Έθνος και Τάξη - Εθνικό και Ταξικό (Η ταξική πάλη για το έθνος και η σύγχρονη μαζική μετανάστευση)

 

Η ταξική πάλη είναι ο αγώνας για την εθνική κυριαρχία, για το ποια κοινωνική τάξη θα είναι η άρχουσα και κυρίαρχη τάξη του έθνους. Η κοινωνική ( προλεταριακή ) επανάσταση είναι κατεξοχήν μια εθνική επανάσταση που με την νίκη της επιβάλει διά της ισχύος την θέληση της εκμεταλευόμενης πλειονότητας του έθνους στην εκμεταλευτική και καταπιεστική μειοψηφία.

«Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μιας και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο ως έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης»

Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς : «Μανιφέστο

του Κομμουνιστικού Κόμματος»

Διαλεχτά Έργα, σελ. 40-41

«Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα.

Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος.

Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή;

Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμε δημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)».

Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ»

Άπαντα, τομ. 49, σελ. 329

Η επαναστατική σημασία της πάλης ενάντια στη μετανάστευση βρίσκεται πρωταρχικά στην απομόνωση της δικής μας αρχουσας τάξης από την δυνατότητα χρήσης εφεδρειών, με την πιο γενική εννοια που μπορεί να εχει αυπό.

Γιατί με την σύγχρονη ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση δεν εξασφαλίζονται μόνο τα απαραίτητα πλεονάσματα δυνητικά προσφερόμενης εργατικής δύναμης - εργασίας που χρειάζονται οι αρχουσες τάξεις για να διαμορφώνουν κατά το δοκούν τα μεροκάματα και τους μισθούς, αλλά επιπλέον δημιουργούνται ισχυροί εμφανείς αλλά και αδιαφανείς δεσμοί συμφερόντων και συνεπώς και αλληλεγγύης μεταξύ των παγκοσμιοποιητικών τμημάτων των αρχουσών τάξεων που συμμετέχουν από κοινού στο σύγχρονο παγκόσμιο διακρατικό "δημοκρατικό" - ( αντί ) ρατσιστικό δουλεμπόριο έτσι που καθιστούν την ισχύ της καθεμιάς αντεπαναστατική εφεδρεία όλων των άλλων. Η πολιτική ταξική σύγκρουση με την αστική πολιτική της μαζικής μετανάστευσης τόσο από το εσωτερικό μιάς χώρας όσο και από το εξωτερικό δυσχεραίνει την προσπάθεια των αρχουσών τάξεων να εξάγουν και να απαλλάσονται από την εν δυνάμη και προοπτικά επαναστατική κοινωνική δυσαρέσκεια και περιορίζει τις δυνατότητές τους να αποπροσανατολίζουν και διεξσγουν την ταξική πάλη εκτός του εθνικού πεδίου διεκδίκησης της εξουσίας, απισχνάζοντας και αποκόπτοντας το ντόπιο προλεταριάτο από τις άμεσα διαθέσιμες εφεδρείες του.

«Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι στην αρχή εθνική. Φυσικά, το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει, πριν απ' όλα, με τη δική του αστική τάξη».

Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς : «Μανιφέστο

του Κομμουνιστικού Κόμματος»

Διαλεχτά Έργα, σελ. 33

Όσο η ταξική αντίθεση μέσα στα εθνικά πλαίσιο μεταμορφώνεται σε γενική αντίθεση ανάμεσα στο έθνος και στο κράτος της άρχουσας τάξης, τόσο περισσότερο ανοίγει ο δρόμος της κοινωνικής επανάστασης και διευκολύνεται το έργο της. Αυτό, με επικρατούσες τις κλασσικές καπιταλιστικές συνθήκες οπως διαμορφώνονταν πριν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ηταν σχετικά δύσκολο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και ευκολότερο στις εξαρτημένες, όπου οι τοπικές άρχουσες τάξεις γίνονταν και γίνονται οργανικό εξάρτημα του ιμπεριαλισμού, για την εκμετάλλευση των ίδιων των εθνών τους. Στη σύγχρονη εποχή του άεθνου πολυεθνικού - υπερεθνικού κεφαλαίου, που αποικιοποιεί ακόμα και τον πρώην αποικιοκρατικό χώρο, μέχρι και στις πιο αναπτυγμένες χώρες, το έργο της κοινωνικής επανάστασης καθίσταται ευκολότερο. Γι’ αυτό η αντίσταση ενάντια στην αποεθνοποιητική μαζική μετανάστευση γίνεται καθοριστικός παράγοντας συσπείρωσης του έθνους ενάντια στις άρχουσες τάξεις.

« .... τόσο το παράδειγμα όλης της προοδευμένης και πολιτισμένης ανθρωπότητας, και το παράδειγμα των Βαλκανίων, όσο και το παράδειγμα της Ασίας, αποδείχνουν, αντίθετα απ' ό,τι λέει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ότι η θέση του Κάουτσκι είναι απόλυτα σωστή: το εθνικό κράτος είναι κανόνας και "νόρμα" του καπιταλισμού, το παρδαλό από εθνική άποψη κράτος είναι καθυστέρηση ή εξαίρεση. Από την άποψη των εθνικών σχέσεων, τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού τους παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία το εθνικό κράτος. Αυτό, εννοείται, δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο κράτος, πάνω στο έδαφος των αστικών σχέσεων, θα μπορούσε ν' αποκλείσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εθνών. Σημαίνει απλώς ότι οι μαρξιστές δεν μπορούν να παραβλέπουν τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που γεννούν τις τάσεις για δημιουργία εθνικών κρατών. Σημαίνει ότι η "αυτοδιάθεση των εθνών" δεν μπορεί να έχει στο πρόγραμμα των μαρξιστών, από ιστορικο-οικονομική άποψη, άλλη σημασία εκτός από την πολιτική αυτοδιάθεση, την κρατική αυτοτέλεια, το σχηματισμό εθνικού κράτους».

Λένιν: «Για το δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών»,

σελ. 48-49

Η ορθή επαναστατική πολιτική, καθόσον ωριμάζουν οι συνθήκες συνίσταται στο να πάρεις τον απλό λαό μαζί σου με τις θέσεις σου, που τον αγγίζουν και σιγά αλλά σταθερά να τον αφυπνίσεις καθολικά. Συνάρμοσε το εθνικό και το ταξικό πολιτικά, φροντίζοντας να ρίχνεις την τσξική βαρύτητα αυτής της σύγκλισης προς το μέρος σου στον μέγιστο βαθμό που το επιτρέπουν οι αντικειμενικές κοινωνικές συνθήκες. Έτσι ανοίγεις δρόμο για την εργατική εξουσία, για να αναδειχτεί η εργατική τάξη σε ηγεμονική δύναμη της ( εθνικής ) κοινωνίας. Παράλληλα, βοηθάς την εργατική τάξη να αυτό-οργανωθεί και συσπειρώνεις γύρω της το έθνος.Το Κόμμα είναι η καθοδηγητική κοινωνική δύναμη που ακριβώς γι αυτό εργάζεται και αυτό ακριβώς επιδιώκει ενεργά να επιτευχθεί. Το κόμμα είναι το καθοδηγητικό επιτελείο της κοινωνικής επανάστασης.

Μόνο αφού πάρεις την εξουσία μπορείς να περάσεις έμπρακτα σε ολοκληρωμένη διεθνιστική πολιτική, που σημαίνει να εκπαιδεύσεις στελέχη για την δημιουργία και ανάπτυξη Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αλλα εθνικά κράτη και εθνη και να βοηθήσεις στο επαναστατικό έργο τους.

Οταν το έθνος θεωρεί ότι απειλείται πολιτικά από την παρουσία σου θα σε πολεμήσει. Ακριβώς αυτό θα συμβεί με την συνειδητοποίηση του έθνους για την απειλή ενάντια στην ύπαρξή του από το Καπιταλιστικό σύστημα. Πρωταρχικό πολιτικο - ιδεοσλογικό καθήκον λοιπόν είναι να δώσουμε στο εθνος να καταλάβει οττι η αυτοτελής υπαρξή απειλείται αναπόδραστα απο τον Ιμπεριαλιστικό Καπιταλισμό και η μόνη διέξοδος από αυτήν την απειλή είναι η αλλαγή πορείας προς τον σοσιαλισμό που δεν μπορεί να βρίσκει την εναρξή της παρά μόνο στον κοινωνικό αγώνα που κατευθύνεται προς την νικηφόρα διεξαγωγή της κοινωνικής επανάστασης. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές σήμερα είναι να πείσουν με την πολίτικη τους έμπρακτα το έθνος ότι η μόνη πραγματική απειλή για την εθνική ύπαρξη είναι η κεφαλαιοκρατική νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση - παγκοσμιομοίωση και πως η μονή εγγύηση για την προστασία της εθνικής ζωής και πολιτισμού είναι ο κομμουνισμός καθώς σε συνθήκες αναπτυγμενου Καπιταλισμού είναι νομοτελειακή η διεθνοποίηση της οικονομίας, γεγονός που καθιστά αδύνατη την υπαρξη και διατήρηση είτε την επιστροφή στο εθνικό κράτος. Αυτό είναι σχετικά πολύ ευκολότερο σήμερα απ ότι πριν την καπιταλιστική διεθνοποίηση των ανοιχτών συνόρων και καθόλου δεν αποκλείει τον επαναστατικό διεθνισμό, αλλά αντίθετα αποτελεί την απαραίτητη βάση για την ανάπτυξη του γιατί αποκλείει την εθνική καταπίεση που γιγαντώνεται με το ανακάτεμα εθνικών πληθυσμών που ο καθένας διεκδικεί την αυτοτελή ύπαρξη του στα πλαίσια ενός και μονό μηχανισμού αστικής κρατικής εξουσίας, οπού το δικαίωμα του ενός καταπιέζει και συχνά αποκλείει τα καθεαυτό αντιθετικά δικαιώματα των άλλων.

Ακριβώς η προστασία της εθνικής ζωής και του εθνικού πολιτισμού είναι και το θεμέλιο για την ανάπτυξη του διεθνισμού. Η απαρχή της επαναστατικής προλεταριακής παγκοσμιοποίησης δεν έρχεται σαν φυσική συνέπεια της κεφαλαιοκρατικής άλλα αντίθετα συνίσταται στο διαδοχικό σπάσιμο των ξεχωριστών κρίκων της αλυσίδας της Καπιταλιστικής - Ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης που αλυσοδένει τα έθνη.

«Σ' όλο τον κόσμο η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στη φεουδαρχία ήταν συνδεμένη με εθνικά κινήματα . Η οικονομική βάση αυτών των κινημάτων συνίσταται στο ότι, για την πλήρη νίκη της εμπορευματικής παραγωγής, είναι ανάγκη να κατακτήσει η αστική τάξη την εσωτερική αγορά, είναι ανάγκη να ενωθούν σε κράτος τα εδάφη που ο πληθυσμός τους μιλάει την ίδια γλώσσα, παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο για την ανάπτυξη αυτής της γλώσσας και την καθιέρωσή της στη φιλολογία.

Η γλώσσα είναι σπουδαιότατο μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων. Η ενότητα της γλώσσας και η ανεμπόδιστη ανάπτυξή της είναι ένας από τους σπουδαιότερους όρους της πραγματικά ελεύθερης και πλατιάς, ανάλογης με το σύγχρονο καπιταλισμό, εμπορικής κυκλοφορίας, της ελεύθερης και πλατιάς συγκρότησης του πληθυσμού σε κάθε μια τάξη χωριστά, τέλος είναι ο όρος της στενής σύνδεσης της αγοράς με τον κάθε νοικοκύρη ή μικρονοικοκύρη, πωλητή ή αγοραστή.

Γι' αυτό, η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες και, για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη -κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο- χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη.

...με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους».

Λένιν: «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών»

Γράφτηκε Φλεβάρη-Μάη του 1914

Ελληνική Έκδοση: Σύγχρονη Εποχή, 1992, σελ. 45-46

Η εποχή των καταρχήν νικηφόρων επαναστάσεων σε τριτοκοσμικές χώρες, με την κατάληψη της εξουσίας σε δοσμένους "αδύνατους κρίκους" της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας έχει πλέον παρέλθει οριστικά όπως ΜΑΣ έδειξε και η μέχρι τα τώρα πορεία

επαναστάσεων όπως του Βιετνάμ, της Κούβας και πολλών άλλων χωρών που ήταν εθνικοαπελευθερωτικές και διεξήχθησαν με κομμουνιστικές ηγεσίες και εγκαθίδρυσαν καθεστώτα που ήθελαν πράγματι να οικοδομήσουν σοσιαλισμό. Σε αυτές τις χώρες οι επαναστάσεις πέτυχαν, αρχικά διότι κατά τον χρόνο διεξαγωγής τους οι συγκεκριμένες χώρες υπήρξαν αδύνατοι κρίκοι της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Όμως η ιστορία έδειξε ότι αποκεί και πέρα έφτασαν μέχρις ενός σημείου και κατόπιν βάλτωσαν. Είναι απείρως ευκολότερο να κατακτιέται η εξουσία σ’ έναν καθυστερημένο αδύνατο κρίκο, απ’ ό,τι σε μια αναπτυγμένη καπιταλιστικά χώρα. Αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί η τελική νίκη στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε αυτές τις χώρες, αν δεν συνεπικουρείται από πιο ανεπτυγμένες χώρες, που πέρασαν στον σοσιαλισμό. Έτσι και τα ρομαντικά μαοϊκά όνειρα, για μεγάλα άλματα και άλλες βολονταριστικές αερολογίες, ναυάγησαν μέσα στη σκληρή πραγματικότητα.

Στην εποχή μας δεν ισχύουν οι μοναχικοί αδύνατοι κρίκοι αλλά οι ενιαίοι κρίκοι που βρίσκονται σε θέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ τους στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς και ειδικά ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για την αλληλεξάρτηση μεταξύ αναπτυγμένων και εξαρτημένων χωρών. Σε τέτοιες περιπτώσεις το σπάσιμο ενός και μόνο κρικου είναι ικανό να συμπαρασύρει ολόκληρα κομμάτια της αλυσίδας. Και για να σπάσει κανείς αυτήν την παγκόσμια κεφαλαιοκρατική - ιμπεριαλιστική αγορα πρέπει η πολιτική του να προσανατολιστεί στην ενίσχυση της εθνικής αγοράς και κατά συνέπειαν της εθνικής αγοράς εργασίας γιατί διαφορετικά οδηγείται σε εθνική αποπρολεταριοποίηση.

«Είναι φανερό ότι ο αρθρογράφος δεν κατάλαβε σε τι συνίσταται η απονέκρωση του κράτους ύστερα από τη νίκη του σοσιαλισμού και ποιοι είναι οι όροι αυτού του προτσές. Το κύριο όμως είναι οι «αντιρρήσεις» του που αφορούν την εποχή της κοινωνικής επανάστασης. Αφού μας έβρισε με τη φοβερά τρομακτική φράση «ταλμουδιστές της αυτοδιάθεσης», ο αρθρογράφος λέει: «Το προτσές αυτό (κοινωνική ανατροπή) εμείς το εννοούμε σαν μια ενοποιημένη δράση των προλετάριων όλων (!!) των χωρών που καταργούν τα σύνορα του αστικού (!!) κράτους, που σαρώνουν τις πυραμίδες των συνόρων» (ανεξάρτητα από την «κατάργηση των συνόρων»;), «που τινάζουν στον αέρα (!!) την εθνική κοινότητα και εγκαθιδρύουν την ταξική κοινότητα». Ας μην κακοφανεί στον αυστηρό κριτή των «ταλμουδιστών», αν του πούμε ότι εδώ υπάρχουν πολλά λόγια, μα δεν βλέπουμε καθόλου «σκέψη». Η κοινωνική ανατροπή δεν μπορεί να είναι η ενοποιημένη δράση των προλετάριων όλων των χωρών, για τον απλούστατο λόγο ότι ως τώρα η πλειοψηφία των χωρών και η πλειοψηφία του πληθυσμού της γης δεν βρίσκεται ακόμη ούτε καν στην καπιταλιστική ή βρίσκεται μόνο στην αρχή της καπιταλιστικής βαθμίδας ανάπτυξης. Αυτό το έχουμε πει στην 6η παράγραφο των θέσεών μας και ο Π. Κίεβσκι απλώς από απροσεξία ή από ανικανότητα να σκεφτεί «δεν αντιλήφθηκε» ότι την παράγραφο αυτή εμείς δεν τη βάλαμε εκεί στα χαμένα, αλλά ακριβώς για αναίρεση των γελοιογραφικών διαστρεβλώσεων του μαρξισμού. Μόνο οι προηγμένες χώρες της Δύσης και της Βόρειας Αμερικής έχουν ωριμάσει για το σοσιαλισμό και στο γράμμα του Ένγκελς προς τον Κάουτσκι («Σμπόρνικ Σοτσιάλ-Ντεμοκράτα») ο Π. Κίεβσκι μπορεί να βρει μια συγκεκριμένη απεικόνιση της – πραγματικής και όχι μόνο της υποσχόμενης – «σκέψης» ότι «το να ονειρεύεται κανείς μια ενοποιημένη δράση των προλετάριων όλων των χωρών» σημαίνει να αναβάλλει το σοσιαλισμό για τις ελληνικές καλένδες, δηλ. για «ποτέ». Το σοσιαλισμό θα τον πραγματοποιήσουν με την κοινή τους δράση οι προλετάριοι όχι όλων των χωρών, αλλά μιας μειοψηφίαςχωρών, που έχουν φτάσει στη βαθμίδα ανάπτυξης του προηγμένου καπιταλισμού.».

Λένιν, «Σχετικά με την γελοιογραφία του Μαρξισμού από τον "Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό"», σελίδα 38 -39.

Αν λοιπόν κάποιος λειτουργεί με τη μικροαστο-λούμπεν ηθικιστική λογική του «εκδικητή» ενάντια στις ιμπεριαλιστικές χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού και θέλει να τις εκδικηθεί εισάγοντας καθυστερημένα στοιχεία από καθυστερημένες κοινωνίες στην αγορά εργασίας, θα έπρεπε προηγουμένως να σκεφτεί ότι μόνο το ανεπτυγμένο προλεταριάτο αυτών των χωρών μπορεί να φέρει το έργο της σοσιαλιστικής επανάστασης σε αίσιο πέρας. Η στρατηγική του μικροαστο-λούμπεν «εκδικητή» δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την κοινωνική επανάσταση και τον επιστημονικό σοσιαλισμό. (Απεναντίας, όπως μπορούμε να δούμε σε πλείστα αποσπάσματα των Μαρξ και Ένγκελς, η αθρόα μετανάστευση απομακρύνει τη δυνατότητα διεξαγωγής επανάστασης στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, επομένως αποτελεί ένα από τα κυριότερα όπλα των καπιταλιστών ενάντια στην εργατική τάξη).

Ατομική και Κοινωνική Διάσταση στην Περίπτωση Κουφοντίνα

 

Εδώ και μερικές εβδομάδες παρακολουθούμε, ομολογουμένως χωρίς καμία έκπληξη, ένα πολιτικό δράμα, που όχι μόνο περιλαμβάνει τη φυσική εξόντωση ενός κρατούμενου απεργού πείνας, αλλά, κυρίως, την βάναυση καταπάτηση των τελευταίων φύλλων συκής που ακόμη καλύπτουν τη φριχτή γύμνια της αστικής δημοκρατίας, που με ταχύτατους ρυθμούς μετατρέπεται σε κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης, σε μία οπισθοδρόμηση προς το καθεστώς των μετεμφυλιακών δεκαετιών.

Δεν θα σταθούμε σε καμία περίπτωση στο όνομα του απεργού πείνας ούτε στα αδικήματα για τα οποία βρίσκεται φυλακισμένος. Γι’ αυτά κρίθηκε στο αστικό δικαστήριο, με κάθε επισημότητα, με τους αυστηρότερους ισχύοντες νόμους του αστικού κράτους, σε μία δίκη που κανένας αστός δεν τόλμησε να καταγγείλει ως άδικη. Αυτό που μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η προστασία του νομικού πολιτισμού, που με αγώνες και θυσίες του ελληνικού και των ευρωπαϊκών λαών κατακτήθηκε μετά από τον Β’ Π.Π., από την καθεστωτική αυθαιρεσία και την επιλεκτική χρήση των νόμων για προσωπική αντεκδίκηση, για πολιτικές διώξεις και για διακρίσεις εις βάρος κρατουμένων. Δεν μπορεί ο Νόμος και η κρατική μηχανή να χρησιμοποιούνται ως ιδιοκτησία και νομή του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ή χάριν της οικογενειακής βεντέτας ενός υπερφίαλου πρωθυπουργού. Θα σταθούμε ενάντια σε κάθε τέτοια περίπτωση, όποιος και αν είναι ο κρατούμενος, ακόμα και όταν η ατομική του δράση βρίσκεται σε αντίθεση με την ενδεδειγμένη πολιτική της κοινωνικής επανάστασης, ακόμη και αν πρόκειται για κατάδικο του κοινού ποινικού δικαίου.

Η στάση της κυβέρνησης αποδεικνύει έμπρακτα ότι το αστικό κράτος αποτελεί μία δικτατορία της αστικής τάξης, κατά τον Μαρξ. Καθίσταται πλέον πασιφανές ότι οι νόμοι και οι δικλείδες ασφαλείας του καθεστώτος υπάρχουν μόνο στον βαθμό που αυτό εξυπηρετεί την απρόσκοπτη δράση της άρχουσας τάξης και των οργάνων της, και την ατιμωρησία των εκλεκτών της, για εγκλήματα εναντίον του λαού και της χώρας, που είναι τάξεις μεγέθους βαρύτερα, καθότι μαζικά, ακόμη και από αυτά ενός κατά συρροή δολοφόνου για πολλούς ή ενός αποτυχημένου επαναστάτη κατ’ άλλους.

Στο σημείο αυτό θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει τη φαινομενική αντίφαση της υπεράσπισης από την πλευρά μας των θεσμών του αστικού κράτους, του οποίου, από την άλλη πλευρά, αιτούμαστε την κατάλυση. Εντούτοις, η άποψη ότι πριν από την εκδήλωση της Επανάστασης είναι θεμιτό να εγκαταλείψουμε κάθε επιμέρους πεδίο αγώνα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και να επιτρέψουμε την κατάργηση κάθε νομικής διασφάλισης των δικαιωμάτων του λαού έναντι στην ανεξέλεγκτη εξουσία, τη θεωρούμε οπορτουνιστική κι αντεπαναστατική. Εμείς, λοιπόν, δεν αποζητούμε την κατάργηση των όσων δικαιωμάτων και ελευθεριών κατάφεραν οι λαοί ν’ αποσπάσουν από την αστική δικτατορία, αλλά την επέκταση, το βάθεμα και το πλάτεμά τους, ώστε ν’ ανατείλει στη χώρα, για πρώτη φορά, μία λαϊκή δημοκρατία που να τιμά τ’ όνομά της και τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, έξω και πέρα από κάθε μορφή ολοκληρωτισμού ή καταπίεσης.

Δεν ζούμε στην εποχή του Λιντς, να εκτελούμε πολιτικούς αντιπάλους κατά το δοκούν, ούτε μπορούμε να σταθούμε αδρανείς μπροστά στη νομική ζούγκλα που επιβάλλει η ολοκληρωτική διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Στη θέση του συγκεκριμένου κατάδικου θα μπορούσε αύριο να βρεθεί καθένας από εμάς, όσοι αντιτασσόμαστε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την τρομοκρατική δικτατορία και την παγκόσμια αντεπανάσταση των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Τα πολιτικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες δεν μπορεί να ισχύουν αλά καρτ. Καλούμε όλους τους σώφρονες εκπροσώπους του καθεστώτος, έστω και την τελευταία στιγμή, να σταματήσουν τον αποτρόπαιο ολισθηρό κατήφορο της κυβέρνησης προς τον κοινωνικό εμφύλιο, στον οποίο οδηγεί τη χώρα, και να δείξουν την απαιτούμενη σύνεση, μέσα στην κρίσιμη περίοδο παγκόσμιας αστάθειας, υγειονομικής εκτροπής, οικονομικής κατάρρευσης και γεωπολιτικών κινδύνων, που αμείλικτα μας περιζώνουν από κάθε πλευρά.

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, Ο σύγχρονος κόσμος (Παγκοσμίωση: Τα πράγματα ως έχουν)

 

Είναι ευνόητο για έναν μαρξιστή πως ειναι λάθος να θεωρείται οτι ο ιμπεριαλισμός είναι στις κοινωνικο-οικονομικές ρίζες του εθνικός είτε κρατικός. 

Ο ιμπεριαλισμός δεν ειναι γέννημα του εθνικού κράτους αλλά των μονοπωλίων που προέκυψαν πάνω στη βάση του ελεύθερου ανταγωνισμού, κυριάρχησαν αρχικά  στα πλαίσια του εθνικού κράτους και τελικά πάνω σε αυτό το ίδιο το εθνικό κράτος επιβάλοντας την πολιτική τους. Δεν είναι το έθνος ούτε το κράτος που κατέχουν τα μονοπώλια, αλλά τα μονοπώλια που κατέχουν το κράτος και δι αυτού επιβάλουν την πολιτική τους βούληση και στο έθνος. 

(Η διαδικασια γέννησης και εξέλιξης των μονοπωλίων ταυτίζεται με την εμφάνιση και ανάπτυξη του χρηματιστικού κεφαλαίου που προέκυψε ιστορικά απο την σύμφυση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο. Σε αυτήν την ανάπτυξη  ενσωματώθηκε και το εμπορικό κεφάλαιο)

Το ιμπεριαλιστικό κράτος δεν είναι ιμπεριαλιστικό ως κράτος καθεαυτό αλλά ως κράτος που έχει υποταχθεί στα μονοπώλια. Ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να βρεί την εξήγησή του στον εξαρχής δεδομένο ταξικό χαρακτήρα των αστικών κρατών. Κανένα αστικό κράτος δεν είναι ιμπεριαλιστικό πριν αναπτυχθούν και κυριαρχήσουν στην επικράτειά του (τα) μονοπώλια.

Ο ιστορικός φασισμός, απότοκο της σύμφυσης των μονοπωλίων με το κράτος σε κρατικο- μονοπωλιακό καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό, πέρα απ' όλα τα άλλα γνωρίσματά του υπήρξε ταυτόχρονα η απόπειρα των μονοπωλίων να κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά πέραν του κράτους και πάνω στο ίδιο το έθνος (δια του κράτους). Επρόκειτο δηλαδή για μια αποτυχημένη προσπάθεια, ως προς την τελικη της έκβαση, εθνικοποίησης του ιμπεριαλισμού δια της κρατικοποίησης του έθνους. Το έθνος δια του κράτους τίθεται στην υπηρεσία της πολιτικής των μονοπωλίων που διεξάγει το κράτος  και δι αυτού "κερδίζει" ως έθνος. Γι' αυτό και η αναγκαιότητα για τους επικεφαλής του άξονα "εθνικοσοσιαλιστές" γερμανούς, εθνικιστικής θεωρίας σε φυλετική - ρατσιστική βάση και ταύτισης του έθνους με τη ράτσα.(Φυσικά στην ποικιλομορφία του πρωτογενούς εθνοφασισμού συνδυάζονται κατά περίπτωση διαφορετικά και συχνά αντιφατικά χαρακτηριστικά όπως πχ αλλού κυρίως η αυτοκρατορική - μη ρατσιστική στην Ιταλία, ρατσιστική στην Ιαπωνία ... !!! ), κι αλλού η αριστοκρατική αντίληψη,  οι συντεχνίες και ο κρατισμός, η τεχνολογία και ο μυστικισμός, η μυθολογία του εθνικού πεπρωμένου ως θεϊκής αποστολής ..... κτλ .... κτλ ...).

Τα έθνη - κράτη που υπέστησαν και αποδέχτηκαν αυτήν την κυριαρχία του πρωτογενούς εθνοφασισμού όπως ήταν φυσικό ηττήθηκαν. Και ηττήθηκαν από την ενάντιά τους σύμπραξη του πρώιμου σοσιαλισμού με το πρόπλασμα του ύστερου καπιταλισμού που εκφράστηκε στην συμμαχία της ΕΣΣΔ με τις ΗΠΑ. Δηλαδή ο πρωτογενής εθνικός φασισμός ηττήθηκε  απο την συμμαχία του κεφαλαιοκρατικού και του σοσιαλιστικού μέλλοντός του ...... !!!!!

(Ο καπιταλισμός - ως προϋπόθεση - στο εθνοϊμπεριαλιστικό του αποκορύφωμα, αποκρυσταλωμένος σε φασισμό, ηττάται απο τις δυο - αντιθετικές μεταξύ τους - συνέπειες του. Τον ύστερο αν(τ)εθνικό διιμπεριαλιστικής προοπτικής καπιταλισμό και την σοσιαλιστική άρνησή του). 

Οι ΗΠΑ είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος που λειτουργεί δια της κεντρικής προεδρικής εξουσίας συνομοσπονδιακά, "ζώντας" από την απαρχή του μέσα σε βαθιές κοινωνικές αντιφάσεις. Από κοινωνική άποψη συγκροτείται ως σύγχρονο αστικό εθνικό κράτος και ταυτόχρονα ως κοινωνία διαχωρισμένη σε πολλές και όλως διάφορες μεταξύ τους εθνικές - πολιτιστικές κοινότητες. 

Έτσι εμφανίζεται ως σύχρονο αστικό έθνος και ταυτόχρονα πολυεθνική κοινωνία, τόσο ενωμένη στην βάση της καπιταλιστικής της ανάπτυξης στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, όσο και διαχωρισμένη, επιμερισμένη και μη ενιαιοποιημένη από εθνοκοινωνική - πολιτισμική άποψη. Ορισμένοι μάλιστα μιλούν για τις ΗΠΑ σαν έθνος αποτελούμενο από εθνοτικές ομάδες.

Ακριβώς με αυτόν τον τρόπο κοινωνικής συγκρότησης λύνεται το εθνικό πρόβλημα στον ύστερο καπιταλισμό. Η μόνη κοινωνικά συνεκτική δύναμη καθίσταται η δυναμική της κεφαλαιοκρατικής εξέλιξης και ανάπτυξης, συνθλίβοντας όλες τις άλλες διαφορετικότητες, με την παραχώρηση σε αυτές ίσων δικαιωμάτων στην συνύπαρξη τους κατά την (δια)κίνηση του κεφαλαίου σε ενδοκρατική, διακρατική και παγκόσμια κλίμακα, όπως συνέβαινε και συμβαίνει μέσα στην προπλασματική και πρότυπη  δομική συγκρότηση της εξ απαρχής της διεθνικής - "παγκοσμιοποιημένης" - αμερικάνικης εθνοκοινωνικής ιδιοσυστασίας.

Η πολυπολιτισμική - πολυεθνική - πολυφυλετική αμερικανική κοινωνία των ΗΠΑ είναι το αρχέτυπο πρόπλασμα του έσχατου καπιταλισμού, η causa finalis του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικο -  οικονομικού σχηματισμού, μιας κοινωνίας που ολες οι ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις "αποκαθαρμένες" από κάθε εόδους εξωοικονομικές και ιστορικές αναφορές, προκύπτουν αμεσα από τις διασυνδέσεις και διαπλοκές της καπιταλιστικής αγοράς. Η σύγχρονη παγκοσμι - ομοίωση δεν είναι άλλο πάρα η παγκοσμιοποίηση του φαινομενικά ιδιότυπου αμερικάνικου προτύπου - προπλάσματος του συγχρόνου ύστερου διιμεριαλιστικού καπιταλισμού. 

Η διαδικασία αυτή επιτελείται με την ανεξέλεγκτη μετακίνηση ανθρωπίνων μαζών, με την σύγχρονη παγκόσμια μαζική μετανάστευση,  που αποτελεί το κλειδί για τις άλλες τρεις ελευθερίες που εκπληρούν τις αναγκαιότητες του πολυεθνικού - υπερεθνικού κεφαλαίου, καθώς δεν νοείται ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών χωρίς ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, σε ένα στάδιο μονοπωλιακής ανάπτυξης όπου όχι μόνο το χρήμα αλλά και το ίδιο το κεφάλαιο κατέστη μετακινούμενο εμπόρευμα, που μαζί συμπαρασύρει και εμπορευματοποιεί και τον άνθρωπο. 

(Δεν είναι πια μόνο η παραγωγή που εμπορευματοποιείται άλλα και ο ίδιος ο εργάτης - παραγωγός. Πρόκειται για μία σύγχρονη ιδιότυπη σύνθετη μορφή νομαδικής δουλοπαροικίας και δουλείας στην οποία αντιστοχεί το ανάλογου τύπου δουλεμπόριο)

Έτσι η ανθρώπινη κοινωνία  που στην ιστορική της εξέλιξη διαμορφώθηκε εθνικά - διεθνικά ανεξαιρέτως για όλους τους μόνιμα εγκατεστημένους λαούς αγνοείται ως σύνολο και το κοινωνικό όλον υποκαθίσταται από μία άτακτη συνένωση επιμέρους νομαδικών συλλογικοτήτων, διαχωρισμένων στην βάση των επί μέρους διακριτών ειδικών τους χαρακτηριστικών, που κατά την σύνθεση των μεταξύ τους συνδυασμών καταλήγουν στην απομονωμένη ξεχωριστή  ατομικότητα. 

(Το διεθνικό αντικειμενοποιείται μόνο αφού υποστασιοποιηθεί από το εθνικό. Δεν μπορεί να προϋπάρχει το διεθνικό ούτε κανενός είδους διεθνισμός πριν από το έθνος. Δεν μπορεί να υπάρξει διεθνισμός στην βάση άρνησης του έθνους είτε αναίρεσης της εθνικής αρχής. Και αφ' ης στιγμής τα έθνη συναποτελούνται από ανταγωνιστικές κοινωνικές τάξεις, έχουμε δυο ειδών εθνικισμούς με τον αντίστοιχο για τον καθένα τους διεθνισμό. Αντικειμενικά υπάρχουν το ίδιο εθνικά δίκαια του κάθε ξεχωριστού έθνους,  όσο και κοινωνικό - ταξικά δίκαια. Εννοιολογικοί διαχωρισμοί του "εθνικισμού" από τον "εθνισμό" δεν είναι πάρα γλωσσολογικά μπαρμπούτσαλα για ιδεολογικά εκφοβισμένους και δειλούς που αρνούνται να λένε τα πράγματα με το όνομα του. Ο λεγόμενος "πατριωτισμός” δεν είναι άλλο πάρα μορφή εθνικισμού. Ο Λένιν κατήγγειλε τους ίδιους ακριβώς σοσιαλιστές ως "σοσιαλεθνικιστές" και "σοσιαλπατριώτες", ο Έγγελς υποκινούσε και εξήρε τον "εθνικισμό"  των Πολωνών και Ιρλανδών και το ίδιο οι Μαρξ - Έγγελς και Λένιν - Στάλιν έχουν πλέξει εγκώμια για τον πατριωτισμό. Η ιδεολογία είναι ψευδής  συνείδηση, και η επιδιωκόμενη εισαγωγή της στην γλωσσολογία δεν ανάπτυξε πάρα αυτιστικούς οπαδούς, πνευματικά ανάπηρους και ηλίθιους. Αυτά όμως θα τα δούμε στο δεύτερο μέρος του άρθρου μας.... ).

Η πολυκρατική "αυτοκρατορία" του διιμπεριαλιστικού καπιταλισμού βρίσκει την λύση του εθνικού προβλήματος στην αυτοκρατορική αυστρομαρξιστική σοσιαλδημοκρατία με την "εθνική - πολιτιστική αυτονομία" των Μπάουερ και Ράινερ. Αντίθετα ο σοσιαλισμός λύνει το εθνικό ζήτημα στην βάση της εθνικής αυτοδιάθεσης, ανεξαρτησίας, αυτονομίας και αυτοτέλειας.

Ο διάφορος τρόπος που τα δυο συστήματα (σοσιαλιστικό και καπιταλιστικό) επιλύουν το εθνικό ζήτημα καθορίζεται από τον τρόπο που επιλύει το καθένα ξεχωριστά το συνολικό κοινωνικό (ταξικό) ζήτημα.Έχουμε λοιπόν την σύγκρουση δυο διαμετρικά αντίθετων απόψεων πάνω στο εθνικό ζήτημα και συνεπώς σύγκρουση δυο ολότελα εχθρικών διεθνισμών.(Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο ηγέτης του πρώιμου σοσιαλισμού, ο Στάλιν, επιλέχθηκε στην ηγεσία - μεταξύ άλλων - και ως ο πλέον ειδικός πάνω στο εθνικό ζήτημα μεταξύ των μπολσεβίκων)Ήταν λογικό στην νικηφόρα σύμπραξη τωυ προπλάσματος του ύστερου καπιταλισμού με τον πρώιμο σοσιαλισμό να μην μπορεί να σταθεί μια κοινωνικό - εξελικτικά ενδιάμεση δύναμη όπως η αποικιοκρατική - ιμπεριαλιστική Βρετανία, η οποία με το τέλος αυτής της σύμπραξης έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται ως αυτοκρατορία. Η Βρετανία είχε να διαλέξει ανάμεσα σε αυτό  που τελικά επέλεξε και την "αυτοκρατορική" δορυφοριοποίηση της από την Γερμανία. Σε κάθε περίπτωση θα έβγαινε από ολικώς ηττημένη ως μαδημένη και ξεπουπουλιασμένη. Η ιπποδρομία ήταν "στημένη" από τους νόμους της ιστορίας και το βρετανικό άλογο θα τερμάτιζε ούτως ή άλλως τελευταίο και όχι αρτιμελές. Η δήλωση του Τσόρτσιλ πως "ποντάραμε σε λάθος άλογο" θα μπορούσε ναχε γίνει κι απ τους πολιτικούς του εξευμενισμού σε περίπτωση διαφορετικής επιλογής, αν υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα νίκης του Άξονα ... 

Από τις μεσοπολεμικές παραμονές του β' Παγκόσμιου Πόλεμου μέχρι και ένα μικρό διάστημα από το τέλος του, συντελέστηκε στην συνολική κλίμακα των καπιταλιστικών οικονομιών η διαδικασία περάσματος από τα εθνικής εμβέλειας μονοπώλια στα πολυεθνικά υπερμονοπώλια και σηματοδότησε την απαρχή κυριαρχίας και επιβολής του πολυεθνικού κεφαλαίου πάνω στα κεφάλαια που παρέμειναν λόγω φύσης είτε υστέρησης εθνοκεντρικά, των οποίων περιορίστηκε η δράση σε - από οικονομική άποψη - εθνικά εδάφη. 

Οι ανάγκες κινητικότητας του κεφαλαίου για την αναζήτηση του μέγιστου κέρδους επιτάσσουν από τις απαρχές του καπιταλισμού την συνεχή διόγκωση του πλασματικού τμήματος του κεφαλαίου. Ένας ουσιαστικός λόγος γι αυτό είναι η αδυναμία εξαιτίας της δράσης του νόμου της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κερδών να πραγματοποιηθούν ικανοποιητικά κερδοφόρες για το κεφάλαιο επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Η διαδικασία διόγκωσης του πλασματικού κεφαλαίου επιταχύνθηκε με την εμφάνιση του πολυεθνικού γιγαντισμού κατά πολύ περισσότερο από την προηγηθείσα περίοδο κυριαρχίας των πρωτογενών μονοπωλίων στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Ένας παραπάνω λόγος, γι αυτό υπήρξε και η υπερκέραση της μέχρι τότε εθνικής νομολογίας των κρατών που εμπόδιζε την διεθνικά ανεμπόδιστη κυκλοφορία των κεφαλαίων και που μέσω της διακίνησης του πλασματικού κεφαλαίου διευκολυνόταν η παράκαμψη της. Στα πλαίσια λειτουργιών του πλασματικού κεφαλαίου που διακινείται με τίτλους και μέσα από τίτλους είναι δυνατόν κυριολεκτικά δυο γάιδαροι να "μαλώνουνε" σε ξένον αχυρώνα για την κυριότητά του, με ή και χωρίς τη συγκατάθεση του νόμιμου είτε του τυπικού ιδιοκτήτη, που θέλοντας ή και μη, παίζει αντικειμενικά τον ρόλο του αχυράνθρωπου - και στην περίπτωσή μας ο "αχυράνθρωπος" μπορεί να είναι ακόμα και ένα κράτος ......

Έτσι το πολυεθνικό κεφάλαιο διέπραξε τη μεσοπολεμική και μεταπολεμική καταλήστευση της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, σε βαθμό που να μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μία παγκόσμιας κλίμακας πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου.Από την εμφάνιση των πολυεθνικών υπερμονοπωλίων μέχρι και τις απαρχές κατάρρευσης του ρεβιζιονιστικού - παλινορθωτικού ανατολικού στρατοπέδου και το πέρασμα της Κίνας από την λαϊκοδημοκρατική στην κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη εμφανίζεται στην οικονομολογική σφαίρα ο νεοφιλελευθερισμός για να επισφραγίσει ιδεολογικά το πέρασμα από το πολυεθνικό υπερμονοπώλιο στους παγκόσμιους υπερεθνικούς (υπέρ) μονοπωλιακούς κολοσσούς..

Το πέρασμα από τα πολυεθνικά μονοπώλια (που έχουν ακόμα την ανάγκη αναφοράς σε εθνικά κέντρα) μέχρι τους υπερεθνικούς κολοσσούς κρατάει μία ολόκληρη περίοδο από την αποδέσμευση του δολαρίου από τον χρυσό (1971) μέχρι την κρίση του 2008 με κεντρική κρίσιμη περίοδο από τον πόλεμο του κόλπου (1990-1991) ως την επανάληψη του ως "πόλεμο" του Ιράκ (2003 - 2004). Στην πενταετία σχεδόν από την έναρξη αυτής της περιόδου αρχίζει να κυριαρχεί στον καπιταλιστικό κόσμο η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που  αντανακλά τις διεργασίες της διεθνικής οικονομικής βάσης, και κυριαρχεί τέλος και πολιτικά το 1978 με την άνοδο της Θάτσερ στην Βρετανία και του Ρέιγκαν το1982 στις ΗΠΑ.

Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας φτάνουμε στην υπερδιόγκωση και πλήρη κυριαρχία μέσα στα πλαίσια του χρηματιστικού κεφαλαίου του  πλασματικού του τμήματος και το υπερεθνικό κεφάλαιο αρχίζει μία πρωτοφανή υπερσυσσώρευση σε παγκόσμια πια κλίμακα.

Με το πέρασμα του ιμπεριαλισμού από την φάση των μονοπωλίων στην φάση των πολυεθνικών υπερμονοπωλίων κι από κει στους υπερεθνικούς κεφαλαιοκρατικούς - ιμπεριαλιστικούς (υπέρ)μονοπωλιακούς κολοσσούς τελειώνει η διαδικασία ολοκλήρωσης του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, καταλήγοντας στον διιμπεριαλισμό που διέβλεψε ο Χόμπψον, θεώρηση όλως διάφορη από τον υπεριμπεριαλισμό του Κάουτσκι, που την υιοθέτησε και ο Λένιν στα "τετράδια για τον ιμπεριαλισμό".

Τα υπερεθνικά (υπέρ) μονοπώλια πραγματοποιούν τα μέγιστα κέρδη τους μέσω του κυρίαρχου πλασματικού κεφαλαιακού τους τμήματος, μετουσιώνοντας τα πλασματικά τους κέρδη σε πραγματικά εις βάρος της πραγματικής οικονομίας, με την διαρπαγή και κατοχή τμημάτων της πραγματικής οικονομίας και την επιμέρους ακινητοποίηση, αχρήστευση και τελικά καταστροφή τους. Έτσι παράλληλα περιθωριοποιούν και αχρηστεύουν και σημαντικό μέρος των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων. 

Αυτή η διαδικασία πραγματοποιείται και με την αναστροφή των οικονομικά επιθετικών δραστηριοτήτων τους από τον περιφερειακό αποικιοκρατούμενο χώρο της ιμπεριαλιστικής τους κυριαρχίας προς τον μητροπολιτικό χώρο του καπιταλισμού επιδιώκοντας την αποικιοποίησή του. Αυτό οδηγεί σε ασφυξία τα εθνοκεντρικά μονοπώλια και την μεσαία τάξη κυρίως των παλαιών αποικιοκρατικών και ιμπεριαλιστικών χωρών, συμπαρασύροντας αρχικά και μέρος της εργατικής αριστοκρατίας τους και στην συνέχεια επεκτείνεται εκτατικά σε όλη την κοινωνία. 

Τελικά και με την είσοδο στην εποχή της νέας  (4ης) βιομηχανικής επανάστασης το πλασματικό κεφάλαιο κυριαρχεί πάνω στο πραγματικό και οι δυνάμεις της νεκρής εργασίας πάνω στις δυνάμεις της ζωντανής εργασίας.Σημερινός κύριος εκρόσωπος και σημαιοφόρος της διιμπεριαλιστικής κοινωνικής αντίδρασης είναι η σύγχρονη φυλακή λαών της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπόρευση των κυρίαρχων κύκλων της με τους πιο αντιδραστικούς εκπροσώπους των υπερεθνικών κολοσσών της αμερικάνικης ηπείρου.

Σαν συνολικό επιστέγασμα αυτής της διαδικασίας επήλθε η αλλαγή μορφής της τρομοκρατικής δικτατορίας των πιο επιθετικών, αρπακτικών και ληστρικών κύκλων του χρηματιστικού κεφαλαίου, του φασισμού. Ο παλαιάς μορφής εθνικιστικός φασισμός παραχώρησε την θέση του στον διεθνικό διιμπεριαλιστικό φασισμό που εξασκείται κυρίως με παραδοσιακά "δημοκρατικές" κοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις και έχοντας κοινωνική βάση το ανώτερο δημοσιουπαλληλάτο, τις ΜΚΟ κτλ και τάγματα εφόδου τους κάθε είδους λούμπεν, δικαιωματιστές, αντιφάδες, BLM, ...κτλ.

Στην τελική φάση  όλης αυτής της διαδικασίας, οι διεργασίες προς την ολοκληρωτική διεθνοποίηση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού συντελούνται στον γνωστό δυτικό κόσμο υπό την αντίστοιχη πολίτικη μορφή του διιμπεριαλιστικού φασισμού, που εξασκείται με την μορφή αστικού ρεπουμπλικανισμού, κάτω από τα σκήπτρα των υπερεθνικών. Κατά την διάρκεια αυτών των διεργασιών η πρώην "αριστερά" αφομοιώθηκε.

Στέλιος Καζαντζίδης

Η αντιφατικότητα του πολυπολιτισμού

 Οι πολυπολιτισμικοί ανοιχτοσυνοράκηδες ορίζουν τον πολυπολιτισμό ως εξισωτική συνύπαρξη πολλών πολιτισμών μέσα σε μια γεωγραφική έκταση που εξουσιάζεται από τον ίδιο κρατικό μηχανισμό.

Η αδυναμία όμως αυτής της ομαλής συνύπαρξης έχει ήδη αποδειχτεί κοινωνικο-ιστορικά από τις αστικές επαναστάσεις, που κατά κανόνα υπήρξαν εθνικές επαναστάσεις εναντίον φεουδαλικών αυτοκρατοριών με κύριο ζητούμενο τον κρατικό αποχωρισμό στην βάση εθνικών κριτηρίων.

Ο πολυπολιτισμός σε κάθε εποχή, όπως και στην σύγχρονη ιμπεριαλιστική εποχή των μονοπωλίων σημαίνει είτε επικράτηση του ανώτερου πολιτισμού, είτε του ισχυρότερου και πιο επίμονου συντηρητικά (και συνεπώς κατώτερου) πολιτισμού, είτε την συγχώνευση διαφορετικών πολιτισμών σε ενιαίο πολιτισμό.

Τρεις δυνατότητες που στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί καμία από αυτές με διαφορετικούς όρους από αυτούς που τίθενται από την ύπαρξη και λειτουργία του ιμπεριαλισμού.

Δηλαδή κατ ουσίαν ο πολυπολιτισμός, όπως διδάσκει η ιστορία και όπως προκύπτει από την διαλεκτική λογική καταλήγει σε έναν και μόνο πολιτισμό, διαδικασία που υπάγεται στους ορούς και τους κανόνες του κοινωνικού συστήματος στα πλαίσια του οποίου συντελείται.

Εύλογο λοιπόν το πως μπορεί να συντελεστεί κάτι τέτοιο και σε ποιο αποτέλεσμα θα καταλήξει στην εποχή του συγχρόνου ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών υπερμονοπωλίων.

Ο πολυπολιτισμός από την στιγμή που στην βάση των υπαρκτών κοινωνικών όρων δεν μπορεί να οδηγηθεί σε ένα από τα τρία προαναφερθέντα αποτελέσματα, θα οδηγήσει σε ακόμα ισχυρότερες εθνο-κοινωνικές συγκρούσεις από αυτές της εποχής των αστικών επαναστάσεων, με αποτέλεσμα σε κάθε διαφορετική έκταση κρατικής είτε διακρατικής εξουσίας να προκύψει η επικράτηση ενός και μόνο πολιτισμού διαφορετικού από τους επικρατούντες πολιτισμούς σε περιοχές που υπάγονται σε άλλες κρατικές είτε διακρατικές εξουσίες.

Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα διάμεσου της αντιθετικής εναντίωσης πολιτισμών να προκύψουν μέσα από αντιδραστικές ενδοκρατικές και διακρατικές πολεμικές συγκρούσεις νέες ακόμα αντιδραστικότερες κρατικές εξουσίες και διακρατικές ενώσεις.

Ο πολυπολιτισμός λοιπόν συνιστά μία καθαρή αυτό-αντίφαση αφού αναγκαστικά καταλήγει σε έναν και μόνο πολιτισμό και η επιτυχία του δεν οδηγεί στην υπέρβαση των εθνικών διαφορών αλλά ανακυκλώνει το πρόβλημα της εθνικής διαφορετικότητας μέσα στα ίδια καπιταλιστικά κοινωνικά πλαίσια από τα οποία γεννήθηκε και μέσα στα οποία κινείται προς την πραγμάτωσή του.

Αντίθετα τότε και μονό τότε, όταν μέσα από την ανάπτυξη των ξεχωριστών εθνικών πολιτισμών, αρχικά μέσα στα ίδια τα αστικά πλαίσια στα οποία αναπτύσσονται και οι επί μέρους εργατικές τάξεις, καθοριζόμενες από τη δική τους εθνική πολιτισμική ταυτότητα η κάθε μια, μπορεί να αναπτυχθεί ένας προλεταριακός πολιτιστικός διεθνισμός, μέσα από τον οποίο να κατοχυρώνεται και πολιτισμικά ο διεθνής χαρακτήρας και ιστορικός ρόλος της διεθνούς εργατικής τάξης (ως κοινωνικά ενιαίας παγκόσμιας τάξης).

Ο πολυπολιτισμός με όρους αστικών καθεστώτων και χωρίς την διαμεσολάβηση της προλεταριακής επανάστασης σημαίνει στην καλύτερη περίπτωση ανακύκλωση του καπιταλισμού και στην χειρότερη επιστροφή σε έναν προεθνικής μορφής φεουδαλικού τύπου αστικό μεσαίωνα.

Και επειδή αφενός η ακριβής επιστροφή σε ένα ξεπερασμένο κοινωνικό παρελθόν είναι αδύνατη και αφετέρου διότι ο ιμπεριαλισμός συνιστά το πέρασμα του καπιταλισμού στην αντίδραση, μόνη δυνατή είναι η χειρότερη από τις δυο περιπτώσεις.

Συνεπώς το πολυπολιτισμικό αίτημα της εποχής μας συνιστά μορφή (προεθνικού τύπου - προκαπιταλιστικής εποχής) αντεθνικής ιδεολογίας και συνεπώς αντιδιεθνισμού και συνάμα μορφή υποτροπιασμού του ξεπερασμένου και ξεπεσμένου αστικού εθνικισμού. 

Στέλιος Καζαντζίδης

Κοσμοπολίτικος πολυπολιτισμός και εθνικός πολιτισμός

 

Οι ανθρώπινες κοινωνίες συγκροτούνται πάνω στη βάση της σύνθεσης μιας αντιθετικής ενότητας δυο επιπέδων μέσα από την οποία (σύνθεση) εκφράζεται τόσο το ενιαίο της κοινωνικής ενότητας όσο και η διαιρετική διάσπαση της σε διάφορα ανάλογα με το στάδιο κοινωνικής ανάπτυξης αντιμαχόμενα κοινωνικο- ταξικά στρατόπεδα.

Στο πρώτο επίπεδο η κοινωνική ολότης ως αδιάσπαστη εξελικτική ενιαιότητα διαδοχικών σταδίων εκφράζεται απο την βιο- κοινωνικο-ιστορικη εξέλιξη απο την “κοινωνία” της αγέλης στις κοινωνίες των γενών, των φύλων, των φυλών, των λαοτήτων, των λαών, των εθνοτικών λαών και εθνών.

Στο δεύτερο επίπεδο εκφράζεται ο κοινωνικο-ταξικός διαφορισμός στην βάση του παραγωγικο-οικονομικού κριτηρίου που λαμβάνει χώρα στην κοινωνικο-ιστορική διαδικασία ανάπτυξης του βαθμού κοινωνικοποίησης των ανθρώπινων κοινωνιών απο τα πρωτόγονα κοινοτικά συστήματα στα δουλοκτητικά, φεουδαλικά, ασιατικά και καπιταλιστικά συστήματα ως και την μελλοντική ενιαιοποίηση των ανθρώπινων κοινωνιών σε εναν πιο αναπτυγμένο βαθμό κοινωνικοποίησης που μπορεί να εκδηλωθεί μέσα απο την κοινωνική επανάσταση και να πραγματοποιηθεί ολοκληρωμένα μέσα στην πορεία απο τον σοσιαλισμό προς την ανώτερης μορφής κομμουνιστική αταξική κοινωνία (αταξική αναφορικά με το παραγωγικο-οικονομικό κριτήριο).

Μόνο με την κοινωνικοποίηση της κοινωνίας θα μπορέσουν αυτά τα δυο επίπεδα να συναρμοστούν σε μια ενιαία κοινωνικο- εξελικτική ολοποίηση, κατά την οποία το κυρίαρχο στοιχείο που θα καθορίζει τις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις θα πάψει να είναι το οικονομικό και οι ανθρώπινες σχέσεις απελευθερωμένες πλέον απο τις δεσμεύσεις της παραγωγικής αναγκαιότητας θα αναπτύσονται ελεύθερα χωρίς να υπόκεινται άμεσα στην διαμεσολάβηση των παραγωγικών σχέσεων. Η αποδέσμευση των παραγωγικών δυνάμεων απο τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις σηματοδοτεί και την απαρχή της απελευθέρωσης των ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων απο τα δεσμά που τις καθηλώνουν στα στενά πλαίσια που καθορίζονται κυρίως απο τις παραγωγικές σχέσεις και έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις εξανθρωπίζονται, γίνονται πραγματικά ανθρώπινες.

Συνοπτικά η κοινωνική εξέλιξη εχει δυο παραμέτρους : Της κοινωνικής ενιαιότητας και του κοινωνικού διαφορισμού. Η πρώτη πραγματώνεται στην εξέλιξη απο την κοινωνία των γενών ως την εθνική κοινωνία και η δεύτερη απο την εξέλιξη απο τον πρωτόγονο κοινοτισμό ως τον μελλοντικό κομμουνισμό, (όπου οι δυο διαδικασίες επανενοποιούνται σε ανώτερο επίπεδο).

Η ανθρώπινη κοινωνία είναι καταρχήν ένας υλικός σχηματισμός. Κάθε υλικός σχηματισμός που δεν εχει πραγματωθεί – αυτοπραγματωθεί μεσα στο είναι του δεν εχει ακόμα ολοκληρωθεί. Έτσι και η ανθρώπινη κοινωνία δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένα πραγματοποιημένη αν υπάγεται καταρχήν στα επιμέρους στοιχεία της και όχι στον καθολικοποιημένο κοινωνικό χαρακτήρα της. Διότι κάθε υλικός σχηματισμός ποτέ δεν εμφανίζεται από την αρχή της ξεχωριστής του ύπαρξης ολοκληρωμένος μέσα στο είναι του καθώς αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε υλικός κόσμος ως εξελικτική διαδικασία ούτε εξέλιξη ως υλική διαδικασία.

Υπάρχουν μάλιστα υλικοί σχηματισμοί που οι εσωτερικές υλικές τους συνθήκες δεν συμβαδίζουν αρμονικά με τις εξωτερικές. Και όταν οι εσωτερικές τους αντιθέσεις αδυνατούν να ξεπεραστούν με εσωτερικής δυναμικής αυτο-υπέρβαση έρχονται σε δυσαρμονική αντίθεση τόσο με τον υλικό τους περίγυρο ως όλον όσο και με όλες τις μεταξύ τους αντιθετικές πλευρές των αντιφάσεων αυτού του εξωτερικού κόσμου. Και τότε χάνεται η όποια δυνατότητα ολοκλήρωσης τους και επέρχεται η καταστροφή.

Από αυτό συνάγεται ότι η ανθρώπινη κοινωνία μπορεί είτε να ολοκληρωθεί δια μέσω της κοινωνικοποίησης της είτε να οδηγηθεί στην καταστροφή της και κατά συνέπεια στη βαθμιαία εξάλειψη των υλικών στοιχείων απο τα οποία απαρτίζεται. Η καταστροφή του όλου επιφέρει και την εξάλειψη του επιμέρους όταν η ύπαρξη του όλου αποτελεί προυπόθεση για την ύπαρξη των επιμέρους στοιχείων του.

Αυτό ακριβώς εξέφραζε σε πρωτογενή μορφή η αριστοτέλεια ρήση περί του ανθρώπου ως εκ φύσεως κοινωνικού όντος. Η κοινωνία συνιστά προυπόθεση της εμφάνισης-υπαρξης του ανθρώπου και από αυτό συνεπάγεται πως η διακοπή της εξελικτικής διαδικασίας κοινωνικοποίησης της κοινωνίας οδηγεί σε απο-κοινωνικοποίηση του ανθρώπου, παύση εξανθρωπισμού του ανθρώπινου όντος και αναστροφή προς τη βαρβαρότητα.

Η κοινωνική εσωτερική αντίθεση στο δεύτερο επίπεδο καθορίζει και τις αντιθέσεις μεταξύ των ξεχωριστών ανθρώπινων κοινωνιών, απο τις πρωτογενείς κοινωνίες των γενών μέχρι και τις σύγχρονες εθνικές κοινωνίες.

Έτσι η κοινωνική διαφορετικότητα και αντιθέσεις στο πρώτο επίπεδο δεν μπορούν να επιλυθούν πριν την επίλυση των αντιθέσεων του δεύτερου επιπέδου.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός μπλοκάρει αυτή την επίλυση λειτουργώντας αντίστροφα, οξύνοντας τις αντιθέσεις του πρώτου επιπέδου για να εμποδίσει την επίλυση των αντιθέσεων του δεύτερου.

Στρέφεται συνολικά ενάντια στην κοινωνία καταστέλοντας την ανώτερη και πιο προοδευτική συνολική μορφή οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών, δηλαδή ενάντια στο έθνος, ενάντια στην ίδια την εθνική αρχή επιδιώκοντας τη διάσπασή της με την υπαγωγή της στα κράτη που ελέγχονται απο τα υπερεθνικά μονοπώλια, διασπώντας την ενότητα έθνους και κράτους.

Είναι μονόπλευρης θεώρησης η θέση ότι το έθνος γεννήθηκε πάνω στη βάση της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Μοιάζει σαν να λέει κανείς πως η σύνολη κοινωνία μιας εποχής γεννήθηκε πάνω στη βάση ενός κοινωνικού συστήματος. Αν η καπιταλιστική ανάπτυξη οδήγησε στην ολοκλήρωση της εθνικής οργάνωσης των κοινωνιών, η διαδικασία γένησης του έθνους και της εθνικής αγοράς είναι που έδωσε τη κοινωνική υλική βάση για την ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Πρόκειται για λάθος αντίστοιχο με αυτό που αντιμετωπίζει τις παραγωγικές σχέσεις σαν σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των μέσων παραγωγής, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για σχέσεις μεταξύ των ίδιων των ανθρώπων. Οι άνθρωποι προυπάρχουν των μέσων παραγωγής που διαμεσολαβούν τις μεταξύ τους κοινωνικές σχέσεις.

Η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι προυπόθεση για τον σοσιαλισμό. Όχι όμως προυπόθεση με την έννοια της συνεχούς εξελικτικής διαδικασίας, αλλά με την έννοια της άρνησης και του αλματώδους περάσματος σε νέα ποιότητα.

Ο Μαρξ στην “κριτική της φιλοσοφίας του δικαίου” μας δίνει εν συντομία την περιγραφή του νόμου προυποθέσεων και συνεπειών σύμφωνα με τον οποίο η κάθε συνέπεια μάχεται τις προυποθέσεις της. Αντίθετα όταν μια νέα αρχή αμφισβητεί τους όρους ύπαρξης αυτών των προυποθέσεων τότε η συνέπεια επιστρέφει προς υπεράσπιση των προυποθέσεών της (καθώς η εξάλειψη των προυποθέσεων της θα εξαλείψει και την ιδια .....).

Στην περίπτωσή μας τα υπερεθνικά μονοπώλια ειναι αυτή η νέα αρχή που αμφισβητεί τους όρους ύπαρξης των προυποθέσεων της καπιταλιστικής εξέλιξης, η οποία με την σειρά της είναι προυπόθεση της ιστορικής κίνησης που οδηγεί στο αλματώδες πέρασμα προς τον σοσιαλισμό δια μέσου της κοινωνικής επανάστασης.

Αυτό ακριβώς εκφράστηκε απο τους δεξιούς υπέρμαχους του Brexit στην Βρετανία και τον Τραμπ στις ΕΠΑ που πολεμούν για την διατήρηση των προυποθέσεων του καπιταλισμού ενάντια στα υπερεθνικά μονοπώλια που οδηγούν σε εναν φεουδαλικής μορφής κεφαλαιοκρατικό μεσαίωνα που τελικά καταργεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό και στο μονοπωλιακό επίπεδο. Την απαρχή αυτής της διαδικασίας την βλέπουμε καθαρά στην ΕΕ με τις ποσοστώσεις και άλλες παραγωγικές απαγορεύσεις και περιορισμούς.

Στην εποχή μας των μονοπωλίων του ιμπεριαλισμού ξεχωριστή μορφή ιμπεριαλιστικής πολιτικής είναι και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός που αρνείται τους εθνικούς πολιτισμούς προς χάριν ενός τάχα ενιαίου πανανθρώπινου πολιτισμού.

Σήμερα τα πολυεθνικά υπερμονοπώλια που θησαύρισαν με την καταλήστευση του αποικιακού και νεοαποικιακού χώρου αναδιπλώνονται απο τα έξω προς τα έσω του πρώην μητροπολιτικού τους χώρου αποσκοπώντας στην αποικιοποίηση του. Και για να επιτευχθεί η κάμψη των μητροπολιτικών αντιστάσεων πρέπει να διαιρεθούν οι εθνικές κοινωνίες, να σπάσει ο ενοποιητικός εθνικός χαρακτήρας των ανεπτυγμένων κοινωνιών.

Γι αυτό στρέφονται προς τον λεγόμενο “πολυπολιτισμό” που χρησιμοποιείται ως ιδεολογικός δούρειος ίππος για το πολιτιστικό σκέλος αυτής της αντίστροφης αποικιοποίησης.

Και η μόνη δυνατή αναγκαιότητα που μπορεί να υπαγορεύσει πολυπολιτισμό είναι η διαίρεση και γκετοποίηση των κοινωνιών από ασύμβατους μεταξύ τους και αντιθετικούς πολιτισμούς, κάτι που μπορεί να προκύψει μόνο δια μέσου ενός υλικού φορέα. Και αυτός είναι η ανθρώπινη μάζα που συσσωρεύεται με την ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση στις πρώην μητροπολιτικές χώρες του καπιταλισμού.

Οι “αριστεροί” που συμπαρατάσονται με αυτήν την κεφαλαιοκρατική διεθνοποίηση θέλοντας να βλέπουν σε αυτήν την φυσική απαρχή του δικού τους “διεθνισμού” και θεωρούν πως ο επαναστατικός προλεταριακός διεθνισμός πραγματοποίειται ως φυσική συνέχεια της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης δεν κάνουν άλλο παρά να δικαιολογούν το πέρασμα τους στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς στη βάση του ίδιου σκεπτικού μπορεί ο καθένας να θεωρήσει το σοσιαλισμό ως φυσική συνέπεια της καπιταλιστικής εξέλιξης, οπότε αφήνει τον καπιταλισμό να κυριαρχεί και να εξελίσεται απο μόνος του ομαλά και χωρίς άλματα προς το σοσιαλισμό, αποτρέποντας κάθε προσπάθεια ανατροπής του, δηλαδή λειτουργώντας ως πέμπτη φάλαγγα της αντεπανάστασης.

Οι “αριστεροί” αυτού του είδους μοιάζουν με τους ιεραπόστολους που πήγαιναν πρώτοι στους προς αποικιοποίησιν λαούς και βγάζαν πανανθρώπινους λόγους και κυρήγματα μέχρι την επερχόμενη έλευση των αποικιακών στρατευμάτων που πραγματοποιούσαν αυτά τα “ανθρωπιστικά” κυρήγματα στις πλάτες των ιθαγενών.

Αντίθετα απο αυτά που πρεσβεύουν αυτού του είδους οι “αριστεροί”, ο επαναστατικός προλεταριακός διεθνισμός που οδηγεί στην σοσιαλιστική παγκοσμιοποίηση συνίσταται πρωταρχικά στο σπάσιμο της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης και διόλου δεν επέρχεται ως φυσική συνέπεια της.

Οι “αριστεροί” ακόλουθοι της κεφαλαιοκρατικής πολυπολιτισμικής παγκοσμίωσης είναι δυο ειδών :

Οι φυτευτοί πράκτορες των πολυεθνικών και οι αφελείς “πρόθυμοι ηλίθιοι” που θέλουν να αλλάξουν τάχα τον κόσμο με μέσα έξω από αυτά που καθορίζονται απο την ταξική πάλη, μέσα που δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν κι ούτε πρόκειται να υπάρξουν ποτέ. Έτσι στην πραγματικότητα στηρίζουν την πολιτική τους στα μέσα που τους παρέχει η ίδια η κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση και καταλήγουν αντικειμενικά να λειτουργούν ως ενόργανα τμήματα και στρατευμένα αποσπάσματά της. Είναι οι μελλοντικοί Έμπερτ, υποψήφιοι χασάπηδες και νεκροθάφτες της κοινωνικής επανάστασης.

Η κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση δεν θα είχε κανένα νόημα αν αποσκοπούσε απλά και μόνο στο να ξεζουμίσει τις ήδη ξεζουμισμένες χώρες της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας. Η γκανιότα του στοιχήματος της μονοπωλιακής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης έχει ανέβει πολύ ψηλότερα από κει που μπορεί να φανταστεί ο κοινός νους. Δεν επαρκείται στο γονάτισμα των μικρών και μη αναπτυγμένων εθνών. Πρέπει να γονατίσουν και τα μέχρι στιγμής ισχυρά έθνη και να μην παραμείνει κανένα κράτος με ξεχωριστό εθνικό χαρακτήρα.

Ο χαρακτήρας του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού δεν έγινε κατανοητός απο την πλειονότητα της μαρξίζουσας διανόησης γιατί συγχέει τον ιμπεριαλισμό με το έθνος, το κράτος κι ακόμα περισσότερο με το εθνικό κράτος.

Ο ιμπεριαλισμός χαρακτηρίζει μόνο το χρηματιστικό κεφάλαιο που κυριαρχεί στο ανώτατο μονοπωλιακό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού και δεν υπάγεται απευθείας στο καπιταλιστικό κράτος, παρά μόνο έμμεσα, μέσω της κυριαρχίας των μονοπωλίων επί του κράτους. Αν ήταν διαφορετικά τότε ο ιμπεριαλισμός θα χαρακτήριζε και την προμονοπωλιακή εποχή του καπιταλισμού και θα ήταν πρωταρχικό και όχι ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ακόμα ο ιμπεριαλισμός δεν σχετίζεται με κανένα εθνικό σύνολο καθώς αφορά μόνο το μονοπωλιακό τμήμα του κεφαλαίου και διόλου ολόκληρο το έθνος. Ακόμα περισσότερο, ούτε καν το τμήμα του κεφαλαίου που αναπτυσσόμενο μέσα στα πλαίσια του εθνικού κράτους δεν έφτασε στο μονοπωλιακό επίπεδο.

Εδώ και κάμποσες δεκαετίες ζούμε σε μια δεύτερη φάση του ιμπεριαλιστικού σταδίου, την φάση των πολυεθνικών μονοπωλίων που μεταμορφώθηκαν βαθμιαία σε υπερεθνικά και οδηγούν στην πλήρη κατάλυση των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών.

Ακριβώς γι αυτό και ο φασισμός ορίζεται ως δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου και όχι απλά ως δικτατορία της αστικής τάξης, διότι εξασκείται ακόμα και ενάντια σε μη μονοπωλιακά τμήματα της αστικής τάξης, παρότι αυτή αλλά ακόμα και οι εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών μητροπόλεων απολάμβαναν μέχρι προ ολίγου κάποια έσχατα και διαρκώς μειούμενα μερίδια απο τα ιμπεριαλιστικά κέρδη.

Ο σύγχρονος υπερεθνικός φασισμός, ακριβώς όπως και ο παλαιού τύπου πρωταρχικός εθνοφασισμός της εποχής των εθνικών μονοπωλίων, έχει τα δικά του φάτσιο, τις δικές του δέσμες συντεχνιών, την δική του κοινωνική βάση και τα δικά του γκλομπαλιστικά κοινωνικά κινήματα όπως πχ το “black lives mater”, τα λοατκι κινήματα, οι φιλοζωικοί σύλλογοι κλπ.

Αντίθετα από όλα αυτά η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η έσχατη εθνική άμυνα για ολα τα ιστορικά προοδευτικά έθνη γιατί είναι εχθρός της εθνικής καταπίεσης, υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας και υπέρμαχος των εθνικών πολιτισμών ενάντια στην κεφαλαιοκρατική παγκοσμιωτική αποεθνικοποίηση.

Στέλιος Καζαντζίδης

Περί των οικονομικών θεμελίων του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαιοκρατικού δοσιλογισμού

Ας υποθέσουμε πως είμαι πρόεδρος της «Δημοκρατίας», πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής από οικογένεια βουλευτών κ.λπ. Ας πούμε, πάλι πως είμαι ταυτόχρονα κάτοχος οικονομικών τίτλων ή επιχειρηματίας. Έχω και μια εθνική ταυτότητα, ας πούμε, λοιπόν, ότι από εθνικής απόψεως είμαι π.χ. Έλληνας.

Έχω επενδύσει σε ξένες τράπεζες που δανείζουν σε κράτη και αγοράζουν ή εξαγοράζουν χρέη και ασφάλιστρα χρεών κρατών, μεταξύ των οποίων και το δικό μου.

Αν, λοιπόν, οδηγηθεί η οικονομία της χώρας μου σε χρεωκρατικό αδιέξοδο και υποχρεωθεί να δανειστεί με υπέρογκα επιτόκια για να «διασωθεί» ή να καταστραφεί ο λαός, αποπληρώνοντας αυτά τα χρέη, εμένα με συμφέρει.

Ακόμα περισσότερο, αν κατέχω θέση πολιτικού παράγοντα που καθορίζει τις κρατικές επιλογές και αποφάσεις, πράγμα που σημαίνει πως έχω τη δύναμη να μην επιτρέψω την όποια άρνηση πληρωμής του χρέους, είτε κάποια χωρίς επωφελές αντίκρισμα για τους δανειστές πρόσκαιρη και μερική παύση πληρωμής του. Κι ακόμα καλύτερα θα είναι για μένα, αν περάσει η χώρα μου σε κοινωνικές συνθήκες χρεωκρατίας και της επιβληθεί, με τη δική μου πρωτοβουλία και συνέργεια, ένα καθεστώς ιδιότυπης κατοχής, μέσω της υπαγωγής της σε υπερεθνικούς οργανισμούς διαχείρισης αυτής της κατοχής.

Έτσι, κάθε καταβαράθρωση της εθνικής μου οικονομίας γεμίζει τις τσέπες μου και κάθε εθνική ταπείνωση ενισχύει την πολιτική μου θέση.

Συνάμα με τα προηγούμενα, ας υποθέσουμε ότι κατέχω και ένα σεβαστό ποσοστό μιας εταιρείας που δραστηριοποιείται σε παγκόσμια κλίμακα, με εξορύξεις πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών, που τροφοδοτούν διαφόρων ειδών βιομηχανίες, όπως π.χ. τη βιομηχανία καυσίμων κ.λπ. Ας πούμε, ακόμα, ότι σε αυτήν την εταιρεία, που εδρεύει π.χ. στον Καναδά, το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων της είναι, ας πούμε, ολλανδικό και η εταιρεία έχει προνομιακή σχέση με κάποια κράτη, μεταξύ των οποίων δεν συμπεριλαμβάνεται η χώρα μου –εν προκειμένω η Ελλάδα–, αλλά η καλή νατοϊκή «φίλη» και γείτων Τουρκία.

Έτσι, όσο μεγαλύτερο μέρος εδαφικής ή θαλάσσιας εθνικής κυριαρχίας απεμπολείται και σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γεωγραφική έκταση, από μέρους και προς όφελος της Τουρκίας, τόσο περισσότερο αυξάνει το μερίδιο των κερδών μου από το ποσοστό συμμετοχής μου στην εκμετάλλευση του εθνικού χώρου που παραχώρησα. Εξάλλου, τα κοινωνικά παρτάλια που θα χρησιμοποιήσω για να περάσω αυτήν την πολιτική είναι εύκολα εξαγοράσιμα και θα βρω μπόλικα από δαύτα στην κοινωνική αγορά, από καθωσπρέπει ακαδημαϊκούς, μέχρι μπράβους νυχτερινών κέντρων και κάθε λογής ρεμάλια. Και η μάζα των πρόθυμων ηλιθίων προσφέρεται δωρεάν.

Αυτό που μπορώ, στο παράδειγμά μας, να κάνω ως Έλληνας θα μπορούσα να το κάνω και ως εθνικά Αμερικανός των ΗΠΑ, αν και με κάπως διαφορετικό τρόπο, μεταφέροντας π.χ. τη βιομηχανική ισχύ και τεχνολογία της χώρας μου σε χώρες με φτηνά μεροκάματα –μέγα όφελος– και καταργώντας τα οικονομικά σύνορα, πράγμα που τελικά θα οδηγήσει στην κατάργηση των συνόρων αναφορικά και με άλλες κοινωνικές παραμέτρους, κάτι που μου εξασφαλίζει πρόσθετα οφέλη.

Συμπέρασμα: Όσο περισσότερο αυξάνει σ’ ένα έθνος η κοινωνική ψαλίδα ανάμεσα στον πλούτο και την ένδεια, τόσο περισσότερο το όχημα του έθνους καθίσταται άχρηστο ή επιβλαβές για τον πλούτο. Έτσι, συμβαίνει για την κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά άρχουσα τάξη κάθε εθνική έκπτωση και ξεπεσμός ν’ αυγαταίνει τα κέρδη και τα οφέλη της, ενώ αντίθετα, τόσο περισσότερο χρήσιμο καθίσταται το εθνικό όχημα στον αγώνα για την ανατροπή της. Γι’ αυτό, σήμερα, ανάμεσα στα επαναστατικά καθήκοντα στις κεφαλαιοκρατικές μητροπόλεις, όσο και στις χώρες της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, βρίσκονται τα εθνικά ζητήματα –αν και με διαφορετικό τρόπο από χώρα σε χώρα–, που έρχονται σε θέση άμεσης προτεραιότητας.

Στέλιος Καζαντζίδης

Η καπιταλιστικο-γραφειοκρατική αναγκαιότητα της εσπευσμένης δολοφονίας του Στάλιν

Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Ή
ΠΩΣ «ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ» ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ

Μία από τις βασικές δυναμικές εξισώσεις που ισχύει σε κάθε εμπορευματική κοινωνική οικονομία καπιταλιστικού ή μη καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι αυτή που θέλει τις εξής δύο ποσότητες να είναι ίσες:
Α = «Το άθροισμα των αξιών όλων των προϊόντων»,
Β = «Το άθροισμα των τιμών όλων των προϊόντων».
Δηλαδή, Α = Β.

Ένας θεμελιώδης νόμος του καπιταλισμού και ιδιαιτέρως του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι ο νόμος του μέγιστου κέρδους. Ακριβώς εξαιτίας αυτού του νόμου και επειδή το κέρδος πραγματοποιείται σε τιμές, άρα σε χρήμα, δημιουργείται στη καπιταλιστική οικονομία η ανάγκη να τυπώνεται ολοένα και περισσότερο χρήμα, ώστε να αντικαθίσταται το μέρος του χρήματος που βγαίνει από την κυκλοφορία με την μορφή κερδών, από τα οποία ένα μέρος κεφαλαιοποιείται και ένα μέρος αποθησαυρίζεται.
Ειδικώς στις ημέρες μας ακόμη και το αποθησαυρισμένο χρήμα κεφαλαιοποιείται στην σφαίρα του πλασματικού κεφαλαίου. Άρα, κατά κανόνα, η εμπορευματική κυκλοφορία διαμεσολαβείται από περισσότερο χρήμα από όσο είναι αναγκαίο για να πραγματοποιηθούν οι αξίες σε τιμές.
Πέραν τούτου, το ίδιο το χρηματιστικό κεφάλαιο πολλές φορές προκαλεί αύξηση του κυκλοφορούντος χρήματος, τεχνηέντως και συνειδητώς, επιπλέον αυτής της αύξησης που γίνεται νομοτελειακώς.

Εθνικός και προλεταριακός πολιτισμός. - Ι.Β Στάλιν

Τι θα πει εθνικός πολιτισμός; Πως να τον συνδυάσουμε με τον προλεταριακό πολιτισμό; Μήπως ο Λένιν δεν έλεγε ακόμα πριν τον πόλεμο ότι έχουμε δύο πολιτισμούς, τον αστικό και τον σοσιαλιστικό, και ότι το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι αντιδραστικό σύνθημα της αστικής τάξης που προσπαθεί να δηλητηριάσει την συνείδηση των εργαζομένων με το φαρμάκι του εθνικισμού; Πως να συνδυάσουμε την οικοδόμηση του εθνικού πολιτισμού, την ανάπτυξη των σχολών και τους κύκλους μαθημάτων στη μητρική γλώσσα, και την κατάρτιση των στελεχών από ντόπιους ανθρώπους με το χτίσιμο του σοσιαλισμού, με την οικοδόμηση του προλεταριακού πολιτισμού; Μήπως υπάρχει εδώ μια αξεπέραστη αντίθεση; Βέβαια όχι! Εμείς οικοδομούμε τον προλεταριακό πολιτισμό. Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Είναι όμως επίσης σωστό ότι και ο προλεταριακός πολιτισμός, σοσιαλιστικός στο περιεχόμενό του, παίρνει διάφορες μορφές και τρόπους έκφρασης στους διάφορους λαούς που τραβήχτηκαν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ανάλογα με τη διαφορά της γλώσσας, του τρόπου ζωής κλπ. Προλεταριακός στο περιεχόμενό του, εθνικός στη μορφή του, τέτοιος είναι ο πανανθρώπινος πολιτισμός προς τον οποίο τραβάει ο σοσιαλισμός. Ο προλεταριακός πολιτισμός δεν καταργεί τον εθνικό αλλά του δίνει περιεχόμενο. Κι αντίθετα, ο εθνικός πολιτισμός δεν καταργεί τον προλεταριακό αλλά του δίνει μορφή. Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι σύνθημα αστικό όσο στην εξουσία βρισκόταν η αστική τάξη και η εδραίωση των εθνών γινόταν κάτω από την αιγίδα του αστικού καθεστώτος. Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού έγινε σύνθημα προλεταριακό, όταν στην εξουσία ήρθε το προλεταριάτο και η εδραίωση των εθνών άρχισε να γίνεται κάτω από την αιγίδα της σοβιετικής εξουσίας. Όποιος δεν κατάλαβε αυτή τη θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στις δύο διαφορετικές καταστάσεις, δε θα καταλάβει ποτέ ούτε το λενινισμό, ούτε την ουσία του εθνικού ζητήματος.

Για τα εθνικά κινήματα - Ι.Β.Στάλιν

Ο αναμφισβήτητος επαναστατικός χαρακτήρας της τεράστιας πλειοψηφίας των εθνικών κινημάτων είναι τόσο σχετικός και ιδιόμορφος όσος σχετικός και ιδιόμορφος είναι ο πιθανός αντιδραστικός χαρακτήρας ορισμένων άλλων εθνικών κινημάτων. Μέσα στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης, ο επαναστατικός χαρακτήρας του εθνικού κινήματος δε προυποθέτει καθόλου την υποχρεωτική ύπαρξη προλεταριακών στοιχείων στο κίνημα, την ύπαρξη επαναστατικού ή δημοκρατικού προγράμματος στο κίνημα, την ύπαρξη δημοκρατικής βάσης σε αυτό. Ο αγώνας του εμίρη του Αφγανιστάν για την ανεξαρτησία του Αφγανιστάν αντικειμενικά είναι επαναστατικός αγώνας, παρόλες τις μοναρχικές αντιλήψεις του εμίρη και των οπαδών του, γαιτί εξασθενίζει, αποσυνθέτει, υποσκάπτει τον ιμπεριαλισμό, ενώ ο αγώνας που έκαναν στην διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, “τρομεροί” δημοκράτες και “σοσιαλιστές” “επαναστάτες” και ρεπουμπλικάνοι, όπως, π.χ. Ο Κέρενσκι και ο Τσερετέλι, ο Ρενοντέλ και ο Σάιντεμαν, ο Τσερνόφ και ο Νταν, ο Χέντερσον και ο Κλάινς, ήταν αγώνας αντιδραστικός, γιατί είχε ως αποτέλεσμα τον εξωραισμό, τη στερέωση, τη νίκη του ιμπεριαλισμού. Ο αγώνας των εμπόρων της Αιγύπτου και των αστών διανοούμενων για την ανεξαρτησία, της Αιγύπτου, για τις ίδιες αιτίες, είναι αγώνας αντικειμενικά επαναστατικός, παρόλη την αστική προέλευση και τον αστικό τίτλο των ηγετών του εθνικού κινήματος της Αιγύπτου, παρόλο που τάσσονται ενάντια στο σοσιαλισμό, ενώ ο αγώνας της αγγλικής “εργατικής” κυβέρνησης για τη διατήρηση της Αιγύπτου σε κατάσταση εξαρτημένης χώρας, για τις ίδιες αιτίες, είναι αγώνας αντιδραστικός, παρόλη την προλεταριακή προέλευση και προλεταριακούς τίτλους των μελών αυτής της κυβέρνησης, παρόλο που είναι “υπέρ” του σοσιαλισμού. Και δε μιλάω εδώ καθόλου για το εθνικό κίνημα των μεγαλύτερων αποικιών και εξαρτημένων χωρών, όπως οι Ινδίες και η Κίνα, που κάθε βήμα τους στο δρόμο της απελευθέρωσής τους – και αν ακόμα παραβιάζει τις απαιτήσεις της τυπικής δημοκρατίας – είναι ένα χτύπημα βαριάς στο κεφάλι του ιμπεριαλισμού, δηλαδή ένα βήμα αναμφισβήτητα επαναστατικό.

Έκτος τόμος απάντων Στάλιν σελ. 174-175 εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

Γ. Μ. Σβερντλόφ: Τι είναι το εργατικό κόμμα

Με αφορμή την 100ή επέτειο από το θάνατο του επαναστάτη Γιάκοβ Μιχάηλοβιτς Σβερντλόφ, σε ηλικία μόλις 34 ετών, ο οποίος είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του για το σοσιαλισμό και ευτύχησε να δει τη σοσιαλιστική επανάσταση και να συμμετέχει σε αυτή, παρατίθεται το παρακάτω άρθρο του με τίτλο “Τι είναι το εργατικό κόμμα”. Ο εκλαϊκευτικός χαρακτήρας του άρθρου είναι προφανής και δεν επιτρέπει να υπεισέλθει κανείς σε κριτική εξέταση κάποιων αναφορών σε ταυτόχρονη επανάσταση σε όλο τον κόσμο, στον ορισμό του σοσιαλισμού που παραπέμπει στον κομμουνισμό, ή στην οικονομία “όλου του λαού” (πολλώ δε μάλλον όταν τότε το σοσιαλδημοκρατικό-κομμουνιστικό κίνημα δεν είχε επιλύσει θεωρητικά αυτά τα ζητήματα). Είναι όμως αρκετά διδακτικό το άρθρο για το σήμερα, για τον τρόπο με τον οποίο οι επαναστάτες απευθύνονταν στο λαό: σε μια γλώσσα κατανοητή στο λαό.

Το άρθρο γράφτηκε από τον Γ.Μ.Σβερντλόφ πιθανώς το 1905. Για πρώτη φορά εκδόθηκε το 1906 από το εκδοτικό “Γνώση” της Πετρούπολης ως μπροσούρα. Στις 6 Οκτώβρη 1907 κατασχέθηκαν 31.000 αντίτυπα, ενώ άγνωστος αριθμός αντιτύπων σώθηκε.

Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, δημοσιεύτηκε ξανά στην Πετρούπολη και το Γιάροσλαβλ, καθώς και από την Επιτροπή Τασκένδης του ΡΣΔΕΚ υπό τον τίτλο “Τι είναι το σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα”. Εδώ παρατίθεται η έκδοση του 1906.

***