Περί των οικονομικών θεμελίων του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαιοκρατικού δοσιλογισμού

Ας υποθέσουμε πως είμαι πρόεδρος της «Δημοκρατίας», πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής από οικογένεια βουλευτών κ.λπ. Ας πούμε, πάλι πως είμαι ταυτόχρονα κάτοχος οικονομικών τίτλων ή επιχειρηματίας. Έχω και μια εθνική ταυτότητα, ας πούμε, λοιπόν, ότι από εθνικής απόψεως είμαι π.χ. Έλληνας.

Έχω επενδύσει σε ξένες τράπεζες που δανείζουν σε κράτη και αγοράζουν ή εξαγοράζουν χρέη και ασφάλιστρα χρεών κρατών, μεταξύ των οποίων και το δικό μου.

Αν, λοιπόν, οδηγηθεί η οικονομία της χώρας μου σε χρεωκρατικό αδιέξοδο και υποχρεωθεί να δανειστεί με υπέρογκα επιτόκια για να «διασωθεί» ή να καταστραφεί ο λαός, αποπληρώνοντας αυτά τα χρέη, εμένα με συμφέρει.

Ακόμα περισσότερο, αν κατέχω θέση πολιτικού παράγοντα που καθορίζει τις κρατικές επιλογές και αποφάσεις, πράγμα που σημαίνει πως έχω τη δύναμη να μην επιτρέψω την όποια άρνηση πληρωμής του χρέους, είτε κάποια χωρίς επωφελές αντίκρισμα για τους δανειστές πρόσκαιρη και μερική παύση πληρωμής του. Κι ακόμα καλύτερα θα είναι για μένα, αν περάσει η χώρα μου σε κοινωνικές συνθήκες χρεωκρατίας και της επιβληθεί, με τη δική μου πρωτοβουλία και συνέργεια, ένα καθεστώς ιδιότυπης κατοχής, μέσω της υπαγωγής της σε υπερεθνικούς οργανισμούς διαχείρισης αυτής της κατοχής.

Έτσι, κάθε καταβαράθρωση της εθνικής μου οικονομίας γεμίζει τις τσέπες μου και κάθε εθνική ταπείνωση ενισχύει την πολιτική μου θέση.

Συνάμα με τα προηγούμενα, ας υποθέσουμε ότι κατέχω και ένα σεβαστό ποσοστό μιας εταιρείας που δραστηριοποιείται σε παγκόσμια κλίμακα, με εξορύξεις πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών, που τροφοδοτούν διαφόρων ειδών βιομηχανίες, όπως π.χ. τη βιομηχανία καυσίμων κ.λπ. Ας πούμε, ακόμα, ότι σε αυτήν την εταιρεία, που εδρεύει π.χ. στον Καναδά, το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων της είναι, ας πούμε, ολλανδικό και η εταιρεία έχει προνομιακή σχέση με κάποια κράτη, μεταξύ των οποίων δεν συμπεριλαμβάνεται η χώρα μου –εν προκειμένω η Ελλάδα–, αλλά η καλή νατοϊκή «φίλη» και γείτων Τουρκία.

Έτσι, όσο μεγαλύτερο μέρος εδαφικής ή θαλάσσιας εθνικής κυριαρχίας απεμπολείται και σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γεωγραφική έκταση, από μέρους και προς όφελος της Τουρκίας, τόσο περισσότερο αυξάνει το μερίδιο των κερδών μου από το ποσοστό συμμετοχής μου στην εκμετάλλευση του εθνικού χώρου που παραχώρησα. Εξάλλου, τα κοινωνικά παρτάλια που θα χρησιμοποιήσω για να περάσω αυτήν την πολιτική είναι εύκολα εξαγοράσιμα και θα βρω μπόλικα από δαύτα στην κοινωνική αγορά, από καθωσπρέπει ακαδημαϊκούς, μέχρι μπράβους νυχτερινών κέντρων και κάθε λογής ρεμάλια. Και η μάζα των πρόθυμων ηλιθίων προσφέρεται δωρεάν.

Αυτό που μπορώ, στο παράδειγμά μας, να κάνω ως Έλληνας θα μπορούσα να το κάνω και ως εθνικά Αμερικανός των ΗΠΑ, αν και με κάπως διαφορετικό τρόπο, μεταφέροντας π.χ. τη βιομηχανική ισχύ και τεχνολογία της χώρας μου σε χώρες με φτηνά μεροκάματα –μέγα όφελος– και καταργώντας τα οικονομικά σύνορα, πράγμα που τελικά θα οδηγήσει στην κατάργηση των συνόρων αναφορικά και με άλλες κοινωνικές παραμέτρους, κάτι που μου εξασφαλίζει πρόσθετα οφέλη.

Συμπέρασμα: Όσο περισσότερο αυξάνει σ’ ένα έθνος η κοινωνική ψαλίδα ανάμεσα στον πλούτο και την ένδεια, τόσο περισσότερο το όχημα του έθνους καθίσταται άχρηστο ή επιβλαβές για τον πλούτο. Έτσι, συμβαίνει για την κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά άρχουσα τάξη κάθε εθνική έκπτωση και ξεπεσμός ν’ αυγαταίνει τα κέρδη και τα οφέλη της, ενώ αντίθετα, τόσο περισσότερο χρήσιμο καθίσταται το εθνικό όχημα στον αγώνα για την ανατροπή της. Γι’ αυτό, σήμερα, ανάμεσα στα επαναστατικά καθήκοντα στις κεφαλαιοκρατικές μητροπόλεις, όσο και στις χώρες της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, βρίσκονται τα εθνικά ζητήματα –αν και με διαφορετικό τρόπο από χώρα σε χώρα–, που έρχονται σε θέση άμεσης προτεραιότητας.

Στέλιος Καζαντζίδης