Σάββατο 25 Απριλίου 2020

Η καπιταλιστικο-γραφειοκρατική αναγκαιότητα της εσπευσμένης δολοφονίας του Στάλιν

Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Ή
ΠΩΣ «ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ» ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ


Μία από τις βασικές δυναμικές εξισώσεις που ισχύει σε κάθε εμπορευματική κοινωνική οικονομία καπιταλιστικού ή μη καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι αυτή που θέλει τις εξής δύο ποσότητες να είναι ίσες:
Α = «Το άθροισμα των αξιών όλων των προϊόντων»,
Β = «Το άθροισμα των τιμών όλων των προϊόντων».
Δηλαδή, Α = Β.

Ένας θεμελιώδης νόμος του καπιταλισμού και ιδιαιτέρως του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι ο νόμος του μέγιστου κέρδους. Ακριβώς εξαιτίας αυτού του νόμου και επειδή το κέρδος πραγματοποιείται σε τιμές, άρα σε χρήμα, δημιουργείται στη καπιταλιστική οικονομία η ανάγκη να τυπώνεται ολοένα και περισσότερο χρήμα, ώστε να αντικαθίσταται το μέρος του χρήματος που βγαίνει από την κυκλοφορία με την μορφή κερδών, από τα οποία ένα μέρος κεφαλαιοποιείται και ένα μέρος αποθησαυρίζεται.
Ειδικώς στις ημέρες μας ακόμη και το αποθησαυρισμένο χρήμα κεφαλαιοποιείται στην σφαίρα του πλασματικού κεφαλαίου. Άρα, κατά κανόνα, η εμπορευματική κυκλοφορία διαμεσολαβείται από περισσότερο χρήμα από όσο είναι αναγκαίο για να πραγματοποιηθούν οι αξίες σε τιμές.
Πέραν τούτου, το ίδιο το χρηματιστικό κεφάλαιο πολλές φορές προκαλεί αύξηση του κυκλοφορούντος χρήματος, τεχνηέντως και συνειδητώς, επιπλέον αυτής της αύξησης που γίνεται νομοτελειακώς.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2020

Εθνικός και προλεταριακός πολιτισμός. - Ι.Β Στάλιν




Τι θα πει εθνικός πολιτισμός; Πως να τον συνδυάσουμε με τον προλεταριακό πολιτισμό; Μήπως ο Λένιν δεν έλεγε ακόμα πριν τον πόλεμο ότι έχουμε δύο πολιτισμούς, τον αστικό και τον σοσιαλιστικό, και ότι το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι αντιδραστικό σύνθημα της αστικής τάξης που προσπαθεί να δηλητηριάσει την συνείδηση των εργαζομένων με το φαρμάκι του εθνικισμού; Πως να συνδυάσουμε την οικοδόμηση του εθνικού πολιτισμού, την ανάπτυξη των σχολών και τους κύκλους μαθημάτων στη μητρική γλώσσα, και την κατάρτιση των στελεχών από ντόπιους ανθρώπους με το χτίσιμο του σοσιαλισμού, με την οικοδόμηση του προλεταριακού πολιτισμού; Μήπως υπάρχει εδώ μια αξεπέραστη αντίθεση; Βέβαια όχι! Εμείς οικοδομούμε τον προλεταριακό πολιτισμό. Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Είναι όμως επίσης σωστό ότι και ο προλεταριακός πολιτισμός, σοσιαλιστικός στο περιεχόμενό του, παίρνει διάφορες μορφές και τρόπους έκφρασης στους διάφορους λαούς που τραβήχτηκαν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ανάλογα με τη διαφορά της γλώσσας, του τρόπου ζωής κλπ. Προλεταριακός στο περιεχόμενό του, εθνικός στη μορφή του, τέτοιος είναι ο πανανθρώπινος πολιτισμός προς τον οποίο τραβάει ο σοσιαλισμός. Ο προλεταριακός πολιτισμός δεν καταργεί τον εθνικό αλλά του δίνει περιεχόμενο. Κι αντίθετα, ο εθνικός πολιτισμός δεν καταργεί τον προλεταριακό αλλά του δίνει μορφή. Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι σύνθημα αστικό όσο στην εξουσία βρισκόταν η αστική τάξη και η εδραίωση των εθνών γινόταν κάτω από την αιγίδα του αστικού καθεστώτος. Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού έγινε σύνθημα προλεταριακό, όταν στην εξουσία ήρθε το προλεταριάτο και η εδραίωση των εθνών άρχισε να γίνεται κάτω από την αιγίδα της σοβιετικής εξουσίας. Όποιος δεν κατάλαβε αυτή τη θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στις δύο διαφορετικές καταστάσεις, δε θα καταλάβει ποτέ ούτε το λενινισμό, ούτε την ουσία του εθνικού ζητήματος.




Τετάρτη 22 Απριλίου 2020

Για τα εθνικά κινήματα - Ι.Β.Στάλιν



Ο αναμφισβήτητος επαναστατικός χαρακτήρας της τεράστιας πλειοψηφίας των εθνικών κινημάτων είναι τόσο σχετικός και ιδιόμορφος όσος σχετικός και ιδιόμορφος είναι ο πιθανός αντιδραστικός χαρακτήρας ορισμένων άλλων εθνικών κινημάτων. Μέσα στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης, ο επαναστατικός χαρακτήρας του εθνικού κινήματος δε προυποθέτει καθόλου την υποχρεωτική ύπαρξη προλεταριακών στοιχείων στο κίνημα, την ύπαρξη επαναστατικού ή δημοκρατικού προγράμματος στο κίνημα, την ύπαρξη δημοκρατικής βάσης σε αυτό. Ο αγώνας του εμίρη του Αφγανιστάν για την ανεξαρτησία του Αφγανιστάν αντικειμενικά είναι επαναστατικός αγώνας, παρόλες τις μοναρχικές αντιλήψεις του εμίρη και των οπαδών του, γαιτί εξασθενίζει, αποσυνθέτει, υποσκάπτει τον ιμπεριαλισμό, ενώ ο αγώνας που έκαναν στην διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, “τρομεροί” δημοκράτες και “σοσιαλιστές” “επαναστάτες” και ρεπουμπλικάνοι, όπως, π.χ. Ο Κέρενσκι και ο Τσερετέλι, ο Ρενοντέλ και ο Σάιντεμαν, ο Τσερνόφ και ο Νταν, ο Χέντερσον και ο Κλάινς, ήταν αγώνας αντιδραστικός, γιατί είχε ως αποτέλεσμα τον εξωραισμό, τη στερέωση, τη νίκη του ιμπεριαλισμού. Ο αγώνας των εμπόρων της Αιγύπτου και των αστών διανοούμενων για την ανεξαρτησία, της Αιγύπτου, για τις ίδιες αιτίες, είναι αγώνας αντικειμενικά επαναστατικός, παρόλη την αστική προέλευση και τον αστικό τίτλο των ηγετών του εθνικού κινήματος της Αιγύπτου, παρόλο που τάσσονται ενάντια στο σοσιαλισμό, ενώ ο αγώνας της αγγλικής “εργατικής” κυβέρνησης για τη διατήρηση της Αιγύπτου σε κατάσταση εξαρτημένης χώρας, για τις ίδιες αιτίες, είναι αγώνας αντιδραστικός, παρόλη την προλεταριακή προέλευση και προλεταριακούς τίτλους των μελών αυτής της κυβέρνησης, παρόλο που είναι “υπέρ” του σοσιαλισμού. Και δε μιλάω εδώ καθόλου για το εθνικό κίνημα των μεγαλύτερων αποικιών και εξαρτημένων χωρών, όπως οι Ινδίες και η Κίνα, που κάθε βήμα τους στο δρόμο της απελευθέρωσής τους – και αν ακόμα παραβιάζει τις απαιτήσεις της τυπικής δημοκρατίας – είναι ένα χτύπημα βαριάς στο κεφάλι του ιμπεριαλισμού, δηλαδή ένα βήμα αναμφισβήτητα επαναστατικό.

Έκτος τόμος απάντων Στάλιν σελ. 174-175 εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

Γ. Μ. Σβερντλόφ: Τι είναι το εργατικό κόμμα

Με αφορμή την 100ή επέτειο από το θάνατο του επαναστάτη Γιάκοβ Μιχάηλοβιτς Σβερντλόφ, σε ηλικία μόλις 34 ετών, ο οποίος είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του για το σοσιαλισμό και ευτύχησε να δει τη σοσιαλιστική επανάσταση και να συμμετέχει σε αυτή, παρατίθεται το παρακάτω άρθρο του με τίτλο “Τι είναι το εργατικό κόμμα”. Ο εκλαϊκευτικός χαρακτήρας του άρθρου είναι προφανής και δεν επιτρέπει να υπεισέλθει κανείς σε κριτική εξέταση κάποιων αναφορών σε ταυτόχρονη επανάσταση σε όλο τον κόσμο, στον ορισμό του σοσιαλισμού που παραπέμπει στον κομμουνισμό, ή στην οικονομία “όλου του λαού” (πολλώ δε μάλλον όταν τότε το σοσιαλδημοκρατικό-κομμουνιστικό κίνημα δεν είχε επιλύσει θεωρητικά αυτά τα ζητήματα). Είναι όμως αρκετά διδακτικό το άρθρο για το σήμερα, για τον τρόπο με τον οποίο οι επαναστάτες απευθύνονταν στο λαό: σε μια γλώσσα κατανοητή στο λαό.





Το άρθρο γράφτηκε από τον Γ.Μ.Σβερντλόφ πιθανώς το 1905. Για πρώτη φορά εκδόθηκε το 1906 από το εκδοτικό “Γνώση” της Πετρούπολης ως μπροσούρα. Στις 6 Οκτώβρη 1907 κατασχέθηκαν 31.000 αντίτυπα, ενώ άγνωστος αριθμός αντιτύπων σώθηκε.
Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, δημοσιεύτηκε ξανά στην Πετρούπολη και το Γιάροσλαβλ, καθώς και από την Επιτροπή Τασκένδης του ΡΣΔΕΚ υπό τον τίτλο “Τι είναι το σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα”. Εδώ παρατίθεται η έκδοση του 1906.
***

Κυριακή 19 Απριλίου 2020

Οι Μπολσεβίκοι & η Σαρία (Στάλιν: “Για να αγαπήσουν οι λαϊκές μάζες τη σοβιετική εξουσία, πρέπει πρώτα να την καταλάβουν”)

Η πολιτική της σοβιετικής εξουσίας πάνω στο εθνικό ζήτημα στη Ρωσία

Τρία χρόνια επανάστασης και εμφυλίου πολέμου στη Ρωσία έδειξαν ότι χωρίς την αμοιβαία υποστήριξη της Κεντρικής Ρωσίας και των ακρινών περιοχών της είναι αδύνατο να νικήσει η επανάσταση, είναι αδύνατο να απελευθερωθεί η Ρωσία από τα νύχια του ιμπεριαλισμού. Η Κεντρική Ρωσία, η εστία αυτή της παγκόσμιας επανάστασης, δεν μπορεί να κρατηθεί πολύν καιρό χωρίς τη βοήθεια των ακρινών περιοχών, που έχουν άφθονες πρώτες ύλες, καύσιμα και επισιτιστικά προϊόντα. Και οι ακρινές περιοχές της Ρωσίας, χωρίς την πολιτική, στρατιωτική και οργανωτική βοήθεια της πιο αναπτυγμένης Κεντρικής Ρωσίας είναι κι αυτές καταδικασμένες αναπότρεπτα να υποδουλωθούν από τους ιμπεριαλιστές. Αν είναι σωστή η θέση ότι η πιο αναπτυγμένη προλεταριακή Δϋση δε μπορεί να νικήσει την παγκόσμια κεφαλαιοκρατία χωρίς την υποστήριξη της λιγότερο αναπτυγμένης, αλλά πλούσιας σε πρώτες ύλες και καύσιμα αγροτικής Ανατολής, τότε είναι εξίσου σωστή και η άλλη θέση ότι η πιο αναπτυγμένη Κεντρική Ρωσία δε μπορεί να φέρει ως το τέλος το έργο της επανάστασης χωρίς την υποστήριξη των ακρινών περιοχών της Ρωσίας, που είναι λιγότερο αναπτυγμένες, έχουν όμως τον απαραίτητο φυσικό πλούτο.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Φ. Φεντόρωφ – Η εκκλησία και η λατρεία στην Ε.Σ.Σ.Δ.

H πρόσφατη έμμεση ανακίνηση του ζητήματος της άρσης των εμποδίων για την απαλλαγή από τα “Θρησκευτικά” από τη μνημονιακή κυβέρνηση, επανέφερε τη συζήτηση για τη στάση της αριστεράς απέναντι στην ανάμειξη των θρησκευτικών συλλογικοτήτων σε κρατικές υποθέσεις. Για την απόκτηση πιάτσας κυρίως, και διατήρησης τακτικών συμμαχιών (με “νεο-ορθόδοξους”, “αριστερούς θεολόγους” κλπ) μεγάλο τμήμα της αριστεράς “καταπίνει” το ζήτημα του αστικοδημοκρατικού εκσυγχρονισμού του κράτους, επικαλούμενο είτε το ότι “αυτά θα τα λύσει ο σοσιαλισμός”, είτε το ότι “αυτά αφορούν δυο αστικές παρατάξεις”.

Ασφαλώς, η αριστερά δεν θα πρέπει να παρασύρεται σε μάχες που επιβάλλουν όποτε θέλουν σκοταδιστές και μηδενιστές, εθνικιστές ή κοσμοπολίτες, διάφορες φράξιες της αστικής τάξης ή ακόμα και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε κάποια χώρα. Από την άλλη, η αριστερά δεν μπορεί να απέχει από την καθημερινή πάλη, να αγνοεί το σήμερα, και το ότι μη δημοκρατικά ελεγχόμενοι “θεσμοί” παρεμβαίνουν (και μάλιστα, δυσανάλογα) σε υποθέσεις – έστω και – του αστικού κράτους. Δεν έχει καμμία σχέση το αν συνταγματικά καλείται να προάγει ή όχι την “ελληνοχριστιανική παιδεία” το κράτος, με το ότι θα πρέπει να παρεμβαίνει ενεργά η ελληνορθόδοξη εκκλησία στις υποθέσεις του, όπως είναι η Παιδεία. Η διαβούλευση είναι αρκετή για την εκκλησία.
Και είναι το καλύτερο, ακόμα και για την εκκλησία. Δια της πνευματικής βίας, δια του εξαναγκασμού (για τα ορθόδοξης καταγωγής παιδιά που δεν θέλουν να παρακολουθούν “Θρησκευτικά” ή δια της διαπόμπευσης όσων είναι αλλόθρησκα, ετερόδοξα ή άθεα, δεν θα καταφέρει ούτε τάμα να της κάνει κάποιος. Συν τοις άλλοις, η άσκηση (πνευματικής) βίας και η διαπόμπευση δεν είναι δυνατό να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα για τους αριστερούς, πολλώ δε μάλλον όταν αυτό είναι αποτέλεσμα μιας κρατικής πρακτικής. Αλλιώς, τι είδους αριστεροί είναι αυτοί, ακόμα και όσοι προτάσσουν την αναγκαιότητα διατήρησης μιας “ταυτότητας”; Και τι είδους “ταυτότητα” είναι αυτή που πατάει επί πτωμάτων; Και είναι δυνατό αυτή η “ταυτότητα” να έχει σχέση ειδικά με την ταυτότητα του νεοελληνικού έθνους που βρίσκεται ακριβώς στον τόπο που γέννησε τη Δημοκρατία;
Με αφορμή τα παραπάνω, παρατίθεται το παρακάτω κείμενο που γράφτηκε σε περίοδο όπου η σχέση κράτους και εκκλησίας στην ΕΣΣΔ ήταν μάλλον σε καλύτερο επίπεδο (καθώς υπήρχαν και πισωγυρίσματα, με ευθύνη των δογματικών και των δύο πλευρών).

Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Από τους Wagner, Nietzsche, Heidegger απευθείας στον Χίτλερ





Ιδεολογικο-πολιτικοί ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού
Από τους WAGNER-NIETZSCHE-HEIDEGGER κατευθείαν στο HITLER

Η συνέχιση της ενασχόλησης – μετά τον αντιδραστικό Γερμανικό Ρομαντισμό («Α» Νο 385 Απρίλης 2013) – με τα αντιδραστικά ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα που αποτέλεσαν τους ΠΡΟΔΡΟΜΟΥΣ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού επιβάλλεται και ΣΗΜΕΡΑ για δυο λόγους: έναν επίκαιρο πολιτικό που συνδέεται με την άνοδο, τις τελευταίες δεκαετίες, των εθνικιστικών-ρατσιστικών-αντισημιτικών-φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων που αναφέρονται στους προδρόμους του Ναζι-φασισμού και αντλούν «επιχειρήματα απ’ αυτά τα υπεραντιδραστικά πλέον εξαιτίας του ΠΟΛΕΜΟΥ προδρομικά ρεύματα και έναν ιστορικό, φαινομενικά ανεπίκαιρο λόγο που σχετίζεται με προβλήματα που συνδέονται με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η άνοδος και η επικράτηση του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού στη Γερμανία, αλλά και η εξαπόλυση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας έθεσε αμέσως από τότε επιτακτικά: ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τη συντριβή του Ναζι-φασισμού στο στρατιωτικό τομέα και επιπλέον, συμπληρωματικά, την πλήρη ολοκλήρωση της συντριβής του ΚΑΙ στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα: δηλ. την ανασκευή και κονιορτοποίηση των ιδεολογικο-πολιτικών απόψεων του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και των συγγενικών τους απόψεων που συνδέονταν άμεσα με το πρόβλημα των ιδεολογικο-πολιτικών ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ του.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

Georgij F. Alexandrow: Ο Έρενμπουργκ υπεραπλουστεύει



Georgij F. Alexandrow


Δίνουμε στη συνέχεια το πλήρες κείμενο του Γκ. Αλεξαντρόφ το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας από τις στήλες της μοσχοβίτικης εφημερίδας «Πράβντα» στις 14 του Απρίλη και το οποίο έτυχε μεγάλης προσοχής. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε τρεις μόλις εβδομάδες πριν από την άνευ όρων συνθηκολόγηση των χιτλερικών στρατευμάτων και επιβεβαιώθηκε με έμφαση από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μεταξύ τόσο από την άποψη της εσωτερικής κατάστασης στη Γερμανία όσο και από την άποψη των τελευταίων απεγνωσμένων συνωμοσιών της χρεοκοπημένης χιτλερικής κλίκας για τη διάσπαση των ενωμένων εθνών.


Η Συντακτική Επιτροπή


Η Κράσναγια Σβεζντά δημοσίεψε στις 14 του Απρίλη 1945 ένα άρθρο του Ηλία Έρενμπουργκ με τον τίτλο «Αρκετά πια». Σ΄αυτό το άρθρο ο Έρενμπουργκ μιλάει για την παρούσα κατάσταση στη Γερμανία και για τους λόγους που ο γερμανικός στρατός συγκεντρώνεται στο σοβιετο- γερμανικό μέτωπο, ενώ ταυτόχρονα οι Γερμανοί αραιώνουν τις δυνάμεις τους στο δυτικό μέτωπο.


Ο κάθε προσεχτικός αναγνώστης του άρθρου του Έρενμπουργκ μπορεί να παρατηρήσει πως οι κυριότερες θέσεις του είναι κακοδιατυπωμένες και συνεπώς εξόφθαλμα λαθεμένες. Ο αναγνώστης δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε με την περιγραφή του για τη Γερμανία σαν μια «τεράστια συμμορία εγκληματιών», αλλά ούτε και με τη δήλωσή του για αραίωση των γερμανικών φασιστικών στρατευμάτων από το δυτικό μέτωπο και τη συγκέντρωση όλων των δυνάμεων του γερμανικού στρατού στο ανατολικό μέτωπο.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και η αναπόφευκτη κατάρρευσή της (1953-1990)



Γενικό εισαγωγικό σημείωμα

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης φέτος των 200 χρόνων από τη γέννηση του KARL MARX (5 Μάη 1818) και των 170 χρόνων από τη δημοσίευση του πρώτου επαναστατικού Προγράμματος του διεθνούς προλεταριάτου δηλ. του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» (1848) των MARX-ENGELS – το «Άσμα Ασμάτων του Μαρξισμού» (ΣΤΑΛΙΝ), που «εκθέτει με σαφήνεια και ακρίβεια μεγαλοφυή τη νέα αντίληψη του κόσμου, το συνεπή Υλισμό, ο οποίος αγκαλιάζει, επίσης, την περιοχή της κοινωνικής ζωής, τη Διαλεκτική, την πλατύτερη και βαθύτερη επιστήμη της εξέλιξης, τη θεωρία της Ταξικής Πάλης και του επαναστατικού ρόλου που παίζει στην παγκόσμια ιστορία το Προλεταριάτο δημιουργός μιας νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας» (ΛΕΝΙΝ) κρίθηκε απαραίτητο η αρχικά σύντομη και περιορισμένη «Εισαγωγή» κυρίως στο θέμα της «παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση…» να συμπληρωθεί και επεκταθεί σε μια εντελώς σύντομη αναφορά σε κάποια σημαντικά ζητήματα, που συνδέονται άμεσα με το σύνολο των ζητημάτων του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, επαναπροβάλλοντας και υπερασπίζοντας τον επαναστατικό Μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό.

Οι σφοδρές επιθέσεις της αντιδραστικής μπουρζουαζίας στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό
και η νικηφόρα οικοδόμησή του στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ

Τρίτη 7 Απριλίου 2020

Ο αντιδραστικός ιταλός «ιστορικός» ιδεών Enzo Traverso



Ο αντιδραστικός ιταλός «ιστορικός» ιδεών Enzo Traverso: προκλητικό φερέφωνο του Joseph Göbbels και του χιτλερικού Ναζι-φασισμού


Τα χονδροειδή ΨΕΥΔΗ για: «ΚΑΤΥΝ» – «μαζικούς βιασμούς Γερμανίδων απ’ τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού»


Ο αντιδραστικός ιταλός «ιστορικός» ιδεών και πολιτικός «επιστήμονας» Enzo Traverso, που μαθήτευσε σε αντιδραστικές αστικές θεωρίες αλλά και κοντά στον τροτσκιστή Michael Löwy – θαυμαστής του γερμανού φιλο-χιτλερικού ιστορικού Ernst Nolte (χαρακτηριστικός ο υπότιτλος του βιβλίου) – αφού υπερασπίζει την αντιδραστική αστική θεωρία περί «ολοκληρωτισμού» σε διάφορα έργα του, μιλάει για «ολοκληρωτική δικτατορία όπως εκείνη του Στάλιν», για «εγκλήματα του Στάλιν», «δίκες», «στρατόπεδα», «εκτοπίσεις», «σταλινική δικτατορία», κλπ. (Enzo Traverso: ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ, Περί του ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου 1914-1945, σελ. 353, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2013) και κλαψουρίζει ότι «σπάνιζαν στην Ευρώπη, οι αντιφασίστες που ήταν πρόθυμοι να καταγγείλουν τα εγκλήματα του Στάλιν» (σελ. 348) και λυπάται που η διαβόητη αντιδραστική θεωρία του «ολοκληρωτισμού» αντιμετωπίστηκε με «σοβαρή επιφύλαξη» (σελ 349), της οποίας όμως «οι θεωρητικοί του ολοκληρωτισμού είχαν ασφαλώς κατανοήσει τη δεσποτική φύση του σταλινικού καθεστώτος» (σελ 349), δεν διστάζει να περάσει επιπλέον και σε μια προκλητική δυσφήμηση της Αντιφασιστικής πάλης των λαών με: α. την απόδοση του μαζικού εγκλήματος των Χιτλερικών στρατευμάτων στο ΚΑΤΥΝ στον Κόκκινο Στρατό (σελ. 187), και β. τους δήθεν «μαζικούς βιασμούς Γερμανίδων απ’ τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού» (σελ. 151).


Έτσι μετατρέπει τον εαυτό του σε προκλητικό φερέφωνο του Joseph Göbbels και απολογητή του χιτλερικού Ναζι-φασισμού, αναλαμβάνοντας συνειδητά την προώθηση της δυσφήμισης της Αντιφασιστικής πάλης των χωρών του αντι-Χιτλερικού Συνασπισμού (ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ-ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑ) (περιοριζόμαστε μόνο σ΄αυτά τα δυο, επειδή αποτελούν, ως γνωστόν, τα πιο προσφιλή θέματα όλων των αντιδραστικών φιλο-Χιτλερικών ιστορικών και όχι μόνο).

Οι μεγάλοι έμποροι του “αντιρατσισμού” και των “ανοιχτών συνόρων” (2 ολοκληρωμένο)




Οι μεγάλοι έμποροι του “αντιρατσισμού” και των “ανοιχτών συνόρων”

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει, εν τάχει, όλους τους μεγάλους προπαγανδιστές της μαζικής εισαγωγής ξένων εργατικών χεριών. Όλοι αυτοί προκαλούν μετακίνηση ελευθέρων πολιτών από τις χώρες καταγωγής τους, και εισάγουν μετοίκους, παρίες, ανθρώπους χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, σκλάβους, φθηνό εργατικό δυναμικό στις χώρες του κεφαλαίου. Μόνο στην ΕΕ ξεπερνούν τα 111 εκατομμύρια οι άνθρωποι που δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα στις χώρες που ζουν. Δηλαδή το 20% των κατοίκων της.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2020

Οι μεγάλοι έμποροι του “αντιρατσισμού” και των “ανοιχτών συνόρων” (1)


Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει, εν τάχει, όλους τους μεγάλους προπαγανδιστές της μαζικής εισαγωγής ξένων εργατικών χεριών. Όλοι αυτοί προκαλούν μετακίνηση ελευθέρων πολιτών από τις χώρες καταγωγής τους, και εισάγουν μετοίκους, παρίες, ανθρώπους χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, σκλάβους, φθηνό εργατικό δυναμικό στις χώρες του κεφαλαίου. Μόνο στην ΕΕ ξεπερνούν τα 111 εκατομμύρια οι άνθρωποι που δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα στις χώρες που ζουν. Δηλαδή το 20% των κατοίκων της.

  1. ΟΗΕ – Η γιάφκα του μονοπωλιακού κεφαλαίου
Ο μεγάλος αυτός προπαγανδιστής υπέρ του μονοπωλιακού κεφαλαίου, μέσα από τις εκθέσεις του, που αναδημοσιεύουν τα αστικά έντυπα όλου του κόσμου, γνωματεύει και υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουν τα αστικά κράτη, αν θέλουν να συνεχίσουν να έχουν φθηνό εργατικό δυναμικό.
Έτσι οι “ειδικοί” του ΟΗΕ, σε έκθεση του 1999, υποδεικνύουν πως αν οι Ευρωπαίοι “επιθυμούν να διατηρήσουν τη σχέση εργαζομένων συνταξιούχων στα επίπεδα του 1995, η ΕΕ πρέπει να δεχτεί 135 εκατομμύρια μετανάστες ως το 2025” (Βλέπε εφημ. “Το Βήμα”, 09/01/2000). Τονίζουν μάλιστα πως θα πρέπει “να αναζητήσουν εργάτες όλων των ειδικοτήτων εκτός των χωρών τους – και ανειδίκευτους, όπως εκείνοι που παραδοσιακά προσκαλούνταν ως σήμερα”.
Για την Ελλάδα η πρόβλεψη του ΟΗΕ είναι ότι το 2015 το 25% του πληθυσμού της θα είναι μετανάστες.

Κυριακή 5 Απριλίου 2020

Η πανδημία ως εργαλείο εκτόνωσης της καπιταλιστικής Κρίσης


Εισαγωγή

Από τις πρώτες ημέρες εμφάνισης της επιδημίας του κοροναϊού SARS-CoV-2, ιδιαίτερα όμως από την ημέρα που αυτός χτύπησε και τη δική μας πόρτα, έχω προσπαθήσει να εξηγήσω σε φίλους και γνωστούς, δια ζώσης ή διαδικτυακά, ότι ο ιός αυτός δεν μπορεί να είναι τεχνητά κατασκευασμένος, ένα εργαστηριακό προϊόν βιολογικού πολέμου, όπως πολλοί διατείνονται. Υπάρχουν γι’ αυτό πολλοί λόγοι, τους οποίους έχω επεξηγήσει εκτενώς σε άλλα κείμενα και σχόλια και δεν θα ήθελα να επαναλάβω εδώ. Θα πω μόνο ότι οι γνώσεις που έχω συγκεντρώσει στα χρόνια ενασχόλησής μου με τον χώρο της βιοϊατρικής, και ειδικά της ιολογίας, αποκλείουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Στην επιστήμη, όμως, υποθέσεις και εικασίες χωρούν μόνον εκεί όπου λείπουν οι άμεσες, σκληρές όπως λέγονται, αποδείξεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι αποδείξεις έχουν ήδη δημοσιευθεί [1] και ουδείς τις έχει μέχρι στιγμής αμφισβητήσει, παρότι κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ εύκολο, εφόσον όλα τα αναγκαία μέσα βρίσκονται στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου, πράγμα που σημαίνει ότι είναι στέρεα τεκμηριωμένες. Ως εκ τούτου, δεν θα μας απασχολήσουν περαιτέρω, όπως και η αστήρικτη θεωρία που αρνείται την ύπαρξη του ιού, η οποία μόνον ως ευσεβής πόθος και προϊόν απελπισίας μπορεί να εκληφθεί.
Βεβαίως, τα παραπάνω ισχύουν βάσει της επιστήμης, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Σε περίπτωση νέων ανακαλύψεων, όλ’ αυτά μπορούν να αναθεωρηθούν. Στην επιστήμη δεν χωράει δογματισμός.
Η επιστήμη, ωστόσο, όταν είναι ανεξάρτητη και σέβεται επαρκώς τον εαυτό της, είναι δίκοπο μαχαίρι και κόβει εξίσου προς την άλλη πλευρά. Όταν η επίσημη εκδοχή των γεγονότων έρχεται σε σύγκρουση με τα επιστημονικά δεδομένα, τότε ανοίγεται άπλετος χώρος για βάσιμες εικασίες, μάλιστα με πολιτικές προεκτάσεις. Στο παρόν άρθρο, λοιπόν, θα μας απασχολήσει η επιδημιολογική αντιμετώπιση της πανδημίας, η οποία υιοθετείται από τις ηγεσίες των επιμέρους χωρών, μιας και αποδείχθηκε περίτρανα ότι σε αυτήν την παγκόσμια Κρίση στέκεται ο καθένας μόνος του και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.