Η ευρωφασιστική «διεθνι(στι)κή» γκετοποίηση

Τα νέα "εθνικά" σύνορα της "υπέρ" εθνικής δηλαδή αντεθνικής Ευρωφασιστικής Ένωσης. 

Τα νέα "εθνικά" σύνορα της "υπέρ" εθνικής δηλαδή αντεθνικής Ευρωφασιστικής Ένωσης.



Η Ευρωφασιστική Ένωση παρουσιάζεται στο κοσμοπολίτικο ιδεολογικό εποικοδόμημα του "κοινού ευρωπαϊκού οίκου" - τμήματος του "πλανητικού χωριού" των πολυεθνικών υπερμονοπωλίων με δυο μορφές :
Πρώτον : ως "δημοκρατική" δεξιό – ρεπουμπλικανική Ευρώπη της επενδυτικής ελευθερίας για το κεφάλαιο και δεύτερον: ως "αριστερή" ελευθεριάζουσα "Ευρώπη των λαών". Στην πραγματικότητα αυτές οι ιδεολογικές δύο Ευρώπες είναι στην ουσία μία, η Ευρώπη του χρηματιστικού μονοπωλιακού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, που κυρίαρχο τμήμα του σήμερα είναι το πλασματικό κεφάλαιο.
Γι’ αυτό κανείς από τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτών των δυο ιδεολογικών μονοπωλιακών συγκροτημάτων δεν μιλά για Ευρώπη των εθνών. Γιατί ενωμένη Ευρώπη σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, σημαίνει καταρχήν κατάργηση του κατακτημένου δικαιώματος της εθνικής κυριαρχίας, προοπτικά μάλιστα μέχρι τον βαθμό της πλήρους καταπάτησης και του ελάχιστου δείγματος εθνικής αυτοδιάθεσης, φτάνει μέχρι την απαγόρευση εθνικών εδεσμάτων! Σημαίνει την διηνεκή υποτέλεια των αδύναμων εθνών, σημαίνει κατοχική κυριαρχία των πιο αναπτυγμένων εθνικών κρατών επί των λιγότερο αναπτυγμένων. Σημαίνει τέλος, ακριβώς εξαιτίας της κυριαρχίας του πλασματικού κεφαλαίου, που θέλει να πραγματοποιήσει τα πλασματικά κέρδη του πάνω στην πραγματική οικονομία, την οικονομικά "δημοκρατική" ειρηνική ένοπλη ληστεία την αδυνάμων ευρωπαϊκών εθνών από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά εθνικά κράτη της Ευρώπης, με επικεφαλής την Γερμανία του ρεπουμπλικανικού Δ' Ράιχ.

Σταλινισμός: Θεωρία και Πράξη του Επαναστατικού Έθνους. (Επαναθεμελίωση της Εθνικής Κοινωνίας στις Διεθνιστικές της Διαστάσεις)

Ο λόγος ύπαρξης της αριστεράς συνίσταται στο να διαπαιδαγωγήσει την εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει τη θεμελιώδη αλήθεια ότι αυτή είναι η ηγέτιδα δύναμη του λαού και του έθνους και ότι ο μόνος τρόπος για να υποστασιοποιήσει αυτήν την αλήθεια είναι η βίαιη προλεταριακή επανάσταση.
Στην Ελλάδα που το καπιταλιστικό κύκλωμα της οικονομίας είναι ασήμαντο (αφού κυριαρχεί η κρατικοδίαιτη άρχουσα κάστα με τα καπετανάτα Μπόμπολα, Λάτση, Αλαφούζου, Βαρδινογιάννη κλπ κλπ) αντιστοίχως ασήμαντη είναι και η εργατική τάξη (απαριθμεί περίπου 40.000 ψυχές) κατά συνέπεια ασήμαντος είναι και ο φορολογητέος παραγόμενος πλούτος από αυτήν την πηγή. Άρα δεν συντρέχει κανένας οικονομικός λόγος να υπάρχει αριστερά στην Ελλάδα. Δεν τίθεται λοιπόν ζήτημα προλεταριακής επανάστασης καν.  

Το μικρό και το μεγάλο Όχι.

Ο ελληνικός λαός στο προκυρηχθέν δημοψήφισμα στις 5 - 7 - 2015, το πρώτο και μοναδικό μετά εκείνο για βασιλεία ή ρεπουμπλικανική .... "δημοκρατία" .... του 1974, καλείται να ψηφίσει ναι η όχι στις προτάσεις - "μέτρα" των δανειστών τοκογλύφων Σάυλοκ. Το να ψηφίσει όμως κάποιος Όχι σε αυτές, δεν σημαίνει από μόνο του ότι ο ίδιος ψηφίζει και Ναι στις αντιπροτάσεις της κυβέρνησης Σύριζα - (Συγ)Καμμένων Ελλήνων, που σε ένα ποσοστό 80% τουλάχιστον συμπίπτουν με τα "μέτρα" των δανειστών.

Οπότε το Όχι που θα ψηφίσουμε είναι ένα μικρό Όχι. Αλλά αν δεν ειπωθούν διαδοχικά μία σειρά από μικρά Όχι, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε στην εκφώνηση και πραγμάτωση του μεγάλου Όχι. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Το δημοψήφισμα αυτό μας βοηθά να βροντοφωνάξουμε το πρώτο μικρό  Όχι. Αλλά πίσω από αυτό το μικρό Όχι, δεν ελλοχεύει το "αόρατο χέρι της αγοράς" των αγοραίων Ευρώ- πέων της αλλοδαπής και ημεδαπής, άλλα το αόρατο χέρι της ιστορίας. Όποιος έχει ευαίσθητη ακοή, μπορεί να ακούει ήδη την ατμομηχανή της ιστορίας να αγκομαχεί τους βόγκους της πάνω στην σιδηροτροχιά που κατευθύνει στον προορισμό του μεγάλου  Όχι.

Το κοινωνικό - ιστορικό περιεχόμενο του “ενωμένου” Ευρωφασισμού.

Για το βαρύγδουπο-- προ και κατά την διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου- σύνθημα των “Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης “ έχει γράψει ο Λένιν εδώ και έναν αιώνα ακριβώς (1915). Τα πράγματα όμως σήμερα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα. Η σύγχρονη σύλληψη της  “ ΕΝΩΜΕΝΗΣ“  Ευρώπης,  είναι το έσχατο ιδεολογικό όπλο του Ναζισμού, που εξαπέλυσε ο Γκαίμπελς κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μια ιδέα που προπαγανδίστηκε ιδιαίτερα από το 1944 και μετά, στην προσπάθεια των ΝΑΖΙ να ανακόψουν κατά το δυνατόν την πορεία προς την αναπότρεπτη πλέον ήττα τους.


Αλλά αυτή η σύλληψη, που η υλοποίηση της είναι η απαρχή ενός σύγχρονου Μεσαίωνα, δεν μπορούσε, ούτε μπορεί να ευδοκιμήσει παρά μόνο με την ισοπέδωση της Ρωσίας κάτω από τον απεθνικοποιητικό οδοστρωτήρα της σύγχρονης έκδοσης της χιτλεροφαστιστικής  “ Νέας Τάξης “ πραγμάτων. Η Ρωσία πρέπει να ισοπεδωθεί. Με προφυλακή τον ολετήρα της μεταπαλινορθωτικής ολιγαρχικής  Ρωσικής Πέμπτης Φάλαγγας.

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (Η μεταξύ αντιφασιστικού και «ιμπεριαλιστικού» χαρακτήρα διάσταση - ταξικές καταβολές και συνέπειες)

(Η  μεταξύ αντιφασιστικού και «ιμπεριαλιστικού» χαρακτήρα διάσταση - ταξικές καταβολές και συνέπειες)

Ο  πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής  με άλλα  -καθαρά βίαια-  μέσα.

Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος κατά την προετοιμασία και διεξαγωγή του, υπήρξε από μέρους όλων των συμμετεχόντων κρατών, της Σοβιετικής Ένωσης περιλαμβανομένης, η συνέχεια της πολιτικής τους με άλλα μέσα.

Χωρίς την διεθνική παρέμβαση της σοβιετικής πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο, θα ήταν ένας αποκλειστικά και ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικός πόλεμος.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΕΘΝΟΣ – ΚΡΑΤΟΣ - ΤΑΞΕΙΣ

(ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ)

Η Κοινωνική επανάσταση λαμβάνει χώρα στην εποχή που οι Ανθρώπινες Κοινωνίες, με το πέρασμα στον Καπιταλισμό και στην συνέχεια, έχουν φτάσει στον Εθνικό αναβαθμό της οργάνωσής τους και ενοποιούνται σταδιακά μέχρι και την βαθμίδα της Ιμπεριαλιστικής εξέλιξης και ανάπτυξης σε ενιαίο σύστημα κοινότητας Εθνών και Εθνικών Κρατών.

Ονομάζουμε την Σοσιαλιστική Επανάσταση, ξεχωριστά και σε διάκριση από όλες τις προηγούμενες Επαναστάσεις ως «Κοινωνική», γιατί δεν έρχεται απλά να θεσπίσει, να επισημοποιήσει θεσμικά και να επισφραγίσει Πολιτικά σε ένα νέο Κράτος αυτό που ήδη κατακτήθηκε Κοινωνικά, όπως γινόταν με όλες τις προηγούμενες Κοινωνικές Ανατροπές.

Στην Σοσιαλιστική Επανάσταση έχουμε συγχρονισμό, σύμφυση και συνταύτιση της Κοινωνικής της φύσης με τον αντίστοιχο στις εκάστοτε περιστάσεις Πολιτικό της περιεχόμενο και χαρακτήρα (Λαοκρατία, Λαϊκή Δημοκρατία, Σοσιαλισμός κτλ … )

Οι Σοσιαλιστικές Κοινωνικές – Παραγωγικές σχέσεις, (σε αντίθεση με την εναλλαγή των προηγηθέντων Κοινωνικών συστημάτων και την ανάλογη μορφοποίησή τους σε συγκεκριμένα Πολιτικά Καθεστώτα ανά δοσμένο Κοινωνικό – Οικονομικό σχηματισμό) δεν ωριμάζουν μέσα στους κόλπους της προηγούμενης Κοινωνίας, αλλά εγκαθιδρύονται και ανοικοδομούνται από και με την νίκη της Επανάστασης.

Η σοσιαλδημοκρατική απάτη της «Ευρώπης των λαών» και η ευρωζώνη του «κοινού» νομίσματος.

(Η σοσιαλφασιστική φύση της ευρώ - σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής).

Οι «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» σε συνθήκες Καπιταλισμού είναι είτε αδύνατες είτε αντιδραστικές, μας έλεγε ο Λένιν πριν έναν αιώνα. Η ιστορία τον δικαίωσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο : Τον επαλήθευσε και στα δυο σκέλη της διάζευξης του. 

Αυτό με τον μοναδικό του τρόπο το πρόβλεψε και περιέγραψε ο ίδιος ο Λένιν όταν έλεγε ότι :

 «Φυσικά είναι δυνατές  προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ’ αυτή την έννοια μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, σαν συμφωνία των ευρωπαίων καπιταλιστών…. με ποιό σκοπό; Μόνο με τον σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ’ ότι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα.». Λένιν, «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». 

Οι «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» ποτέ δεν μπορούν να είναι πραγματικά ενωμένες, με τον τρόπο που μπορεί να υπονοείται σχετικά, σε εννοιολογική αντιστοιχία με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και είναι εξ ίσου αδύνατες όσο και αντιδραστικές. Αντιδραστικές όμως με ποίον τρόπο ;

Ας δούμε την διατύπωση του Λένιν :

«Από την άποψη των οικονομι­κών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις «προηγμένες» και «πολι­τισμένες» αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλι­στικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές.». Λένιν, στο ίδιο.

ΒαϊμαροΔειμοκρατία

Ρύθμιση-βόμβα για κατάσχεση όλων των αδήλωτων εισοδημάτων.

http://www.iefimerida.gr/news/196355/rythmisi-vomva-gia-katashesi-olon-ton-adiloton-eisodimaton

Παλιός και νέος φασισμός, φαινομενικά αντίθετη μορφή, κοινό ταξικό περιεχόμενο. Τα φαινόμενα απατούν, η ουσία μένει η ίδια.

Tο κυβερνών "αριστερό" ναζιφασιστικό κόμμα, είναι πραγματικά "διεθνιστικό". Θα κλέψει τα λεφτά όλων των Ελλήνων με το πρόσχημα των εθνικών κλεφτών, για να τα μεταβιβάσει ως "διεθνιστικά" χρεολύσια, στους αλλοδαπούς συντρόφους του. Έχει να γεμίσει το αδελφό ευρώ-προλεταριάτο της Κομισιόν, της ευρώ-τράπεζας κλπ παράδες βουνό. Αυτό λέγεται διεθνιστική ταξική αλληλέγγυη...
Μόνο μία φασιστική κυβέρνηση ληστεύει τους πολίτες και το μικρομεσαίο κεφάλαιο προς όφελος του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Χαρακτηριστικό του φασισμού είναι ότι καταλύει την αστική δημοκρατία, και εξασκεί δικτατορία όχι μόνο σε βάρος των άλλων κοινωνικών τάξεων, άλλα και σε βάρος της μη μονοπωλιακής αστικής τάξης. Την ληστεύει κι αυτήν προς όφελος των μονοπωλίων. Αυτά λέει ο Δημητρώφ για τον φασισμό. Ο "μαρξισμός" του Σύριζα έγκειται στην απολυτά πιστή εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων και νόμων, που απαρτίζουν συνολικά αυτό που ο Δημητρώφ ορίζει ως .... φασισμό. Φασιστική κυβέρνηση - φασιστικού καθεστώτος!

Ο συνεπής «διεθνισμός» του Σύριζα, χτυπά στο μάτι, αφού είναι φανερά, κυρίως - και σχεδόν μόνο - υπέρ του ξένου χρεοκρατικού κεφαλαίου, του οποίου έχει καταστεί ο αρπακτικός εισπράκτορας. Όπως λέει ο Δημητρώφ, Φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία (αν είναι φαινομενικά μόνο οικονομική, δεν αλλάζει κοινωνικά το ζήτημα, αφού πρόκειται για φασισμό απευθείας μέσα από την οικονομική βάση. Πρόκειται για Φασισμό ακόμα και αν δεν υπάρχει άμεση χρεία να ανακλαστεί –επεκταθεί – άμεσα και στο εποικοδόμημα ....Αυτός ακριβώς είναι ο σύγχρονος Φασισμός ... ) των πιο επιθετικών, των πιο αρπαχτικών των πιο ληστρικών τμημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου. Την στιγμή που ένα κράτος είναι ιμπεριαλιστικά εξαρτημένο, ο Φασισμός στηρίζεται στο χρηματιστικό κεφάλαιο των ιμπεριαλιστικών χωρών από τις οποίες εξαρτάται. Και για την καλύτερη μάσκα ξεκαρφώματος ενός τοιούτου φασιστικού καθεστώτος, αρκεί η ύπαρξη και μόνο της Χρυσής Αυγής ..... Ο σύγχρονος φασισμός μασκαρεμένος "Αριστερά" από τον "Αντίπαλο", τον άχρηστο σήμερα για το κεφάλαιο, και γι’ αυτό ακίνδυνο κοινωνικά για την ώρα, "εθνικιστικό" μορφικά παλαιο - φασισμό ...

Ο «διεθνισμός» της εργατικής μετανάστευσης και της τάχα «Ευρώπης των λαών» σε συνθήκες καπιταλισμού, είναι ακριβώς η ιδεολογική μορφή που αρμόζει στην πιο σύγχρονη «έκδοση» του Φασισμού που αντιστοιχεί στην οικονομική βάση των πολυεθνικών υπερμονοπωλίων.

Σταλιν & «προσωπολατρία»: ποιος την ξεκίνησε και γιατί.

Στις 14 Φλεβάρη 1956 ο σοβιετικός ρεβιζιονιστής πολιτικός Νικήτα Χρουστσώφ[1], δημόσια, αλλά έμμεσα, επιτιθέμενος στο Στάλιν στο 20ό συνέδριο του κόμματος δήλωσε: «Είναι υψίστης σημασίας να αποκατασταθεί και να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η λενινιστική αρχή της συλλογικής ηγεσίας. Η κεντρική Επιτροπή (…) απερίφραστα καταδικάζει την προσωπολατρία ως ξένη προς το πνεύμα του μαρξισμού-λενινισμού «. (Ν. Χρουστσώφ: Λογοδοσία στην Κεντρική Επιτροπή, 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Φλεβάρης 1956, Λονδίνο 1956, σελ. 80-81).
Στη «μυστική ομιλία του», στο ίδιο συνέδριο, στις 25 Φλεβάρη (η οποία διαρρέει στο αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών αλλά δεν δημοσιεύεται εντός της Σοβιετικής Ένωσης) ο Χρουστσώφ επιτέθηκε στο Στάλιν αμεσότερα, ισχυριζόμενος ότι «η προσωπολατρία απόκτησε τέτοιο τερατώδες μέγεθος, κυρίως επειδή ο Στάλιν ο ίδιος, χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους, υποστήριξε την εξύμνηση του προσώπου του». (Ρωσικό Ινστιτούτο, Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, «Η αντισταλινική εκστρατεία και ο διεθνής κομμουνισμός», Νέα Υόρκη, 1956, σ. 69).
Για την «προσωπολατρία» έχουν γράψει εκτενώς πολλοί αντικομμουνιστές και αντισταλινικοί, παρουσιάζοντας πάντα τις ίδιες «εντυπωσιακές» και «επιστημονικά τεκμηριωμένες» απόψεις τους ως… γεγονότα. Παρόλο που πολλοί μάρτυρες πιστοποιούν την απλότητα και τη σεμνότητα του Στάλιν…Έτσι, ας εξετάσουμε τώρα τους αυτόπτες μάρτυρες από όλες τις πλευρές, που δεν είχαν κανέναν λόγο να ψεύδονται.

Οι Φινλανδοί έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι Έλληνες είμαστε τεμπέληδες..

Οι Φινλανδοί λένε ότι οι Έλληνες είμαστε "τεμπέληδες,  ότι απεχθανόμαστε την εργασία, ζούμε με επιδοτήσεις και επιδόματα και η εργασία για μας είναι κάπου πολύς στην άκρη και είναι και μισητή".

Πραγματικά πρέπει να υπερασπίσουμε το δίκιο της τοποθέτησης τους.

Οι Φινλανδοί είναι πράγματι πολύ εργατικός και προκομμένος λαός και η κρίση τους σωστή και άψογη.

Πρώτα πρέπει να πούμε ότι η Φινλανδία μέχρι την ρωσική επανάσταση ήταν τσαρική κτήση, προσαρτημένη στην ρωσική αυτοκρατορία, και οι τεμπέληδες μπολσεβίκοι, που δεν θέλανε να κοπιάζουν για να κουμαντάρουν τους Φινλανδούς δούλους των τσάρων, βγάλανε ένα φιρμάνι που τους χάριζε την εθνική τους ανεξαρτησία. Στην συνεχεία κάποια φινλανδικά παλιοκομμούνια πήγαν να κάνουν κι αυτά επανάσταση για να γίνει και η Φινλανδία σοσιαλιστική, άλλα ευτυχώς απέτυχαν, κι έτσι οι Φινλανδοί παρέμειναν εργατικός λαός και δεν γίναν κι αυτοί τεμπέληδες σαν τους μπολσεβίκους και τους Έλληνες.

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

(Καθεστωτικός Καμπινές Ελλάδας ….)

Όταν ένα κόμμα δεν μπορεί ούτε θέλει να μπει στην πρωτοπορία για την συντριβή της κοινωνικής αντίδρασης (από μέρους) της Άρχουσας Τάξης, ενώ το ίδιο από μόνο του αυτοπαρουσιάζεται και έχει καθιερωθεί στην μέση κοινωνική αντίληψη ως ο αποκλειστικός φορέας αυτής της διαδικασίας (συντριβής), με την συνδρομή και ευγενική χορηγία της αναγνώρισης αυτής της τάχα ιδιότητας του από την ίδια την κυρίαρχη τάξη, τότε ο λαός πρέπει και μπορεί να το συντρίψει, ως το επί κεφαλής πολιτικό κόμμα της κοινωνικής αντίδρασης.
Γιατί το να είσαι το κόμμα της «νόμιμης» άκρας αντιπολίτευσης κατά την διάρκεια της επαναστατικής διαδικασίας, σημαίνει ότι είσαι ο εν αποκρύψει και παραλλαγή, όχι μόνο (ο) κύριος κοινωνικοπολιτικός νομιμοποιητής αλλά και ο κρύφιος επικεφαλής της πολιτικής καθοδήγησης της άκρας κοινωνικής αντίδρασης.
Γι αυτό το πρώτο βήμα που οφείλει να κάνει το λαϊκό κίνημα προκειμένου να προχωρήσει (να μπει) στον δρόμο της κοινωνικής επανάστασης, είναι να ξεσκεπάσει την καμουφλαρισμένη σου μασκαράτα και να περάσει πάνω από το πολιτικό πτώμα σου. Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση είναι σχεδόν αδύνατη ακόμα και η παραμικρή κοινωνική και πολιτική κατάκτηση για τον λαό.

Όταν είσαι ένα τοιούτο κόμμα :

Πτυχές Ιστορικού Ιδεαλισμού

Ιδεολογική αποτίμηση της προσωπικότητας Χίτλερ.

1) Ο Χίτλερ ήταν ρατσιστής σύμφωνα με τα λεγόμενα του. Αλλά και δεν ήταν ρατσιστής, μα αντιρατσιστής και ιδεολογικός πρόδρομος του ΚΕΕΡΦΑ, αφού ανακήρυξε όλους τους εμφανιζόμενους ως φυλετικά Εβραίους, δηλαδή αυτούς που συμπαθούσε από ανάμεσα τους, σε επίτιμους άριους. Ένας ήταν ο επίσημος οδηγός του, Έμιλ Μορίς. Επίσης ανακήρυξε επίτιμους άριους τους μαύρους Αφρικανούς που στρατολογήθηκαν στο Άφρικα Κορπ του Ρόμελ, καθώς και όλους τους Γιαπωνέζους. Είναι βέβαιο από ιστορικά ντοκουμέντα ότι είχε την ευγενή πρόθεση να ανακηρύξη επίτιμους άριους ακόμα και τους πράσινους εξωγήινους αν μπορούσε, δηλαδή αν εμφανίζονταν και συνήπταν συμμαχία μαζί του. 

2) Ο Χίτλερ ήταν εθνικιστής γιατί ξεφώνιζε εθνικιστικά. Αλλά και δεν ήταν εθνικιστής, άλλα αντιεθνικιστής, γιατί δεν μπήκε στην Ελβετία, για να της πάρει το γερμανικό της τμήμα και να το ενσωματώσει στην Γερμάνια, λόγω διεθνιστικών συναισθημάτων προς τους μη γερμανικής καταγωγής Ελβετούς τραπεζίτες.

Ένα σχόλιο για τη Χρυσή Αυγή

Η Χρυσή Αυγή επιτελεί επί του παρόντος έναν διπλό ρολό στα πλαίσια του καθεστώτος φασιστικής κατοχής της χωράς μας.  Πρώτος ρόλος της να είναι το μουστάκι του καθεστωτικού κιναιδισμού, η δημοκρατική του μάσκα. Δεύτερος ρόλος το να είναι ο σάκος του μποξ της καθεστωτικής "αριστεράς", που καλύπτει την σύμπραξη της με το καθεστώς - του οποίου αποτελεί οργανικό τμήμα - χτυπώντας από τα "αριστερά" την Χρυσή Αυγή, για να δίνει και εξ αριστερών δημοκρατικά εύσημα και τίτλους στο καθεστώς φασιστικής κατοχής. Υπάρχει και ένας τρίτος ρόλος,  που μπορεί να παίξει σε περίπτωση αποτυχίας της εφαρμογής του καπιταλ-ιμπεριαλιστικού προγράμματος παγκοσμιοποίησης στην χώρα  μας, αλλά αυτό αφορά μελλοντικές εξελίξεις, που εν το γίγνεσθαι τους θα πρέπει η ίδια να μεταμορφωθεί από φασίζον ακροδεξιό παρακρατικό μαπετ - σόου, σε κοινωνικό κόμμα, εκφραστή του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού κεφαλαίου, που κράτα την χώρα σε εξάρτηση.