

Μήπως αυτό που θα επιθυμούσε ο αρθρογράφος μας είναι η «ανεξαρτησία» της Ουκρανίας από τον Σοσιαλισμό μέσα από την απόσπασή της από την ενιαία Διακρατική οντότητα των Σοβιετικών Κρατών, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση την διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ, όπως θα το ήθελε και ο προσφιλέστατος ταξικός σύντροφός του Τρότσκι, στα πλαίσια της «αντιγραφειοκρατικής» (ΑΝΤ) «επανάστασης», στην οποία υπήρξε ολοκληρωτικά αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι ;;;;;;;;;;;;

Και ήρθε η στιγμή για να τελειώσω κι εγώ. Και δεν υπάρχει θαρρώ καλύτερος τρόπος από την παράθεση μιας υποσημείωσης (16^ης )του Τροτσκιστή αρθρογράφου :

«Το επίπεδο της έντασης μεταξύ των Ουκρανών Μπολσεβίκων και της Σοβιετικής Ρωσικής κυβέρνησης μπορεί να το δει κανείς από την ακόλουθη ανταλλαγή τηλεγραφημάτων από τις αρχές Απριλίου του 1918. Ο Στάλιν, Λαϊκός επίτροπος για τις εθνότητες προς την κυβέρνηση Σκρίπνικ: «Αρκετά παίξατε την κυβέρνηση και την Δημοκρατία. Είναι καιρός να σταματήσει αυτό το παιγνίδι˙ φτάνει ως εδώ». Ο Σκρίπνικ προς τη Μόσχα: η κυβέρνησή μας «βασίζει τις ενέργειές της, όχι στη στάση του όποιου επιτρόπου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά στη θέληση των εργαζομένων μαζών της Ουκρανίας... Δηλώσεις όπως αυτή του Συντρόφου Στάλιν θα κατέστρεφαν το Σοβιετικό καθεστώς στην Ουκρανία ... Αποτελούν άμεση βοήθεια προς τους εχθρούς των Ουκρανικών εργαζομένων μαζών.» 
 

Σωστά !!!!!!!!!!!!

«Αρκετά παίξατε την κυβέρνηση και την Δημοκρατία. Είναι καιρός να σταματήσει αυτό το παιγνίδι φτάνει ως εδώ».

Όπως τότε έτσι και τώρα, παριστάνετε τους επαναστάτες, διαπράττοντας θεωρητικές ακροβασίες και τσαρλατανισμούς πάνω στις παλινωδίες των πρώτων προλεταριακών επαναστάσεων και σε συνεργασία με τα αφεντικά σας του Ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού δεν κάνετε τίποτε άλλο από έναν αγώνα αρπαγής που αποσκοπεί στην αποδυνάμωση της Ρωσίας, όχι φυσικά για το συμφέρον της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού, αλλά για τα ιδιοτελή σας συμφέροντα.

Αλλά δεν θα αργήσει να έρθει εκείνη η μέρα που θα γίνετε συνεπείς κοινωνοί της αρμόζουσας συνέχειας των πολιτικών σας επιλογών - ίδια με αυτήν των ιστορικών σας προγόνων - για να βρεθείτε τελικά αντιμέτωποι με το γυμνό ξίφος της Προλεταριακής Επανάστασης.

Υστερόγραφο :

Το άρθρο παραπέμπει σε δύο άρθρα του Τρότσκι.

1. http://www.marxists.org/archive/trotsky/1939/04/ukraine.html
2. http://www.marxists.org/archive/trotsky/1939/07/ukraine.htm

Συνιστώ ανεπιφύλακτα την ανάγνωσή τους, καθώς σε αυτά γίνονται φανερές με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο οι προθέσεις του Τρότσκι για την διάλυση και καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και ο προβοκατόρικος ρόλος του υπέρ των συμφερόντων της Χιτλερικής Ναζιστικής Γερμανίας.


 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 2 :

Υπάρχει και δεύτερο πρόσφατο άρθρο συγγραφέν στις 29 Ιουνίου 2014 υπό του ιδίου κυρίου Πολωνού Τρότσκα Zbigniew Marcin Kowalewski μεταφρασθεν και αναρτηθέν στον «παραναγνώστη» την Τετάρτη 9 – Ιουλίου -2014.

http://paranagnostis.blogspot.gr/2014/07/donbas.html

Αξίζει πάλι τον κόπο να συλλογιστούμε κάθε πότε οι τοιούτοι «επαναστάτες» ασχολούνται με το Ουκρανικό «Εθνικό» ζήτημα ……

Στο τέλος βλέπουμε δυο σχόλια :

« symastev15 Ιουλίου 2014 - 12:48 μ.μ.

πολυ κακό για τίποτα και μια ρηχή σκόπιμη ανάλυση σαν σε λεκτική αντιπαράθεση φιλορώσων και αντιρώσων! εξαφανίζεται ο φασιστικος χαρακτήρας της κυβέρνησης του κιέβου απο τον φασιστικό χαρακτήρα κάποιων φιλορώσων. όλα είναι μια συνομωσία των ρώσων τίποτα δεν αφορά τον τοπικο πληθυσμό ο οποίος μάλλον αγαπά τους φασίστες του Κιέβου αναμένοντας τη σωτηρια του απο αυτούς έναντι των ρώσων φασιστών. άρτζι μπούρζι και λουλάς. πουθενα οι ταξικές αντιπαραθέσεις πουθενά τα εγκλήματα της άλλης πλευράς πουθενά το υπόστρωμα της αφαίρεσης δικαιωμάτων του τοπικού πληθυσμού. τζάμπα χρόνος για ένα φτηνό προπαγανδιστικό κείμενο.

 Απάντηση

παραναγνώστης15 Ιουλίου 2014 - 3:13 μ.μ.

Σας ευχαριστώ για το σχόλιό σας. Νομίζω όμως ότι αδικείτε τον Kowalewski. Σίγουρα, δεν έγινε ούτε φτηνός ούτε προπαγανδιστής τώρα στα γεράματα με την ιστορία που κουβαλάει στην πλάτη του. Φυσικά μπορεί κανείς κάλλιστα να διαφωνήσει μαζί του αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα. Μια μόνο τελική παρατήρηση. Το άρθρο δεν μιλά καθόλου για φασιστικό χαρακτήρα κανενός. Προφανώς οι αυτοχρησμένοι δήμαρχοι και κυβερνήτες των «λαϊκών δημοκρατιών» είναι καραμπινάτοι φασίστες αλλά αυτό κανείς στοιχειωδώς πληροφορημένος άνθρωπος δεν περίμενε τον Kowalewski για να το μάθει. Ο φασισμός πάλι είναι ένα πολύ συγκεκριμένο κοινωνικό φαινόμενο. Προϋποθέτει τον προσεταιρισμό της μικρομπουρζουαζίας από τη μεγαλοαστική τάξη εναντίον μιας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΜΕΣΗΣ απειλής από το προλεταριάτο. Στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει έδαφος για φασιστική λύση , γιατί απλούστατα η εργατική τάξη δεν είναι σε θέση να απειλήσει..
Η παρουσία φασιστών σε μια κυβέρνηση σε οποιοδήποτε βαθμό δεν την κάνει φασιστική κυβέρνηση, κυβέρνηση φασιστικού κράτους. Όπως και η παρουσία του Λένιν (ας πούμε) δεν θα μπορούσε να κάνει καμία κυβέρνηση αστικού κράτους εργατική κυβέρνηση και το κράτος εργατικό κράτος, ή όπως η παρουσία του Βορίδη στα υπουργικά έδρανα δεν κάνει την κυβέρνηση Σαμαρά φασιστική έτσι και η παρουσία φασιστών, μετανοημένων ή όχι, στην κυβέρνηση του Κιέβου δεν την κάνει φασιστική. Από την άλλη ούτε και η παρουσία φασιστών μεταξύ των αυτονομιστών της Ανατολικής Ουκρανίας κάνει το κίνημα αυτό φασιστικό. Ακόμα κι αν το καθοδηγούν.
Με μια ελαφρώς προβοκατόρικη διάθεση (αμαρτία εξομολογημένη) θα σας γράψω ότι ούτε και το καθεστώς Πινοτσέτ ήταν φασιστικό, διότι βλέπετε φασισμός δεν είναι απλώς η άγρια καταστολή της εργατικής τάξης. Αλλιώς ποιο καθεστώς δεν θα ήταν φασιστικό;»

Πέρα από τον συμβιβαστικό οπορτουνιστικό χαρακτήρα του πρώτου σχολίου, είναι πολύ ενδιαφέρον να αναλύσει κανείς την απάντηση του «παραναγνώστη». Για να μην παραγνωριζόμαστε πέραν του δέοντος με ιδεολόγους κρυπτοφασίστες που θέλουν να παριστάνουν τον επαναστάτη, και δή τον Μαρξιστή ……

Το αν «αδικείται» ή όχι ο Kowalewski είναι κάτι πολύ σχετικό. Φυσικά και δεν τον αδικούμε αν πούμε ότι έχει παραμείνει συνεπής και χωρίς παρεκκλίσεις, κι ακόμα περισσότερο κι από σκυλί πιστός στην πολιτική γραμμή της πάση θυσίας εξυπηρέτησης των συμφερόντων του Ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού.

Τι μας λέει λοιπόν ο απολογητής του «παραναγνώστης» ;

Ότι «δεν έγινε ούτε φτηνός ούτε προπαγανδιστής». Θα συμφωνήσουμε για το πρώτο, διαφωνώντας ταυτόχρονα με το δεύτερο. Κι αυτό γιατί οι ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΕΣ υπηρεσίες που προσφέρει στους Ιμπεριαλιστές της Δύσης είναι σίγουρα καλοαμειβόμενες.

«Προφανώς οι αυτοχρησμένοι δήμαρχοι και κυβερνήτες των «λαϊκών δημοκρατιών» είναι καραμπινάτοι φασίστες αλλά αυτό κανείς στοιχειωδώς πληροφορημένος άνθρωπος δεν περίμενε τον Kowalewski για να το μάθει.».

Πολύ sic …. !!!!!!!!!!!!

Όσοι πολεμούν για την Εθνική αυτοδιάθεση των λαών τους είναι φασίστες, ιδιαίτερα μάλιστα αν έχουν να αντιμετωπίσουν τον μισθοφορικό στρατό μιας κυβέρνησης, που προέκυψε από ένα Φασιστικό πραξικόπημα τύπου «πορτοκαλί επανάστασης», ενάντια σε μια - κακή εν προκειμένω αλλά …. – εκλεγμένη κυβέρνηση ……

«Στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει έδαφος για φασιστική λύση , γιατί απλούστατα η εργατική τάξη δεν είναι σε θέση να απειλήσει..».

Άλλη ακροβασία. Ο Φασισμός δεν είναι μόνο αποτέλεσμα αντίδρασης των Αρχουσών τάξεων ενάντια σε ένα ανερχόμενο εργατικό κίνημα, αλλά επίσης – αποτέλεσμα – αδυναμίας και ήττας του εργατικού κινήματος. Η άποψη ότι ο Φασισμός αποτελεί απλά και μόνο μια μορφή άμυνας της Αστικής τάξης, ενάντια στην απειλή που αντιπροσωπεύει γι αυτήν ένα ανερχόμενο εργατικό κίνημα, δεν μπορεί να είναι παρά η φτηνή απολογητική των Ιδεολόγων της Αστικής Τάξης που αρέσκονται να καμώνονται τον ουδέτερο, κρίνοντας «αντικειμενικά» το ποια τάξη επιτέθηκε πρώτη, πότε, πώς και γιατί και να πνίγουν τους αφελείς μέσα σε αυτήν την αδιέξοδη «συλλογιστική» ….

«Η παρουσία φασιστών σε μια κυβέρνηση σε οποιοδήποτε βαθμό δεν την κάνει φασιστική κυβέρνηση, κυβέρνηση φασιστικού κράτους.».

Εδώ το ενδιαφέρον είναι ο «οποιοσδήποτε βαθμός». Δηλαδή ακόμα και μια κυβέρνηση που αποτελείται καθ’ ολοκληρίαν από ακραιφνείς Φασίστες, μπορεί να μην είναι Φασιστική σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Σίγουρα μπορεί και να δικαιωθεί αν μπορέσει να μας υποδείξει ένα παρόμοιο παράδειγμα μιας όποιας Ιστορικής Αστικοδημοκρατικής Κυβέρνησης που να αποτελείτο αποκλειστικά – ή έστω κυρίως … - από Φασίστες.

Μήπως όμως θεωρεί ακόμα ότι σε μια Φασιστική Κυβέρνηση δεν είναι όλοι κατ’ ανάγκην Φασίστες, πιθανώς θεωρώντας τον Φον Πάπεν ως μη Φασίστα ;

« Όπως και η παρουσία του Λένιν (ας πούμε) δεν θα μπορούσε να κάνει καμία κυβέρνηση αστικού κράτους εργατική κυβέρνηση και το κράτος εργατικό κράτος, ή όπως η παρουσία του Βορίδη στα υπουργικά έδρανα δεν κάνει την κυβέρνηση Σαμαρά φασιστική έτσι και η παρουσία φασιστών, μετανοημένων ή όχι, στην κυβέρνηση του Κιέβου δεν την κάνει φασιστική.».

Πραγματικά ο «παραναγνώστης» μας με την πολλή την …. Παρανάγνωση …. Παραμορφώθηκε τόσο ώστε η καλπάζουσα φαντασία του να ξεπερνά τα όρια των δυνατοτήτων και της πλέον φαντασιακής «πραγματικότητας». Η φαντασίωσή του για την δυνατότητα συμμετοχής ενός Λένιν σε μια Αστική Κυβέρνηση είναι πολύ τολμηρότερη από κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Γκουσγκούνη ….

Στην συνέχεια μας επιδίδει τα …. Δημοκρατικά …… διαπιστευτήρια της κυβέρνησης Σαμαρά, παρά την αξιόλογη συμμετοχή του εγχώριου Φασισμού σε αυτήν, πολύ πιο εκτεταμένα από έναν Βορίδη, όπως και της κυβέρνησης των Ουκρανών Ευρωμαϊντανών που την εκτεταμένη μέχρι κακουργήματος σύστασή της από Φασίστες μας την μετασκευάζει σε γενόσημο χαπάκι που μπορεί να εξαγοραστεί …. «Δημοκρατικά» …. με το …. Δομημένο ;;;;;;; …. Ομόλογο της «Μετάνοιας» …… μένει να μάθουμε τα ποσοστά συμμετοχής των αρμόδιων για τον κάθε ξεχωριστό Φασισμό ασφαλιστικών ταμείων ….

Πράγματι η Τροτσκιστική απολογητική του Φασισμού αξίζει τον μισθό της ……

«Από την άλλη ούτε και η παρουσία φασιστών μεταξύ των αυτονομιστών της Ανατολικής Ουκρανίας κάνει το κίνημα αυτό φασιστικό. Ακόμα κι αν το καθοδηγούν.
Με μια ελαφρώς προβοκατόρικη διάθεση (αμαρτία εξομολογημένη) θα σας γράψω ότι ούτε και το καθεστώς Πινοτσέτ ήταν φασιστικό, διότι βλέπετε φασισμός δεν είναι απλώς η άγρια καταστολή της εργατικής τάξης. Αλλιώς ποιο καθεστώς δεν θα ήταν φασιστικό;».

Σωστά λοιπόν : «η παρουσία φασιστών μεταξύ των αυτονομιστών της Ανατολικής Ουκρανίας κάνει το κίνημα αυτό φασιστικό. Ακόμα κι αν το καθοδηγούν.» Δηλαδή είχε λάθος ο Λένιν που θεωρούσε ότι «χαρακτήρας ενός κινήματος εξαρτάται από τον χαρακτήρα της ηγεσίας του. Δεν μας λέει όμως αν η παρουσία Σταλινικών που πολεμούν ενάντια στις Φασιστικές μισθοφορικές δυνάμεις των Ουκρανών πραξικοπηματιών επαρκεί για να κάνει τις δυνάμεις των «αυτονομιστών» Φασιστικές και ξεχνάει βέβαια να μας πει ότι οι «αυτονομιστές» δεν αρνήθηκαν καταρχήν και πριν αρχίσουν - χωρίς την δική τους πρωτοβουλία …. - να «μιλούν» τα όπλα, την συνύπαρξή τους σε μια Ουκρανική Ομοσπονδία, με μόνη εξαίρεση την καθαρά Ρωσική Κριμαία, που παράτυπα παραχωρήθηκε το 1954 από τον Χρουστσιώφ στην Ουκρανία.

Ευτυχώς τα διορθώνει όλα λίγο παρακάτω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, συγκρίνοντας τους «αυτονομιστές» με τον Πινοσέτ, κάτι που δεν σκέφτηκε να κάνει, έστω και «αστειευόμενος», με τα καλόπαιδα του Δεξιού τομέα.

Όπως φαίνεται ο αρχικός σκοπός εδώ ήτανε να απαλλαγούν οι Ουκρανοφασίστες από τον χαρακτηρισμό του Φασίστα. Γι αυτό και αδυνατούσε καταρχήν να προσάψει τον χαρακτηρισμό του Φασίστα στους «αυτονομιστές». Περιορίστηκε λοιπόν σε μια ευμενή προς τους Ουκρανούς Φασίστες εξομοίωση, για να επανέλθει τελικά μεταξύ» σοβαρού και αστείου δριμύτερος, για να αποδώσει τα του καίσαρος τω καίσαρι σύμφωνα με το ταξικό του κριτήριο.

Οφείλω να ομολογήσω, ότι οι όποιες θέσεις του, σοβαρές, αστείες είτε ενδιάμεσες, δεν στερούνται ποτέ συγκεκριμένου και σαφώς προσδιορισμένου ….. ΤΑΞΙΚΟΥ ….. περιεχόμενου …..