Εθνοκοινωνική αποδόμηση ταξική αποσάθρωση και πολιτική απαξίωση

Αυτοί που αποκλείουν την μια σημαία προς χάριν της άλλης είναι το λιγότερο πονηροί.........



«Και αυτό το ιστορικά απολύτως ανύπαρκτο "έθνος" θέτει διεκδικήσεις ανεξαρτησίας;»
«Και επιθυμούν να δημιουργήσουν ακμαίο, ανεξάρτητο και βιώσιμο έθνος από αυτά τα κουρελιασμένα υπολείμματα;»

«Αλλά βέβαια το μεγαλύτερο "έγκλημα" των Γερμανών και των Μαγυάρων είναι ότι εμπόδισαν αυτά τα 12 εκατομμύρια Σλάβους να γίνουν Τούρκοι! Τί θα είχαν απογίνει όλες αυτές οι διάσπαρτες εθνότητες, που έπαιξαν τόσο αξιοθρήνητο ρόλο στην ιστορία, αν δεν τις είχαν κρατήσει μαζί οι Μαγυάροι και οι Γερμανοί και δεν τις είχαν οδηγήσει ενάντια στις στρατιές του Μωάμεθ και του Σουλεϊμάν, και αν οι υποτιθέμενοι καταπιεστές δεν καθόριζαν την έκβαση των μαχών στις οποίες κρίθηκε η άμυνα αυτών των αδύναμων εθνοτήτων!»
Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός»

Ο εθνικισμός δεν είναι πάντα αντιδραστικός. Υπάρχει και προοδευτικός εθνικισμός. Και το να καταδικάζει κανείς  κάθε είδος και μορφή εθνικισμού δεν τον εξομοιώνει, παρά μόνο με τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές κοινωνικές τάξεις, που καταγγέλλουν τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες ως “τρομοκρατία’’, καταδικάζοντας υποκριτικά στα λόγια κάθε μορφή βίας, την ίδια στιγμή που την εξασκούν παντοιοτρόπως, προκειμένου να συκοφαντήσουν τη δίκαιη επαναστατική βία των εκμεταλλευόμενων κοινωνικών τάξεων και των καταπιεσμένων υπόδουλων εθνών και λαών. 
Η αξία ενός έθνους μετριέται γενικά από την αξία της αριστεράς του και ειδικά της επαναστατικής. Στο στρατόπεδο που -ανεξάρτητα από τις όποιες εκάστοτε ηγεσίες του- στη μαζική του υπόσταση επιδιώκει να εκφράζει την κοινωνική πρόοδο, συμπυκνώνεται όλη η διαλεκτική των αντιθέσεων που αποκαλύπτουν το αξιακό δυναμικό του έθνους και της κοινωνίας του, τη δυναμική τους. Kατά συνέπεια η αξία της αριστεράς δεν μπορεί να μετρηθεί παρά από τον συσχετισμό συναίνεσης, πάνω στις δοσμένες πολιτικές αντιλήψεις και θέσεις που κυκλοφορούν στους κόλπους της, ανάμεσα στην βάση και την κορυφή της, από όπου κρίνεται και το ποιες από αυτές καθίστανται κυρίαρχες καθορίζουσες της πολιτικής της, σε συνάρτηση με τη συνολική στάση της απέναντι στις θέσεις και την πρακτική της κοινωνικής αντίδρασης. Όπως έλεγε και ο γέρο Χέγκελ  ένας πολιτικός οργανισμός αποβάλλει από μέσα του ακριβώς αυτό που αντιπαλεύει έξω του. Θα συμπλήρωνα ότι επιπλέον εγκολπώνεται εντός του, αυτό που επιδιώκει να επικρατεί έξω του.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι ενώ δεν μπορεί να υπάρξει πιο έγκυρη μέτρηση της εθνικής αξιοσύνης, από αυτήν που μπορεί να πραγματωθεί μέσα από τις γνωστικές διαδικασίες της παράταξης που εκφράζει την κοινωνική πρόοδο σε κάθε χώρα, τυχαίνει συχνά αυτή η αξιολόγηση να οδηγεί στον αντιδραστικό εθνικισμό, όρθιο, είτε αναποδογυρισμένο με τη μορφή του εθνικού μηδενισμού.
 (Και επειδή χρόνια βαρέθηκα την αλητεία της ψευδό αριστεράς να βγάζει γλώσσα και να παραπλανά τους προοδευτικούς ανθρώπους αποδίδοντας ακροδεξιά εθνικιστική και φασιστική προέλευση στον ορισμό του εθνικού μηδενισμού – η διαφορετικά εθνομηδενισμού -  σημειώνω ότι ο όρος είναι παρμένος από τον «Ιστορικό Υλισμό» της ακαδημίας επιστημών της ΕΣΣΔ, που εξεδόθη στην πολιτική προσφυγιά από τον εκδοτικό οίκο «Νέα Ελλάδα» το 1951, σελίδα 569. Το βιβλίο έχει θαφτεί από τους Ρεβιζιονιστές προδότες, που  καπηλεύονται μόνιμα μια ιστορία που δεν τους ανήκει, και ενώ με τα ίδια τους τα χέρια της πέρασαν τη θηλιά στον λαιμό, έχουν από πάνω και το θράσος να μιλούν για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.)
Η  υλική βάση του ζητήματος ανάγεται στην ταξική προέλευση των ηγεσιών της αριστεράς, που συνήθως δεν εντοπίζεται στην εργατική τάξη και η αντίστοιχη γνωσιολογική του ρίζα εντοπίζεται στην ιδεολογική κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας.
Όταν το στρατόπεδο της κοινωνικής προόδου δεν χρησιμοποιεί τις ιδεολογικές μορφές μόνο ως μέσα έκφρασης, αλλά κατανοεί και την ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα ιδεολογικά, αυτό σημαίνει ότι οδηγείται άμεσα στον ξεπεσμό σε ιδεαλιστικές αντιδραστικές εκτιμήσεις και θέσεις, γιατί η ιδεολογία, η κάθε ιδεολογία, ακόμα και όταν είναι πραγματικά αριστερή – προοδευτική, στη βάση της δεν είναι παρά στρεβλή, η έστω, με στρεβλό τρόπο αντανάκλαση της πραγματικότητας, και δεν μπορεί από τη φύση της παρά να παραμένει στη βάση της ίδιας φιλοσοφικής ουσίας. Και όχι μόνο όταν είναι ουσιαστικά αντιδραστική που μασκαρεύτηκε, αλλά ακόμα και όταν εμφανίζεται ως αληθώς μαχόμενη στον πραγματικό αγώνα για κοινωνική πρόοδο. Σε αυτήν την περίπτωση μία μακρόχρονη εμμονή στον φιλοσοφικό ιδεαλισμό, καταλήγει πάντα στον μετασχηματισμό της κοινωνικής πρωτοπορίας σε πολιτικό υπηρέτη του στρατοπέδου της κοινωνικής αντίδρασης και στις σύγχρονες συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στην εκκόλαψη του αυγού του φιδιού μέσα στους κόλπους της. 
Αλλοίμονο στα έθνη που εμφανίζουν έλλειψη αυθεντικών εκπροσώπων των προοδευτικών κοινωνικών τους τάξεων, όταν μάλιστα οι διεκδικούντες αυτήν την εκπροσώπηση επιδιώκουν να μετρήσουν την συνολική αξία του έθνους ανάλογα με την αξία της άρχουσας τάξης του, και ειδικά όταν αυτό συμβαίνει σε ιστορικό χρόνο που έχει γίνει το πέρασμα της άρχουσας τάξης από την κοινωνική πρόοδο στην συντήρηση και παραπέρα στην άκρα αντίδραση. Σε αυτήν την μέτρηση ο αριθμός είναι μεγάλος και το πρόσημο είναι εξαρχής αρνητικό.
Αυτό έκανε εδώ και χρόνια η κατεστημένη ελληνική «αριστερά», καθεστωτική και μη, μετρώντας την αξία του έθνους σύμφωνα με την αξία της αντιδραστικής άρχουσας τάξης του. Η καθεστωτική -ρεφορμιστική προχωρούσε κατά κανόνα σε απευθείας μέτρηση και η πιο «επαναστατική» διά αντιστροφής αυτής της αξίας, χωρίς δηλαδή καμία πτέρυγα να ξεφεύγει από τη χρήση του καθορισμένου από την κατάσταση της άρχουσας τάξης κριτηρίου. Τα εξαγόμενα συμπεράσματα, ευθέως ανάλογα είτε αντεστραμμένα ως προς το αυτό αρχικό αστικό κριτήριο, αποδιδόταν στο έθνος συνολικά. Πρόκειται περί πρακτικής που στην θεμελιώδη ουσία της και ανεξάρτητα από τις όποιες μορφολογικές διαφορές, συνέγειρε όλο το φάσμα του σκοταδιστικού αριστερόστροφου πνευματικού παραπετάσματος, συμπεριλαμβάνοντας από την κρατικοδίαιτη αριστερό-δεξιά  (Κα) Ρεπούτση μέχρι και περιφερόμενους στις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ.

Με αυτήν την κινητοποίηση όλου του αστικού, αριστερού και δεξιού δυναμικού, για την μεταπολιτευτική ολοκλήρωση της ιδεολογικής και πολιτικής αποσάθρωσης της εθνικής Εαμογενούς αριστεράς, παρήχθη η σύγχρονη κοσμοπολίτικη εθνομηδενιστική κυρίαρχη ιδεολογία, άκρως τοξική εθνικά και ταξικά, που αναπτύχθηκε εφορμώντας από εγκαθέτους στην αριστερά, όθεν εξαγόταν προς τα ταξικά φίλια τμήματα της δεξιάς, από τα οποία και επανεισαγόταν σε όλη την κοινωνία, ως κεντροδεξιά παραλλαγή μιας «αριστερής» - «εθνικής» (η μάλλον αντεθνικής επί το αληθέστερο) συνείδησης.
Αυτή υπήρξε η διαλεκτική της εθνικής αποδόμησης και ταξικής αποσάθρωσης, που νομοτελειακά θα οδηγούνταν σε ναυάγιο αν την διεκπεραίωση του αναλάμβαναν εξαρχής εμφανώς οι πολιτικές πρωτοπορίες της ξενόδουλης και δωσίλογης άρχουσας τάξης. Ιδού λοιπόν οι ταξικές και «αριστερές» πολιτικές προϋποθέσεις της εθνικής αποδόμησης, που ξεκινά από το πολιτικό εποικοδόμημα των τάξεων φορέων της κοινωνικής προόδου, περνά μέσα από τις άρχουσες τάξεις και επιστρέφει στο έθνος συνολικά, για να διαποτίσει και αποσαρθρώσει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Η εθνική αποδόμηση έχει τις ρίζες της στην ταξική αποσάθρωση που η ανάπτυξη του κορμού της ακολουθεί μια διαδοχή που κορυφώνεται σε ένα Χεγγελιανό κρεσέντο: 1) Απαλλοτρίωση και ιδιοποίηση των  κορυφών των προοδευτικών κοινωνικών τάξεων και αποδόμηση της ιδεολογικής εθνικό ταξικής τους ομοιογένειας ως πρώτο βήμα (δέστε μόνο ποσό κοντά βρίσκονταν στην αρχή της μεταπολίτευσης οι ακόλουθοι της ρεβιζιονιστικής κλίκας του Περισσού και οι εαμογενείς πασόκοι, και πόσο μακριά έφτασαν να βρίσκονται σήμερα, και σε τι ποικιλομορφία, με τους πασοκτζήδες να έχουν μοιραστεί κυρίως σε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ …) 2) Πέρασμα της ιδεολογίας αποδόμησης της αριστεράς σε εθνική βάση, με διαχωρισμό και μεταφυσική εναντίωση του ταξικού προς το εθνικό, και επεξεργασία του αποτελέσματος σε εκδοχές προσαρμοσμένες στις διαθέσεις πολυποίκιλης ταξικής διαστρωμάτωσης για την πρόσκτηση συνολικής κοινωνικής επιρροής, ως δεύτερο βήμα ( δέστε τι περνούσαν οι άρχοντες των ΜΜΕ από το ’87 και μετά) 3) Επανεισαγωγή της κοινωνικά διαμορφωμένης κοσμοπολίτικης ιδεολογίας στους κόλπους των τάξεων που είναι υλικοί φορείς κοινωνικής ανατροπής, και ολοκλήρωση της διαφθοράς της ταξικής και επαναστατικής συνείδησης της εργατικής τάξης, επίτευγμα της αγαστής συνεργασίας της άρχουσας τάξης με τις κλίκες των εξαγορασμένων γραφειοκρατικών «αριστερών» ηγεσιών.
Επανάσταση της αντεπανάστασης τέλος. Ο σύγχρονος πολυεθνικός φασισμός εγκαθιδρύθηκε στην κοινωνική συνείδηση συμβαδίζοντας με την υλική κοινωνική του υποστάτωση στα μνημόνια, δανειακές, τρόικες κτλ. Κατάφαση, άρνηση και άρνηση της άρνησης …. Θέση, αντίθεση σύνθεση … Η συνταγή εκτελέστηκε …. Η λοβοτομή πέτυχε και ο ασθενής (το νοσούν Ελληνικό έθνος με την μέχρι προ ολίγου απειλητικά διεκδικητική εργατική τάξη του μαζί) αποψυχώθηκε. Όχι, δεν υπάρχει εδώ καμιά συνομωσία, παρά μόνο ακολουθία πρακτικών που εξυπηρετούν βήμα προς βήμα, με την σειρά ανάδυσης των διαρκώς εξελισσόμενων υλικών κοινωνικών - ταξικών αναγκαιοτήτων, δοσμένα ταξικά συμφέροντα …
Όταν κανείς θεωρεί τεχνητά κατασκευάσματα τις αντικειμενικές ιστορικές οντότητες και μπερδεύει τις αντικειμενικές κοινωνικές κατηγορίες, όπως π.χ. το έθνος με το κράτος, είναι πολύ φυσικό να ξεπέφτει σε ιδεαλιστικές τοποθετήσεις.
Τα κοινωνικά δρώντα υποκείμενα χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες και μία ενδιάμεση. Τα φύλα, οι φυλές, οι τάξεις, οι λαοί και τα έθνη είναι αντικειμενικά ιστορικά υποκείμενα ενώ τα κοινωνικά δευτερογενή που υπάγονται στα προαναφερθέντα αντικειμενικά και τα εκφράζουν, όπως π.χ. οι διάφορες εξέχουσες ιστορικές προσωπικότητες, οι διάφορες οργανωμένες επιμέρους κοινωνικές πρωτοπορίες, τα εκάστοτε κόμματα, τα μέτωπα κλπ είναι τα μη αντικειμενικά ιστορικά υποκείμενα. Τα  αντικειμενικά ιστορικά υποκείμενα είναι μέρη της καθαυτό αντικειμενικής πραγματικότητας και δεν υπόκεινται σε αντικατάσταση, ενώ τα μη αντικειμενικά ιστορικά υποκείμενα προκύπτουν από τα πρώτα, και μπορούν να αντικατασταθούν, χωρίς αυτό να σημαίνει συνολική αλλαγή της αντικειμενικής κοινωνικής πραγματικότητας, των όρων ύπαρξης της ως έχει και των νόμων που διέπουν την εξέλιξη της.
(Το ανεδαφικό εγχείρημα θεωρητικής και πρακτικής υποκατάστασης των αντικειμενικών ιστορικών υποκειμένων από μη αντικειμενικά, είναι δείκτης τόσο της ιδεαλιστικής κοσμοθέασης των πολιτικών φορέων που το επιχειρούν όσο και της ταξικής συμπόρευσής τους με τις άρχουσες τάξεις ….)
Στην ενδιάμεση κατηγορία ανήκουν τα ιστορικά υποκείμενα που ξεπηδούν ανάμεσα από τις δύο κύριες, από την αλληλεπίδραση τους. Εδώ ανήκει και το κράτος. Η κατανόηση της φύσης των ιστορικών υποκειμένων που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία είναι απαραίτητη για τη χάραξη επαναστατικής πολιτικής.
Τα σύγχρονα έθνη γεννήθηκαν στα θεμέλια ανόδου των αστικών τάξεων. Όταν το έθνος με πρωτοπορία την εργατική τάξη συντρίβει την αστική κρατική μηχανή, δεν προχωρεί παρά κατά ένα σκαλοπάτι την ιστορία του έθνους. Τα όρια του έθνους δεν συμπίπτουν με τα όρια της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας. Δεν μπορεί να ξεπεραστεί το έθνος πριν ολοκληρωθεί. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο στον Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό, όταν όλα τα έθνη του μελλοντικού ιστορικού σοσιαλισμού θα έχουν κατακτήσει την εθνική τους ελευθερία, για να ολοκληρώσουν την ανάπτυξη τους ως έθνη. Παρόλα αυτά η πλειονότητα των λεγόμενων προοδευτικών κομμάτων επιδίδεται σε μεγαλοστομίες για «διεθνισμό», χωρίς να πολυσκοτίζεται που η «συναδέλφωση των λαών» δεν είναι παρά κενός λόγος χωρίς την νίκη της κοινωνικής επανάστασης. Στις «διεθνιστικές» τους διακηρύξεις : 
«Λέξη δεν υπάρχει για τα παρόντα πραγματικά εμπόδια μιας τέτοιας οικουμενικής απελευθέρωσης, ή για τις διαφορετικές πολιτικές ανάγκες των ξεχωριστών λαών. Όλα τα υποκαθιστά η λέξη "ελευθερία". Δεν υπάρχει ούτε λέξη για την συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων, ή, στον βαθμό που της δίνεται κάποια προσοχή, περιγράφεται σαν απόλυτα κατακριτέα, και αυθαίρετα εγκαθιδρυμένη από "συνέδρια των δεσποτών" και "διπλωμάτες". Σ' αυτή την κακή πραγματικότητα αντιτάσσεται η υποτιθέμενη θέληση του λαού με την κατηγορική της προσταγή, με την απόλυτη διεκδίκηση απλά της "ελευθερίας".» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη
Οι Μαρξ – Έγκελς κρατούσαν πάντα σθεναρή στάση ενάντια σε τέτοιου είδους πρακτικές
«Παρεμπιπτόντως, θα επισημάνουμε, ότι αυτή την θεωρία της οικουμενικής αδελφικής ένωσης των λαών, η οποία καλεί αδιακρίτως σε αδελφική ένωση, ανεξάρτητα απ' την ιστορική κατάσταση και το στάδιο ανάπτυξης των ξεχωριστών λαών, οι συντάκτες της Νέας Εφημερίδας του Ρήνου την πολεμούσαν ήδη πολύ πριν απ' την επανάσταση, και μάλιστα ενάντια στους καλύτερούς τους φίλους, τους Εγγλέζους και Γάλλους δημοκράτες. Αποδείξεις γι' αυτό θα βρεθούν στις Αγγλικές, Γαλλικές και Βελγικές δημοκρατικές εφημερίδες αυτής της περιόδου.» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη

Όποιος αναζητεί μία λύση, ολοκλήρωσης και ξεπεράσματος των εθνών στα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν είναι παρά αρνητής της εθνικής ελευθερίας και πιστός υπηρέτης του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Δεν μπορεί να συγκροτηθεί ιστορικό – κοινωνικά εργατική τάξη ως τάξη με κοινωνικό και ιστορικό πεπρωμένο, χωρίς υλική θέση και συνείδηση μονιμότητας εγκατάστασης. Κυρίαρχο αίτιο αυτού είναι το ότι δεν μπορεί να υπάρξει συγκροτημένη εργατική τάξη χωρίς σταθερή και μόνιμη σχέση με την δοσμένη αλυσίδα και τα συγκεκριμένα μέσα παραγωγής που μέσω της σχέσης της με αυτά καταναλώνει, αναπληρώνει και αναπαράγει την εργατική της δύναμη. Μόνο έτσι μπορεί να διεκδικήσει την κυριότητα και κατοχή τους, και μόνο έτσι διατηρεί την δυνατότητα να αναβαθμιστεί από τάξη καθεαυτή σε τάξη για τον εαυτό της, ώστε να δύναται να ανυψωθεί σε ηγετική δύναμη του έθνους της.
Χωρίς κοινό έδαφος, κοινή γλώσσα, κοινή οικονομική ζωή, κοινή ψυχοσύνθεση, κοινή κουλτούρα … κλπ … Χωρίς κοντολογίς τα κοινά εθνικά χαρακτηριστικά, συμπληρωμένα από τα αντίστοιχα επιπρόσθετα κοινά ταξικά χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να υπάρξει εργατική τάξη. Η εργατική τάξη δεν είναι απλά εθνική, είναι η κατεξοχήν εθνική τάξη. Ο σοσιαλισμός δεν είναι αντεθνικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα είναι το εντελώς  αντίθετο, είναι η πιο συγκεντρωτική οργάνωση της εθνικής κοινωνίας.
«Η ενότητα του έθνους δεν θα έσπαζε, μα αντίθετα, θα οργανωνόταν με το καθεστώς της κομμούνας και θα γινόταν πραγματικότητα με την εκμηδένιση της κρατικής εκείνης εξουσίας, που παρουσιαζόταν σαν η ενσάρκωση αυτής της ενότητας, που ήθελε όμως να είναι ανεξάρτητη και ανώτερη απέναντι στο ίδιο έθνος, και που ωστόσο δεν ήταν παρά ένα παρασιτικό καρκίνωμα στο σώμα του έθνους» ……. ΛΕΝΙΝ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ  3, ΜΕΡΟΣ4, «Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ», ΑΠΑΝΤΑ, ΤΟΜΟΣ 25, Σελίδα 437.

«Καλά, μα αν το προλεταριάτο και η φτωχή αγροτιά πάρουν στα χέρια τους την κρατική εξουσία, οργανωθούν εντελώς ελεύθερα σε κομμούνες (κοινότητες) και συνενώσουν την δράση όλων των κοινοτήτων με σκοπό να χτυπήσουν το κεφάλαιο, να συντρίψουν την αντίσταση των κεφαλαιοκρατών , να μεταβιβάσουν σε όλο το έθνος, στο σύνολο της κοινωνίας, την ατομική ιδιοκτησία πάνω στους σιδηρόδρομους, τα εργοστάσια, την γη και τα λοιπά, μήπως αυτό δεν είναι ο πιο συνεπής δημοκρατικός συγκεντρωτισμός; Και μάλιστα προλεταριακός συγκεντρωτισμός;» … Όπου προηγουμένως σελίδα 440.
Τι κάνουν λοιπόν οι ηγεσίες της ελληνικής αριστεράς;
Τι σημαίνουν οι μεταφυσικές τους κατηγορίες ενάντια στην εργατική τάξη και τον λαό μας για «εθνικισμό» και «ρατσισμό» γενικά, παρά το ότι με την πρόφαση του αστικού εθνικισμού δικαιολογούν τον ιμπεριαλισμό σε κάθε μορφή και εκδήλωση του, και καταδικάζουν τον εγγενή πατριωτισμό της εργατικής τάξης, που γεννιέται από τους ίδιους τους υλικούς όρους ύπαρξης της;   
Tι σημαίνει από κοινωνική άποψη η πολιτική αποδοχή και ενίσχυση από μέρους της πλειονότητας των αριστερών μας (καθεστωτικών, συστημικών και «επαναστατημένων» μαζί) της μαζικής μετακίνησης  και μετανάστευσης λαών με όρους καπιταλιστικού συστήματος στην ιμπεριαλιστική του βαθμίδα  και σε φάση όπου μέσα από τους κόλπους του χρηματιστικού κεφαλαίου έχει αναδυθεί και κυριαρχεί το πολυεθνικό υπερμονοπωλιακό τμήμα του και αυτό με την σειρά του υποτάσσεται στις ανάγκες του ολοένα διογκούμενου πλασματικού του τμήματος;

Η αποδοχή της παραμονής και νομιμοποίησης λαθρομεταναστών προερχόμενων από σχετικά πιο καθυστερημένες χώρες, σε μία πιο ανεπτυγμένη χώρα, ως πολιτών με ίσα δικαιώματα, ειδικά όταν δεν είναι οι ίδιοι που διεξάγουν καταρχήν και κατά κύριο λόγο τον αγώνα για αυτά τα ίσα δικαιώματα … καθώς αυτόν τον αγώνα  - και το κόστος του – τον φορτώνουν κάποιοι «αριστεροί» ηγέτες των χωρών υποδοχής στις πλάτες των δικών τους εργατικών τάξεων … υπό το πρόσχημα του «αντιρατσισμού» και «προλεταριακού διεθνισμού», είναι καταρχήν κακή ταξική διαπαιδαγώγηση για τους ίδιους τους λαθρομετανάστες, οι οποίοι γίνονται άκοπα κοινωνοί κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αίμα από τις πιο αναπτυγμένες εργατικές τάξεις και φυσικά δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν κανένα αγώνα για να διατηρήσουν κατακτήσεις που δεν κερδήθηκαν με κόπο από τους ίδιους. Και επιπλέον είναι πολύ φυσικό να μην ενδιαφέρονται να αγωνιστούν για την οποιαδήποτε παραπέρα κατάκτηση, αφού ότι αποκτήσαν, το «κέρδισαν» εξαρχής «με το αίμα των άλλων» και χωρίς κανένα αγώνα. Μάλιστα επειδή δίχως να έχουν προσφέρει απολύτως τίποτα σε εθνικούς και ταξικούς αγώνες, προσδοκούν παροχή αγαθών πολύ μεγαλύτερη και περίσσεια από τις όποιες προσδοκίες των εγχώριων δυνατοτήτων τους, δεν διστάζουν από τα προοίμια της μετακίνησης τους, να παραχωρούν εκ των προτέρων τμήμα από αυτά τα αναμενόμενα δικαιώματα στις χώρες υποδοχής, στους κυνηγούς  κεφαλών, τους δουλεμπόρους και τέλος στους δουλοκτήτες τους. Κερδίζοντας δικαιώματα χωρίς κόπο δεν βρίσκουν κανένα λόγο να προβληματιστούν που ταυτόχρονα γίνονται υπαίτιοι απώλειας δικαιωμάτων για τις εργατικές τάξεις των χωρών υποδοχής και διαμονής.
Το αστείο είναι ότι η μετανάστευση μπόρεσε να παίξει προοδευτικό ρόλο στην ιστορία κάτω από καθορισμένες συνθήκες και όρους, απολύτως ενάντιους ως προς την χριστιανικού είδους «ανθρωπιστική» φιλομεταναστευτική Πίστη των «αριστερών»:
«Στον Βορρά οι Γερμανοί επανακατέκτησαν την πρώην Γερμανική και μετά Σλαβική περιοχή απ' τον Έλβα έως τον Βάρτα, μια κατάκτηση που καθορίστηκε από "γεωγραφικές και στρατηγικές ανάγκες", που προέκυψαν απ' τον διαμελισμό του Καρολίγγειου Βασίλειου. Αυτές οι Σλαβικές περιοχές έχουν πλήρως εκγερμανιστεί, το πράγμα έγινε και δεν μπορεί να ξεγίνει, εκτός αν οι παν-Σλαβιστές πρόκειται ν' αναστήσουν τις χαμένες γλώσσες, Σορβική, Βεντική και Ομποτρίτεια και να τις επιβάλουν στους κάτοικους της Λειψίας, του Βερολίνου και του Στεττίνου. Αλλά μέχρι τώρα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ότι αυτή η κατάκτηση ήταν σε όφελος του πολιτισμού…… ο εκγερμανισμός των Σλαβικών περιοχών προχώρησε σε πολύ πιο ειρηνική βάση, με την μετανάστευση και την επίδραση ενός πιο ανεπτυγμένου έθνους πάνω σ' ένα υπανάπτυκτο. Η Γερμανική βιομηχανία, το Γερμανικό εμπόριο, η Γερμανική κουλτούρα καθιέρωσαν από μόνες τους και την Γερμανική γλώσσα στην χώρα. Και όσον αφορά την "καταπίεση" των Σλάβων αυτοί δεν καταπιέζονταν περισσότερο απ' τις μάζες του ίδιου του Γερμανικού πληθυσμού.» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη
 Όπως δεν είναι ίδιοι όλοι οι εργάτες, έτσι δεν έχουν την ίδια ταξική αξία και οι διάφορες εργατικές τάξεις. Ακόμα και αν παρακάμψουμε το ζήτημα της πραγματικής ταξικής καταγωγής των όποιων μεταναστών από τις χώρες προέλευσης τους, που στο 99% των περιπτώσεων είναι μη προλεταριακή, μιας και οι πατρίδες τους δεν είναι και πρότυπα ανάπτυξης του καπιταλισμού, το πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει έντονο. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ενσωματωθούν στις εργατικές τάξεις των χωρών της συνήθως  λαθραίας εισαγωγής τους;
Γιατί είναι άλλο να δέχεται μια ευρωπαϊκή χώρα μετανάστες από την ιβηρική η τα βαλκάνια που έχουν πίσω τους τις επαναστατικές παραδόσεις εθνικών – απελευθερωτικών αγώνων και ταξικών εμφυλίων πολέμων, και άλλο να δέχεται μετανάστες από το Μπαγκλαντές πχ, που η αντίστοιχη παράδοση που κουβαλούν είναι ένας κρατικός διαχωρισμός και απόσχιση στη βάση ενός ακήρυκτου θρησκευτικού εμφυλίου, πάνω σε ένα προκαπιταλιστικό κοινωνικό υπόστρωμα, που αφορά συνθήκες ξένων επιδρομών και μακροχρόνιας κατάκτησης … και δεν σχετίζεται άμεσα  παρά μόνο με τον ινδικό δοσιλογισμό και την εθνική αποστασία, που βρήκε απλώς το σημαίνον βάρος σε θρησκευτικές μορφές.

Υπήρξε πάγια θέση των Μαρξ και Έγκελς ότι η ταξική πάλη εκφράζεται τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και ως διεθνική πάλη μεταξύ των ιστορικά διαμορφωμένων προοδευτικών και αντιδραστικών εθνών. Και εδώ πολλά έθνη και λαοί βγαίνουν ιστορικά αντιδραστικοί και στα δύο επίπεδα.
«Ο λαός έχει μάθει με την πικρή του πείρα ότι "η αδελφική ένωση των λαών της Ευρώπης" δεν κατακτείται μόνο με λόγια και ευσεβείς πόθους, αλλά μόνο με ριζικές επαναστάσεις και αιματηρούς αγώνες. Έχει μάθει ότι το ζήτημα δεν είναι η αδελφική ένωση των Ευρωπαϊκών λαών κάτω από μια και μοναδική δημοκρατική σημαία, αλλά η συμμαχία των επαναστατικών λαών ενάντια στους αντεπαναστατικούς λαούς, μια συμμαχία που υλοποιείται όχι στα χαρτιά αλλά μόνο στο πεδίο της μάχης.» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη
Η σύγχρονη μαζική μετανάστευση τέτοιων λαών δεν είναι παρά η παγκοσμιοποίηση της κοινωνικής οπισθοδρόμησης και αντίδρασης. Οι Μαρξ και Έγκελς υπήρξαν απόλυτα κατηγορηματικοί στο ζήτημα   των ιστορικών και μη ιστορικών λαών και μάλιστα σε πολλά άρθρα, μελέτες και πολιτικές τοποθετήσεις τους.
«Λαοί που δεν είχαν ποτέ δική τους ιστορία, οι οποίοι την ώρα που έφτασαν στο πρώτο, το πιο στοιχειώδες σκαλοπάτι του πολιτισμού μπήκαν κάτω από ξένη κυριαρχία, ή που εξαναγκάστηκαν να φτάσουν στο πρώτο σκαλοπάτι του πολιτισμού μόνο μέσω του ξένου ζυγού, δεν είναι βιώσιμοι και ποτέ δεν θα είναι σε θέση να κερδίσουν κάποιο είδος ανεξαρτησίας.» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη
O σύγχρονος πολυεθνικός φασισμός υποθάλπει την από αιώνες ενδημούσα κοινωνική καθυστέρηση σε κάποιες χώρες, και από τη μία μεριά τις χρησιμοποιεί σαν δεξαμενές γεννοβολήματος για φτηνά μεταναστευτικά δουλικά εργατικά χέρια, και από την άλλη όταν οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς των χωρών υποδοχής και τους μετανάστες που προέρχονται από αυτές τις χώρες, μπορεί να υποκινεί πογκρόμ  εναντίον τους, προκαλώντας την αντίδραση των χωρών προέλευσης και να χρησιμοποιεί αυτές τις αντιδράσεις ως πρόσχημα για να κηρύξει ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες εναντίον τους, με σκοπό την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτών των χωρών, και των όσων με κόπους δημιούργησε η εναπομείνασα εργασιακή δυνατότητα σε αυτές τις χώρες … που ακριβώς η απίσχναση από τα δικά τους εργατικά χέρια, καθίσταται ένας από τους κύριους παράγοντες της μόνιμης υπανάπτυξης τους.
Η εξευτελιστικά φθηνή εργασία των λαθρομεταναστών επιτρέπει στις άρχουσες τάξεις των χωρών διαμονής τους, να συντηρούν μία σχετικά μαζική ψευδό εργατική αριστοκρατία μισθοσυντήρητων κρατικοδίαιτων κηφήνων, να δημιουργούν σταθερό πληθυσμό που έμαθε να ζει άκοπα χωρίς να εργάζεται και που έχει κάθε λόγο να μισεί το ίδιο τους λαθρομετανάστες με τις χώρες τους λαούς και τα έθνη προέλευσης τους.

Είναι λογικό άνθρωποι που ανήκουν σε αυτήν την συνομοταξία να γίνονται πρόθυμοι προκειμένου να κερδίσουν περισσότερα, να συμμετέχουν ενεργά από υποκινητές ως μισθοφόροι, σε ιμπεριαλιστικές ληστρικές εκστρατείες σε αυτές τις χώρες λαούς και έθνη … Δεν θα χρειαστεί καν να τους καλέσουν, ούτε καν να πάνε εθελοντές εκ των υστέρων. Απλά θα το προκαλέσουν οι ίδιοι … Παρασύροντας όμως πρώτα και ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης που βλέπει να χάνει την δουλειές της από την φθηνή εργασία των νομιμοποιημένων και παράνομων λαθρομεταναστών ενώ η ίδια μαστίζεται από χρόνια ανεργία.
Δεν είναι καθόλου δύσκολο μία εργατική τάξη που βρίσκεται σε τέτοια δεινή θέση να υιοθετήσει τις όποιες αντιδραστικές εκκλήσεις για φασιστικού τύπου και έμπνευσης ρατσιστικά πογκρόμ και τις ληστρικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που προσφέρονται για ανεξέλεγκτο πλιάτσικο …
Οι εργατικές τάξεις των χωρών εισαγωγής εργατικής μετανάστευσης, έχουν να αντιμετωπίσουν από τη μία την διάχυση της κοινωνικής καθυστέρησης που εισάγεται μέσα από την συλλογική οπισθοδρομική κοινωνική ύπαρξη και συνείδηση των καθυστερημένων χωρών, που μεταφερόμενη στις πιο αναπτυγμένων μορφών προλεταριακού αγώνα χώρες υποβαθμίζει αφόρητα τους μέσους όρους … Και από την άλλη τον πολυεθνικό υπερμονοπωλιακό ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό της ακραίας φασιστικής αντίδρασης.
Ο Ευρωπαϊκός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός μεταμορφώνει την περιφέρειά του σε ανθρώπινο σκουπιδότοπο αποσκοπώντας να εγκαταστήσει καθεστώτα Ε.Ο.Ζ προκειμένου να δημιουργήσει ανταγωνιστικό μέτωπο απέναντι σε Κίνα, Ινδία, κτλ. Έτσι οι χώρες υποδοχής μεταναστών κατέληξαν και χώρες διαμονής τους, υποβαθμίζοντας συνολικά το κοινωνικό επίπεδο αυτών των χωρών. Ειδικά ο φόρτος για χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης είναι αβάσταγος και προκαλεί το γονάτισμα όλης της κοινωνίας συνολικά.
Σε τελευταία ανάλυση η μαζική εργατική μετανάστευση βλάπτει τόσο τις χώρες εξαγωγής μεταναστών, όσο και τις χώρες υποδοχής και παραμονής, ωφελώντας μόνο τις άρχουσες τάξεις τους, το πολυεθνικό υπερμονοπωλιακό κεφάλαιο, τις φασιστικές – αντιπροσωπευτικές η όχι – κλίκες κυβερνόντων τους, και τις διεθνοποιημένες ιμπεριαλιστικές ληστρικές κοινωνικές τάξεις όλων των κρατών του πλανήτη …
Η εμμονή των ηγεσιών της κατεστημένης «αριστεράς» στο ρίξιμο του κυρίου βάρους και τον σχεδόν μονομερή προσανατολισμό του ταξικού αγώνα στα μεταναστευτικά «δικαιώματα» είναι κακή διαπαιδαγώγηση για τις εργατικές τάξεις των χωρών εισαγωγής, που από την μία χάνουν τις δουλειές τους και παρακολουθούν «διεθνιστικώτατα» απαθείς την πτώση των αμοιβών και παροχών τους και από την άλλη αγωνίζονται για αυτά τα δικαιώματα και την διεύρυνση τους προς χάριν των δια της παρουσίας τους και μόνο υπαιτίων για την απώλεια αυτών των δικαιωμάτων από τους ίδιους.

Αγωνιζόμενοι για την νομιμοποίηση της παραμονής των λαθρομεταναστών, οι γηγενείς εργάτες μετατρέπονται σε καλό - Σαμαρείτες και δεν οδηγούνται πουθενά αλλού στην ουσία, παρά στην ταξική αυταπάρνηση, γυρίζοντας όχι μόνο και την άλλη παρειά, αλλά στήνοντας και κώλο  …
Το μέγιστο έγκλημα των ηγεσιών της «αριστεράς» είναι το δόλιο και ύπουλο μπάσιμο, με ιδεολογικές μορφές, μιας θεολογικού τύπου ηθικής θεώρησης του κόσμου στην συνείδηση της εργατικής τάξης, που κατευθυνόταν στην απαξίωση της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας και αποσκοπούσε στην δημιουργία Πιστών για τα  θεοκρατικής μορφής κομματικά της ιερατεία. Το χάος που χωρίζει τον επιστημονικό σοσιαλισμό από τα κάθε λογής, κομματικά η μη, «αριστερά» χαμαιτυπεία διαφθοράς συνειδήσεων, σκιαγραφείται περίτρανα στα κείμενα των κλασσικών :
«Πώς συνέβη και ξέσπασε πόλεμος για το Τέξας ανάμεσα στις δύο δημοκρατίες, οι οποίες σύμφωνα με την ηθική θεωρία, έπρεπε να είναι "αδελφικά ενωμένες" και "ομόσπονδες", και πώς, εξαιτίας "γεωγραφικών, εμπορικών και στρατηγικών αναγκών", η "κυρίαρχη θέληση" του Αμερικάνικου λαού, υποστηριζόμενη απ' την γενναιότητα των Αμερικάνων εθελοντών, μετακίνησε τα σύνορα που είχε χαράξει η φύση μερικές εκατοντάδες μίλια πιο νότια; Και θα κατηγορήσει ο Μπακούνιν τους Αμερικάνους γι' αυτόν τον "κατακτητικό πόλεμο" που παρότι δίνει ένα γερό χτύπημα στην θεωρία του, την βασισμένη στην "δικαιοσύνη και την ανθρωπιά", διεξήχθη πλήρως και αποκλειστικά προς το συμφέρον του πολιτισμού; Ή μήπως είναι ίσως ατύχημα που η θαυμάσια Καλιφόρνια αποσπάστηκε απ' τους τεμπέληδες Μεξικάνους, που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε μ' αυτήν; Που οι δραστήριοι Γιάνκηδες με την εντατική εκμετάλλευση των Καλιφορνέζικων ορυχείων χρυσού αυξάνουν τα μέσα κυκλοφορίας, σε μερικά χρόνια θα συγκεντρώσουν μεγάλους πληθυσμούς και εκτεταμένο εμπόριο στα πιο κατάλληλα μέρη της ακτής του Ειρηνικού Ωκεανού, δημιουργούν μεγάλες πόλεις, επικοινωνίες με ατμόπλοια, κατασκευάζουν σιδηρόδρομο απ' την Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο, ανοίγοντας στην πραγματικότητα για πρώτη φορά τον Ειρηνικό Ωκεανό στον πολιτισμό, και δίνοντας για τρίτη φορά στην ιστορία νέα κατεύθυνση στο παγκόσμιο εμπόριο; Η "ανεξαρτησία" μερικών Ισπανόφωνων της Καλιφόρνιας και του Τέξας ίσως δοκιμάστηκε απ' αυτό, σε κάποια μέρη η "δικαιοσύνη" και οι άλλες ηθικές αρχές ίσως βιάστηκαν, αλλά τι είναι αυτά τα γεγονότα μπροστά σε τέτοια γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας;»
«εκεί που μπαίνει ζήτημα ύπαρξης, της ελεύθερης ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων των μεγάλων εθνών, τέτοια συναισθηματική προσέγγιση όπως το ενδιαφέρον για λίγους διάσπαρτους Γερμανούς ή Σλάβους δεν καθορίζει τίποτα.»
«Όσο αφορά τους Μαγυάρους, υπάρχει σίγουρα επίσης ένας μεγάλος αριθμός Γερμανών στην Ουγγαρία, αλλά οι Μαγυάροι που αριθμούν "δύσκολα τέσσερα εκατομμύρια", ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να παραπονεθούν για την "καταραμένη Γερμανική πολιτική"! Και αν για οκτώ αιώνες τα "οκτώ εκατομμύρια Σλάβοι" ανέχονταν τον ζυγό που επέβαλαν τέσσερα εκατομμύρια Μαγυάροι, αυτό από μόνο του είναι αρκετό ν' αποδείξει ποιοι ήταν πιο βιώσιμοι και ακμαίοι, οι πολλοί Σλάβοι ή οι λίγοι Μαγυάροι!» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη

Μία εργατική τάξη διαπαιδαγωγημένη με «φιλάνθρωπες» αστικές αρχές, παύει να είναι επαναστατική τάξη, αρνείται να κατέχει όπλα, στην συνέχεια παραδίδει τα όπλα στους εχθρούς της, κατόπιν εξοπλίζει η ίδια τους εχθρούς της, και δεν είναι άξια καμίας άλλης μοίρας από αυτής των δούλων … Τέλος, μετά από πολλά χαστούκια, ένα σημαντικό μέρος της, θα δει ότι με αυτήν την πολιτική όχι μόνο δεν ικανοποιεί τις υλικές της ανάγκες, αλλά επιπλέον καθοδηγείται στην συμφορά, και θα μισήσει όχι μόνο τις μικροαστολούμπεν «αριστερές» ηγεσίες της, αλλά και κάθε έννοια πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς, κάθε προοδευτική ιδέα, και θα προσελκυστεί από την «κοινωνική» ακροδεξιά της χρυσαυγίτικης «εθνικής» ελεημοσύνης και τον όποιας μορφής παλαιό φασισμό, τύπου «εθνικιστικού» ξεπουλήματος.
Οι ηγεσίες της αντεθνικής εθνικής μας «αριστεράς» καθοδηγώντας έτσι τα κόμματα τους τα διαμορφώνουν ως προθαλάμους του ναζιφασισμού … Προσπαθώντας να ενοποιήσουν τάχα την εργατική τάξη και τους εργατικούς αγώνες ανάμεσα σε τόσο ανομοιογενείς ομάδες, δεν μοιάζουν παρά με τον πιο άθλιο ντεκαντάν, τον κλοσάρ που ζητιανεύει για μία συνδικαλιστική τυρόπιττα, και μόλις βρεθεί με το κέρμα στο χέρι, πάει και το καταθέτει στο προποτζίδικο της γειτονιάς, μπας και πετύχει το ΤΖΑΚ ΠΟΤ στο τζόκερ της επανάστασης των λούμπεν … 

Με την μετανάστευση και αλληλοεισδοχή ριζικά ανόμοιων λαών σε κοινό έδαφος οι εθνικές αντιθέσεις δεν χρειάζεται καν να καλλιεργηθούν. Είναι υπαρκτές και αρκεί η μεταφορά τους σε κοινούς χώρους διαβίωσης, η μάλλον ρεαλιστικότερα, η μεταφορά τους από τους χώρους γκετοποίησης των εθνοτικών ομάδων στους ενδιάμεσους αναγκαίους κοινούς χώρους, όπως π.χ. αγορά, χώροι κυκλοφορίας, δημόσιες υπηρεσίες κλπ για να εκδηλωθούν σε όλο τους το μεγαλείο. Είναι πολύ ευκολότερο να τις διευρύνει κανείς … παρά να τις τιθασεύσει … και σχεδόν αδύνατο να τις συμφιλιώσει … Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει το ανακάτεμα ανομοιογενών εθνών με όρους καπιταλιστικής – ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης, εκτός από την ανάπτυξη του εθνικού μίσους;
Ειδικά μάλιστα όταν η όποια περαιτέρω κατάκτηση δικαιωμάτων των μεταναστών δεν μπορεί παρά να γίνεται εις βάρος των γηγενών, και ως άρνηση του δικαιώματος των τελευταίων στην εθνική αυτοδιάθεση μέχρις αποχωρισμού από κάθε τι εθνικά ξενικό.
Τι σημαίνει ιστορικά για τους επί 400 χρόνια υπόδουλους στο Ισλάμ βαλκανικούς λαούς ένα τζαμί στο κέντρο της πρωτεύουσας τους;
Είναι λογικό τέτοιοι ντόπιοι με τέτοιους ξένους να αλληλομισηθούν μέχρι θανάτου … και να αποκλειστεί η περίπτωση όχι μόνο συμφιλίωσης, αλλά ακόμα και αλληλοϋποβλεπόμενης ειρηνικής συνύπαρξης η έστω και απλής ανοχής.  
Τι σημαίνει να αυτοχρίζεται κάποιος μαρξιστής και να εφαρμόζει στην πράξη τα αντεπαναστατικά κηρύγματα του Αντρέ Γκόρτζ και τις μισάνθρωπες θεωρίες του Άλβιν Τόφλερ, πέρα από το ότι παίζει τον ρόλο του ατζέντη του σύγχρονου μονοπωλιακού κεφαλαίου μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος, με σκοπό να υποκλέψει και καταλάβει επίπλαστα τα πόστα ταξικής του εκπροσώπησης, και αναλαμβάνοντας την θέση της φυσικής του πρωτοπορίας να το εκτρέψει σε πολιτικές πρακτικές που δεν εξυπηρετούν τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των εργατών, αλλά του κεφαλαίου;

Ο Τόφλερ επιζητά την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης ως τάξης, και την μετατροπή της σε άμορφη νομαδική μάζα, σε περιοδεύοντα θίασο εργαζομένων. Επιζητεί την μετακίνηση ως μόνιμο καθεστώς ύπαρξης του εργαζόμενου, την συνεχή εναλλαγή ειδικοτήτων μέσω της «διά βίου εκπαίδευσης», με άλλα λόγια την κατάλυση των σχέσεων και δεσμών που συγκροτούν την εργατική τάξη ως συνεκτική ιστορική – κοινωνική τάξη.
Στον βαθμό μάλιστα που η σύγχρονη μαζική μετανάστευση προέρχεται από εξαθλιωμένους διεθνώς μετακινούμενους αγροτικούς πληθυσμούς τότε είναι και από αυτήν την άποψη καθαρά αντεπαναστατική …  Γιατί αντί να οδηγήσει τους εξαθλιωμένους  αγρότες σε συμμαχία με την εργατική τάξη των χωρών τους για εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και πορεία προς τον σοσιαλισμό, αλλάζει τους όρους ύπαρξης τους … και αφού το είναι … ο τρόπος ύπαρξης … καθορίζει την συνείδηση … τους μετατρέπει από δυνάμει συμμάχους της επανάστασης σε εμπράγματους εχθρούς της …
Το επιχείρημα της «αριστεράς» ότι η πρώτη εργατική Διεθνής αγωνίστηκε ενάντια στην εισαγωγή ξένων εργατών μόνο σε περιόδους απεργίας είναι ανυπόστατο ψεύδος. Η θέση των Μαρξ και Έγκελς ήταν πολιτικά πολύ πιο κατηγορηματική. Η Διεθνής έφερνε καταρχήν αντιρρήσεις και έκανε αγώνα ενάντια στην όποια εξαγωγή και εισαγωγή μεταναστών. Μάλιστα η εργατική Διεθνής απειλούσε με διακοπή σχέσεων όλα τα συνδικάτα της Ευρώπης όχι μόνο αν ταχθούν υπέρ της εργατικής μετανάστευσης, αλλά ακόμα και αν δεν ταχθούν ξεκάθαρα, κατηγορηματικά και κυρίως έμπρακτα εναντίον της …
Ανάμεσα στην εθνική υπόσταση και την ταξική θέση υπάρχουν αμοιβαίοι ακατάλυτοι δεσμοί. Η ρήξη της ενότητας του έθνους δεν είναι παρά ταξική ρήξη μέσα στα εθνικά πλαίσια, ρήξη που αφορά  το γκρέμισμα του αστικού κράτους και την δημιουργία εργατικού, ρήξη που συνδέεται άμεσα με την ανύψωση της εργατικής τάξης σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους και που δεν σηματοδοτεί παρά την απαρχή της εθνικής (και διεθνικής στην συνέχεια) ολοκλήρωσης της οργανωμένης σε κυρίαρχο έθνος εργατικής τάξης.

Είναι λογικό μία αριστερά που δεν ενδιαφέρεται για την εθνική σύνθεση του πληθυσμού της χώρας της και αγωνίζεται με κάθε τρόπο για να προκαλέσει κάθε δυνατό είδος εθνικής αλλοίωσης, να μην ενδιαφέρεται ούτε για το ζήτημα του εθνικού νομίσματος …   Ούτως η άλλως τόσο το ευρώ όσο και το εθνικό νόμισμα, λεφτά είναι, κι όπως έλεγε κι ένας παλιός λαϊκός αοιδός «τα λεφτά είναι δανεικά, χέρια αλλάζουν τακτικά, να τα κάψεις τι τα θες, μήπως τάχες  κι από χθες» …  Άλλωστε μέσα σε καπιταλιστικές συνθήκες όπως λένε δεν έχει σημασία … «είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε» … Πολύ σωστά … ανίκητη «λογική» … Αξίζει λοιπόν να την προεκτείνουμε λιγάκι … !!!!!!
Πράγματι τα λεφτά είναι δανεικά, και το μόνο πρόβλημα είναι όταν το κόμμα τα δανείζεται και καλείται ο λαός να πληρώσει τον βαρκάρη….
Τι σημασία έχει αν είσαι υπό κατοχή, τι σημασία έχει αν ζεις σε συνθήκες αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος η φασισμού … Τι σημασία έχει αν ζεις η πεθαίνεις όταν πάλι θα έχεις καπιταλισμό;
Ιδού η ακτύπητη «λογική» του νεκροθάφτη που επιζητά τον θάνατο προκειμένου να πουλήσει φέρετρα … Γιατί δεν είναι ο καπιταλισμός το κύριο πρόβλημα  κύριοι της αριστεράς, αλλά η υπέρμετρη ευφυΐα σας που επεξεργάστηκε το τέλειο σχέδιο για την κατασκευή ηλίθιων κομματικών υπηκόων προσφερόντων αμισθί υπηρεσίες …
Και γιατί ωρέ να βγούμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αφού ούτε έτσι δε σωζόμαστε από τον καπιταλισμό; 
Αφού λοιπόν γι αυτήν την «αριστερά» τίποτα δεν έχει σημασία όταν έχουμε καπιταλισμό, τότε γιατί να υπάρχει κάτι που να έχει σημασία αν έρθει κάποτε ο σοσιαλισμός, που έτσι κι αλλιώς με τοιούτη ψευδό επαναστατική αριστερά δεν πρόκειται να έρθει ποτέ;
Έτσι είδαμε να αντιμετωπίζεται και το ζήτημα της τιμωρίας των ενόχων για την κατάντια της πατρίδας μας από μία γνωστή κυρία, γραμματέα του αντιπροσωπευτικότερου κόμματος από τον συρμό αυτής της αριστεράς, που τον περασμένο Σεπτέμβρη δήλωνε σε συνέντευξη τύπου ότι όσοι ζητούν την τιμωρία των ενόχων υποπίπτουν στο αδίκημα ποινικοποίησης της καπιταλιστικής διαχείρισης, ενώ επειδή έχουμε καπιταλισμό, πάντα τέτοια διαχείριση θα έχουμε και συνεχώς στην ίδια κατάντια θα βρισκόμαστε …

Θύμιζε κυριολεκτικά αστό πολιτικό καταχραστή δημοσίου χρήματος, που μόλις υποπτεύθηκε ότι έγινε αντιληπτός και μπορεί να περάσει από δίκη, άρχισε να γκρινιάζει για την «ποινικοποίηση της πολιτικής»… Βασιλικότερη του βασιλέως … Δεν πρόκειται για το κοριτσάκι με τα σπίρτα, αλλά για την υπηρέτρια που μάζεψε τα  ψίχουλα και ξέχασε το γοβάκι της μπας και το ψαρέψει κάποιο πριγκιπόπουλο …. «Γάτα η κυρία παιδάκι μου» …
Φαίνεται όμως ότι η εν λόγω κυρία είναι ιστορικά αστοιχείωτη. Οι αστοί επαναστάτες και οι μπολσεβίκοι που εκπροσώπησαν τις δύο μεγαλύτερες επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων είχαν άλλη γνώμη. Οι επαναστάσεις συνηθίζουν να ποινικοποιούν απαρεγκλίτως την πολιτική, ακόμα και την προηγηθείσα της επικράτησης τους.   Δεν θέλω να αναφερθώ στα πεπραγμένα των μπολσεβίκων γιατί μπορεί να προκαλέσουν μέχρι και λιποθυμία σε αυτήν την αξιότιμη κυρία, αναλογιζόμενη το τέλος των γραφειοκρατών συνωμοτών πολιτικών προγόνων της στα χέρια των άξεστων Σταλινικών προλετάριων. Γι αυτό θα περιοριστώ να αναφερθώ μόνο στους Γάλλους. Οι αστοί όχι μόνο ποινικοποίησαν την φεουδαλική πολιτική, αλλά έστησαν και την γκιλοτίνα. Και αν έπεφτε η εν λόγω κυρία στα χέρια τους μάλλον θα υπήρχε πρόβλημα για το κούφιο κεφαλάκι της.  Γιατί οι επαναστάσεις συνηθίζουν να παίρνουν όχι μόνο τα κεφάλια των εχθρών τους, αλλά και των κομπάρσων υπηρεσίας τους, που προσπαθούν να σώσουν τα αφεντικά τους.
Ούτε στην χώρα των σερ δεν υπάρχει αντεπαναστατικό καταφύγιο, μιας και ως γνωστόν, ακόμα και ο λόρδος κυβερνήτης επιδόθηκε σε καρατομήσεις.
Μάλλον θα χρειαστεί βοήθεια, και μάλλον δεν θα την βρει σε τόπο που επικράτησε η επανάσταση. Για βοήθεια σε τέτοια δύσκολη στιγμή μάλλον θα πρέπει να απευθυνθεί εκ νέου με ανθοδέσμες στον Ηρακλή Γκορμπατσόφ, πιθανώς στα Μακντόναλτς κάποιου εξωτικού φορολογικού παράδεισου.
Το μέγιστο επιχείρημα προκάλυψης αυτής της αριστεράς είναι το ταξικό πρόσχημα. Έτσι το μεταναστευτικό τίθεται «ταξικά» αφού οι μετανάστες εργάζονται – όταν και όπως εργάζονται – ως εργάτες, άρα ανήκουν στην εργατική τάξη, άρα καλώς να έλθουν κι άλλοι να μεγαλώσει η εργατική τάξη. Έτσι μία κοινωνική τάξη μετριέται απ αυτήν την κΥνοβουλευτικά εθισμένη αριστερά με τα κουκιά, σύμφωνα με τα πρότυπα μέτρησης των ψηφοφόρων της. Από κει και πέρα δεν υπάρχει ταξικό πρόβλημα. Εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση θέλετε; Εθνικό νόμισμα θέλετε; Άρνηση και διαγραφή όλου του χρέους θέλετε; Να τιμωρηθούν οι ένοχοι θέλετε;
Ε λοιπόν ότι κι αν θέλετε, καλό η κακό για το κόμμα, (που κάπου πρέπει να τηρεί και τα προσχήματα, κι έτσι συμφωνεί με κάποια αιτήματα που και που κι εδώ κι εκεί στο πόδι) δεν έχει ουσιαστική σημασία αφού θα μείνουμε στον καπιταλισμό …

«Οι λαοί που πέρασαν μέσα από την επανάσταση ξέρουν πόσο ακριβά έχουν πληρώσει την αφέλεια τους να πιστέψουν σε φωνακλάδικες και στομφώδεις διαβεβαιώσεις. Αντί να περιφρουρείται η επανάσταση - παντού αντεπαναστατικά κέντρα που υποσκάπτουν την επανάσταση. Αντί για την εκπλήρωση των υποσχέσεων που δόθηκαν στα οδοφράγματα - αντεπανάσταση στην Νάπολη, το Παρίσι, την Βιέννη, το Βερολίνο, η πτώση του Μιλάνου, και ο πόλεμος κατά της Ουγγαρίας. Αντί αδελφική ένωση των λαών - ανανέωση της Ιερής Συμμαχίας σε διευρυμένη βάση πατροναρισμένη από την Αγγλία και την Ρωσία. Και τα ίδια πρόσωπα που τον Απρίλη και τον Μάη ανταποκρίθηκαν θριαμβευτικά στις πομπώδεις φράσεις της εποχής, τώρα νιώθουν ντροπή και εξευτελισμό στην σκέψη ότι άφησαν την ώρα εκείνη τον εαυτό τους να εξαπατηθεί από ηλίθιους και παλιανθρώπους.» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη
Λογικό είναι μία τέτοια αριστερά που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να παλουκώνει τα ιδεολογικά της θύματα, σε κούφιες διακηρύξεις για έναν σοσιαλισμό, προς τον οποίον αρνείται να προχωρήσει έστω και κατά ένα βήμα, και καταδικάζει κάθε ενέργεια πραγματικού κινήματος από αναποτελεσματική μέχρι και προβοκατόρικη (όπως έκανε και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και από την μεταπολίτευση και πέρα τα κουκούλωσε, θάβοντάς τα ιστορικά πεπραγμένα της πίσω από τους κουκουλοφόρους των επετείων) να τα καθιστά ανίκανα έστω και για ένα παραμικρό βήμα παραπέρα.
«οι φλογερές φαντασιώσεις περί οικουμενικής αδελφικής ένωσης των λαών, μιας Ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής δημοκρατίας, και αιωνίου παγκόσμιας ειρήνης, βασικά δεν ήταν παρά ένα κουκούλωμα της τεράστιας αμηχανίας και αδράνειας των ηγετικών προσώπων εκείνων των ημερών. Ο κόσμος δεν είδε, ή δεν ήθελε να δει, εκείνα που έπρεπε να γίνουν για την υπεράσπιση της επανάστασης, δεν μπορούσε ή ήταν απρόθυμος να πάρει οποιαδήποτε επαναστατικά μέτρα, η αναποφασιστικότητα κάποιων και οι αντεπαναστατικές συνωμοσίες άλλων είχαν σαν αποτέλεσμα να λάβει ο λαός μόνο συναισθηματικές φράσεις αντί για επαναστατική πράξη. Ο αχρείος Λαμαρτίνος με τις πομπώδεις διακηρύξεις του ήταν ο κλασσικός ήρωας αυτής της εποχής προδοσίας του λαού κρυμμένης πίσω από ποιητικές φιοριτούρες και ρητορικές φιγούρες.» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη

Όπως φαίνεται η αριστερά μας δεν εργάζεται για μία ανατροπή που θα επιφέρει την οργάνωση της ενότητας του έθνους με την ηγεσία της εργατικής μας τάξης, την συγκρότηση της εργατικής μας τάξης σε κυρίαρχο έθνος … αλλά για την εθνοκοινωνική αποδόμηση και  την ταξική αποσάθρωση της ελληνικής κοινωνίας, όντας το πιο μάχιμο τμήμα του στρατού της ξενόδουλης και δωσίλογης άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών αφεντικών και συμμάχων της.
Για τον επιστημονικό σοσιαλισμό δεν υπάρχει ισότητα λαών και εθνών. Οι Μαρξ και Έγκελς μίλησαν σε έργα τους για ιστορικούς και μη ιστορικούς λαούς, ανατρέποντας την ιδεαλιστική ερμηνεία που έδινε επ΄ αυτού ο Χέγκελ, και τοποθέτησαν το ζήτημα υλιστικά.  Υπάρχουν λαοί και έθνη που σε διάφορες ιστορικές περιόδους μπορεί να ανήκουν στην μία η την άλλη κατηγορία, η και να περνούν απ την μία στην άλλη, όπως και λαοί και έθνη ολοκληρωτικά και από την φύση τους αντιïστορικά.
Ο Έγκελς πολλές φορές αναφέρεται σε «λαïδια» που «δεν αξίζουν ύπαρξης» και που θα τα «σαρώσει η σκούπα της ευρωπαϊκής επανάστασης». Μάλιστα στην εργασία του «Ο Δημοκρατικός Πανσλαβισμός» αποδεικνύει ότι και μόνο σαν ιδέα η ισότητα όλων των λαών και εθνών είναι από την φύση της κοινωνικά αντεπαναστατική και βαθειά αντιδραστική, ενώ πολύ πιο σκληρά εκφράζεται στο έργο του «Ο Αγώνας των Μαγυάρων», όπου μιλά για λαούς που όχι μόνο «τους αξίζει η εξαφάνιση» αλλά που θα ήταν ευχής έργο να «εξαφανιστεί ακόμα και το ίδιο το όνομα τους από την ιστορία» …

«Δείξαμε πώς τέτοια μικρά έθνη, τα οποία για αιώνες ρυμουλκούνται απ' την ιστορία παρά την θέληση τους, είναι εξ ανάγκης αντεπαναστατικά, και ότι η όλη θέση τους απέναντι στην επανάσταση του 1848 ήταν ακριβώς αντεπαναστατική.» …….
«όλοι ανήκουν σε λαούς που είτε, όπως οι Νότιοι Σλάβοι, είναι αναγκαστικά αντεπαναστατικοί εξ αιτίας ολόκληρης της ιστορικής τους θέσης, ή, όπως τους Ρώσους, τους χωρίζει πολύς δρόμος απ' την επανάσταση και άρα, τουλάχιστον για την ώρα, είναι ακόμα αντεπαναστατικοί. Αυτά τα τμήματα, δημοκρατικά λόγω της παιδείας τους που αποκτήθηκε στο εξωτερικό, επιχειρούν να φέρουν τις δημοκρατικές τους αντιλήψεις σε αρμονία με το εθνικό τους αίσθημα, το οποίο ως γνωστόν είναι πολύ ισχυρό ανάμεσα στους Σλάβους, και επειδή ο πραγματικός κόσμος, η συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων στην χώρα τους, δεν προσφέρει την βάση, ή προσφέρει μόνο μια φανταστική βάση για τέτοια εναρμόνιση, δεν τους μένει παρά το αλλοπαρμένο "αέρινο βασίλειο των ονείρων" [για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Ερρίκου Χάινε] η σφαίρα των ευσεβών πόθων, η πολιτική της φαντασίας. Πόσο θαυμάσιο θα ήταν αν οι Κροάτες, οι Πανδούροι, οι Κοζάκοι συγκροτούσαν την πρωτοπορία της Ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αν ο πρέσβης της δημοκρατίας της Σιβηρίας έδινε τα διαπιστευτήρια του στο Παρίσι! Σίγουρα μια τέτοια προοπτική θα ήταν πολύ απολαυστική, αλλά, στο τέλος, ακόμα και οι πιο ενθουσιώδεις παν-Σλαβιστές δεν θα ζητούσαν απ' τους Ευρωπαίους δημοκράτες να αναμένουν την πραγμάτωση της - και σήμερα είναι ακριβώς αυτά τα έθνη για τα οποία το μανιφέστο ειδικά διεκδικεί ανεξαρτησία που είναι ειδικά εχθροί της δημοκρατίας.» …….

«Και τελικά, τι "έγκλημα" κι' αυτό, τι "καταραμένη πολιτική", όταν σε μια εποχή που στην Ευρώπη γενικά οι μεγάλες μοναρχίες έχουν γίνει μια "ιστορική αναγκαιότητα", οι Γερμανοί και οι Μαγυάροι ένωσαν όλα αυτά τα μικρά και ανίσχυρα έθνη-νάνους μέσα σ' ένα και μόνο μεγάλο κράτος καθιστώντας τα ικανά να πάρουν μέρος σε μια ιστορική ανάπτυξη που από μόνα τους θα είχαν μείνει εντελώς παράμερα! Βεβαίως ζητήματα αυτού του είδους δεν μπορεί να λυθούν χωρίς να σπάσουν βίαια πολλά τρυφερά εθνικά μπουμπούκια. Αλλά στην ιστορία τίποτε δεν κατακτήθηκε χωρίς αδυσώπητη και ανελέητη βία, και αν ο Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, και ο Ναπολέων καθοδηγούνταν από εκκλήσεις σαν αυτές που τώρα κάνουν οι παν-Σλαβιστές στο όνομα αφανισμένων υποτακτικών, ποια θα ήταν η πρόοδος της ιστορίας!» …….

«Κοντολογίς, τα "εγκλήματα" των Γερμανών και των Μαγυάρων εναντίον των συγκεκριμένων Σλάβων, βγαίνει ότι είναι ανάμεσα στα καλύτερα και πιο αξιέπαινα κατορθώματα που έχουν να επιδείξουν ο δικός μας και ο Μαγυάρικος λαός στην ιστορία τους. Ακόμα περισσότερο, όσον αφορά τους Μαγυάρους, πρέπει ειδικά να τονιστεί, ότι κυρίως από την εποχή της επανάστασης, ενήργησαν υπερβολικά υποχωρητικά και άτολμα εναντίον των φουσκωμένων Κροατών. Είναι πασίγνωστο ότι ο Κοσσούθ τους έκανε όλες τις δυνατές παραχωρήσεις, με την εξαίρεση ότι οι αντιπρόσωποι τους δεν θα μιλούσαν Κροατικά στην Δίαιτα. Και αυτή η υποχωρητικότητα προς ένα έθνος που είναι αντεπαναστατικό από τη φύση του, είναι το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να κατηγορηθούν οι Μαγυάροι.» Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη
Γίνεται φανερό ότι οι ηγεσίες της ελληνικής «αριστεράς» έχουν από καιρό περάσει ιδεολογικά στο στρατόπεδο της κοινωνικής αντίδρασης και έγιναν το πιο προωθημένο τμήμα της ιδεολογικής της πρωτοπορίας. Και ως γνωστόν ο χαρακτήρας ενός κινήματος εξαρτάται ευθέως ανάλογα από τον χαρακτήρα της ηγεσίας του. Αυτές είναι οι κύριοι συντελεστές της μεταμόρφωσης του ελληνικού λαού της δεκαετούς εποποιίας του 40 σε ένα άθλιο λαΐδιο που επιθυμεί να ζει σύμφωνα με τα πρότυπα που γαλουχήθηκε από τα κρατικοδίαιτα κόμματα της κοινοβουλευτικής ψευδό επαναστατικής αριστεράς, απεμπολώντας κάτω απ την καθοδήγηση την διαπαιδαγώγηση και επιρροή της, όλες τις εθνικές και επαναστατικές του παραδόσεις στη σειρά. Απ αυτά συνάγεται και η αξιολόγηση αυτής της «αριστεράς», όπως και η αντίστοιχη αξιολόγηση του λαού και έθνους συνολικά που προκύπτει απ αυτήν.

Καθεστωτικοί κουρέληδες, ξυριζαίοι και συνασπισμένοι περισσοί κεκέδες με τις αριστερότερες ουρίτσες τους στην κοινή  ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους εναντίον πάσης λογικής συνιστούν όχι απλά και μόνο το κύριο ανάχωμα του απελευθερωτικού κινήματος, αλλά και το ανώτατο στρατηγείο της κοινωνικής αντίδρασης. Αυτοί οι επαγγελματίες διαφθορείς συνειδήσεων συναπαρτίζουν την πνευματική «Βαστίλη» του «άκρατου ιδεαλιστικού ανορθολογισμού», την πρώτη που πρέπει να γκρεμίσουν οι αληθινοί επαναστάτες, η εργατική τάξη και ο λαός- απομυθοποιώντας την – για να μπορέσουν να βαδίσουν έστω κι ένα βήμα παραπέρα, προκειμένου να ανακτήσουν τις απαιτούμενες ικανότητες για να νικήσουν την σύγχρονη φασιστική εξουσία και όλους τους λοιπούς υπηρέτες της, μέχρι και το αρχέτυπο κατάλοιπο της παλαιοφασίζουσας ακροδεξιάς της Χρυσής Αυγής.

Μπορεί τώρα και μετά απ όλα αυτά να συνέλθει και να ανασυγκροτηθεί ο λαός μας ως λαός; Ναι! Αλλά μόνο δημιουργώντας μία νέα οργανωμένη κοινωνική πολιτική δύναμη που θα περάσει πρώτα πάνω απ το πτώμα αυτής της ψευδό αριστεράς.  Διαφορετικά θα μονιμοποιηθεί στην κατάσταση λαïδίου στην οποία  περιέπεσε, και δεν θα αξίζει πλέον ύπαρξης. Η ιστορία δεν συγχωρεί…