Διαλεκτικά δίπολα

Ο νόμος της αντίφασης μπορεί να γίνεται αντιληπτός είτε με βάση την τυπική λογική που στην ακραία διαχωριστική λογική της οδηγεί στην μεταφυσική - εναντιότητα των αντίθετων και αλληλαποκλεισμός τους - είτε διαλεκτικά , που σημαίνει την ενότητα και την πάλη των αντίθετων, και συνεπώς την εξελικτική άρση της αντίθεσης με την κατάλυση και των δυο πόλων που την συνιστούν.

Στην ζωή υπάρχει η υλική βάση εναντίωσης και των δυο αυτών αντιθετικών αντιλήψεων, και ακριβώς πάνω σε αυτήν την βάση λειτουργούν και οι δυο μορφές. για να δούμε την κοινωνική λειτουργική διάφορα αυτών των δυο διαφορετικών αντιλήψεων και τις αντανακλαστικές συνέπειες τους στην πράξη, πρέπει να εξετάσουμε την αντίθεση ανάμεσα τους ως συνειδησιακή αντανάκλαση της υλικής κοινωνικής αντίθεσης, ώστε να αποκαλυφθεί το αντιθετικό ταξικό τους περιεχόμενο.
Η τυπική αντίθεση συνίσταται ως σχετική - στατική μορφή, περιορισμένη στα πλαίσια μόνο των ποσοτικών εξελικτικών διαδικασιών (και ποτέ των ποιοτικών - αλμάτων), ως αναγκαία στα πλαίσια λειτουργίας ενός συστήματος. Πρόκειται για αντίθεση που περιορίζεται ανάμεσα σε καθεαυτές πλευρές του συστήματος, που και οι δυο αδυνατούν να υπερβούν τα όρια του συστήματος, περιορίζονται μέσα σε αυτό, και περιορίζουν το εξελικτικό εύρος του συστήματος πάνω στις καθαυτές υλικές βάσεις του, δηλαδή το συντηρούν.
Σε αυτή την μορφή εκδηλώνεται και εκφράζεται η συστημική αναγκαιότητα.




Η διαλεκτική αντίθεση συνίσταται στην αναπτυξιακή μορφή, που δεν περιορίζεται, αλλά κινείται και εξελίσσεται επί τα έξωθεν των πλαισίων και ορίων του συστήματος, κατευθύνοντας προς τις ποιοτικές αλματώδεις διαδικασίες, ως αναγκαία για το ξεπέρασμα του συστήματος και των αντιθέσεων του, μέσα σε μια ανώτερη σύνθεση (θέση - αντίθεση - σύνθεση), και γι αυτό εκφράζεται από μια τρίτη πλευρά, αναδυομένη από τις τυπικές αντιθέσεις του συστήματος, αλλά επαμφοτέρως αντίθετη ως προς αυτές, υπερβαίνουσα τα πλαίσια και σπάζοντας τα όρια του συστήματος, απελευθερωμένη και απελευθερωτική από αυτό, πλευρά που υπερβαίνει τις πλευρές της τυπικής αντίθεσης και καταλύει τις ενυπάρχουσες υλικές σχέσεις που συντηρούν το σύστημα ανοίγοντας το εξελικτικό εύρος σε μια συνθετική ανάπτυξη έξω και πέρα από τα όρια του συστήματος, πάνω σε νέα βάση υλικών σχέσεων των επιμέρους στοιχείων του, δηλαδή συνιστά την πραγματικά ανατρεπτική δύναμη του συστήματος, την μονή διέξοδο από αυτό.
Σε αυτήν την μορφή εκδηλώνεται και εκφράζεται η απελευθέρωση από την συστημένη αναγκαιότητα, η ιδία η ελευθερία.

Το φιλοσοφικό ευτράπελο της όλης υπόθεσης είναι ότι η πρακτική εφαρμογή της μεταφυσικής αντίληψης του αλληλοαποκλεισμού των αντίθετων, οδηγεί τα τυπικά - τύποις αντίθετα στην διαρκή συνύπαρξη τους στα πλαίσια του αυτού αντιθετικού συστήματος, και στην από κοινού αντίθεση τους με την πλευρά της διαλεκτικής αντίθεσης που οδηγεί στην από κοινού υπέρβαση τους, μαζί με το σύστημα που τα συντηρεί ως υλικές οντότητες.
Σε κοινωνική κλίμακα μόνο η ολοσχερής εξάλειψη της υλικής βάσης της τυπικής αντίθεσης, του ιδίου του συστήματος που την εμπεριέχει, μπορεί να φέρει και την εξάλειψη των αντιστοιχών αντιλήψεων που προκύπτουν από την στρεβλή κατανόηση της τυπικής εναντιότητας (και) των ποσοτικά και μόνο αντιθετικών πλευρών της.
Η αντιθετική αντιμετώπιση του προβλήματος επίλυσης της αντίθεσης ανάμεσα στην μεταφυσική και διαλεκτική αντίληψη χωρίζει τους αυτοκαλούμενους ως επαναστάτες σε δυο αντίμαχα στρατόπεδα : το στρατόπεδο των αληθώς επαναστατών στην πράξη και το στρατόπεδο των μη επαναστατών που προσχωρούν σε μια ανώδυνη "επαναστατική" άποψη στην βάση των μη διαλεκτικών αντιλήψεων και κρίσεων τους. Αυτοί ως παθογόνα ξένα σώματα διεισδύουν στις τάξεις της επανάστασης, συνοδευόμενοι από μια επαμφοτερίζουσα πανστρατιά συνειδητών ή και ασυνείδητων αντεπαναστατών και πρακτόρων.

Συνοπτικά και συγκεκριμένα :

Οι αντιπαρατάσσοντες στον αστικό εθνικισμό έναν άγονο αντιεθνικισμό που έρχεται σε αντίθεση με το έθνος, στον ρατσισμό έναν στείρο αντιρατσισμό που κινείται στα πλαίσια του αστικό-χριστιανικού «ανθρωπισμού» και στον φασισμό έναν ανούσιο δήθεν σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό αντιφασισμό, αποκλείοντας στην πράξη τα μη προλεταριακά κοινωνικά στρώματα και απομαζικοποιώντας έτσι την αντιφασισιστική πάλη, απαρτίζουν κοινωνικά – ταξικά και εκφράζουν πολιτικά την υλική υποστάτωση-υποστασιοποίηση της τυπικής αντίθεσης στην κοινωνική διαπάλη.
Οι πραγματικοί επαναστάτες αντιπαρατάσσουν στον αστικό εθνικισμό και τον ρατσισμό τον επαναστατικό διεθνισμό στην βάση της εθνικής αρχής, του επαναστατικού εθνικισμού – πατριωτισμού και στον φασισμό την λαϊκομετωπική εθνική ενότητα υπό την ηγεσία της εργατικής τάξης.