Ο πόλεμος ως ΕΣΕ (ειδική στρατιωτική επιχείρηση), η ΕΣΕ ως πόλεμος, και το τέλος της εποχής Πούτιν;
Ή όταν το εθνικό συμφέρον βρίσκεται σε αντίθεση με το ταξικό.
(ο επαναστατικός σοσιαλισμός μπορεί να προχωρά ακόμα και με ελιγμούς και συμβιβασμούς, όμως στην μαρξιστική ανάλυση δεν χωράν εκπτώσεις).
Η ΕΣΕ ξεκίνησε στην βάση πίεσης της αλληλέγγυας στους αδελφούς της του Ντονμπάς ρωσικής κοινωνίας και των Ρώσων κομμουνιστών τόσο της ρεβιζιονιστικής απόκλισης όσο και των πλέον συνεπών στον μαρξισμό. Από ένα σημείο και μετά το μεγάλο "λάθος" της οπισθοχώρησης και αποχώρησης των ρωσικών στρατευμάτων από τον ασφυκτικό κλοιό που επιχειρούσαν με προέλαση προς το Κίεβο (ως συνέπεια της λανθασμένης αποδοχής των παραπλανητικών προτάσεων της Δύσης για δήθεν διαπραγματεύσεις) και η επίμονη Ουκρανό-φασιστική αντίδραση, επέβαλε μία εξαρχής χρήση μίας - δυο τακτικών πυρηνικών στο μέτωπο, με μία ταυτόχρονη προειδοποίηση για να εκκενωθεί το Λβίβ,
ώστε να πέσει φόβος και τρόμος στο ουκρανοφασιστικό και γενικά όλο το δυτικό στρατόπεδο, περιμένοντας να πέσει η μεγάλη πυρηνική που θα οδηγούσε στην αποκοπή Ουκρανίας από τον δια μέσου Πολωνίας εφοδιασμό της, και θα οδηγούσε σε συντόμευση του τέλους της αντίστασης, και αποφυγή της οποίας περαιτέρω ανθρωποθυσίας της ΕΣΕ με ρωσικό πλεονέκτημα.
Έτσι η Ρωσία θα είχε δείξει πως δεν υπάρχουν πια άλλα όρια πριν αρχίσει ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος
(υποθετικά πάντα γιατί δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος για κάτι τέτοιο όπως θα δείξουμε παρακάτω. Εξάλλου αυτό το επιχείρημα περί δήθεν "ειρηνικής συνύπαρξης" παρουσιάστηκε και από τον υποκριτή Χρουστσιώφ μετά τον θάνατο του Στάλιν για να προχωρήσει σε συνεργασία με την Δύση με σκοπό την παλινόρθωση του καπιταλισμού, ενώ στην πραγματικότητα το παγκόσμιο προλεταριάτο, είτε μία προλεταριακή χώρα δεν έχει να χάσει σε έναν παγκόσμιο - έστω και πυρηνικό - πόλεμο περισσότερα από τους καπιταλιστές, που θα χάσουν μία παραδεισένια ζωή. Και φτάσαμε στο άθλιο σημείο αντί να μας παρακαλούν αυτοί να μην προχωρήσουμε σε ταξική πολεμική ρήξη να τους παρακαλάμε εμείς -δήθεν- να μην προχωρήσουν σε αυτήν για να μην χάσουν τον παράδεισο τους!; Και στο ακόμα αθλιωδέστερο να καταγγέλλει η τότε Χρουστσιωφική "Πράβντα" τους Βιετναμεζους συντρόφους - που διεξήγαν τότε απελευθερωτικό πόλεμο - ως δήθεν " εμπρηστές του παγκοσμίου πολέμου " !!!!! )
Αν λοιπόν βλέπαμε την ΕΣΕ να διεξάγεται ως πραγματικός πόλεμος, και όχι τον πραγματικό πόλεμο να διεξάγεται ως ΕΣΕ τότε θα βλέπαμε τους δυτικούς να βάζουν την ουρά στα σκέλια στο άψε σβήσε ....
Τώρα όμως και ειδικά μετά την Ουκρανό - Νατοϊκή εισβολή στο Κουρσκ είναι πλέον αργά ....
Η επιστήμη του πολέμου περιέχει τα μέρη της ανώτατης στρατηγικής, της στρατιωτικής στρατηγικής, της τακτικής και της επιχειρησιακής τέχνης. Και εδώ μπορούμε να δούμε συγκεκριμένα πως το πρώτο μέρος αντιμετωπίστηκε εξαρχής λανθασμένα από την ρωσική ηγεσία. Το πρόβλημα εμφανίζεται το 2014 με το ξεκάθαρα αμερικανοκίνητο - νατοϊκό πραξικόπημα του Μαϊντάν. Και ενώ οι πολεμικές πράξεις ξεκινούν σχεδόν άμεσα στο Ντονμπάς η ΕΣΕ ξεκίνα το 2022 μετά την απόσχιση, μετά την προοπτική που άνοιξε από την προσάρτηση της Κριμαίας και αφού έχουν "επιτευχθεί" οι συμφωνίες του Μινσκ, κάτι που δείχνει πως αρχικά επελέγη η οδός του συμβιβασμού σχετικά με το Ντονμπάς.
Το ότι η ρωσική ηγεσία επέλεγε μόνιμα αυτήν την οδό αποδεικνύεται και με την αποχώρηση από τα εδάφη που απελευθερώθηκαν προς την κατεύθυνση του Κίεβου μετά τις παραπλανητικές διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις των δυτικών για συνομιλίες και συμβιβασμό. Η Ρωσία με το ξεκίνημα της ΕΣΕ δηλώνει πως δια αυτής στοχεύει στην αποναζιστικοποίηση του ουκρανικού καθεστώτος, ενώ ο ουκρανικός ναζισμός δεν είναι άλλο πάρα η αρχική δύναμη κρούσης του ΝΑΤΟ και γενικά της Δύσης.
Το ότι η ΕΣΕ δεν είχε προγραμματιστεί προηγουμένως, και σε βάθος, αποδεικνύεται και από την δέσμευση των ρωσικών κεφαλαίων σε δυτικές τράπεζες, καθώς δεν είχε φροντίσει η ρωσική ηγεσία να προχωρήσει από πριν σε σταδιακή επαναφορά τους στα πάτρια ....
Και αντί να προχωρήσουν στον αρχικό αιφνιδιασμό, όταν ακόμα η Ουκρανία μειονεκτούσε σε όλους τους στρατιωτικό-πολεμικούς τομείς γενικά, απέσυραν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις για να προχωρήσουν σε δήθεν συνομιλίες που δεν έγιναν ποτέ ....
Εξαρχής δεν χτυπήθηκαν μαζικά τα βασικά κέντρα διοίκησης, ούτε εξουδετερώθηκαν οι άξονες μεταφορών και τα επικοινωνιακά και ενεργειακά κέντρα.
Λειτούργησαν στρατιωτικά λες και το ουκρανικό καθεστώς ήταν μόνος και ξεχωριστός αντίπαλος, ενώ γνώριζαν πολύ καλά τις διασυνδέσεις του με την συλλογική δύση.
Αυτό δεν μπορεί να έγινε ασυνείδητα. Έγινε και πολύ συνειδητά: Μία περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση με σκοπό μία συμφωνία στα χαρτιά με την Ουκρανία και την Δύση, ένα κάπως πιο "σοβαρό" και "έγκυρο" Μινσκ.
Αλλά από τη στιγμή που ξεκίνησε η ΕΣΕ, και ειδικά τώρα μετά την ουκρανική επίθεση στο Κουρσκ, και την ουκρανική κυβέρνηση με την Δύση να επιμένουν στα σύνορα του 1991, δεν μπορεί πια να υπάρξει συμβιβασμός άλλα μόνο νίκη του ενός από τους δύο αντιμαχόμενους που μπορεί να φέρει και να κατοχυρώσει την ειρήνη με μία συνθήκη.
Η ρωσική κυβέρνηση των πρώην νομενκλατουριστών (της σοβιετικής κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας) και νυν βοναπαρτιστών, αρνείται κάθε πιθανότητα νέας κινητοποίησης και ειδικά λαϊκής, και έχει πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους γι αυτό.
Δεν θέλει να ξεσηκώσει τον λαό για πραγματικό πόλεμο, με όλη την κοινωνική αναταραχή που θα προκαλέσει κάτι τέτοιο.
Δεν έχει το σθένος να απευθυνθεί στον λαό (όπως ο Στάλιν : "αδέρφια κι αδερφές") για να τον ενώσει σε παλλαϊκό πόλεμο για την υπεράσπιση της πατρίδας καθώς η γενική θέση και όλη η στάση τους είναι υπέρ μίας ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης και όχι ενός παλλαϊκού πολέμου.
Μάλιστα, μίας ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης που διεξάγεται κυρίως από έναν επαγγελματικό μισθοφορικό στρατό που πολεμά με κύριο υλικό κίνητρο τον μισθό, και όχι από έναν εθνικό μαζικό παλλαϊκό στρατό που το κύριο κίνητρο του είναι ηθικό και επικεντρώνεται στην υπεράσπιση της εθνικής πατρίδας, και όλου του λαού.
Τι κρατά δέσμιο το βοναπαρτιστικό ρωσικό καθεστώς; Τι φοβούνται;
Ας δούμε τα γεγονότα:
Από το ξεκίνημα του απελευθερωτικού αγώνα του Ντονμπάς, οι μαχητές σήκωναν τις σοβιετικές κόκκινες σημαίες με το άστρο και το σφυροδρέπανο.
Το 2022, με το ξεκίνημα της στρατιωτικής επιχείρησης, αυθόρμητα οι μονάδες που κινήθηκαν για την απελευθέρωση του Ντονμπάς ξεκίνησαν με Σοβιετικές σημαίες - η Ουκρανή γιαγιά που ξέθαψε από το μπαούλο την κόκκινη σημαία περιμένοντας τους Ρώσους φαντάρους, έγινε σύμβολο - οι οικισμοί και οι πόλεις απελευθερώνονταν με τη Σοβιετική σημαία να υψώνεται σε κτίρια και πλατείες!
Πριν λίγες μέρες και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, η μονάδα του Ρωσικού στρατού που απελευθέρωσε το Αρτέμοβο δίπλα στο Τορέτσκ, με τον διοικητή να υψώνει τη Σοβιετική σημαία!
Στο ρωσικό Μπέλγκοροντ: ένας κάτοικος ύψωσε στο βομβαρδισμένο από τους Ουκρανούς σπίτι του τη Σοβιετική σημαία - για να τον μιμηθούν δεκάδες άλλοι!
Στην απελευθερωμένη Μελιτόπολη, εμφανίστηκαν μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες αφιερωμένες στον Πάβελ Σουντοπλάτοβ, με την επιγραφή-υπόδειξη: “Αυτός ήξερε τι να κάνει με τους Μπαντεριστές!”
Ο Σουντοπλάτοβ, υποστράτηγος της KGB ήταν επικεφαλής των “μυστικών ειδικών αποστολών” κι οργανωτής της εξολόθρευσης στο εξωτερικό με εντολή του Στάλιν, του Μπαντέρα, του Κονοβάλετς κι άλλων πολλών Ουκρανών φασιστών!
Ο ίδιος ο Σουντοπλάτοβ, δήλωνε “Ουκρανός” στην καταγωγή…
Ολα αυτά τα απαγόρευσε ο Σοϊγκού και το Επιτελείο γιατί κατανοούσαν ότι δεν ήταν “απλά συμβολικό”:
Ήταν το νόημα που έδιναν στον πόλεμο οι μαχητές και οι ντόπιοι, ειδικά στο Ντονμπάς!
Οι απλοί Ρώσοι ξέρουν πως η Ουκρανία πρέπει να ηττηθεί και εκμηδενιστεί ως στρατιωτική δύναμη, και αυτό δεν μπορεί να γίνει με συμβιβασμό με ίσους όρους.
Ότι απομεινει από αυτήν πρέπει να αφοπλιστεί και αποστρατιτιωτικοποιηθεί γιατί αν παραμείνει όπως είναι, έστω και μόνο πολιτικά, θα είναι πάντα το ορμητήριο της Δύσης για εκστρατείες κατά της Ρωσίας. Τουλάχιστον ας είναι ξεδοντιασμένη.
Αυτό φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει η ρωσική κοινωνία, και ειδικά οι νέοι γι αυτό και ο αριθμός των εθελοντών που παρουσιάζονται τελευταία μετά την ουκρανική επίθεση στο Κουρσκ για να ενταχθούν σε μονάδες στο μέτωπο αυξήθηκε κατά 15-20% φτάνοντας τους 1600-1700 την ήμερα!
Ένα ολόκληρο νέο σύνταγμα στρατού καθημερινά!
Και φυσικά δε πηγαίνουν οι περισσότεροι για τον στρατιωτικό - πολεμικό μισθό και μονό.
Η εισβολή στο Κουρσκ, κι όσο ισχύει η κατοχή, έκανε πλέον χωρίς νόημα τις διάφορες φόρμουλες κατάπαυσης του πυρός που κυκλοφορούσαν. Τόσο η λεγομένη κινέζικη όσο κι αυτή του Πούτιν, που βασίζονταν σε εκεχειρία στη γραμμή επαφής, δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί όποιος από το Κρεμλίνο τη δεχτεί είναι σαν να υπογράφει ήττα με παραχώρηση ρωσικού εδάφους!
Ατυχώς όμως - τουλάχιστον κατά τα φαινόμενα - η ρωσική ηγεσία επιδιώκει την εκεχειρία και τις διαπραγματεύσεις.
Αυτό φαίνεται από το ότι δεν επιτίθεται στην Οδησσό και επιτρέπει στο μελλοντικό ουκρανικό κράτος βιωσιμότητα.
Ένας άλλος λόγος μη κατάληψής της Οδησσού είναι η ένωση με την Υπερδνειστερία που θα οδηγήσει στην κατάρρευση της Μολδαβίας λόγω της αποχώρησης της Γκαγκαουζιας από αυτήν και την προσχώρη της στη ρωσική ομοσπονδία.
Η επίθεση στην Οδησσό δεν πραγματοποιήθηκε πιθανά και για πολιτικούς λογούς.
Στην Οδησσό ζει το πιο ριζοσπαστικό και φιλοσοβιετικό τμήμα της νέας Ρωσίας που η ρωσική ηγεσία είναι πολύ πιθανό να το θεωρεί κακό παράδειγμα για την ρωσική κοινωνία.
Άλλωστε η ρωσική ηγεσία σύρθηκε στην ΕΣΕ από την επιθετικότητα των δυτικών άλλα και από την πίεση των ρωσικών κομμουνιστικών κομμάτων και ειδικά του Ζουγκιάνωφ.
Τελικά και σε αυτήν την επιλεγμένη κατεύθυνση του συμβιβασμού επρόκειτο να αρχίσουν διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας οι οποίες θα ξεκινούσαν στο Κατάρ αυτόν τον μήνα (Αύγουστος 2024) άλλα αναβλήθηκαν λόγω της επίθεσης στην περιοχή του Κουρσκ. Δεν ακυρώθηκαν - αναβλήθηκαν !!!!
Η Ουκρανία και η Ρωσία επρόκειτο να στείλουν αντιπροσωπείες στη Ντόχα για να διαπραγματευτούν μία συμφωνία για τον τερματισμό των επιθέσεων σε ενεργειακές και άλλες υποδομές και από τις δυο πλευρές.
Αυτή η συμφωνία θα ισοδυναμούσε με μερική κατάπαυση του πυρός και θα παρείχε ανάπαυλα και για τις δυο χώρες. Αλλά οι έμμεσες συνομιλίες, στις οποίες οι Καταριανοί ενήργησαν ως μεσολαβητές, και συναντήθηκαν χωριστά με αντιπροσωπείες της Ουκρανίας και της Ρωσίας, διακοπήκαν από την αιφνιδιαστική εισβολή της Ουκρανίας στο Κουρσκ. Η Ρωσία «δεν ακύρωσε τις διαπραγματεύσεις, είπε: δώστε μας χρόνο», ειπώθηκε από διπλωματικούς κύκλους.
Το λοιπόν, οι κομμουνιστές υποστηρίζουμε την οποιαδήποτε ρωσική ηγεσία πολεμά εναντία στους φασίστες της Ουκρανίας, αλλά όταν ο πόλεμος δεν διεξάγεται με συνέπεια θα ασκούμε κριτική.
Υποστηρίζουμε λοιπόν τον Πούτιν στον βαθμό που διεξάγει πόλεμο, αλλά τασσόμαστε και εναντίον του, όταν βλέπουμε πως δεν διεξάγει αυτόν τον πόλεμο με συνέπεια, υποστηρίζουμε τον Πούτιν αλλά δεν είμαστε με τον Πούτιν, όταν βλέπουμε να μην υπηρετεί όπως πρέπει την ρωσική υπόθεση.
Οι στοχεύσεις μας όχι μόνο όσον αφορά τις βλέψεις μας ως κομμουνιστές, αλλά και όσον αφορά τις αντιλήψεις μας για τα συμφέροντα του μεγάλου και αδελφού ρωσικού έθνους, πάνε πολύ μακρύτερα, όχι μόνο από τον Πούτιν αλλά και τον κάθε ηγέτη ......
Σε όλη την έκταση της ρωσικής κοινωνίας γίνεται ολοένα και πιο κατανοητό πως αυτός ο πόλεμος πρέπει οπωσδήποτε να κερδηθεί από τη Ρωσία, με κάθε τρόπο και κάθε θυσία!
Έτσι ο μεγάλος ρωσικός λαός επωμίζεται ακόμα μία φορά το ιστορικό καθήκον σωτηρίας της ανθρωπότητας, καθώς η ήττα -με όποια μορφή- θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην πιο βάρβαρη, την πιο σκοτεινή εποχή, σε ένα μεσαίωνα τρόμου που δεν έχει ξαναδεί η ιστορία!
Η ήττα θα είναι η συντριβή του παγκοσμίου νότου, των BRICS, της Ευρασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, του πολυπολικού κόσμου!
Παγκόσμιος πόλεμος υπάρχει μία πιθανότητα να γίνει μόνο αν νικήσει η Ουκρανία ανοίγοντας έτσι τις ορέξεις της συλλογικής Δύσης, ενώ θα είναι πολύ δύσκολο να γίνει αν ηττηθεί η Ουκρανία.
Οι δυτικοί κάνουν με την Ουκρανία μία δοκιμή που πρέπει να αποτύχει και να πάρουν ένα ισχυρό μάθημα, ώστε να κοπούν οι ορέξεις τους. Κι αν τους μείνει κάτι από Ουκρανία να είναι ένα υπόλειμμα κράτους, μία Ουκρανία ξεδοντιασμένη, καθαρά ηπειρωτική χώρα, χωρίς καμία πρόσβαση σε λιμάνια, και φυσικά ολότελα αποκομμένη από θάλασσα.
Οι δυτικοί καπιταλίστες δεν θα χαλαλίσουν τον παράδεισο τους προχωρώντας σε πυρηνικό πόλεμο για χάρη της Ουκρανίας. Και αυτό ούτε η Ρωσία το θέλησε ποτέ κι ούτε πρόκειται να το επιδιώξει ....
Παρ' όλα αυτά πρέπει να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο κίνημα ειρήνης ως προφυλακή για μία πραγματική και μόνιμη ειρήνη με όρους.
Η ολοκληρωτική στρατιωτική συντριβή της Ουκρανίας είναι βασική προϋπόθεσή για την ειρήνη, για να μην γίνει στις μέρες μας ένας καταστροφικός παγκόσμιος πόλεμος ....
Το καθεστώς Πούτιν δεν είναι βοναπαρτιστικό με τον ίδιο τρόπο που ήταν το ναπολεόντειο,
Το ναπολεόντειο προέκυψε από μία νικηφόρα επανάσταση που πάρα το Θερμιδόρ, δεν μπορούσε να γυρίσει στον απολυταρχισμό - τελευταίο στάδιο (μπορούμε να το πούμε και φάση)του φεουδαλισμού, ενώ το καθεστώς Πούτιν βρίσκει την εκκίνηση του σε πισωγύρισμα του κοινωνικού συστήματος, γι αυτό ενώ το ναπολεόντειο ήταν επιθετικό, αντίθετα ο σύγχρονος ρωσικός βοναπαρτισμός είναι ξεκάθαρα αμυντικός ....
Και ενώ είναι σθεναρός αμυντικά, το ίδιο είναι δειλός επιθετικά, και από αυτό εξηγείται γιατί άφησε τα πράγματα να εξελιχτούν ως εκεί που η μόνη άμυνα που απέμενε ήταν η επίθεση, Κάτι που φαινεται και από τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου, που ξεκίνησε να τον διεξάγει ως ΕΣΕ και όχι ως κανονικό πόλεμο.
Αλλά μαζί με όλα αυτά και πέραν αυτών ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου δείχνει και τους σκοπούς του πολέμου, που η ρωσική κυβέρνηση τον ξεκίνησε για να επιβάλει ένα νέο στρατιωτικό - πολιτικό Μινσκ, και στην συνέχεια υποχρεώθηκε να ενσωματώσει περιοχές όπως έγινε με την Κριμαία και το Ντονμπάς.
Κι αυτό γιατί αυτό τους επιβλήθηκε από κοινωνική αναγκαιότητα, και τις ιστορικές νομοτέλειες που δεν μπορούσαν - όσο κι αν μπορεί να το θελαν - να τις υπερβούν.
Τώρα κάποιοι μιλάνε για λάθη στην διεξαγωγή του πολέμου - που οι ίδιοι εξακολουθούν να ονομάζουν ΕΣΕ.
Τα "λάθη" όμως οφείλονται σε πολιτικές επιλογές. Και αυτές οι επιλογές με την σειρά τους οφείλονται σε πολιτικές θέσεις, δεδομένου του ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Και οι επιλογές του ρωσικού βοναπαρτισμού είναι δισυπόστατες,
Ναι για την πατρίδα, άλλα να διατηρηθούν και τα κεκτημένα προνόμια των πρώην γραφειοκρατών - νομενκλατουριστών που κυβερνούν.
Αλλά έτσι θα διατηρηθούν και τα προνόμια των ολιγαρχών που ήταν εξαρχής ενάντια στην ΕΣΕ, και οι οποίοι το ίδιο όπως και οι βοναπαρτιστές οσμίζονταν από ταξικό ένστικτο προς τα που πήγαινε. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα δηλαδή για τον ρωσικό βοναπαρτισμό:
Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.....
Στις δίκες της Μόσχας οι κατηγορίες ήταν πως θέλαν να διαλύσουν την ΕΣΣΔ για να παλινορθωσουν τον καπιταλισμό, καθόλου τυχαίο καθώς δεν θα μπορούσαν να έχουν ολοκληρωμένη κι αδιαμφισβήτητη παλινόρθωση χωρίς να προηγηθεί είτε να συμπέσει η διάλυση της ΕΣΣΔ .
Γι αυτό ο Γκορμπατσόφ ταυτόχρονα με τις ανεκδιήγητες παραχωρήσεις του στην Δύση ζητούσε ως αντάλλαγμα να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ.
Το νόημα ήταν: σας δίνουμε ικανοποιητικά ανταλλάγματα για να μας αφήσετε ελευθέρα τα χέρια να περάσουμε στην ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης με την θεσμική επαναφορά και της ατομικής ιδιοκτησίας,
( Διάλυση του ρεβιζιονιστικού στρατοπέδου, του συμφώνου της Βαρσοβίας της Κομεκον και επικείμενη διάλυση της ΕΣΣΔ ....
Έφτασαν μάλιστα οι αλιτήριοι Γκορμπατσόφ και Σεβαρτνάτζε να παραχωρήσουν κατά παράβαση του συντάγματος και της νομοθεσίας ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα της ρεβιζιονιστικής ΕΣΣΔ στις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα παραχώρησαν ως δωρεά 46.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα από τα εδάφη της ΕΣΣΔ στην Βερίγγειο θάλασσα στις ΗΠΑ με πλούσιες αλιευτικές περιοχές της Βεριγγείου θάλασσας, μαζί με σημαντικό τμήμα της ηπειρωτικής πλατφόρμας συμπεριλαμβανομένων περιοχών υποσχόμενων μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου και αέριου σε Ναβαρίνσκουε και Άλευτς.
Τότε αυτό αποσιωπήθηκε απολύτως από την ειδησεογραφία στην ΕΣΣΔ της περεστρόικα και της γκλάσνοστ και ακόμα και σήμερα συνεχίζεται η σιωπή γύρω από αυτό το ζήτημα. Ίσως επειδή κάποιοι που συνδέονται με αυτό, ζουν και κατέχουν θέσεις και αξιώματα στην ρωσική ομοσπονδία. Η συμφωνία για την μεταφορά των εδαφών και των κυριαρχικών δικαιωμάτων υπεγράφη στις 01/06/90 στην Ουάσιγκτον από τον άθλιο Σεβαρτνάτζε και τον υπουργό εξωτερικών Τζέημς Μπέηκερ. και γιαυτό κατονομάζεται και ως σύμφωνο Σεβαρτνάτζε – Μπέηκερ. (Οι Ρώσοι ναυτικοί ονόμασαν την γραμμή των νέων συνόρων μεταξύ της ΕΣΣΔ - Ρωσίας και ΗΠΑ ως "γραμμή προδοσίας" )
Αλλά αφήστε μας να κρατήσουμε την Ρωσία και να έχουμε σχέσεις ισότητας.
Ονειρα θερινής νυκτός. Αλλά όταν έχεις αστική συνείδηση και κατά συνέπειαν δεν βλέπεις την κοινωνία στην καθολικότητα της, και με καθαρό μυαλό και μάτι, αλλά μέσα από την στενή οπτική του εγώ σου - από τα ιδιοτελή συμφέροντα σου - και έτσι δεν έχεις αντικειμενική εικόνα της κοινωνίας στο κεφάλι σου, έτσι σκέφτεσαι, γιατί ο κοινωνικός τρόπος ύπαρξης των ανθρώπων καθορίζει την κοινωνική τους συνείδηση.
Είναι λοιπόν φυσικό οι αστοί να κάνουν συχνά λάθη στο ταξικό αλλά κι ακόμα περισσότερο στο εθνικό σκεπτικό τους,
Ο ίδιος ο Πούτιν σε μία συνέντευξή του δήλωσε πως "δεν είμαστε πια κομμουνιστές άλλα αστοί όπως και οι δυτικοί".
Ήταν λοιπόν επόμενο να γίνουν στην ΕΣΕ τα οποία λάθη αντιλαμβάνονται και κριτικάρουν σήμερα πολλοί παρατηρητές.
Οπως έλεγε ο Λένιν "λάθη επαναλαμβανόμενα συνιστούν σαφή ταξική τοποθέτηση" τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.
Στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρχει καμία ισότητα. Όλα παν με την οικονομική και στρατιωτική δύναμη, που κι αυτή στηρίζεται στην οικονομική. Αντίστοιχα διεξάγεται και η πολιτική ανάλογα με τον συσχετισμό δυνάμεων όπως είπε και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ της ΕΣΣΔ επί Στάλιν Μπορίς Μιχαήλοβιτς Σαπόσνικωφ :
"Αν ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα τότε και η ειρήνη δεν είναι άλλο πάρα συνέχιση του αγώνος (για την επικράτηση) με άλλα μέσα" .
Πως είναι λοιπόν μία πραγματική νίκη σε περίπτωση συμβιβασμού; Ποιός είναι ηττοπαθής και ποίος νικηφόρος συμβιβασμός;
Μα φυσικά νικηφόρος είναι αυτός στον οποίο ενσωματώνεται όλο το βασικό και κύριο μέρος των προαπαιτούμενων όρων που θέτεις ως εμπόλεμος. Αλλά οι βασικοί και κύριοι όροι ενός στρατιωτικό-πολεμικού συμβιβασμού διαφέρουν ανάλογα με το ποιές είναι οι κυρίαρχες τάξεις των εμπολέμων κρατών.
Τόσο ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου όσο και οι σκοποί του, και οι αποδεκτοί οροί για συμβιβασμό εξαρτώνται πρώτα από τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων στο εσωτερικό των εμπολέμων, το ίδιο όπως και η τελική του έκβαση εξαρτάται από τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των δυο κρατών.
Ο όποιος συμβιβασμός του Πούτιν στον ουκρανικό πόλεμο που θα αφήνει την Οδησσό στην Ουκρανία, τον καθιστά άμεσα υπόλογο έναντι του ρωσικού έθνους, και όλους από μας που υποστηρίζουμε ενεργά - ο καθένας με τον τρόπο του - τον μεγάλο ρωσικό λαό στην αγωνιώδη προσπάθεια του να σώσει ακόμα μία φορά την ανθρωπότητα από τον επερχόμενο μεσαίωνα που ετοιμάζει σε πλανητική κλίμακα η συλλογική Δύση.
Η μη προσάρτηση της Οδησσού καθιστά ωσαύτως τους υπευθύνους γι' αυτό, εχθρούς της ρωσικής εθνικής ολοκλήρωσης, άρα και σύσσωμου του ρωσικού έθνους.
Ο μόνος νικηφόρος συμβιβασμός είναι η προσάρτηση της Οδησσού και στην συνέχεια της Υπερδνειστερίας – Γκαγκαουζίας, τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού παζάρια με την Δύση η οποία θα αποκτήσει έτσι χρόνο ανασυγκρότησης για να επιτεθεί ξανά.
Σε κάθε περίπτωση ενός τέτοιου συμβιβασμού δεν θα υπάρξει πραγματική ειρήνη πάρα μονό ανακωχή για κάποιο χρονικό διάστημα (αξίζει εδώ να επαναληφθεί η διαπίστωση πως κατ' ουσίαν για την πραγματική εξυπηρέτηση των στρατηγικών ζωτικών συμφερόντων της Ρωσίας απαιτείται η ολοσχερής συντριβή και διάλυση της Ουκρανίας ως ξεχωριστού κράτους).
Ο Πούτιν έχει μπροστά του δύο δρόμους: τον δρόμο ενός μικρού Κερένσκι και τον δρόμο της μεγάλης Αικατερίνης και του μεγάλου Πέτρου ως Ρώσος, χωρίς είτε και με την φυσική του συνέχεια από τους μέγιστους Λένιν και Στάλιν - αν και κάνεις μας δεν θα τον κατηγορήσει αν δεν προχωρήσει άμεσα στον σοσιαλισμό.
Μέχρι στιγμής δεν ξεπέρνα κατά πολύ το ύψος ενός Κερένσκι, ενώ εμείς ευχόμαστε να υψωθεί ως το μέγα ύψος του μεγάλου ρωσικού έθνους, διαφορετικά αν είναι να μας βουλιάξει στην ντροπή, καλύτερα να ακολουθήσει την ίδια οδό εξόδου που πήρε και ο Κερένσκι.
Τέλος, για να τελειώνουμε και να ξεκαθαρίζουμε τα όσα ειπωθήκαν εδώ μέχρι τώρα:
Την ευθύνη του πολέμου μέχρις εδώ και στην συνέχεια, την είχε και θα έχει η διοίκηση Πούτιν, όπως του ανέθεσε η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων που τον εμπιστεύεται κι αποδείχτηκε γενικά ικανός ως τώρα, και αναγκαστικά, θέλοντας και μη υποχρεώνεται να γράψει ιστορία!
Ο Πούτιν όμως. είναι πλέον άλλος από το 1999 που οι ολιγάρχες Μπερεζόφσκι και Σομπσάκ τον παρουσίαζαν στον Γιέλτσιν σαν τον ικανό κι άφθαρτο νεαρό καγκεμπίτη που είναι του χεριού τους και θα εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση μίας δωσίλογης πολιτικής ηγεσίας και διοίκησης, τότε που είχε παρα-σαπίσει.
Αλλά ο Πούτιν με τον κύκλο του “Άλλη Ρωσία” παρέλαβε και μίαν άλλη πολύ διαφορετική Ρωσία δημιούργησε μέχρι τώρα,
Ο Πούτιν με τα στελέχη του στενού του κύκλου, μπορεί ακόμα να αισθάνονται όμηροι των δεσμεύσεων τους για ατιμωρησία και συνύπαρξη με την ληστρική ελίτ που δημιουργήθηκε επί Γιέλτσιν, όμως πλέον αισθάνονται και όμηροι των διαθέσεων και της οργής ενός λάου, από τους οποίους πάνω από 700.000 είναι ένοπλοι, συνειδητά εθελοντές σε ένα αντιφασιστικό, αντινατοικό και κατά βάση αντιολιγαρχικό πόλεμο!
Εξετάζοντας λοιπόν το καθεστώς Πούτιν από τις απαρχές του μέχρι σήμερα βλέπουμε πως πρόκειται για το πλέον ιδιότυπο βοναπαρτιστικό καθεστώς που υπήρξε ποτέ.
Σε μία κοινωνία παλινόρθωσης υπάρχει η δυνατότητα για έναν Βοναπάρτη είτε να αφήσει την κοινωνική κατάσταση ως έχει και να παραμένει ο παλινορθωμένος καπιταλισμός, είτε να επανεισάγει τον σοσιαλισμό, απευθυνόμενος στις μάζες και ζητώντας την υποστήριξη του λαού, αυτή είναι η ιδιορρυθμία της κατάστασης που δίνει ισχύ και στα δυο ενδεχόμενα.
Ο μέχρι στιγμής ιδιότυπος βοναπάρτης Πούτιν έχει μπροστά του δύο δρόμους, και καθώς συντρέχουν και τα δυο ενδεχόμενα, μόνο στο προσεχές μέλλον θα μας δείξει ποιόν δρόμο ακολουθούσε από την αρχή είτε ποιόν θα οδηγηθεί να ακολουθήσει.
Αφενός απόλυτη εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε όταν η ρωσική κυβέρνηση του Πούτιν -μεταξύ άλλων- και παρεμπιπτόντως και η Κίνα - έφτασε να ψηφίσει επανειλημμένα κυρώσεις κατά της βόρειας Κορέας αφετέρου όμως ευχόμαστε ολόψυχα η αγάπη του για το - δικό του εξάλλου - ρωσικό έθνος να υπερβαίνει την κοινωνική του θέση
(εμείς από μέρους μας όσον αφορά το ρωσικό μέλλον δεν έχουμε πάρα να αναμένουμε το τελικό αποτέλεσμα υποστηρίζοντας όμως και βοηθώντας όσο μπορούμε την Ρωσία στην αντίσταση της εναντία στην δυτική "νέα τάξη")
Γι αυτούς τους λογούς τελικά όπως έχει ήδη ειπωθεί από άλλους:
Η νέα μάχη του Κούρσκ θα κριθεί στη Μόσχα και θα λήξει στο Κρεμλίνο!
Παράρτημα:
Η Συμμορία Ζελένσκι και η Δύση Ηλιθίων
1. Υπάρχει διάχυτη η άποψη στους σοβαρούς αναλυτές ότι οι Δύση ενέπλεξε τους καημένους Ουκρανούς σε αυτόν τον πόλεμο με σκοπό να εμπλέξουν την Ρωσία σε έναν ατέρμονα πόλεμο ώστε κάποια στιγμή να πραγματοποιηθεί το αιώνιο όνειρο της Δύσεως που δεν είναι άλλο από την τριχοτόμηση της Ρωσίας, φυσικά, με σκοπό την λαφυραγώγισή της.
2. Η άποψη μας είναι ότι τα πράγματα έγιναν ακριβώς αντίστροφα. Η πάντα ναζιστική άρχουσα τάξη της Ουκρανίας, εκπροσωπούμενη από την συμμορία Ζελένσκι, ποτέ δεν έπαψε να εξυφαίνει αδήλως αυτόν τον πόλεμο ακόμη από την πρώτη ημέρα διάλυσης της ΕΣΣΔ.
3. Η σκέψη της συμμορίας Ζελένσκι είναι απλή. Αφού η Δυτικοί ονειρεύονται να τριχοτομίσουν την Ρωσία, ας θυσιάσουμε εμείς τον λαό μας, ούτως ώστε η συμμορία μας να γίνει αναντικατάστατη σε αυτή την επιδίωξη των Δυτικών, με αποτέλεσμα όλα τα συμφέροντα της Δύσης να συγκεντρωθούν πάνω στην Ουκρανία, να μπούμε στο ΝΑΤΟ, να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να μας εξοπλίζουν συνεχώς σε αυτόν τον πόλεμο, εμείς να γεμίζουμε τις τσέπες μας με αστρονομικά ποσά από το εμπόριο όπλων με τα οποία θα μας εξοπλίζουν, να τους εκβιάζουμε με π.χ. ανατίναξη του πυρηνικού σταθμού, να κάνουμε δολιοφθορές δημιουργώντας παγκόσμιο χάος π.χ. ανατίναξη του αγωγού στην Βόρεια Θάλασσα, να προκαλούμε αυθαίρετες ενέργειες φέρνοντας την Δύση μπροστά σε αχαρτογράφητες καταστάσεις π.χ. Κούρσκ, ώστε συνεχώς να αρμέγουμε όλο και περισσότερο την Δύση, αλλά κυρίως να προκαλούμε την όλο και βαθύτερη εμπλοκή της.
4. Πέτυχε την στρατηγική της η Ουκρανία; Την πέτυχε με το παραπάνω, διότι αυτή δεν αποβλέπει στην εκπλήρωση του δυτικού ονείρου αλλά στην εκπλήρωση του δικού της ονείρου: αναντικατάστατη για την Δύση, ατέρμονα πόλεμο, πλουτισμός της συμμορίας, άρον άρον είσοδο στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση Ηλιθίων(που κοντεύει να την διαλύσει μια τσογλαναρία πρεζάκιδων του ναζιστικού Κιέβου) καθώς και διεθνή απομόνωση και πόνο στην Ρωσία.
5. Τί αξίζει σε αυτήν την χώρα να υποστεί μετά από όλα αυτά;
Όταν αρχίσουν να φυσούν οι δυνατοί άνεμοι από ανατολάς προς δυσμάς, ρίχνεις μερικούς χοντρούς στις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας και έτσι οριστικώς κλείνεις όλα τα πολεμικά μέτωπα, αλλά και εξανεμίζεις όλα τα όνειρα των Δυτικών Βαμπίρ, ταυτοχρόνως λαμβάνουν και την πρέζα που επιζητούσαν τα διάφορα πρεζόνια Πολωνία, Βαλτικές, Σκανδιναβικές....
