Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (Η μεταξύ αντιφασιστικού και «ιμπεριαλιστικού» χαρακτήρα διάσταση - ταξικές καταβολές και συνέπειες)

(Η  μεταξύ αντιφασιστικού και «ιμπεριαλιστικού» χαρακτήρα διάσταση - ταξικές καταβολές και συνέπειες)

Ο  πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής  με άλλα  -καθαρά βίαια-  μέσα.

Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος κατά την προετοιμασία και διεξαγωγή του, υπήρξε από μέρους όλων των συμμετεχόντων κρατών, της Σοβιετικής Ένωσης περιλαμβανομένης, η συνέχεια της πολιτικής τους με άλλα μέσα.

Χωρίς την διεθνική παρέμβαση της σοβιετικής πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο, θα ήταν ένας αποκλειστικά και ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικός πόλεμος.

Τι θα σήμαινε όμως αυτό ;;;

Η σοβιετική παρέμβαση ακριβώς, τόσο από την εποχή προετοιμασίας αυτού του πολέμου, όσο και κατά την διάρκεια διεξαγωγής του,  είναι που καθόρισε τον γενικό χαρακτήρα  του πολέμου.

Το να κρίνει κάνεις, όπως ο Τρότσκι,  εκ των προτέρων, και μάλιστα, δυιστικα, τον γενικό χαρακτήρα ενός επερχομένου παγκοσμίου πολέμου, μιλώντας για ιμπεριαλιστικό πόλεμο συνολικά, που σε μία ειδική του έκφανση - αυτήν δηλαδή που αφορά την όποια τυχούσα εμπλοκή της Σοβιετικής Ένωσης - αποκτά διάφορο χαρακτήρα, σήμαινε επιθυμία απομόνωσης της Σοβιετικής Ένωσης από τα διεθνή τεκταινόμενα και τον περιορισμό της σε ρόλο κομπάρσου.

Ενός κομπάρσου προορισμένου να παίζει τον ρόλο ουδέτερης ζώνης, κατάλληλης για πεδίο βολής και από τους δυο πρωταγωνιστές.

Στην πολιτική  ταξική της ουσία αυτή η θέση ήταν κάλεσμα σε παθητική αποχή της ΕΣΣΔ από τα πολιτικά  τεκταινόμενα που οδήγησαν στον καθορισμένο χαρακτήρα και τρόπο διεξαγωγής του πολέμου, όπως θα μπορούσαν  - και μπόρεσαν - να προκύψουν στην βάση μίας ενεργητικής καθορίζουσας σοβιετικής συμμετοχής.

Πρόκειται για θέση που ήθελε να οδηγήσει στην διεξαγωγή ενός παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου χωρίς την σοβιετική συμμέτοχη ως καθολική καθορίζουσα του πολέμου, άλλα αντίθετα, με την ΕΣΣΔ, ως θεατή σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αλλά  ένας ρόλος (σοσιαλιστή) παθητικού θεατή σε παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, θα ήταν πρακτικά ακριβώς ο ρόλος του κομπάρσου, που καλείται να πληρώσει τις αδυναμίες των πρωταγωνιστών ως κασκαντέρ υψηλού κίνδυνου.

Ένας ρόλος που ήταν απαρχής δοσμένο, πως θα οδηγούσε νομοτελειακά σε ενιαία αντιπαλότητα και των δυο ιμπεριαλιστικών συνασπισμών με την Σοβιετική Ένωση.

Αυτοί λοιπόν που κατά την διάρκεια της προετοιμασίας και διεξαγωγής του Β’ παγκόσμιου πολέμου τοποθετούνταν στην βάση της απριόρι θεώρησης περί του γενικού χαρακτήρα του επερχομένου πολέμου ως ιμπεριαλιστικού, δεν μπορούσαν να είναι αντικειμενικά, τίποτε άλλο, πάρα οι θιασώτες ενός κατά κύριο λόγο αντισοβιετικού πολέμου.

Ένας παγκόσμιος πόλεμος που η σοβιετική παθητική «αποχή» θα τον άφηνε να διεξαχθεί σύμφωνα με τις ιμπεριαλιστικές καθορίζουσες,  δεν θα ήταν παρά  ένας κυρίως αντισοβιετικός πόλεμος, πιθανότατα μάλιστα ένας απαρχής αντισοβιετικός πόλεμος.

Φυσικά, σε αυτήν την περίπτωση, ο κύριος Τρότσκι και οι κάθε είδους ακόλουθοι του θα «υπερασπίζονταν» την Σοβιετική Ένωση  με ένα νέο, πρωτότυπο τρόπο :

Από το "ούτε νίκη, ούτε ήττα", του ΑΠΠ, και διαμέσου του "ούτε πόλεμος, ούτε ειρήνη" του Μπρεστ Λιτόφσκ, θα συμπλήρωναν και ολοκλήρωναν την πολιτική τους με ένα νέο, εν ανάγκη ακόμα και διπλό Μπρεστ, δηλαδή και με τους δυο αντιμαχόμενους συνασπισμούς, με σύνθημα : ούτε επίθεση,  ούτε άμυνα (προς όφελος ενός από τα δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα)!!!!!!!!!!!

Διότι ο κύριος Τρότσκι θα μπορούσε να είναι «ούτε υπέρ  ούτε κατά» κανενός από τους δύο αντίμαχους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, άλλα επ’  ουδενί κατά του φασισμού και υπέρ της Σοβιετικής  Ένωσης - ταυτόχρονα !!!!!!!!!!