Ζητήματα Μαρξιστικής Φιλοσοφίας και Ιστορίας

Τα κόμματα της σύγχρονης "Αριστεράς" έχουν το καθένα τουλάχιστον μία κοινή Κοινωνική Θεμελιακή Αρχή διάφορη από τις αρχές του Μπολσεβικισμού. Ο τρόπος που εκδηλώνεται Πολιτικά είναι πολύ απλός. Αν λχ βρισκόμασταν σε συνθήκες παρόμοιες με την Ρωσική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, δεν θα βρισκόταν μέσα στις Ηγεσίες αυτής της "Αριστεράς" ούτε μισός Λένιν για να ρίξει το σύνθημα "Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ". Τους αρκεί να έχει όλη την εξουσία το Κόμμα τους. Οι Πλατείες ήταν μία αυθόρμητη - όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα - Κοινωνική προπαρασκευή για την δημιουργία Κοινωνικών Λαϊκών Συμβουλίων. Η καθοδήγησή τους ακόμα και από τους ρεφορμιστές της εποχής του Λένιν, θα οδηγούσε στην συγκρότηση νέου τύπου σοβιέτ, ακόμα και αν στην συνεχεία τα πνίγαν οι ίδιοι - οι σύγχρονοι Εσσέροι, Μενσεβίκοι κτλ. Η σύγχρονη "Αριστερά" εδώ, αποδεικνύεται ακόμα πιο Αντεπαναστατική Κοινωνικά από εκείνους .....
Αξίζει να σημειωθεί επιπλέον ότι αυτή ακριβώς υπήρξε ιστορικά η Αντεπαναστατική Κομματική "Ταξική" θέση του Τρότσκι και του διεθνούς Τροτσκισμού, στην οποία σήμερα έχει προσχωρήσει - με ελάχιστες εξαιρέσεις - το σύνολο της "Αριστεράς". Ο Τρότσκι στα Διαλεκτά του έργα - έκδοση της τροτσκιστικής "Εργατικής Πάλης" της ΟΚΔΕ - γράφει αυτολεξεί πως "αν το Κόμμα είχε την πλειοψηφία, τότε δεν θα μας χρειάζονταν τα Σοβιέτ". Πολύ περί - έργο .... για τον πρώτο αναδειχθέντα ηγέτη Σοβιέτ από το 1905. Δηλαδή ηγέτη των Σοβιέτ με διάφορες Πολιτικές στοχεύσεις και Κοινωνικούς Σκοπούς από των Μπολσεβίκων και από όλα αυτά που επιτάσσονται από την Κοινωνική Φύση των Σοβιέτ. Δριμύτατη κριτική εναντία σε αυτές τις απόψεις έγινε από τον "κακούργο" .... "γραφειοκράτη" ... Στάλιν.

Ευδόκιμες "αριστερές" παροχές υπηρεσιών στις άρχουσες τάξεις

Ο Ρούσβελτ προκειμένου να εφαρμόσει το Κεϋνσιανό του πρόγραμμα, που ενώ εξυπηρετούσε τα μακροπρόθεσμα συλλογικά συμφέροντα της Άρχουσας Τάξης, ωστόσο ερχόταν σε αντίθεση και συχνά μέχρι και ρήξη με τα ατομικά ή και κάποια επιμέρους ομαδικά συμφέροντα των ξεχωριστών μελών της, κατεργάστηκε μια πολύ ευφυή λύση.

Δεχόταν όλους τους εκπροσώπους των Κοινωνικών Τάξεων και στρωμάτων και συζητούσε μαζί τους για τα προβλήματα και αιτήματα τους. Όταν αυτά που άκουγε συνέπιπταν με τα όσα είχε υπόψη ο ίδιος ότι πρέπει να  πραγματοποιηθούν, έλεγε στον συνομιλητή του : «Καλά μου τα είπες, τώρα όμως κατέβα στον δρόμο για να διεκδικήσεις αυτά που μου αιτήθηκες, ώστε να μπορέσω να τα κάνω» ……….

Τα ίδια ακριβώς γίνονται εδώ και πολύ καιρό ανάμεσα στις Άρχουσες Τάξεις και τους διαφόρων ειδών «Αριστερούς» υπηρεσίας.

Όταν οι Άρχουσες Τάξεις έχουν σχεδιάσει να προχωρήσουν στην προς το συμφέρον τους εφαρμογή συγκεκριμένων πρακτικών που δεν μπορούν να διεκπεραιωθούν και να ευοδωθούν χωρίς Κοινωνικές Αντιστάσεις, χρησιμοποιούν τους «Αριστερούς» υπηρέτες τους, ώστε να πραγματοποιήσουν τους σχεδιασμούς τους με εξασφάλιση της Κοινωνικής συναίνεσης.

Λαμπρό παράδειγμα επί του προκείμενου είναι η Κυρίαρχη Πολιτική  σχετικά με το μεταναστευτικό στην χώρα μας, που διεξάγεται μάλιστα σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες της Ευρωφασιστικής Ένωσης.

Οι Ευρωπαϊκές Εργατικές Τάξεις, μετά από μακροχρόνιους αγώνες και αντίστοιχες κοινωνικές κατακτήσεις, προτίμησαν να ξοδεύονται «καλοπερνώντας» κατά το δυνατόν - δηλαδή αποφάσισαν να μην εξαθλιώνονται οικειοθελώς περισσότερο - παρά να ξοδεύονται για να γεννοβολούν και μεγαλώνουν  από τις τσέπες τους περίσσια εργατικά χέρια στην διάθεση των Αρχουσών τους Τάξεων. 

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει σε καμιά χώρα, ειδικά όταν αυτή μαστίζεται επί δεκαετίες από ανεργία, εργαζόμενος, και μάλιστα με Αριστερή Πολιτική συνείδηση, που να τάσσεται υπέρ της μετανάστευσης και μετεγκατάστασης αλλοδαπών υποψήφιων εργατών στην πατρίδα του, καθώς είναι περισσότερο από ευνόητο ότι η παρουσία τόσων προσφερόμενων εργατικών χεριών είναι απειλή για τις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Ούτε σε περίπτωση που δεν υπάρχει ανεργία – μόνη περίπτωση η περίοδος ανοικοδόμησης μετά τον Β’. Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την απειλή της Κομμουνιστικής ανόδου – μπορεί ένας Αριστερός να είναι υπέρ της αθρόας μαζικής μετανάστευσης. "Ανεξέλεγκτη" - άναρχη μετανάστευση, σημαίνει μετανάστευση υπό τον έλεγχο και προς όφελος των Αρχουσών Τάξεων. Μόνο σε περίπτωση που συμπίπτει σε ορισμένες χώρες μεγάλη έλλειψη εργατικών χεριών, που συμπληρώνεται αντίστοιχα από μεγάλη ανεργία σε άλλες, θα μπορούσε ένας Αριστερός να σκεφτεί και αποδεχτεί ένα παρόμοιο ενδεχόμενο. Και  πάλι όμως σε περιορισμένη και ελεγχόμενη κλίμακα και κάτω απο συγκεκριμένους όρους.

Μόνο οι ευκατάστατοι μικροαστοί θα μπορούσαν να συνταχθούν αρχικά  άνευ όρων με μια  ελεύθερη και χωρίς περιορισμούς μεταναστευτική Πολιτική, ευελπιστώντας να βγουν κερδισμένοι  από τα φτηνά εργατικά.

Οι «Αριστεροί» για να δικαιολογήσουν την Πολιτική τους, επικαλούνται συνήθως ένα κείμενο του Λένιν, όπου ο Λένιν πέφτει σε μια λογική αντίφαση. Ενώ αποδέχεται την απόφαση του Σοσιαλιστικού συνεδρίου της Στουτγάρδης του 1907 για το Μεταναστευτικό, εν τούτοις τάσσεται υπέρ της μετανάστευσης «χωρίς  περιορισμούς»,  εννοώντας κατά κύριο λόγο την Εθνική και Φυλετική προέλευση. Φυσικά το «επιχείρημα» αφορά άσχετους, που δεν πρόκειται να κάνουν τον κόπο να αναζητήσουν το Κείμενο Απόφασης του Συνεδρίου, στο οποίο διατυπώνονται συγκεκριμένοι Όροι και Περιορισμοί.

Και για να τελειώνουμε, κανείς επαναστάτης δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανενός είδους μετανάστευση, παρά μόνο στην περίπτωση που αυτή διεξάγεται με Όρους Εργατικού Κινήματος.

Εδώ η Άρχουσα Τάξη – Κάστα – που διακρίνεται για το ευπειθές στήσιμο κώλου προς τους πάντες ενδιαφερόμενους, υποψήφιους επιβήτορες,  εμφανίζεται ως  «Εθνική» και ολίγον «Ρατσιστική»,  δεδομένου του ότι οι - με το συμπάθιο - «Κυβερνήτες» μας είναι Παλληκάρια και ως γνωστόν, «πονάν μωρέ τα Παλληκάρια ;;;;;;» ……

Αμέσως το «Αριστερό» αντανακλαστικό συλλαμβάνει τις αντιδραστικές «Εθνικιστικές» και «Ρατσιστικές» προθέσεις της «Άρχουσας Τάξης», που επιβεβαιώνονται και από τους άνωθεν διατεταγμένους τραμπουκισμούς της Χρυσής Αυγής.

Ταυτόχρονα τα ηγετικά στελέχη της «Αριστεράς» καλούνται στα διαβούλια της Άρχουσας Τάξης για να λάβουν οδηγίες και εντολές, ώστε να καλλιεργήσουν με κάθε δυνατο εμπρηστικό τρόπο αυτό το αντανακλαστικό και να κινητοποιήσουν τον κόσμο ενάντια στην «Αντιμεταναστευτική Πολιτική της Άρχουσας Τάξης».

Τα επίσημα Κυβερνητικά έγγραφα, που βγήκαν τελευταία και στα οποία γίνεται λόγος για αναγκαιότητα επίσπευσης του ελέγχου για παροχή υπηκοότητας, λόγω πληθυσμιακής μείωσης, δεν τα μελετά ούτε αναλύει κανείς.

Το Εργατικό μας Κίνημα με την λαμπρή καθοδήγηση της πολυπλόκαμης «Αριστεράς», που κατάφερε αντί να διαπραγματεύεται την μεγαλύτερη αύξηση έναντι της μικρότερης, αλλά αντίθετα να παζαρεύει την μικρότερη έναντι της μεγαλύτερης μείωσης, θα καταγάγει προοπτικά την μέγιστη στρατηγική νίκη στο μεταναστευτικό, ενάντια στην Άρχουσα Τάξη.

Οι Λάτσηδες κι οι Μπομπολαίοι, παρέα με τους Σαμαράδες, θα αντιμετωπίσουν αυτήν την «πικρή ήττα» με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, ξύνοντας ταυτόχρονα τα τοιούτα τους.

Τι να έκαναν άλλωστε οι άνθρωποι ;

Αυτοί ήθελαν να προστατέψουν το Έθνος, αλλά η καταστροφική «Αριστερά» …….

Αυτές οι Υπηρεσίες πωλούνται εκ του ασφαλούς, από θέση αντιπολίτευσης. 

«Η Αριστερά, τόσο χρήσιμη σαν αντιπολίτευση, μας βοηθά να βρίσκουμε τα λάθη μας. Αλλά για Κυβέρνηση δύσκολα, πρέπει πρώτα να προσαρμοστεί».

Όποτε χρειάζεται, κάποιο «Αριστερό» παρακλάδι προσαρμόζεται. Μόνη  απροσάρμοστη υπολογίσιμη δύναμη παραμένει η περικοκλάδα εκ του Περισσού. Μικρομεσαίας νοοτροπίας, προτιμάει την θέση αδιατάρακτης μονιμότητας δημοσίου υπαλλήλου. Προφασίζεται βέβαια την ηθική αδυναμία της να Κυβερνήσει μια αμαρτωλή Κοινωνία, και παριστάνει πως αναμένει την δευτέρα σοσιαλιστική παρουσία. Τότε είναι που θα βρει την αρμόζουσα θέση της : Στην Ταξική Κόλαση ……

Διαλεκτικά δίπολα

Ο νόμος της αντίφασης μπορεί να γίνεται αντιληπτός είτε με βάση την τυπική λογική που στην ακραία διαχωριστική λογική της οδηγεί στην μεταφυσική - εναντιότητα των αντίθετων και αλληλαποκλεισμός τους - είτε διαλεκτικά , που σημαίνει την ενότητα και την πάλη των αντίθετων, και συνεπώς την εξελικτική άρση της αντίθεσης με την κατάλυση και των δυο πόλων που την συνιστούν.

Στην ζωή υπάρχει η υλική βάση εναντίωσης και των δυο αυτών αντιθετικών αντιλήψεων, και ακριβώς πάνω σε αυτήν την βάση λειτουργούν και οι δυο μορφές. για να δούμε την κοινωνική λειτουργική διάφορα αυτών των δυο διαφορετικών αντιλήψεων και τις αντανακλαστικές συνέπειες τους στην πράξη, πρέπει να εξετάσουμε την αντίθεση ανάμεσα τους ως συνειδησιακή αντανάκλαση της υλικής κοινωνικής αντίθεσης, ώστε να αποκαλυφθεί το αντιθετικό ταξικό τους περιεχόμενο.
Η τυπική αντίθεση συνίσταται ως σχετική - στατική μορφή, περιορισμένη στα πλαίσια μόνο των ποσοτικών εξελικτικών διαδικασιών (και ποτέ των ποιοτικών - αλμάτων), ως αναγκαία στα πλαίσια λειτουργίας ενός συστήματος. Πρόκειται για αντίθεση που περιορίζεται ανάμεσα σε καθεαυτές πλευρές του συστήματος, που και οι δυο αδυνατούν να υπερβούν τα όρια του συστήματος, περιορίζονται μέσα σε αυτό, και περιορίζουν το εξελικτικό εύρος του συστήματος πάνω στις καθαυτές υλικές βάσεις του, δηλαδή το συντηρούν.
Σε αυτή την μορφή εκδηλώνεται και εκφράζεται η συστημική αναγκαιότητα.

Ομιλία Μολότοφ στην 7η Σύνοδο του Ανώτατου Σοβιέτ (01/08/1940)

Η ομιλία του Προέδρου του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων και Λαϊκού Επιτρόπου επί των Εξωτερικών της ΕΣΣΔ Μολότοφ στο Ανώτατο Σοβιέτ την 1η Αυγούστου 1940 γίνεται τη στιγμή που στην Ευρώπη έχει συνθηκολογήσει η Γαλλία, και που η ΕΣΣΔ έχει ανακτήσει τα καταληφθέντα από τη Ρουμανία εδάφη της στη Βεσσαραβία. Γίνεται, επίσης, εν μέσω των τελευταίων σταδίων της ενταξιακής διαδικασίας της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουανίας στη Σοβιετική Ένωση, μετά από τη “βαλτική άνοιξη” του Ιούνη του 1940, όπου ειρηνικές λαϊκές εξεγέρσεις ανέτρεψαν τα αντιδραστικά και ημιφασιστικά καθεστώτα, αναδεικνύοντας φιλοσοβιετικές κυβερνήσεις.

Σχετικά με την ιστορία των τριών αυτών λαϊκών εξεγέρσεων, αν και θα ακολουθήσουν -μέχρι τον επόμενο Αύγουστο, οπότε και συμπληρώνονται 75 χρόνια από την ένταξη των χωρών αυτών στη Σοβιετική Ένωση- αναλυτικά άρθρα-έρευνες για μία προς μία τις περιπτώσεις, αρκεί να ειπωθεί το εξής σημαντικό για τις εξεγέρσεις του αύριο στις οποίες όλοι ελπίζουμε. Ότι για να πετύχουν, πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τη διεθνή κατάσταση, τη θέση της χώρας τους στις διεθνείς εξελίξεις, να έχουν μια άποψη για τον διεθνή προσανατολισμό της χώρας τους, δεδομένων των -καλών ή κακών-γειτόνων, μεγάλων δυνάμεων κλπ και να επιδιώκουν να έχουν ως και συμμαχίες, όχι μόνο με κινήματα άλλων χωρών, αλλά και με ολόκληρα κράτη, ή, έστω, ως εφεδρείες, εκμεταλλευόμενα ως και διακρατικές αντιθέσεις, υπαρκτές ή εν δυνάμει. Κι αυτό γιατί, δυστυχώς σήμερα, παρά την πολύτιμη εμπειρία του 20ού αιώνα, πολλοί που μιλάνε για εξεγέρσεις, επαναστάσεις, σοσιαλισμό, κομμουνισμό κλπ, δεν παίρνουν καμία θέση στα προαναφερθέντα, στεκόμενοι μόνο στη βασική αντίθεση κεφάλαιο-εργασία, και πέραν τούτου ουδέν. Δεν αναγνωρίζουν ούτε καν τις έννοιες “χώρες” ή “λαός”. Έτσι, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση στον αιώνα τον άπαντα να πείσουν τους συμπολίτες τους ώστε αυτοί να συμμετέχουν στην εξέγερση, ή έστω να επιδείξουν στοιχειώδη ανοχή…

Ο Μολότοφ αναφέρεται στην ένταξη των χωρών αυτών, αλλά από τη σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής.

Σε κάθε περίπτωση, όντας πια Αύγουστος του 1940, ο Μολότοφ αναφέρεται ευθέως πια στην ανάγκη προετοιμασίας της ΕΣΣΔ για πόλεμο. Είναι, άλλωστε, η περίοδος που η ΕΣΣΔ παρακολουθει σιωπηρά (μέχρι τη συνάντηση Μολότοφ-Χίτλερ το Νοέμβρη του 1940) τη μεταφορά στρατευμάτων της ναζιστικής Γερμανίας στη Φινλανδία, κατά παράβαση των συμφώνων που είχε και με τις δύο χώρες.

***

Ομιλία Μολότοφ στην 6η Σύνοδο του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ (29/03/1940)

Αυτή η ομιλία του Μολότοφ πραγματεύεται κυρίως ζητήματα της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικης, 7 μήνες μετά την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου, στον οποίο η ΕΣΣΔ ήταν ακόμα ουδέτερη, και εκφωνήθηκε λίγες ημέρες μετά την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης μεταξύ των ξενοκίνητων ηγετικών κύκλων της Φινλανδίας και της Σοβιετικής Ένωσης, μετά την ήττα της πρώτης στον πόλεμο με τη δεύτερη. Η Σοβιετική Ένωση, για τη διασφάλιση του Λένινγκραντ, το οποίο βρισκόταν μόλις 30 χιλιόμετρα από οχυρά-αστακούς, εξοπλισμένα με τα πιο σύγχρονα πολεμικά υλικά, που δεν ήταν άλλα από τα φινλανδικά σύνορα και τα οχυρωματικά έργα που της είχαν φτιάξει οι δυτικές δυνάμεις, ζητούσε 4.000 τ.χλμ, για να απομακρυνθούν τα σύνορα λίγο πιο μακριά από το Λένινγκραντ, (γιατί πού αλλού τόσο μεγάλη πόλη βρισκόταν μόλις 30 χλμ. μακριά από εχθρικά οχυρά;) και έδινε ως αντάλλαγμα… 70.000 χλμ, αποκαθιστώντας, παράλληλα, την εθνική ενότητα των Φινλανδών με την Καρελιανή εθνότητα. Ζητούσε, επίσης, κάποιες βάσεις στα νότια παράλια της Φινλανδίας, ώστε να κλείσει τη Βαλτική για όποιον ενδιαφερόταν να χτυπήσει από θαλάσσης το Λένινγκραντ. Ωστόσο, και σε αντίθεση από ό,τι έκαναν τρεις άλλες γειτονικές χώρες, στα νότια του Φινλανδικού Κόλπου, η Φινλανδία, σπρωχνόμενη από τις δυτικές δυνάμεις, αρνήθηκε να συμφωνήσει στο παραμικρό, παρότι είχε ξεσπάσει ήδη ο β’ παγκόσμιος πόλεμος και οι ανησυχίες για την ασφάλεια μεγάλων πόλεων (σχεδόν ίσου πληθυσμού με τη Φινλανδία) ήταν λογικό να υπάρχουν. Μετά από μεθοριακά επεισόδια, ο πόλεμος ξέσπασε, και, παρότι η ΕΣΣΔ νίκησε, εντούτοις, ούτε καταβρόχθισε τη Φινλανδία, ούτε καν ζήτησε καμία χρηματική αποζημίωση για τα έξοδα του πολέμου. Ζήτησε όσα κρίνονταν απαραίτητα για την ασφάλεια του Λένινγκραντ. Η εθνική ενότητα των Φινλανδών ματαιώθηκε εξαιτίας των “πατριώταρων” της εποχής, ενώ χάθηκε και μία πόλη τους (Βίμποργκ) που πριν τον πόλεμο οι σοβιετικοί δεν ζητούσαν. Οι δυτικοί, με την προβοκατόρικη πολιτική τους (βλ.απειλητική επιστολή Ρούζβελτ σε Καλίνιν προτού καν ξεκινήσουν οι σοβιετοφινλανδικές διαπραγματεύσεις, εξοπλισμός του καθεστώτος του Ελσίνκι), προκάλεσαν έναν πόλεμο, ουσιαστικά για να μεταφέρουν τον ευρωπαϊκό πόλεμο στα βόρεια της Γερμανίας, στέλνοντας πάνω από 100.000 ανθρώπους στον άλλο κόσμο, και προκαλώντας εθνική καταστροφή σε μια χώρα.

Μάλιστα, οι ιθύνοντες κύκλοι του καθεστώτος στη Φινλανδία, λίγους μήνες μετά επέτρεψαν στους ναζί να μπουν στο έδαφός τους, παραβιάζοντας τη σοβιετοφινλανδική συνθήκη ειρήνης (όπως και οι γερμανοί το σοβιετογερμανικό σύμφωνο μη επίθεσης), και, εισέβαλλαν μαζί με τους ναζί στην ΕΣΣΔ τον Ιούνη του 1941, για να χάσουν στο τέλος, και να αχρηστεύσουν γεωπολιτικά τη χώρα τους, καθώς αυτή μεταπολεμικά έχασε και την πρόσβαση στον αρκτικό ωκεανό. Τέτοιοι είναι πάντα οι “πατριώταροι”: στηρίζονται σε ξένες δυνάμεις και προκαλούν εθνικές καταστροφές.

Για μια συνοπτική εξιστόρηση του σοβιετοφινλανδικού πολέμου, βλ.εδώ

Ομιλία Μολότοφ στην (έκτακτη) 5η Σύνοδο του Ανώτατου Σοβιέτ (31/10/1939)

Παρακάτω παρατίθεται η μετάφραση τη ομιλίας του Βιάτσεσλαβ Μολότοφ, Προέδρου του Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων και Λαϊκού Επιτρόπου Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, στις 31 Οκτώβρη 1939 στην έκτακτη 5η σύνοδο του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Ως τότε, ήδη, από τις 17 Σεπτέμβρη, η Πολωνία ως ξεχωριστό κράτος είχε παύσει να υπάρχει. Η Βρετανία και η Γαλλία, παρ’ όλες τις εγγυήσεις που υπόσχονταν, δεν έδωσαν βοήθεια στους Πολωνούς. Όταν το Πολωνικό κράτος και τυπικά πια, είχε παύσει να υπάρχει, καθώς δεν υπήρχαν πια νέα για την κυβέρνησή της (τα μέλη της οποίας είχαν καταφύγει στη Ρουμανία), ούτε καν στους πολωνούς πρέσβεις στις διάφορες χώρες, μονάδες του Κόκκινου Στρατού προήλασαν στη Δυτική Ουκρανία και Δυτική Λευκορωσία που είχαν βιαίως αποσπαστεί το 1920 από τη Σοβιετική Ρωσία, κατά την περίδο του εμφυλίου πολέμου, και της επέμβασης από 14 χώρες εναντίον του νεοπαγούς σοβιετικού κράτους. Για καμία “Ανατολική Πολωνία” δεν επρόκειτο. Σε πληθυσμό 13 εκατομμυρίων, οι Πολωνοί, και παρά τις εικοσαετεις προσπάθειες του πολωνικού καθεστώτος να εκπολωνίσει τους πληθυσμούς, ήταν μόλις 1 εκατομμύριο. Η σοβιετική κυβέρνηση ενσωμάτωσε εδάφη που είχαν πληθυσμό συντριπτικά ουκρανικό ή λευκορωσικό, δηλαδή, εδάφη που συνιστούσαν εθνολογικά τμήμα της ΕΣΣΔ.

Ομιλία Μολότοφ για το σοβιετογερμανικό σύμφωνο (“Ρίμπεντροπ-Μολότοφ”) στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ (31/8/1939)

Ομιλία Μολότοφ στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ (31/8/1939)

Η σύναψη του γερμανοσοβιετικού συμφώνου, που έχει μείνει γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, στις 23 Αυγούστου 1939, δηλαδή πριν από 75 χρόνια, έχει αποτελέσει άλλη μια αφορμή για εξαπόλυση αντικομμουνιστικών και αντισοβιετικών ψεμάτων, σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτά να “πιάνουν τόπο” και σε πολλούς καλοπροαίρετους αντιφασίστες και ειρηνόφιλους ανθρώπους. Και τι δεν έχει ακουστεί για αυτή: “Προδοσία του δημοκρατικού στρατοπέδου”, “διχοτόμηση της Πολωνίας”, “σφύριγμα της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”, “έναρξη της σοβιετικής επιθετικότητας σε έξι χώρες” κλπ κλπ.

Φυσικά, κανένα φαινόμενο δεν μπορεί να αποσπάται από τον περίγυρό του, από τα φαινόμενα που προηγήθηκαν και από όσα το επηρέασαν. 

[Βιβλιοπαρουσίαση] Μαρξισμός και σύγχρονη μετανάστευση - Ντούσας Δημήτρης (Αθήνα 2011)

Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών, καθώς ρυθμίζουν τη ροή της διεθνούς μεταφοράς εργατικών χεριών ανάλογα με τις ταξικές τους ανάγκες.

Καρλ Μάρξ 1867

 

Η Μαρξιστική απάντηση στην πολιτική εισαγωγής εργατών, την ακροδεξιά απειλή και τον πόλεμο.

Τα αφεντικά προκαλώντας μετανάστευση εξάγουν πολίτες και εισάγουν παρίες.

Το θέμα του βιβλίου του Ντούσα είναι ταμπού για την ελληνική "αριστερά". Τι άλλαξε από το 80 και η αριστερά μας έκανε στροφή 180 μοιρών στο καυτό θέμα της μετανάστευσης; Γιατί η ελληνική "αριστερά" έχει μετατραπεί στην ιδεολογική πρωτοπορία του δουλεμπορίου και των θέσεων των καπιταλιστών αφεντικών;

Σχόλιο στο οπισθόφυλλο:

Σ’ αυτό το εγχειρίδιο μαρξιστικής φιλοσοφίας, ο συγγραφέας ασχολείται με ζητήματα, όπως: τα ντοκουμέντα, που αποκαλύπτουν την πολιτική μαζικής εισαγωγής ξένων εργατών στο Δυτικό Κόσμο, τις πολιτικές αρχές - και τα δεκάδες κείμενα - των Καρλ Μαρξ, Φρήντριχ Ένγκελς και Διεθνούς Ένωσης Εργατών για τη μετανάστευση, τη μαρξιστική προσέγγιση στα θέματα ρατσισμού και αντιρατσισμού καθώς και τη διαχωριστική - «κόκκινη» - γραμμή ανάμεσά τους, τους μεγάλους εμπόρους του «αντιρατσισμού», των «ανοικτών συνόρων» και των εκκλήσεών τους για λιποταξία των εργατών απ’ την ταξική πάλη στην πατρίδα τους, τους σημερινούς μεταναστευτικούς - δουλεμπορικούς νόμους των αφεντικών και των αστικών κρατών τους, τους νέους αγώνες των ντόπιων εργατών ενάντια στην εργασιακή τους αντικατάσταση και το βίαιο εκπατρισμό τους, το πολιτικό περιεχόμενο του συνθήματος: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» και των εννοιών: «Εργατική αλληλεγγύη» και «Εργατικός διεθνισμός

Εθνικισμός, Διεθνισμός και το Πολωνικό Ζήτημα

Στο άρθρο που μεταφράζουμε εδώ, ο Ένγκελς μπορεί να υποτίμησε όπως φαίνεται το Ουκρανικό ζήτημα, είδε όμως προφητικά τη σχέση των σλαβικών εθνικών ζητημάτων με τον τσαρισμό και τοποθέτησε χρονικά αμέσως μετά την πτώση του τσάρου, την  μετατόπισή τους στο κέντρο της Ευρωπαϊκής επανάστασης όπερ και εγένετο. Το άρθρο αγγίζει το πρόβλημα του Πανσλαβισμού που ξαναλανσάρεται από τη Ρωσία του Πούτιν με άλλο προφανώς περιεχόμενο. Οι αντιλήψεις του Ένγκελς για αυτό το θέμα μέσα στο συνολικό Ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό είναι και το κίνητρο γι αυτή την ανάρτηση

Παραναγνώστης

Εισαγωγή 

Ο Κάουτσκι έγραψε στην Aus der Frühzeit des Marxismus: «Για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν αυτονόητο μεταξύ των Πολωνών επαναστατών όλων των αποχρώσεων, ότι η ανασύσταση της Πολωνίας, ή τουλάχιστον η δημιουργία ενός πολωνικού εθνικού κράτους, αποτελούσε το πρώτο και πιο σημαντικό άρθρο του προγράμματός τους. Αλλά το 1877 εμφανίστηκε μια σοσιαλιστική κίνηση μεταξύ των Πολωνών, που σύντομα διασπάστηκε σε δύο παρατάξεις, μία με πιο εθνικό προσανατολισμό και προσκολλημένη στο παλιό εθνικιστικό επαναστατικό πρόγραμμα, και μία άλλη που πήρε έναν πιο διεθνιστικό χαρακτήρα και η οποία ζητούσε πάνω απ' όλα μια διεθνή κοινωνική επανάσταση η επιτυχία της οποίας θα ελευθέρωνε τις σκλαβωμένες εθνότητες. Τα μέλη αυτής της τελευταίας σοσιαλιστικής παράταξης δεν μιλάνε για ένα ειδικό Πολωνικό εθνικό πρόγραμμα. Τον Οκτώβριο του 1879 πήραν στα χέρια τους την εφημερίδα Równosc (Ισότητα), που έβγαινε στη Γενεύη. Η μάχη μεταξύ εθνικιστών και διεθνιστών ανάμεσα στους Πολωνούς σοσιαλιστές συνεχίστηκε χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά ο Σοσιαλδημοκράτηςi της Ζυρίχης έπρεπε να λάβει μια θέση σε αυτή τη διαμάχη. Ζήτησα από τον Ένγκελς την τρέχουσα γνώμη του για το πολωνικό ζήτημα. Η απάντησή του ήταν η επιστολή της 7ης Φεβρουαρίου 1882.»

Νίκανδρου Κεπέση: Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός

 

Στη μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε από τη χρουστσοφική ηγεσία στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες

Πριν μερικούς μήνες, τον περασμένο χρόνο, έστειλα στη γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα ένα αντίτυπο του τελευταίου μου βιβλίου με τίτλο «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006) στο οποίο, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρομαι και στη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη, ένα έγκλημα που διαπράχθηκε από την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, γράφοντας ότι «την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές».

Ο ρεβιζιονιστής Λ. Μπρέζνιεφ δολοφόνησε το μεγαλύτερο Έλληνα επαναστάτη του 20ου αιώνα που συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, αναλαμβάνοντας την ηγεσία του ΚΚΕ αρχές της δεκαετίας του ΄30, τον πρώτο αντιστασιακό και αρχιτέκτονα της μεγάλης εποποιϊας της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης – με το ιστορικό γράμμα του ΄40 και την παράδοσή του απ’ τους φασίστες στους Γερμανούς ναζί – τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένδοξου ΔΣΕ, το γραμματέα του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς, Νίκο Ζαχαριάδη, μια απ’ τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που πρώτος από όλους τους ηγέτες όρθωσε θαρραλέα το ανάστημά του στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, έναν επαναστάτη, που ο Ιωσήφ Στάλιν είχε χαρακτηρίσει «μεγάλο ηγέτη», σύμφωνα με μαρτυρία που έχει καταγράψει ο γνωστός οπορτουνιστής χρουστσοφικός Π. Δημητρίου, όπως του την αφηγήθηκε το 1955 στην Τασκένδη ο τότε πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν σύντροφος Νιγιάζοφ: «Πρόσεξέ με», μου λέει ο Νιγιάζοφ. «Ο Ζαχαριάδης είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» και συνέχισε: «Θα σου αναφέρω τώρα μια δική μου προσωπική εμπειρία: στο 19ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1952 (που ήταν ουσιαστικά αφιερωμένο στην 73η επέτειο από τη γέννηση του Στάλιν), ήταν παρών και ο Ζαχαριάδης. Όλοι οι εκπρόσωποι των ξένων κομμάτων εκφωνούσαν εγκωμιαστικούς λόγους για την προσωπικότητα του Στάλιν. Όταν όμως εκφώνησε το λόγο του ο Ζαχαριάδης, στην αίθουσα έγινε το κάτι άλλο… Καθόμουν δίπλα στο Στάλιν στο προεδρείο», συνέχισε την αφήγησή του ο Νιγιάζοφ. «Και την ώρα εκείνη ο Στάλιν στράφηκε προς το μέρος μου και μου λέει: «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (οι υπογρ. δικές μου) (Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, χρονικό μιας ζωής και μιας εποχής, σελ. 202-203, Αθήνα 1997)

Τρία κείμενα του Κλέμεντ Γκότβαλντ (1945) για την εθνική & δημοκρατική επανάσταση, για τις εθνικοποιήσεις που δεν αρκούν και για την πρωτοβουλία στις τοπικές επιτροπές

Συχνά ακούμε πολλούς αριστερούς και επαναστάτες να λένε “όλα ή τίποτα”, “μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση θα λυθούν όλα”. Αγνοούν έτσι όλες τις εφεδρείες που διαθέτει, για συγκεκριμένο, φυσικά, διάστημα, η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, προκειμένου να πετύχουν πολύ σημαντικά πλήγματα εναντίον της μεγαλοαστικής και κομπραδόρικης τάξης και του ιμπεριαλισμού, και καπιταλισμού, στρατηγικά. Αδιαφορούν λοιπόν για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την κήρυξη μιας εθνικής και δημοκρατικής επανάστασης που, αν και “στέκεται στο έδαφος της αστικής διαχείρισης”, όπως λένε διάφοροι που λένε “μόνο με το σοσιαλισμό θα λυθούν όλα” (προσοχή: όχι “με τη σοσιαλιστική επανάσταση”), αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να εξαπολυθεί η σοσιαλιστική επανάσταση. Στην πράξη, επομένως, όσοι λένε “μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση (ή με το σοσιαλισμό) θα λυθούν όλα”, δεν εργάζονται (αφού δεν εργάζονται για να συγκεντρώσουν τις βασικές προϋποθέσεις) για κανενός είδους επανάσταση.

Σημαντική, από αυτή την άποψη είναι το πρώτο κείμενο από ομιλία του Κλέμεντ Γκότβαλντ που μεταφράζεται παρακάτω, καθώς αποδεικνύει πως κάθε μέτρο που λαμβανόταν στα πλαίσια της εθνικής και δημοκρατικής επανάστασης της Τσεχοσλοβακίας (1945-48), ήταν και ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα πραγματεύται το δεύτερο κείμενο του γενικού γραμματέα του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας που μεταφράζεται παρακάτω. Δεν αρκεί μόνο να θεσπίζονται τα κατάλληλα “λαϊκά, αμεσοδημοκρατικά κλπ” όργανα. Πρέπει, επίσης, να τοποθετούνται σε αυτά άνθρωποι που όχι μόνο θέλουν πραγματικά να εργαστούν (και δεν παπαγαλίζουν το “δικαίωμα στην τεμπελιά”), αλλά και οι οποίοι ξέρουν να εργαστούν (μιας και ο χρόνος δεν είναι άπειρος, και ο εχθρός υπολογίζει και στην παραμικρή αποτυχία μας). Εξάλλου, πρέπει να αξιοποιούνται όλα τα περιθώρια πρωτοβουλίας που υπάρχουν στα λαϊκά όργανα, πράγμα δύσκολο, όχι μόνο λόγω συνήθειας από παλιότερες καταστάσεις, αλλά και λόγω του διπλού καθήκοντος της πρωτοβουλίας και της μονολιθικότητας απέναντι στον εχθρό.

Τέλος, ένα ακόμα ζήτημα που θίγει ο Γκότβαλντ στο τρίτο κείμενο που μεταφράζεται είναι ότι η εθνικοποίηση και μόνο δεν αρκεί. Όσοι συνθηματολογούν νυχθημερόν για “εθνικοποιήσεις” και “κοινωνικοποιήσεις”, θα πρέπει να αποδίδουν εξίσου μεγάλη σημασία στον παράγοντα “άνθρωπο” και την κατάλληλη αξιοποίησή του, στην καλή διάταξη και αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και στη συντροφική και με αυταπάρνηση δουλειά. Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως ισχύει αυτό στις ημέρες μας και στις επαναστατικές μας οργανώσεις;

21/02/1948: ομιλία Κλέμεντ Γκότβαλντ σε μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία της Παλαιάς Πόλης της Πράγας

Ο Τρότσκι εναντίον των μπολσεβίκων

Περιεχόμενα:
Πρόλογος- Ο λόγος στον Τρότσκι
Εισαγωγή
1879-1895: τα παιδικά χρόνια
1896-1899: τα νεανικά χρόνια
1900-1902: Εξορία
1902-1903: ο Τρότσκι γίνεται μέλος της Ίσκρα
1903: η πάλη στο 2ο συνέδριο
Η «εισήγηση της αντιπροσωπίας της Σιβηρίας»
Η διάσκεψη των Μενσεβίκων του 1903
Η «Νέα» Ίσκρα
1904: ο Ρωσο-Ιαπωνικός Πόλεμος
1904: «Τα Πολιτικά μας Καθήκοντα»
Η εκστρατεία για τη σύγκληση κομματικού συνεδρίου
1904-1905: ο Πάρβους θέτει τις βάσεις για τη «Θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης» του Τρότσκι
1905: η έναρξη της Επανάστασης του 1905
«Όχι Τσαρική, αλλά εργατική κυβέρνηση»
Το 3ο Κομματικό Συνέδριο
Η Διάσκεψη των Μενσεβίκων του 1905
«Οι δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας» του Λένιν
Η μενσεβικική αντίληψη για την καπιταλιστική επανάσταση
Το Σοβιέτ Αγίας Πετρούπολης κατά την επανάσταση του 1905
Η εξέγερση της Μόσχας
Ο ρεβιζιονισμός στη Ρωσία
Πρόλογος- Ο λόγος στον Τρότσκι
«Μεταξύ των ρώσων συντρόφων, δεν υπήρχε ούτε ένας από τον οποίο να μπορούσα να μάθω κάτι…Τα λάθη τα οποία διέπραξα…πάντοτε είχαν να κάνουν με ζητήματα που δεν ήταν θεμελιώδη ή στρατηγικά…Έχοντας πλήρη συνείδηση, δεν μπορώ, εκτιμώντας την πολιτική κατάσταση και τις επαναστατικές τις προοπτικές, να κατηγορήσω τον εαυτό μου για οποιοδήποτε σοβαρό σφάλμα στις κρίσεις μου..
Κοιτάζοντας πίσω, δύο χρόνια μετά την επανάσταση, ο Λένιν είπε: «Τη στιγμή κατά την οποία κατέλαβε την εξουσία και δημιούργησε τη Σοβιετική Δημοκρατία, ο Μπολσεβικισμός είχε τραβήξει με το μέρος του όλα τα καλύτερα στοιχεία των ρευμάτων της σοσιαλιστικής σκέψης που ήταν κοντά σε αυτόν». Μπορεί να υπάρχει έστω ίχνος αμφιβολίας πως όταν μιλούσε τόσο ανοιχτά για τα κοντινότερα στο Μπολσεβικισμό ρεύματα, ο Λένιν είχε κατά νου αυτό που τώρα αποκαλείται «ιστορικός Τροτσκισμός»; Ποιον άλλο να είχε κατά νου;»
(L.Trotsky, “MyLife”, NewYork, 1970, p.184, 185, 353).

Εθνοκοινωνική αποδόμηση ταξική αποσάθρωση και πολιτική απαξίωση

Αυτοί που αποκλείουν την μια σημαία προς χάριν της άλλης είναι το λιγότερο πονηροί.........



«Και αυτό το ιστορικά απολύτως ανύπαρκτο "έθνος" θέτει διεκδικήσεις ανεξαρτησίας;»
«Και επιθυμούν να δημιουργήσουν ακμαίο, ανεξάρτητο και βιώσιμο έθνος από αυτά τα κουρελιασμένα υπολείμματα;»

«Αλλά βέβαια το μεγαλύτερο "έγκλημα" των Γερμανών και των Μαγυάρων είναι ότι εμπόδισαν αυτά τα 12 εκατομμύρια Σλάβους να γίνουν Τούρκοι! Τί θα είχαν απογίνει όλες αυτές οι διάσπαρτες εθνότητες, που έπαιξαν τόσο αξιοθρήνητο ρόλο στην ιστορία, αν δεν τις είχαν κρατήσει μαζί οι Μαγυάροι και οι Γερμανοί και δεν τις είχαν οδηγήσει ενάντια στις στρατιές του Μωάμεθ και του Σουλεϊμάν, και αν οι υποτιθέμενοι καταπιεστές δεν καθόριζαν την έκβαση των μαχών στις οποίες κρίθηκε η άμυνα αυτών των αδύναμων εθνοτήτων!»
Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός»

Η ταξική αξία της λαθρομετανάστευσης για την μικροαστολούμπεν «Αριστερά»

Είναι πολύ φυσικό οι  «ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ» λαθρεπιβάτες του Κομμουνιστικού κινήματος να κλίνουν με ευλαβική «ταξική» προσήλωση προς το μέρος των όποιων λαθρομεταναστών ….
Με τις εξωπραγματικές και συχνότατα εξωφρενικές πολιτικές τους θέσεις, πέρασαν μια ολοσχερώς άχαρη ζωή, αβάσταχτα πέτρινα χρόνια, υποκείμενοι στην αμέριστη περιφρόνηση της εργατικής μας τάξης …. Η Ελληνική εθνική εργατική τάξη δεν υπήρξε ποτέ ο φυσικός κοινωνικός χώρος για την πολιτική τους ανάπτυξη …. Κατανοώντας επιτέλους ότι έχαναν τζάμπα τα χρόνια τους, να κυνηγάνε τους εργάτες με το τουφέκι μπας και ρίξουν κανέναν και με το πολύ ψηστήρι καταφέρουν να τον εντάξουν  ως μέλος των πολιτικών τους οργανισμών ….. 

Μίσησαν βαθύτατα και ως τα μύχια της περίεργης ροζ ψυχής τους αυτήν την ανάγωγη εργατική τάξη, και όλο τον λαό που τόλμησε να μην τους ακολουθήσει στην οδό της «ταξικής» σωτηρίας ….. προτιμώντας τον δρόμο της καπιταλιστικής απώλειας ….  

Η Αλίκη στην χώρα των τεράτων

  

 

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΕΕΙ Η ΑΛΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ:

«Λέγομαι Αλίκη Γιοβίτσα, είμαι 22 χρονών και είμαι από την Αθήνα, απ’ την Ελλάδα και σπουδάζω Αρχιτεκτονική στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Στο σύντομο μέλλον σκοπεύω να πάω στο πρόγραμμα εράσμους.
Πλέον ζούμε σε έναν κόσμο όπου η παγκοσμιοποίηση και τα σύνορα καταλύονται, είμαστε πλέον ένα.
Πιστεύω ότι όλοι έχουμε ανάγκη να πάμε λίγο προς τα έξω, να ανοίξουμε τα μάτια μας, τους ορίζοντές μας, να μαζέψουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε.

Νατζέζντα Κρούπσκαγια: Γιατί η 2η Διεθνής υπερασπίζεται τον Τρότσκι; (04/09/1936)

Νατζέζντα Κρούπσκαγια: Γιατί η 2η Διεθνής υπερασπίζεται τον Τρότσκι; (04/09/1936)

“Ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί με διαταγές από τα πάνω. Το πνεύμα του είναι ξένο προς τον τυπολατρικό-γραφειοκρατικό μηχανισμό: είναι μια ζωντανή και δημιουργική διαδικασία, χτίζεται από τον ίδιο το λαό” έλεγε ο Λένιν τις πρώτες μέρες της Σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασής μας (Τόμος 22ος, σ. 45).

Μιλώντας στις 6 Μάη 1919, στο 1ο Πανρωσικό Συνέδριο για την Εξωσχολική Μόρφωση, ο Λένιν έλεγε: “Αν αποκαλούμαστε κόμμα κομμουνιστών, τότε πρέπει να καταλάβουμε ότι τώρα, όπου έχουμε ξεκαθαρίσει με τα εξωτερικά εμπόδια, έχουμε συντρίψει τους παλιούς θεσμούς, έχουμε μπροστά μας, για πρώτη φορά, το πραγματικό καθήκον της προλεταριακής επανάστασης- την οργάνωση δεκάδων και εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων” (Τόμος 24ος, σ.272-273).

Η στάση και ο ρόλος των Τροτσκιστών στον πόλεμο και στη φασιστική εισβολή του 1940-41

 

 

- Η στάση και ο ρόλος των Τροτσκιστών στον πόλεμο και στη φασιστική εισβολή του 1940-41 - Η στάση τους στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ - «Η Γκεστάπο με Μαρξιστική μάσκα»

ΜΕΡΟΣ Α’

- Η στάση και ο ρόλος των Τροτσκιστών στον πόλεμο και στη φασιστική εισβολή του 1940-41

- Η στάση τους στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ

- «Η Γκεστάπο με Μαρξιστική μάσκα»

Στις 28 Οκτώβρη του 1940 η φασιστική Ιταλία του Μουσουλίνι επιτέθηκε στην Ελλάδα με σκοπό να την καταλάβει και να την υποδουλώσει. Ο πόλεμος αυτός από την πλευρά της φασιστικής Ιταλίας του Μουσουλίνι ενάντια στην Ελλάδα, ήταν άδικος, ιμπεριαλιστικός, ληστρικός. Από την πλευρά της Ελλάδας ήταν δίκαιος, εθνικοαπελευθερωτικός. «Ο πόλεμος όμως βρήκε την Ελλάδα, όχι μόνο εσωτερικά διασπασμένη και ηθικά αδυνατισμένη αντίκρυ στη φασιστική εισβολή, μα και υλικά απροπαράσκευη, χάρη στην οικονομική καθυστέρησή της και την τεταρτοαυγουστιανή ρεμούλα» («Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ», σελ. 191, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1952.)

Την περίοδο αυτή ο πόλεμος βρίσκει το ΚΚΕ κάτω από σοβαρά οργανωτικά χτυπήματα από το φασιστικό καθεστώς της 4^ης Αυγούστου (1936-1941) του Ι.Μεταξά. Παράλληλα οι φυλακές και οι εξορίες είναι γεμάτες από μέλη και στελέχη του κόμματος, ανάμεσα τους και ο γ.γ. του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης στις φυλακές της Κέρκυρας (πιάστηκε στις 18/9/1936). Το κυριότερο ζήτημα που έμπαινε στη διάρκεια της εισβολής και αμέσως μετά την εισβολή, από τις διάφορες οργανώσεις και κόμματα, ήταν ο χαρακτήρας του πολέμου και η στάση τους απέναντι σ’ αυτόν.

The Magyar Struggle - Engels in Neue Rheinische Zeitung January 1849 [Μεταφρασμένο]

Ο λόγος που παραθέτουμε και τά δύο κείμενα είναι για να έχετε σημείο αναφοράς σε πιθανή αστοχία της μετάφρασης.

Cologne, January. While in Italy the first counterblow is already being struck against the counter-revolution of last summer and autumn, in the plains of Hungary the last stage of the struggle to suppress the movement which arose directly out of the February revolution is being completed. The new Italian movement is the prologue of the movement of 1849, the war against the Magyars is the epilogue to the movement of 1848. Probably this epilogue will yet pass into the new drama that is being prepared in secret.

Κολωνία, Ιανουάριος. Ενώ στην Ιταλία τα πρώτα αντίποινα ενάντια στην αντεπανάσταση του περασμένου καλοκαιριού και του φθινοπώρου βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη, στις πεδιάδες της Ουγγαρίας ολοκληρώνεται το τελευταίο στάδιο του αγώνα να κατασταλλεί το κίνημα που ξέσπασε απευθείας από την επανάσταση του Φεβρουαρίου. Το νέο Ιταλικό κίνημα είναι ο πρόλογος του κινήματος του 1849, ο πόλεμος εναντίον των Μαγυάρων είναι ο επίλογος του κινήματος του 1848. Ίσως αυτός ο επίλογος θα περάσει στο νέο δράμα που προετοιμάζεται με μυστικότητα.

Coca Cola το γνωστό όπλο μαζικής καταστροφής σε ρόλο οικονομικού δολοφόνου

 Φωτογραφία: RIA Novosti / Pavel Lysizin

Η Coca Cola όχι μόνο ξέρει να πετάει στο δρόμο τετρακόσιους εξήντα εργαζομένους σε μια νύχτα αλλά καθορίζει και το οικονομικό κλίμα και καταδικάζει την πορεία της οικονομικής ανάπτυξης χωρών, κατασκευάζοντας αναξιόπιστες εκθέσεις σε μια προσπάθεια δημιουργίας οικονομικής ανασφάλειας.
Ήδη από τον Φεβρουάριο του 2013, όπως πληροφορούμαστε από άρθρο του ειδησεογραφικού πρακτορείου RT, το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο εμφιαλωτήριο της εταιρείας Coca-Cola Τρία Έψιλον με έδρα την Ελβετία σε μια έκθεση για τους επενδυτές, πιθανολογεί ότι τα έσοδά της θα κινδυνεύσουν λόγω «της πολιτικής κατάστασης στις αναπτυσσόμενες χώρες όπως στη Ρωσία, στη Νιγηρία και στην Ρουμανία». 

Έθνος, Διεθνισμός και Εργατική Τάξη

Δείγμα από ένα συμπαγές διεθνιστικό προλεταριάτο έτοιμο για την κοινωνική επανάσταση και την κατάκτηση της ηγεσίας του έθνους. Το ποιου έθνους θα καθοριστεί σε διεθνιστικό συνέδριο ......

Συριζαίοι, βρεΚεκεδες, Αντάρσυοι και λοιπές εθνικο-διεθνιστικές δυνάμεις, όλοι ευπρόσδεκτοι!!!!!!

«Xτες έγιναν συζητήσεις στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς για το σημερινό πόλεμο... Οι συζητήσεις κατέληξαν, όπως και έπρεπε να περιμένουμε, στο ζήτημα των "εθνοτήτων" και στη στάση μας απέναντί του... Οι αντιπρόσωποι της "νεαρής Γαλλίας" (όχι εργατικοί) διατύπωσαν την άποψη ότι όλες οι εθνότητες και το ίδιο το έθνος είναι απαρχαιωμένες προλήψεις. Προυντονικός στιρνερισμός... Όλος ο κόσμος θα πρέπει να περιμένει ώσπου να ωριμάσουν οι Γάλλοι και να κάνουν την κοινωνική επανάσταση... Οι Άγγλοι γέλασαν πολύ, όταν άρχισα το λόγο μου λέγοντας ότι ο φίλος μας Λαφάργκ και οι άλλοι που κατάργησαν τις εθνότητες, απευθύνονται σε μας στα γαλλικά, δηλαδή σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν τα 9/10 της συνέλευσης. Παρακάτω έκανα υπαινιγμό ότι ο Λαφάργκ, χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, με την άρνηση των εθνοτήτων εννοεί, όπως φαίνεται, την καταβρόχθισή τους από το πρότυπο γαλλικό έθνος».

Γράμμα του Μαρξ στον Ένγκελς, 20 του Ιούνη του 1866, Άπαντα (ΜΕW), τόμος 31, σελ. 228-229. 

Για την ιστορική σιωνιστικο–ναζιστική συνεργασία: το σύμφωνο της ΧΑΑΒΑΡΑ (haavara agreement)

Η παγκόσμια κεφαλαιοκρατική συμπαιγνία με επικεφαλείς τους σιωνιστές αρχιφασίστες εις βάρος του εβραϊκού λαού (υπό την σκιάν του αιμοδιψή σιωνιστή ''θεού''  ιεχωβά)

ΜΕΡΟΣ Α’

«ΙΛΙΑΔΑ» : Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο,  με την  επίδραση της Ρατσιστικής Αντιεβραϊκής Προπαγάνδας που  κορυφώθηκε στα Πανεπιστήμια, εμφανίστηκε διόγκωση του Αντισημιτισμού στη Γερμανία. Από το 1921, η Ένωση Γερμανών Φοιτητών, «The Deutscher Hochschulring», απέκλειε τους Εβραίους από μέλη της.

 Μέχρι οι μπυραρίες να γίνουν κατ’ αποκλειστικότητα Φυλετικές, επέτρεπαν την είσοδο στους Εβραίους που είχαν προσηλυτιστεί στον Χριστιανισμό. Ο αποκλεισμός των Εβραίων από τις μπυραρίες αμφισβητήθηκε από την τότε Κυβέρνηση και η Κοινωνική Διαμάχη οδήγησε σε Δημοψήφισμα, στο οποίο το 76% των φοιτητών ψήφισαν υπέρ του αποκλεισμού … !!!!

Ταυτόχρονα οι Ναζιστικές εφημερίδες έκαναν λόγο για Μποϊκοτάζ εναντίον των εβραϊκών επιχειρήσεων,  μια πρακτική κατά των Εβραίων που εξαπλώθηκε  για να φτάσει να γίνει το σύνηθες χαρακτηριστικό της γερμανικής Πολιτικής στις Διοικητικές Περιφέρειες την δεκαετία του 1920, μέχρι του σημείου που τα Δεξιά Γερμανικά Κόμματα να αποκλείουν την συμμετοχή των Εβραίων.

Και μετά ήρθε..... ο....Αδόλφος...!!!

(Τρότσκι – Χίτλερ.. Μπαντέρα και ξανά Τρότσκι – Χιτλερικοί.. Μαϊνταν...οί..) 

Κριτικές σημειώσεις πάνω στο άρθρο του Τροτσκιστή Zbigniew Kowalewski  που παρουσιάστηκε το φθινόπωρο του 1989 στο περιοδικό International Marxist Review τομ.4 αρ2 , και αναδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο «Παραναγνώστης» την Δευτέρα 5 Μαϊου 2014 :

http://paranagnostis.blogspot.gr/2014/05/zbigniew-kowalewski-1989-international.html

Αξίζει τον κόπο ο αναγνώστης να συλλογιστεί ιδιαίτερα γύρω από τις ημερομηνίες της πρώτης δημοσίευσης και της παρούσης αναδημοσίευσης του εν λόγω άρθρου, για να εντοπίσει το Κοινωνικό – Πολιτικό επιζητούμενο ….

«Παρά το γιγάντιο τεράστιο βήμα προς τα εμπρός που έκανε η Οκτωβριανή Επανάσταση στον τομέα των εθνικών σχέσεων, η απομονωμένη προλεταριακή επανάσταση σε μια καθυστερημένη χώρα αποδείχθηκε ανίκανη να λύσει το εθνικό ζήτημα, ιδιαιτέρως το ουκρανικό ζήτημα, το οποίο είναι, στην ουσία του, διεθνούς χαρακτήρα.» 

Δημοκρατία, δημοκρατικά κόμματα και λοιπ(σ)ές δημοκρατικές δυνάμεις

Εκτός από την κοινωνική υπάρχουν και οι πολιτικές επαναστάσεις. Η μία δεν αποκλείει τις άλλες αλλά αντίθετα αυτοί οι δύο τύποι σχεδόν πάντα συμβαδίζουν και συνδυάζονται σε μια κοινή ενιαία διαδικασία πραγμάτωσης.

Το κοινωνικό σύστημα γενικά και η συγκεκριμένη του μορφή ειδικά καθορίζει τον κοινωνικό χαρακτήρα της επανάστασης που χρειάζεται μια χώρα. Από το υπάρχον πολιτικό καθεστώς καθορίζεται ο βαθμός της ιστορικής της αναγκαιότητας, ο κοινωνικά νομοτελειακός της χαρακτήρας όπως και η πρωταρχική πολιτική μορφή με την οποία μπορεί να εκδηλωθεί και να λειτουργήσει στο πρώτο στάδιο της εξέλιξης της αυτή η επανάσταση.