Georgij F. Alexandrow: Ο Έρενμπουργκ υπεραπλουστεύει

Georgij F. Alexandrow

Δίνουμε στη συνέχεια το πλήρες κείμενο του Γκ. Αλεξαντρόφ το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας από τις στήλες της μοσχοβίτικης εφημερίδας «Πράβντα» στις 14 του Απρίλη και το οποίο έτυχε μεγάλης προσοχής. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε τρεις μόλις εβδομάδες πριν από την άνευ όρων συνθηκολόγηση των χιτλερικών στρατευμάτων και επιβεβαιώθηκε με έμφαση από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μεταξύ τόσο από την άποψη της εσωτερικής κατάστασης στη Γερμανία όσο και από την άποψη των τελευταίων απεγνωσμένων συνωμοσιών της χρεοκοπημένης χιτλερικής κλίκας για τη διάσπαση των ενωμένων εθνών.

Η Συντακτική Επιτροπή

Η Κράσναγια Σβεζντά δημοσίεψε στις 14 του Απρίλη 1945 ένα άρθρο του Ηλία Έρενμπουργκ με τον τίτλο «Αρκετά πια». Σ΄αυτό το άρθρο ο Έρενμπουργκ μιλάει για την παρούσα κατάσταση στη Γερμανία και για τους λόγους που ο γερμανικός στρατός συγκεντρώνεται στο σοβιετο- γερμανικό μέτωπο, ενώ ταυτόχρονα οι Γερμανοί αραιώνουν τις δυνάμεις τους στο δυτικό μέτωπο.

Ο κάθε προσεχτικός αναγνώστης του άρθρου του Έρενμπουργκ μπορεί να παρατηρήσει πως οι κυριότερες θέσεις του είναι κακοδιατυπωμένες και συνεπώς εξόφθαλμα λαθεμένες. Ο αναγνώστης δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε με την περιγραφή του για τη Γερμανία σαν μια «τεράστια συμμορία εγκληματιών», αλλά ούτε και με τη δήλωσή του για αραίωση των γερμανικών φασιστικών στρατευμάτων από το δυτικό μέτωπο και τη συγκέντρωση όλων των δυνάμεων του γερμανικού στρατού στο ανατολικό μέτωπο.

Ο Έρενμπουργκ διαβεβαιώνει τους αναγνώστες του, πως όλοι οι Γερμανοί είναι εξίσου το ίδιο, γι΄αυτό και πρέπει να λογοδοτήσουν εξίσου το ίδιο για τα εγκλήματα των ανθρώπων του Χίτλερ. Το άρθρο «Αρκετά πια» διατυπώνει τη θέση ότι υπάρχει «μια τεράστια συμμορία εγκληματιών, η οποία τώρα, επειδή ήρθε ο καιρός να λογοδοτήσει για τις πράξεις της, το έβαλε στα πόδια και φεύγει τρέχοντας». Το άρθρο αυτό διατυπώνει ακόμα τη θέση, ότι στη Γερμανία «όλοι πάνω στη βιασύνη τους τρέχοντας να φτάσουν στα ελβετικά σύνορα, πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο και τσαλαπατάει ο ένας τον άλλον».

Δεν είναι δύσκολο να καταδείξουμε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί του Έρενμπουργκ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. «Σήμερα ο κάθε άνθρωπος είναι πεπεισμένος, και τα γεγονότα των τελευταίων μηνών, έφεραν στο φως αυτή την πραγματικότητα, ότι οι Γερμανοί κλαψουρίζουν διαφορετικά και συμπεριφέρονται με τρόπο διαφορετικό». Με ηλίθια ξεροκεφαλιά πολλοί υποστηρίζουν, με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, το φασισμό, το φασιστικό κόμμα, το φασιστικό κράτος και τη χιτλερική κλίκα. Άλλοι πάλι προτιμάνε να κρατούν αποστάσεις από τον ενεργό αγώνα υπέρ του χιτλερισμού, να ελίσσονται ή και να παραδίνονται. Κάμποσοι Γερμανοί στηρίζουν το φασισμό και το χιτλερικό καθεστώς, ενώ άλλοι έχουν απογοητευθεί από τον πόλεμο, έχουν χάσει κάθε ελπίδα για μια νίκη και μένουν αδιάφοροι απέναντι στα εξωφρενικά σχέδια του «Φύρερ».

Αυτά ισχύουν και για το γερμανικό στρατό, καθώς και για τον αστικό πληθυσμό. Το βιτριόλι έχει ήδη διεισδύσει βαθιά και τρώει το σώμα του γερμανικού φασιστικού στρατού. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ πολλοί αξιωματικοί πολεμούν και υποστηρίζουν αυτό το κανιβαλικό καθεστώς, υπάρχουν άλλοι που βάζουν βόμβες στον Χίτλερ και στην κλίκα του ή προσπαθούν να πείσουν τους Γερμανούς να πετάξουν τα όπλα.

Αυτά που συμβαίνουν τώρα στο γερμανικό στρατό και στο γερμανικό πληθυσμό τα είχε εδώ και καιρό προβλέψει ο Στάλιν . Ήδη το Μάη του 1942 ο Στάλιν δήλωνε: «Ο πόλεμος έφερε στο γερμανικό λαό μεγάλη απογοήτευση, εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα, πείνα και εξαθλίωση. Δεν διαφαίνεται κανένα τέλος του πολέμου ενώ εξαντλούνται οι ανθρώπινες εφεδρείες, εξαντλείται το πετρέλαιο, εξαντλούνται οι πρώτες ύλες. Στο γερμανικό λαό ωριμάζει όλο και περισσότερο η επίγνωση ότι η ήττα της Γερμανίας είναι αναπόφευκτη. Για το γερμανικό λαό γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι η μοναδική διέξοδος από την κατάσταση που δημιουργήθηκε, είναι η απελευθέρωση της Γερμανίας από την κλίκα Χίτλερ-Γκαίρινγκ». ( Βλέπε: Ο Στάλιν για το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης. Εκδόσεις Τα Νέα Βιβλία, Αθήνα 1946, σελ. 37 Σ. τ. μ.)

Οι μέρες της φασιστικής δηλητηρίασης στη Γερμανία φτάνουν πια στο τέλος τους. Όλο και λιγότεροι βλάκες αρχίζουν πια να υπάρχουν στη Γερμανία, οι οποίοι θα ήταν πρόθυμοι να δέχονται χωρίς αντίρρηση να θυσιάζουν τη ζωή τους για τον Χίτλερ και τους εγκληματικούς σκοπούς του. Οι γερμανικές εφημερίδες είναι αναγκασμένες κάθε μέρα να αναφέρουν γεγονότα που καταδείχνουν τη γοργή αποσύνθεση των γερμανικών φασιστικών στρατευμάτων στα μετόπισθεν. Πρόσφατα π.χ. η φασιστική εφημερίδα Front und Heimat (Μέτωπο και Πατρίδα) έγραφε πως ένας μεγάλος αριθμός «δεδηλωμένων εχθρών» εμφανίστηκε στη Γερμανία. Παρά το γεγονός ότι η Γκεστάπο απηύθυνε μια έκκληση προς όλους τους «αληθινούς Γερμανούς» να συντρίψουν τέτοιου είδους «δεδηλωμένους εχθρούς» αντιμετωπίζοντάς τους σαν να είναι ελεύθερο θήραμα, γεγονός που υποδηλώνει ότι όλο και πιο ανίσχυρος γίνεται ο πλατιά διακλαδωμένος μηχανισμός της Γκεστάπο.

Είναι λοιπόν φανερό ότι σήμερα δεν υπάρχει καμιά ενιαία Γερμανία και πως οι Γερμανοί δεν συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο.

Όπως γνωρίζουμε, οι χιτλερικοί στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν το τομάρι τους, πασχίζουν να διατηρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο στη ζωή το εγκληματικό τους καθεστώς και να δείξουν, παρά την αδήριτη πραγματικότητα, πως ολόκληρος ο γερμανικός λαός στέκεται ακλόνητα στο πλευρό τους. Ο στόχος αυτής της ευτελούς δημαγωγίας είναι ολότελα φανερός. Το φασιστικό κράτος στη Γερμανία έχει πια σήμερα εξαντλήσει κάθε αντικειμενική δυνατότητα για τη διατήρησή του μέσα στον παγκόσμιο πόλεμο που το ίδιο εξαπέλυσε. Οι οπαδοί του Χίτλερ γαντζώνονται απελπισμένα από κάθε μηδαμινή ευκαιρία για να επιμηκύνουν τη ζωή του αιμοβόρου και κανιβαλικού φασιστικού καθεστώτος.

Γι’ αυτό μας κοπανάνε ασταμάτητα, ότι οι εχθροί της Γερμανίας, δηλαδή τα συμμαχικά στρατεύματα των ενωμένων εθνών, είναι αποφασισμένα να αφανίσουν το γερμανικό λαό, γι’ αυτό και ολόκληρος ο γερμανικός λαός πρέπει να ξεσηκωθεί και ν’ αγωνιστεί μαζί τους για τη σωτηρία της Γερμανίας. Ο Γκαίμπελς ένας από τους ηγέτες της πειρατικής συμμορίας του Χίτλερ, έγραφε πρόσφατα: «Χρέος όλων των κατοίκων της Γερμανίας είναι, δίχως καμιά εξαίρεση, να συμμετάσχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σ’ αυτόν τον πόλεμο».

Πριν από τέσσερις μέρες το ραδιόφωνο μετέδωσε ένα άρθρο αυτού του ίδιου Γκαίμπελς, που είδε το φως της δημοσιότητας στην εφημερίδα Das Reich στο οποίο γράφει: «Θα πρέπει να ανταπεξέλθουμε (durchhalten) σ’ αυτή τη μάχη με πλήρη εθνική ενότητα, θα πρέπει να πυκνώσουμε τις γραμμές μας και να βλέπουμε μπροστά. Με καμιά θύελλα δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε το σκάφος. Αυτό είναι η επιταγή».

Το κεντρικό θέμα, από τον άγριο θόρυβο που δημιουργούν ο φασιστικός Τύπος και το φασιστικό ραδιόφωνο, είναι η έκκληση ότι στις κρίσιμες αυτές στιγμές η φασιστική Γερμανία να μείνει ενωμένη.

Προβάλλει τώρα το ερώτημα για ποιο λόγο οι χιτλεροφασίστες, στον έκτο κιόλας χρόνο του πολέμου, φωνασκούν τόσο άγρια για το ότι ο γερμανικός λαός μπροστά στον κίνδυνο που απειλεί το φασιστικό κράτος πρέπει να μείνει ενωμένος. Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Οι χιτλεροφασίστες πασχίζουν να συνδέσουν τις τύχες ολόκληρου του γερμανικού λαού με την τύχη του φασιστικού κράτους. Ελπίζουν έτσι να προσελκύσουν μερικές συμπληρωματικές δυνάμεις για τη συνέχιση του εγκληματικού τους πολέμου και να καθυστερήσουν με τον τρόπο αυτό το αναπόδραστο τέλος, δηλαδή να κερδίσουν χρόνο για στρατιωτικοπολιτικούς και διπλωματικούς ελιγμούς και να αναβάλλουν έτσι την ώρα όπου οι φιλελεύθεροι λαοί θα καθίσουν στο σκαμνί τους αιμοσταγείς ναζήδες εγκληματίες. 

Τα γεγονότα μας δείχνουν ωστόσο, ότι οι απεγνωσμένες εκκλήσεις του φασιστικού Τύπου λίγο ωφελούν. Το χιτλερικό κράτος μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αδύναμο, οι γραμμές του ναζιστικού κόμματος αραιώνουν, γι’ αυτό φυσικά και δεν μπορεί καν να γίνεται λόγος για οποιαδήποτε ενότητα ανάμεσα στο σύνολο του πληθυσμού της Γερμανίας και της κυρίαρχης χιτλεροφασιστικής κλίκας. Είναι ολότελα σαφές ότι οι χιτλεροφασίστες δεν θα είχαν καμιά ανάγκη να κάνουν έκκληση για ενότητα στη Γερμανία και δεν θα ανησυχούσαν καθόλου γι’ αυτή την ενότητα αν το φασιστικό καθεστώς δεν έτριζε συθέμελα κι αν τόσο πολλοί άνθρωποι στη Γερμανία δεν επιθυμούσαν ολόψυχα να εγκαταλείψουν το σκάφος.

Έτσι έχουν τα πράγματα.

Γι’ αυτό και είναι σαφές για ποιο λόγο ο Έρενμπουργκ σφάλλει όταν γράφει στο άρθρο του, ότι δεν υπάρχει καμιά Γερμανία, αλλά μόνο μια «τεράστια συμμορία εγκληματιών». Αν το δεχόμασταν αυτό και λέγαμε ότι ο Έρενμπουργκ έχει δίκιο, τότε θα έπρεπε να συμφωνήσουμε μαζί του, πως ολόκληρος ο πληθυσμός της Γερμανίας θα έπρεπε να μοιραστεί την τύχη του Χίτλερ.

Περιττεύει να πούμε ότι σ’ αυτό το ζήτημα ο Έρενμπουργκ δεν εκφράζει τη σοβιετική κυβέρνηση. Ο Κόκκινος Στρατός, εκπληρώνοντας τη μεγάλη απελευθερωτική αποστολή του, πολεμάει για τη διάλυση του χιτλερικού στρατού, του χιτλερικού κράτους και της χιτλερικής κυβέρνησης, αλλά ποτέ δεν ήταν στην πρόθεσή του, ούτε και σήμερα μπορεί να είναι η εξόντωση του γερμανικού λαού. Αυτό θα ήταν ανισόρροπο και παράλογο.

Όταν οι χιτλεροφασίστες πλαστογραφούν τους σκοπούς του στρατού μας και του κράτους μας και, ουρλιάζοντας, λένε πως ο Κόκκινος Στρατός στοχεύει να εξοντώσει όλους τους Γερμανούς μέχρι και τον τελευταίο άντρα, αυτό το κατανοούμε. Η κυρίαρχη φασιστική κλίκα, εκμεταλλευόμενη αυτόν τον ψευδή ισχυρισμό πασχίζει να φανατίσει ολόκληρο το γερμανικό πληθυσμό στον αγώνα εναντίον των συμμαχικών στρατευμάτων και του Κόκκινου Στρατού για να επιμηκύνει τη διάρκεια της ζωής του εγκληματικού και διαφθαρμένου φασιστικού καθεστώτος. Όμως όταν οι γνήσιοι αντιφασίστες και δραστήριοι αγωνιστές ενάντια στη χιτλερική Γερμανία εκφράζουν τέτοιου είδους απόψεις αυτό είναι κάτι σπάνιο και ακατανόητο. Ποτέ ο σοβιετικός λαός δεν ταύτισε τον γερμανικό πληθυσμό με την εγκληματική φασιστική κλίκα που κυβερνάει ακόμα τη Γερμανία. Ο Στάλιν είχε πει: «θα ήταν γελοίο να ταυτίζει κανείς την κλίκα του Χίτλερ με τον γερμανικό λαό και το γερμανικό κράτος. Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι Χίτλερ έρχονται και παρέρχονται, ενώ ο γερμανικός λαός και το γερμανικό κράτος μένουν».

Οι αποφάσεις της Διάσκεψης της Κριμαίας συμπίπτουν απόλυτα με τη σοβιετική αυτή άποψη, εκεί λέγεται: «δεν είναι πρόθεσή μας να εξοντώσουμε τον πληθυσμό της Γερμανίας, ωστόσο μόνο όταν ξεριζωθεί ο ναζισμός και μιλιταρισμός υπάρχει ελπίδα για το γερμανικό λαό για μια αξιοπρεπή ζωή, μόνο τότε θα υπάρξει γι’ αυτόν μια θέση στην κοινότητα των λαών». 

Ύστερα απ’ όλα αυτά είναι σαφές πως η ζωή τέτοιων Γερμανών οι οποίοι αρχίζουν τον αγώνα ενάντια στον Χίτλερ ή συμπεριφέρονται με ειλικρίνεια απέναντι στα συμμαχικά στρατεύματα, δεν απειλείται από κανέναν. Βέβαια εκείνοι οι οποίοι πολεμούν και θα εξακολουθούν να πολεμούν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό και ενάντια στα στρατεύματα των συμμάχων μας για να διατηρήσουν στη ζωή το φασιστικό καθεστώς, δεν πρόκειται να τύχουν καμιάς επιείκειας. Ο Έρενμπουργκ στο άρθρο του «Αρκετά πια» περιγράφει με μια αληθοφάνεια και έναν εντυπωσιασμό τα εγκλήματα των Γερμανών στα άγια χώματά μας, αντλεί όμως δυστυχώς απ’ αυτά τα αδιάψευστα εγκλήματα λαθεμένα συμπεράσματα. Ο Έρενμπουργκ μας λέει ακόμα, ότι οι «αναίσχυντοι Γερμανοί παίρνουν μια στάση απέναντι στους Αμερικανούς λες και αποτελούν αυτοί μια ουδέτερη δύναμη» ενώ την πεισματική αντίσταση των Γερμανών στο σοβιετο-γερμανικό μέτωπο την εξηγεί από τον τρόμο τους εμπρός στην επερχόμενη εξόφληση λογαριασμών, εξαιτίας των εγκλημάτων που διέπραξαν και διαπράττουν στα σοβιετικά εδάφη.

Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως εκείνοι οι Γερμανοί που είναι ένοχοι για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν επί σοβιετικού εδάφους τρέμουν τώρα όλο και περισσότερο την ημέρα της εξόφλησης των λογαριασμών, αφού η ημέρα αυτή σιμώνει όλο και πιο κοντά.

Το ίδιο λιγότερο μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι το γεγονός αυτό συμβάλλει στην επιμονή της αντίστασης εκ μέρους όλων εκείνων που νιώθουν ένοχοι για εγκλήματα εναντίον σοβιετικών πολιτών. Γνωρίζουμε ότι οι χιτλεροφασίστες σε καμιά άλλη χώρα δεν επιχείρησαν ένα τέτοιο μακελειό, ότι πουθενά αλλού δεν φανέρωσαν με τέτοιο τρόπο την κανίβαλη φύση τους, όσο στα κατεχόμενα εδάφη της ΕΣΣΔ. Ο λαός μας είναι πλημμυρισμένος από πικρία. Ίσως ο κόσμος να μην έχει δει ποτέ ένα τέτοιο μίσος σαν το μίσος που τρέφει ο λαός μας ενάντια στους φασίστες υποδουλωτές του.

Ωστόσο θα ήταν ανεπίτρεπτη εξαπλούστευση των πραγμάτων και αφέλεια αν ήθελε κανείς να εξηγήσει τον τωρινό ανισόμερο καταμερισμό των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων ανάμεσα στο δυτικό και ανατολικό μέτωπο απλώς και μόνον εξαιτίας του φόβου και του πανικού των ναζήδων εγκληματιών. Οι λόγοι για τους οποίους οι Γερμανοί αραίωσαν τις δυνάμεις τους από το δυτικό μέτωπο και τις συγκέντρωσαν στο σοβιετο-γερμανικό μέτωπο είναι βαθύτεροι απ’ ό,τι η αγωνία και μόνο των χιτλεροφασιστών.

Ο Λένιν, όταν ανέλυε την πολιτική των διαφόρων κρατών εν καιρώ πολέμου καθώς και τον τρόπο και τις αιτίες των μεταβολών αυτής της πολιτικής, είχε κάνει κάποτε μια σειρά πολύ αξιόλογες παρατηρήσεις. Είχε πει ότι «κάθε πόλεμος συνδέεται αδιάρρηκτα με το πολιτικό σύστημα από το οποίο έχει και την καταγωγή του». Έτσι είναι και σήμερα με το πολιτικό σύστημα της Γερμανίας του Χίτλερ, το οποίο προσδιορίζει και τη φύση αυτού του πολέμου που εξαπέλυσε αυτός και η συμμορία του, αλλά και με την όλη πολιτική του στη διάρκεια αυτού του πολέμου.

Η δωδεκάχρονη εμπειρία αναφορικά με την πολιτική των χιτλεροφασιστών μέσα και έξω από τη Γερμανία δείχνει ότι σε καιρούς πολέμου όπως και σε καιρούς ειρήνης η μηχανορραφία, η δημαγωγία και η χωρίς ενδοιασμούς πολιτική υπήρξαν πάντα το ουσιαστικό στοιχείο αυτής της πολιτικής του. Έτσι, π.χ., ο ίδιος ο Χίτλερ έγραψε για τις βάσεις της πολιτικής του: «Η πολιτική είναι ένα παιχνίδι όπου επιτρέπεται κάθε δόλος ανάλογα με την επιδεξιότητα του παίχτη». Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς στη συμμορία του Χίτλερ μια ορισμένη σταθερότητα, στη διάρκεια των δέκα και πλέον χρόνων οι λαοί όλων των χωρών υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες μιας συνεχούς προδοτικής πρακτικής, αλλά και συνεχών μηχανορραφιών της φασιστικής Γερμανίας.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις οι χιτλεροφασίστες σκάρωσαν τελευταία μια καινούργια μηχανορραφία. Ο αντιστράτηγος Κράππε, διοικητής του 10ου Σώματος Στρατού, δήλωνε ύστερα από τη σύλληψή του το Φλεβάρη 1945, ότι η γερμανική Διοίκηση είχε επεξεργαστεί ένα μεγάλο σχέδιο για τη μετατόπιση δυνάμεων στο σοβιετο- γερμανικό μέτωπο. Πράγματι η γερμανική Διοίκηση του Στρατού έριξε κατά τους τελευταίους δυόμισι μήνες 44 μεραρχίες από το δυτικό μέτωπο στο σοβιετο- γερμανικό μέτωπο, που τις απέσπασε από κεντρικές περιοχές της Γερμανίας, από τη Νορβηγία και τη βόρεια Ιταλία.

Με τη μετατόπιση τόσο ισχυρών δυνάμεων προς το σοβιετο- γερμανικό μέτωπο, η γερμανική διοίκηση του στρατού άφησε ακάλυπτο, δίχως ουσιαστική άμυνα, το δυτικό μέτωπο. Ποιο σκοπό επιδίωκε, αλήθεια, η γερμανική διοίκηση από έναν τέτοιου είδους καταμερισμό των δυνάμεων ανάμεσα στη δύση και ανατολή; Βρίσκεται μήπως ο σκοπός αυτός, κυρίως, στον τρόμο της γερμανικής διοίκησης, που προσπαθεί να ξεφύγει από τις ευθύνες της, ώστε να μη λογοδοτήσει για τα φοβερά εγκλήματα που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα στα σοβιετικά εδάφη; 

Δεν θα ήταν ορθότερο να πούμε πως στην παρούσα φάση του πολέμου οι χιτλεροφασίστες εφαρμόζουν μια από καιρό τώρα επινοημένη και σφυρηλατημένη μέθοδο πολιτικής μηχανορραφίας που ανταποκρίνεται στον όλο χαρακτήρα τους. Πασχίζουν με τις ενέργειές τους να σπείρουν δυσπιστία μεταξύ των ενωμένων εθνών, να προκαλέσουν διχόνοια ανάμεσα στους συμμάχους, ώστε να αποτρέψουν έτσι και το τελευταίο θανατηφόρο χτύπημα των συνασπισμένων συμμαχικών στρατιών – τουλάχιστον για κάμποσο καιρό ακόμα και να επιτύχουν με τη μέθοδο της στρατιωτικο-πολιτικής μηχανορραφίας αυτό που δεν κατόρθωσαν με τη δύναμη των όπλων.

Σε ότι αφορά τον τρόμο των χιτλεροφασιστών, εξαιτίας των παλιότερων και των σημερινών εγκλημάτων τους, αναμφίβολα ο τρόμος τους αυτός παίζει ένα ρόλο. Αλλά όπως ειπώθηκε ήδη και πιο πάνω ο φόβος και ο τρόμος τους δεν αποτελεί και τη μοναδική εξήγηση. Στον καθένα θα ‘πρεπε να’ναι ξεκάθαρο πως αν οι Γερμανοί μόνο από φόβο και τρόμο έχουν οδηγηθεί στη σημερινή εγκληματική τους πολιτική, τότε είναι πιθανόν πως δε θα πάσχιζαν τόσο επίμονα να συνεχίζουν να βουλιάζουν τορπιλίζοντας με τα υποβρύχιά τους τα αγγλικά και τα αμερικάνικα καράβια, ότι δεν θα βομβάρδιζαν με ιπτάμενους πυραύλους την Αγγλία, κάτι που έκαναν μόλις πολύ πρόσφατα και δεν θα συνέχιζαν να δολοφονούν αιχμαλώτους πολέμου, στρατιώτες και αξιωματικούς των συμμαχικών στρατευμάτων.

Απ’ όλα αυτά είναι λοιπόν φανερό, πως για το γεγονός ότι οι Γερμανοί έχουν αραιώσει τις δυνάμεις τους στο δυτικό μέτωπο και προβάλλουν πεισματική αντίσταση μόνο στην Ανατολή, για το γεγονός ακόμα ότι εμείς – για να μιλήσουμε με τα λόγια του Έρενμπουργκ – «δεν καταλάβαμε την Καινιξβέργη από τηλεφώνου και ούτε τη Βιέννη με τη φωτογραφία του φακού», θα πρέπει να δοθεί μια εξήγηση, η οποία θα πρέπει πάλι να ’ναι εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που μας δίνει με το άρθρο του ο Έρενμπουργκ στον Κόκκινο Αστέρα (Κράζναγια Ζβεσντά). Κι αυτό γίνεται ακόμα πιο αναγκαίο αφού τα αυθαίρετα συμπεράσματα του Έρενμπουργκ θα μπορούσαν να περιπλέξουν την υπόθεση αυτή και οπωσδήποτε δεν συμβάλλουν στο ξεσκέπασμα της χιτλερικής πολιτικής της μηχανορραφίας των χιτλεροφασιστών που στοχεύει στη δημιουργία διχόνοιας ανάμεσα στους Συμμάχους.

Η μετάφραση στα γερμανικά, απ’ όπου έγινε και η μετάφραση στα ελληνικά, δεν έγινε με βάση το ρούσικο πρωτότυπο, αλλά από τα αγγλικά, έτσι όπως το γερμανικό κείμενο δημοσιεύτηκε στο αντιναζιστικό περιοδικό Freies Deutschland, έκτακτο τεύχος, 9 του Μάη 1945, που εκδίδονταν στο Μεξικό από Γερμανούς αντιφασίστες στη διάρκεια του πολέμου. (η μετάφραση του άρθρου έγινε πριν δεκαετίες από τον Αντιστασιακό φίλο Τίμο Παπακώστα).

Πηγή: https://anasintaxi.blogspot.com