ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΕΘΝΟΣ – ΚΡΑΤΟΣ - ΤΑΞΕΙΣ

(ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ)

Η Κοινωνική επανάσταση λαμβάνει χώρα στην εποχή που οι Ανθρώπινες Κοινωνίες, με το πέρασμα στον Καπιταλισμό και στην συνέχεια, έχουν φτάσει στον Εθνικό αναβαθμό της οργάνωσής τους και ενοποιούνται σταδιακά μέχρι και την βαθμίδα της Ιμπεριαλιστικής εξέλιξης και ανάπτυξης σε ενιαίο σύστημα κοινότητας Εθνών και Εθνικών Κρατών.

Ονομάζουμε την Σοσιαλιστική Επανάσταση, ξεχωριστά και σε διάκριση από όλες τις προηγούμενες Επαναστάσεις ως «Κοινωνική», γιατί δεν έρχεται απλά να θεσπίσει, να επισημοποιήσει θεσμικά και να επισφραγίσει Πολιτικά σε ένα νέο Κράτος αυτό που ήδη κατακτήθηκε Κοινωνικά, όπως γινόταν με όλες τις προηγούμενες Κοινωνικές Ανατροπές.

Στην Σοσιαλιστική Επανάσταση έχουμε συγχρονισμό, σύμφυση και συνταύτιση της Κοινωνικής της φύσης με τον αντίστοιχο στις εκάστοτε περιστάσεις Πολιτικό της περιεχόμενο και χαρακτήρα (Λαοκρατία, Λαϊκή Δημοκρατία, Σοσιαλισμός κτλ … )

Οι Σοσιαλιστικές Κοινωνικές – Παραγωγικές σχέσεις, (σε αντίθεση με την εναλλαγή των προηγηθέντων Κοινωνικών συστημάτων και την ανάλογη μορφοποίησή τους σε συγκεκριμένα Πολιτικά Καθεστώτα ανά δοσμένο Κοινωνικό – Οικονομικό σχηματισμό) δεν ωριμάζουν μέσα στους κόλπους της προηγούμενης Κοινωνίας, αλλά εγκαθιδρύονται και ανοικοδομούνται από και με την νίκη της Επανάστασης.

Οι προηγούμενες Επαναστατικές Κοινωνικές μεταβολές σήμαιναν την εναλλαγή Καθεστώτων που αντιστοιχούσαν σε Κοινωνικά συστήματα με ομοιότυπη οικονομική βάση, που εκφραζόταν μέσα από εκμεταλλευτικές Κοινωνικές – Παραγωγικές Σχέσεις. Είναι λοιπόν ακριβώς γι αυτόν και μόνο τον λόγο που ονομάζουμε την Σοσιαλιστική Επανάσταση, ξεχωριστά και σε διάκριση από όλες τις προηγούμενες ως «Κοινωνική Επανάσταση».

Με το να λέει κανείς ότι τα Έθνη χωρίζονται σε τάξεις δεν κάνει άλλο από το να αναγνωρίζει ότι και στο Καπιταλιστικό σύστημα οι Ανθρώπινες Κοινωνίες χωρίζονται σε τάξεις, ακριβώς όπως συνέβαινε και στην προ των σύγχρονων Εθνών εποχή. Τα Έθνη είναι οι σύγχρονες Κοινωνικές συσσωματώσεις, η μορφή ύπαρξης των συγκαιρινών μας Ανθρώπινων Κοινωνιών. Οι απαρχές τους αντιστοιχούν από την εποχής ανάδυσης και Ανόδου της σύγχρονης Αστικής Εποχής (Απολυταρχία, Συνταγματική Μοναρχίας κτλ … συμπεριλαμβάνονται …) και εγκλείουν όλες τις Κοινωνικές Τάξεις του Κεφαλαιοκρατικού συστήματος, ανεξάρτητα από τις ξεχωριστές ιδιομορφίες της κάθε επιμέρους Καπιταλιστικής Κοινωνίας.

Το Έθνος υπάρχει αντικειμενικά και δίχως το δικό του Κράτος. Το Έθνος περιλαμβάνει τις Τάξεις. Αλλά η Ταξική Κυριαρχία εξασκείται δια μέσου του Κράτους. Του Κράτους που υπό την Εξουσία του οργανώνεται η Κοινωνική Εθνική ζωή, είτε αυτό είναι «Εθνικό» είτε Εθνικά ξένο, είτε εξαρτημένο, υποτελές ή και υπό κατοχή . Οι Τάξεις υπάγονται στο Έθνος αντικειμενικώς αβίαστα. Αντίθετα το Έθνος υπάγεται σε μια ξεχωριστή Κοινωνική Τάξη μόνο διαμέσου του μηχανισμού Κυριαρχίας της, του Κράτους της. Κανένας Προλετάριος δεν αρνείται την Εθνικότητά του επειδή συμβαίνει να ανήκει στην εκμεταλλευόμενη Τάξη της Εθνικής Κοινωνίας του. Απεναντίας, ακόμα και κάτω από ένα από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα, το Τσαρικό, είναι που ο Λένιν έγραψε το περίφημο άρθρο του για την «Εθνική υπερηφάνεια» των Μεγαλορώσων. Να αρνούνται το Έθνος τους και να του κηρύσσουν τον πόλεμο, μπορούν να το κάνουν μόνο ιδιαίτερα «καταπιεσμένοι» ψοφοδεείς «Αριστεροί» μικροαστοί , που καταπιέζονται μάλλον περισσότερο από την απειλή της Προλεταριακής Επανάστασης παρά από τον Καπιταλιστικό Παράδεισο. Οι μικροαστοί αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα ως Δονκιχωτική Φαντασίωση, και τους ανεμόμυλους των φαντασιοπληξιών τους ως αληθινούς Η εργατική Τάξη δεν μπορεί να περισπάται από τον αγώνα ενάντια στην ανυψωμένη σε Κράτος Εξουσία των Αρχουσών – Κυρίαρχων Τάξεων, επιτιθέμενη στην βάση μικροαστικών φαντασιώσεων και παραισθήσεων ενάντια στην Εθνική πραγματικότητα της Κοινωνίας, για να συντριβεί μέσα στις μυλόπετρες της. Η πάλη της για την κατάκτηση της εξουσίας και την εγκαθίδρυση του Επαναστατικού Κράτους της λαμβάνει χώρα μέσα στην Κοινωνία της και όχι ενάντιά της …..

Το Έθνος καθεαυτό λοιπόν και χωρίς την διαμεσολάβηση της Κρατικής Αρχής, δεν μπορούμε να το δούμε ως προσάρτημα καμιάς Κυρίαρχης – ή όχι - Κοινωνικής Τάξης, εκτός και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι η Εθνική Κυριαρχία ταυτίζεται εκ των προτέρων και εξ ορισμού με τα συμφέροντα μιας δοσμένης, συγκεκριμένης Κοινωνικής Τάξης, αυτής δηλαδή πού ήδη Άρχει. Αλλά έτσι θα αμφισβητούσαμε την όποια δυνατότητα της Προλεταριακής Πρωτοπορίας, της Εργατικής Τάξης συνολικά, να καταλάβει την Εθνική Αρχή, να τσακίσει τα Κράτη των Αρχουσών Κοινωνικών Τάξεων, να γίνει Κυρίαρχη Τάξη και να εγκαθιδρύσει το δικό της Κράτος, την δική της Ταξική Κυριαρχία μέσα στα όρια της Εθνικής επικράτειας, θα αρνούμασταν την δυνατότητά της να ανυψωθεί σε ηγετική δύναμη του Έθνους.

Αυτό θα σήμαινε ότι ταυτίζουμε το Έθνος με το Καπιταλιστικό Κράτος και έτσι θεωρούμε αυτοδίκαιη την Αστική Κυριαρχία σε Εθνικά πλαίσια, δηλαδή εντός Εθνικών Ορίων και Όρων Κοινωνικής ύπαρξης και ότι τελικά παραχωρούμε την εξάσκηση της Κοινωνικής Ηγεμονίας στις Άρχουσες Τάξεις - με την έννοια του «Φυσικού» Δικαιώματος, παραιτούμενοι από τα καθήκοντα του Επαναστατικού Αγώνα για την Κοινωνική Ανατροπή.

Αυτό θα οδηγούσε σε μια «Διεθνιστική» Ταχτική και Στρατηγική, να αναμένουμε και αναζητούμε να ξεπεραστεί η Εθνική Κοινωνική Αρχή μέσα στα πλαίσια και με τους όρους του Καπιταλισμού. Και θα σήμαινε ότι μετατραπήκαμε από Κόμμα της Κοινωνικής Επανάστασης σε Θεματοφύλακα της «Φυσιολογικής», «Νόμιμης» …. Και άρα μόνιμης εξέλιξης του Καπιταλισμού. Και μέσα στα πλαίσια του Καπιταλισμού, ιδεολογικά καταρχήν και τουλάχιστον, όργανα εξάσκησης της Κυριαρχίας του.

Ο Καπιταλισμός ανατρέπεται και εγκαθιδρύεται ο Σοσιαλισμός μέσα από την Κοινωνική Επανάσταση ακριβώς γιατί η Διεθνική – Παγκόσμια ανάπτυξη του Καπιταλισμού, και ακόμα στο Μονοπωλιακό – Ιμπεριαλιστικό του Στάδιο, επιταχύνει την ρήξη ανάμεσα στο Έθνος (δηλαδή την Κοινωνία συνολικά, όπως αυτή εκφράζεται με τους σύγχρονους όρους) και το Καπιταλιστικό - ή/και Προ- Καπιταλιστικό -Κράτος, φέρνοντας τα Έθνη, τις Εθνικές Κοινωνίες, σε αξεπέραστη αντίθεση με το ίδιο το Καπιταλιστικό σύστημα. Μια αντίθεση που περιπλέκεται ανάμεσα σε Εθνικούς – Διεθνικούς συσχετισμούς και οδηγεί τις Εθνικές Κοινωνίες σε ασυμφιλίωτη αντίθεση με το Παγκόσμιο Κεφαλαιοκρατικό σύστημα, τόσο στα Κέντρα του, όσο και στην περιφέρεια του.

Ο Προλεταριακός Διεθνισμός και η συνεπαγόμενη εξ αυτού Σοσιαλιστική – Κομμουνιστική Παγκοσμιοποίηση, δεν μπορεί να είναι η «Φυσιολογική» μετεξέλιξη και συνέχεια της Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης, αλλά το σπάσιμο, το τσάκισμα και η συθέμελη ανατροπή της πορείας της με «Εθνικές» Επαναστάσεις, με Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις σε Εθνική – Κοινωνική βάση και πλαίσια.

Η επανάσταση δεν γίνεται ενάντια στο Έθνος – τα Έθνη, αλλά ενάντια στα Κράτη των Αρχουσών Τάξεων. Αλλά όπως οι Αναρχικοί μπερδεύονται ταυτίζοντας την έννοια του Κράτους με την ύπαρξη εκμεταλλευτριών Τάξεων έτσι που να πιστεύουν ότι η απαλλοτρίωση των Εκμεταλλευτριών Τάξεων πρέπει να συμπίπτει με την εξαφάνιση του Κράτους, έτσι και κάποιοι «Μαρξιστές» του γλυκού νερού και των ανάλαφρων αναγνώσεων, αντιστοιχώντας το Έθνος στην Αστική Εποχή ως Ταξικό Έκδοχο και όχι ως προϊόν συνολικών Κοινωνικών Ιστορικών διεργασιών, το ταυτίζουν με την Άρχουσα Τάξη του και τη κυριαρχία της, που φυσικά δεν είναι καθόλου ηλίθια ώστε να απαρνηθεί ένα τέτοιο απρόσμενο δώρο. Νομίζουν φαίνεται ότι η Σοσιαλιστική Επανάσταση είναι μια «Διεθνιστική» Επανάσταση ενάντια στην «Εθνικιστική» Εθνική ύπαρξη και πως αν πάρουν την εξουσία θα φροντίσουν είτε να καταργήσουν άμεσα το Έθνος – οι πιο «Αριστεροί» και Αναρχίζοντες – είτε θα φτάσουν στον Κομμουνισμό – οι πιο «Σοσιαλδημοκράτες» - αφήνοντας το Κράτος στην ησυχία του και θα αναπληρώσουν προχωρώντας σε μια διαδικασία απονέκρωσης του Έθνους. Έτσι οι μικροαστοί μας «χάνουν» το Έθνος, χωρίς να μπορούν να δουν ούτε στο πιο απόμακρο βάθος του ορίζοντα το Επαναστατικό Κράτος. Γι αυτό συνεχίζουν να βολεύονται με τον Καπιταλισμό, κατηγορώντας ως ηλιθίους αυτούς που αδυνατούν να κατανοήσουν τις Αντιμαρξιστικές «Αριστερές» σοφιστείες τους …..