(Για τα "ταξικά" συνδικάτα και τις άλλες πολιτικά αταξικές τοξικότητες της εκ Περισσού εκπορεύομενης μικροαστικής καμαρίλας - γραφειοκρατικής δήθεν ιντελιγκέντσιας)
...............
Εδώ και χρόνια η πολιτική μικροαστίλα του Περισσού μας τάχει πρήξει με τα "ταξικά" συνδικάτα, "ταξικές" διεκδικήσεις, και πολλές ακόμα και διάφορες "ταξικές" μπούρδες ....
Δεν είναι ευνόητο από μόνο του πως όλα τα κόμματα μίας αστικής κοινωνίας έχουν ταξικό χαρακτήρα, και πως κάθε πολιτικός τους λόγος και δραστηριότητα ενέχει ταξικό περιεχόμενο, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται για κόμμα που θέλει να εκπροσωπεί κοινωνικά και πολιτικά την κομμουνιστική προοπτική ;
Εδώ τίθεται ένα ακόμα ερώτημα :
Ποιό είναι το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο των διαρκώς επαναλαμβανόμενων διακηρύξεων ενός κόμματος με κάτι τέτοιες περιττολογίες που προσβάλουν ακόμα και τα αυτονόητα για τους στην πράξη - και όχι μόνο στα λόγια - πραγματικούς κομμουνιστές ...;;;
Ας εξετάσουμε λοιπόν όλες αυτές τις ανούσιες διακηρύξεις - περιττολογίες για να δούμε το τι κρύβουν πάνω στην βάση των όσων μας διδάσκει ο Λένιν από το "τι να κάνουμε" ακόμα.
Η εργατική τάξη καταρχήν υπάρχει αντικειμενικά ως "τάξη καθεαυτή" και χρειάζεται να κατακτήσει πολλά υλικά και πνευματικά εφόδια για να γίνει "τάξη για τον εαυτό της".....
Το πρωταρχικό όνειρο του κάθε ξεχωριστού εργάτη δεν είναι η πραγματοποίηση κάποιας σχετικά απόμακρης κοινωνικής επανάστασης αλλά το να γίνει ο ίδιος αστός σύμφωνα με τα δεδομένα της υπάρχουσας κοινωνικής συγκρότησης όπως αυτά αντανακλώνται μέσα στο κεφάλι του.
Οι εργάτες από μόνοι τους όπως μας λέει ο Λένιν μπορούν να κατακτήσουν μόνο μία συνδικαλιστική συνείδηση δηλαδή την πεποίθηση να οργανωθούν σε ενώσεις όπως πχ τα εργατικά συνδικάτα και άλλες (όπως συνεταιρισμούς, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης,) ώστε να διεκδικήσουν από πιο ισχυρές θέσεις καλύτερα μεροκάματα καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους νόμους που να ευνοούν κοινωνικά τους εργάτες ... κλπ.
Αυτά όμως δεν αρκούν για να αναβαθμίσουν την εργατική τάξη σε "τάξη για τον εαυτό της" .
Οι εργάτες προσχωρούν σε αυτές τις οργανωμένες ενώσεις χωρίς να έχουν καταρχήν και άμεσα συνολική συνείδηση της τάξης τους, ποσώς μάλιστα καθολική συνείδηση της κοινωνίας.
Προσχωρούν σε ατομική βάση ο καθένας βλέποντας πως τα συμφέροντα του ενός συμβαδίζουν με τα συμφέροντα όλων των άλλων που βρίσκονται στην ίδια κοινωνική θέση και κατάσταση, και έτσι αρχίζουν σιγά σιγά να αναπτύσσουν μία πρωταρχική συνείδηση συλλογικότητας.
Για όλα αυτά ο Λένιν κατονομάζει τον συνδικαλιστικό αγώνα των εργατών που ξεκινά από ατομικά κίνητρα στην βάση της αντίληψης κοινών συμφερόντων ως "αγώνα για καλύτερο μοίρασμα" - κοινώς καυγά για το μοίρασμα της πίτας - "αστικό αγώνα της εργατικής τάξης" ..
Προχωρώντας ο Λένιν εξηγεί την σχέση της επαναστατικής πρωτοπορίας - του κόμματος της κοινωνικής επανάστασης - με την εργατική τάξη επεξηγώντας την διαφορά ανάμεσα σε οργάνωση εργατών και οργάνωση επαναστατών και προκρίνοντας την δεύτερη επιλογή.
Καμία κοινωνική τάξη δεν χρειάζεται ένα κόμμα για να κάνει για λογαριασμό της αυτό που μπορεί να κάνει από μονή της ...
Ο ρόλος του κόμματος που θέλει να είναι το καθοδηγητικό κέντρο της κοινωνικής επανάστασης, δεν είναι να κατεβάσει το ύψος της συνειδητότητας του στο επίπεδο της συνείδησης των μαζών - της εργατικής τάξης καταρχήν - άλλα να ανεβάσει το ύψος της συνειδητότητας των μαζών ως το επίπεδο της συνείδησης του κόμματος.
Ένα κόμμα που το πολύ που επιζητά είναι να καθοδηγεί συνδικαλιστικούς εργατικούς αγώνες δεν μπορεί να είναι πάρα ένα κόμμα έντιμων - είτε μη – εργατοπατέρων, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι επαναστατικό κόμμα και είναι φυσικό κι ακόμα περισσότερο από βέβαιο πως μέσα σε συνθήκες καπιταλισμού ακόμα κι αν ξεκινήσει με έντιμους εργατοπατέρες, στο τέλος θα καταλήξει με τους πλέον ανέντιμους.
Η κοινωνικοϊστορική αποστολή ενός επαναστατικού κόμματος δεν είναι να περιορίζεται σε αυτά που μπορεί να κάνει και να πετύχει το αυθόρμητο και οργανωμένο κίνημα της εργατικής τάξης από μόνο του, άλλα να προετοιμάσει τις υποκειμενικές συνθήκες για την κοινωνική επανάσταση επιτυγχάνοντας σταδακα μία σειρά από στόχους, συνενώνοντας αυτό το κίνημα σε μία κοινή και ενιαία-πέραν των ποσοτικών διεκδικήσεων -επαναστατική προοπτική για την κοινωνική ανατροπή και την οικοδόμηση και δημιουργία μίας ποιοτικά διαφορετικής κοινωνίας από την υπάρχουσα.
Κομμουνιστικό κόμμα σημαίνει επαναστατικό καθοδηγητικό επιτελείο της εργατικής τάξης, κόμμα που οδηγεί το προλεταριάτο προς την κοινωνική επανάσταση, την πραγματοποίηση της και την ανάπτυξη νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ακριβώς γι αυτό ένα κομμουνιστικό κόμμα δουλεύει μέσα στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών γενικά και χρησιμοποιεί τις αναλαμπές πολιτικής συνείδησης που γεννιούνται μέσα στον καθημερινό αυθόρμητο αγώνα των μαζών, ειδικά ανάμεσα στα πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης προκειμένου να τα αποσπάσει και να τα εντάξει στις οργανώσεις του - στην οργάνωση της πρωτοπορίας της κοινωνικής επανάστασης.
Όταν ένα κόμμα που θέλει να λέγεται όχι απλά και μόνο εργατικό άλλα επιπλέον επαναστατικό – κομμουνιστικό, δεν μπορεί είτε δεν θέλει παραλαμβάνοντας τα όσα μπορεί να κάνει η εργατική τάξη από μόνη της, να τα πάει παραπέρα, είναι το λιγότερο όχι μόνο άχρηστο άλλα επιπλέον και επιβλαβές όχι μόνο για την υπόθεση του κομμουνισμού αλλά και στους καθημερινούς αυθόρμητος αγώνες της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζων.....
Αυτό σημαίνει πως έχεις να κάνεις με ένα κόμμα που δεν ενδιαφέρεται να ανεβάσει το ύψος της συνείδησης των μαζών στο επίπεδο της συνείδησης του κόμματος, κι ακόμα σημαίνει πως έχεις να κάνεις με ένα κόμμα, του οποίου το επίπεδο της συνείδησης δεν υπερβαίνει σε ύψος - κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση - το επίπεδο της συνείδησης των μαζών.
Αρκεί να θυμηθεί κάνεις την μόνιμη επωδό των μελών αυτού κόμματος όταν αμέσως μετά την μεταπολίτευση στις πολιτικές συζητήσεις που γινόταν σχετικά με τον μαρξισμό και τις εμφανείς προς αυτόν αντιθέσεις της κομματικής τους πολιτικής :
"Εγώ είμαι εργάτης, άστε τα αυτά και δείτε αν μπορείτε να πείτε κάτι για τα προβλήματα των εργατών".
Στην καλύτερη περίπτωση είχες να κάνεις με τα πιο καθυστερημένα στοιχεία της εργατικής τάξης, από λούμπεν έως ελάχιστα πιο πάνω από το επίπεδο λούμπεν.
Γίνεται αυτονόητο πως ένα κόμμα που λειτουργεί έτσι δεν επιζητεί την καθοδήγηση της κοινωνικής επανάστασης άλλα το "καπέλωμα" του εργατικού και κάθε αυτοφυούς μαζικού κινήματος και τον αυτοδιορισμό του στην θέση του επίσημου εργατοπατέρα του έθνους, που να βρίσκεται σε άμεσο και απευθείας διαπραγματευτικό διάλογο με την άρχουσα τάξη ως υπεύθυνο πολιτικό τμήμα της, για την χάραξη εργατικής πολιτικής, πράγμα που σημαίνει μεγαλύτερο κομματικό κομμάτι από την αστική πίτα ....
Πρόκειται για κόμμα που κύριος σκοπός του είναι να απομακρύνει την εργατική τάξη από την στόχευση κατάληψης της πολιτικής εξουσίας και για αυτό αποπροσανατολίζει τους εργάτες όχι μόνο απο την διεξαγωγή πολιτικών αγώνων αλλά επιπλέον τους διαφθείρει μεταμορφώνοντας τους σε νομιμόφρονες καθώς τους περιορίζει μέσα στα στενά πλαίσια της αστικής "νομιμότητας" και ταυτόχρονα σαμποτάρει και όλους τους αγώνες στους οποίους εμφανίζονται είτε δύναται να εμφανιστούν ψήγματα πολιτικής ταξικής συνείδησης.
( Και ενώ η θέση και στάση των άλλων αστικών κομμάτων προς τους εργάτες είναι το "αφήστε την πολιτική για εμάς" αυτό το "εργατικό" κομμα δεν αφήνει στους εργάτες ούτε περιθώριο για πραγματικό ταξικό συνδικαλισμό. Το τραγικό είναι πως τα κόμματα αυτού του τύπου δεν βγήκαν μέσα από το ρεύμα "ελευθερίας της κριτικής"όπως κάποια παλαιότερα όμοια τους αλλά από την άμεση προδοσία του επαναστατικού σοσιαλισμου και που οδήγησαν σε πολιτική διαφθορά τα πρωτοπόρα τμήματα των μαζών έτσι που όπου υπήρχαν παλαιότερα ισχυρά κομμουνιστικά κινήματα που περιέπεσαν στον Ρεβιζιονισμο δεν υπάρχει ούτε ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα αντίθετα από τις χώρες που επειδή δεν υπήρξε εκφυλισμός προυπαρξαντος ισχυρου κομμουνιστικου κίνηματος ο αυθόρμητος και οργανωμένος συνδικαλιστικός αγώνας ευδοκιμεί και είναι συγκριτικα κατά πολύ μαζικωτερος ... )
Όταν επιπλέον έχεις να κάνεις με ένα τέτοιο κόμμα που λέει πως "μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό", γίνεται άμεσα αντιληπτό από τον οποιονδήποτε ελάχιστα ευφυή πως είναι σα να σου λέει, πως αρκεί που ο λαός μπορεί να αυτοοργανωθεί, και συνεπώς είναι άχρηστη οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση καθοδηγητικής πρωτοπορίας.
Είναι σα να λέει, πως αρκεί ο αυθόρμητος και το πολύ αυτοοργανωμένος από την κοινωνική βάση συνδικαλιστκός αγώνας, για την πραγματοποίηση των στόχων και του τελικού σκοπού του ή πως δεν υπάρχει καν τελικός σκοπός, σα να λέει πως δεν αγωνίζεται για κοινωνική ανατροπή και αλλαγή του τρόπου κοινωνικής οργάνωσης
αλλά πως αγωνίζεται μόνο για μία κάποια βελτίωση της ίδιας της υπάρχουσας κοινωνίας, πράγμα που σημαίνει την διατήρηση της ίδιας της υπάρχουσας μορφής κοινωνικής οργάνωσης.
( Δηλαδή στόχος - στα λόγια πάντα - του ρεβιζιονιστικου κομματος που εδρευει στον Περισσό είναι να καπελωσει την διαδικασία κατά την οποία η εργατική τάξη θα ξαναφτιάξει αυτά που είχε και. καταστράφηκε από τις πρακτικές και τις παρεμβάσεις των ίδιων των Ρεβιζιονιστων ... - "Κι εσύ εργατική τάξη ραβε ξυλωνε, δουλειά να μη σου λείπει" .... )
Στην περίπτωση που "ο λαός σώζει τον λαό" έχουμε μία εντελώς πρωτότυπη σωτηριακή αντίληψη όπου ο λαός είναι ο σωτήρας - μεσσίας του εαυτού του ....
Αν το έλεγε κανείς στην μαρξική - μαρξιστική διάλεκτο, θα είχε πει :
""Το έργο της χειραφέτησης του λαού είναι έργο του ίδιου του λαού"
(Κατά την γνωστή πρόταση του Μαρξ πως "η χειραφέτηση του προλεταριάτου είναι έργο του ίδιου του προλεταριάτου" κάτι που είναι ολοκληρωτικά διάφορο από αυτά που μας λένε οι φωστήρες του Περισσού....)
Παραβλέποντας λοιπόν την ιδιομορφία της αυτό-σωτηριακής άποψης (περί του λάου του σώζοντος εαυτόν) έχουμε ένα έργο που πρέπει να πραγματοποιηθεί για τον λογαριασμό ενός συλλογικού υποκείμενου και η πραγματοποίηση του γίνεται από το ίδιο το υποκείμενο.
Αν λοιπόν έχουμε να κάνουμε με χειραφέτηση, τότε η χειραφέτηση του συλλογικού υποκείμενου μπορεί να αντικειμενοποιηθεί με την καθοδηγητική διαμεσολάβηση άλλου επιτελικού - καθοδηγητικού συλλογικού υποκείμενου (οργάνου) προερχομένου κυρίως από τους κόλπους του αρχικού - προς χειραφέτησιν - συλλογικού υποκείμενου.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με αυτο-σωτηρία του ίδιου του σωτήρα, τότε όχι μόνο δεν χρειάζεται, άλλα αποκλείεται παντελώς η διαμεσολάβηση της σωτήριας (του σωτήρος) από άλλον σωτήρα.
Για να μπορεί να γίνει κάτι παρόμοιο πρέπει στην καλύτερη περίπτωση ο σωτήρας να είναι Μεσσίας, που να μεσολαβεί για λογαριασμό κάποιας υπέρτατης αρχής - και αυτήν την υπέρτατη αρχή την βρίσκουμε στον τριαδική θεότητα των χριστιανών οπού ο υιός-σωτήρ διαμεσολαβεί την σχέση μεταξύ του πατρός (του) και του προς σωτηρίαν ποιμνίου ..... !!!!
Αλλά χωρίς πάτερα και μόνο με έναν αυτοσωζόμενο σωτήρα δεν μπορεί να υπάρξει διαμεσολάβηση (χωρίς θεούλη, ποιανού μεσσίας - σωτηρίας θα ήταν ο Χριστός;) - ακριβώς αντίθετα από την περίπτωση οπού αντί σωτηρίας έχουμε να κάνουμε με χειραφέτηση .....
Στην περίπτωση όμως που θεωρείς πως ο λαός για να σωθεί από μόνος του, χρειάζεται ανεξάρτητα από τον λαό και ξεχωριστή κομματική οργάνωση - η δική σου - γι αυτό, τότε έχουμε να κάνουμε με υπερπήδηση της αυτοσωτηρίας και με τον ακραίο ιδεαλισμό - να υπάρχεις μόνο για τον εαυτό σου - ανυψωμένο στο επίπεδο του σολιψισμού: "μόνο εγώ υπάρχω" , "ένα είναι το κόμμα" κλπ
Αφού λοιπόν
"μονό ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό",
τότε ο λαός δεν χρειάζεται κανέναν διαμεσολαβητή ούτε καν αυτόν που διατυπώνει και μεταφέρει αυτήν την πρόταση "σωτηρίας" προς τον λαό.
Αυτά θυμίζουν προτάσεις κάποιων κατ ευφημισμόν "μαρξιστών" που δεν παύουν προκείμενου να δικαιολογήσουν την (ant)-επαναστατική απραξία τους, να επαναλαμβάνουν συχνά πως: "ο λαός θα πειστεί από την ίδια του την πείρα".
Το ζήτημα όμως δεν είναι αν αφήνεις τον λαό να πειστεί από την ίδια την δική του - πικρή και κοστοβόρα - πείρα άλλα το τι κάνεις εσύ γι αυτό.
Κατά συνέπειαν αυτός που διατυπώνει και μεταφέρει τέτοιες και άλλες παρόμοιες προτάσεις στον λαό, κατ ουσίαν δηλώνει κατηγορηματικά πως ο ίδιος δεν είναι μόνο εντελώς άχρηστος αλλά και επιβλαβής για τον λαό, και πως το μόνο του έργο είναι να διατυπώνει ανούσιες προτάσεις, γιατί από την κοινωνική του φύση δεν έχει να επιτελέσει κάποιο πραγματικό έργο, και επειδή απλά και μόνο υπάρχει και πρέπει κάτι να κάνει - είτε να δείξει πως κάνει - κι αυτός, λέει λόγια του αέρα, που δεν κοστίζουν και τίποτα, και το μόνο κοινωνικό χρέος που δημιουργούν και εκπληρώνουν, είναι το γνωστό των χρεωστούντων της Μιχαλούς, και το οποίο ξεχρεώνεται από το προς τον διατυπώσαντα πιστό (του) ποίμνιο ...
Κοντολογίς, όταν κάποιος ομιλεί για σώσιμο, άρα για σωτηρία, και κατ επέκτασιν για έναν εξ εαυτού σωζόμενων σωτήρα, αρνείται τον ρόλο της όποιας διαμεσολάβησης - καθοδήγησης στην συγκεκριμένη περίπτωση - για τον οποιονδήποτε - συμπεριλαμβανομένου του εαυτού του ..... .
Από αυτά και μόνο εξάγεται και ο διπλός κοινωνικο-πολιτικός ρόλος του "ΚΚΕ" ως :
αφενός "κομμουνιστικού" κόμματος της άρχουσας τάξης, και αφετέρου αντεπαναστατικου κ ώ ματος της εργατικής τάξης, τροχοπέδης όλων των πολιτικών κοινωνικών αγώνων και - κυρίως - αναχώματος στην ανάπτυξη πραγματικού κομμουνιστικού κινήματος .....
(Στην φωτογραφία: ροπαλοφόρα "εργατικά" τάγματα εφόδου ως προφυλακή των ΜΑΤ για την προστασία του αστικού κοινοβουλίου, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.