Αν η οπορτουνιστική πολιτική είναι - όπως την χαρακτήρισε ο Λένιν η αστική πολίτικη του εργατικού κινήματος, τότε και η οπορτουνιστική εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο από αστική εξουσία.
Χρόνια ολόκληρα οι μετασταλινικοί σοβιετόφιλοι ρεβιζιονιστές, λέγαν πως και μετά τον Στάλιν η ΕΣΣΔ είχε σοσιαλισμό αφού δεν εμφανιζόταν αστική τάξη με κατοχυρωμένη ιδιοκτησία.
Κρίναν την μετασταλινική ΕΣΣΔ όχι από την οικονομική βάση αλλά κυρίως από το νομικό εποικοδόμημα.
Έτσι δεν μπορούν ούτε τώρα να δουν ξεκάθαρα τα παρεπόμενα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης μετά την ολοκλήρωση της από την περεστρόικα και στην συνέχεια. Έτσι δεν μπορούν να κατανοήσουν σωστά ούτε τα δεδομένα του σημερινού Ρωσο-ουκρανικού πολέμου, που στην ουσία του είναι το προοίμιο ενός Ρωσο - νατοϊκού πολέμου, που μπορεί να σταματήσει - με πολλούς και διάφορους τρόπους - ως προσωρινή ανακωχή οποιαδήποτε στιγμή, ή και να συνεχιστεί ολοκληρωτικά μέχρι τέλους.
Για να τον κατανοήσουμε σωστά, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε το κοινωνικό - ιστορικό περιεχόμενο του "ενωμένου" ευρωφασισμού, αφού ο νατοϊκός πόλεμος διεξάγεται με κυρία δύναμη κρούσης την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για το βαρύγδουπο - προ και κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου - σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" έχει γράψει ο Λένιν εδώ κι έναν αιώνα, ακριβώς (1915). Τα πράγματα όμως σήμερα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα. Η σύγχρονη σύλληψη της "Ενωμένης" Ευρώπης, είναι το έσχατο ιδεολογικό όπλο του ναζισμού, που εξαπέλυσε ο Γκέμπελς κατά την διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου, μία ιδέα που προπαγανδίστηκε ιδιαίτερα από το 1944 και μετά, στην προσπάθεια των ναζί να ανακόψουν κατά το δυνατόν την πορεία προς την αναπότρεπτη πλέον ήττα τους.
Αλλά αυτή η σύλληψη, που η υλοποίησή της είναι η απαρχή ενός συγχρόνου μεσαίωνα, δεν μπορούσε, ούτε μπορεί να ευδοκιμήσει πάρα μονό με την ισοπέδωση της Ρωσίας κάτω από τον απεθνικοποιητικό οδοστρωτήρα της σύγχρονης έκδοσης της χιτλεροφασιστικής "Νέας Τάξης" πραγμάτων, που ξαναεμφανίστηκε σε νέο τύπο με την εμφάνιση και ανάπτυξη της ευρωένωσης.
Η Ρωσία λοιπόν για την Δύση πρέπει να ισοπεδωθεί, με προφυλακή τον ολετήρα της μεταπαλινορθωτικής ολιγαρχικής ρωσικής πέμπτης φάλαγγας και η επίθεση ήδη άρχισε να διεξάγεται "ειρηνικά" από την εποχή Γέλτσιν, με πρωτοστάτη αυτήν την πέμπτη φάλαγγα.
Αλλά ήταν νομοτελειακό να ανακοπεί καθώς οι κοινωνικό-ιστορικοί συντελεστές της γέννεσης και ύπαρξης του Ρωσικού έθνους, εκδηλούμενοι στην περαιτέρω εξέλιξη και ανάπτυξη της ρωσικής κοινωνίας, ριζωμένοι στην κεντρομόλο σταλινική περίοδο, και σε συνεχή αντίθεση με τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύχθηκαν στην διάρκεια του παλινορθούμενου και παλινορθωμένου τελικά καπιταλισμού, παρουσίασαν ισχυρή αντίσταση, που εκδηλώθηκε με την άνοδο και μετάλλαξη Πούτιν από απλό συνεργό του παλινορθωμένου καπιταλισμού, σε Βοναπάρτη.
Πρόκειται για μία αναγκαία και αναπόδραστη εξέλιξη, καθώς το Ρωσικό έθνος αδυνατούσε να βρει τον πλήρη σχηματισμό και ανάπτυξή του, για να εμφανιστεί ως ενιαία εθνική οντική ολότητα, στα πλαίσια της ασιατικής τσαρικής απολυταρχίας. Αυτό έγινε μόνο στην περίοδο Στάλιν, που αναπλήρωσε τις κοινωνικό-ιστορικές διαδικασίες και λειτουργίες που αδυνατούσαν να επιτελεστούν προηγούμενα.
Δηλαδή ουσιαστικά το ρωσικό έθνος, εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο ως σύγχρονο έθνος και βρίσκει την εθνική του ολοκλήρωση κάτω από την ηγεμονική καθοδήγηση της πρώτης νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης, μέσα σε συνθήκες σοσιαλιστικής εξουσίας. Αυτό κατέστησε το ρωσικό έθνος ως το πρώτο - και από την ίδια την κοινωνική του φύση - διεθνιστικό έθνος της ιστορίας ( διεθνισμός = δια των εθνών ... )
Γι' αυτό είναι το έθνος που πρέπει να συντρίψει η εθνομηδενιστική Δύση, προκείμενου να επιβάλλει την "Νέα Τάξη" της. Όποιος λοιπόν δεν αντιλαμβάνεται ότι εδώ και χρόνια προετοιμαζόταν ο ληστρικός πόλεμος ενάντια στο ρωσικό έθνος, δεν έχει κατανοήσει τίποτα από το κοινωνικό - ιστορικό νόημα της εποχής μας. Και αυτή είναι καταρχήν η πρώτη εκδήλωση του κοινωνικού περιεχομένου του ενωμένου ευρωφασισμού: η επιθετικότητα που θα φτάσει νομοτελειακά μέχρι τον ληστρικό πόλεμο εναντίον του Ρωσικού έθνους, που πάνω στα ιστορικά του θεμέλια, καθορίστηκε συνειδησιακά - εθνική συνείδηση - πάνω στις αναπτυσσόμενες υλικές βάσεις του σοσιαλισμού - διεθνισμού.
Ο μόνος δρόμος λοιπόν για την αποτροπή ενός παγκοσμίου πολέμου, περνά μέσα από την διάλυση - συντριβή της υπό του ΝΑΤΟ ( δηλαδή σε τελευταία ανάλυση των ΗΠΑ ) γερμανοκεντρικής - γερμανοκρατούμενης ευρωφασιστικής Ένωσης .....
Το πρώτο που πρέπει να κατανοηθεί εδώ εξαρχής είναι τα προαπαιτούμενα και οι συνέπειες της πλήρους παλινόρθωσης του
καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ.
Ο εκλαϊκευτής του Ακαμπεκιάν ( επίσημου οικονομολόγου της περεστρόικα ) ο Σμίελωφ είχε πει : "Για να πετύχει η περεστρόικα πρέπει η οικονομία μας να κινηθεί στα πλαίσια ενός εξωτερικού χρέους, αλλά χρέους που πρέπει να κινείται σε λογικά πλαίσια. Πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό ... ;;; Μα φυσικά με την ρευστοποίηση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων σε μετοχές και την πώληση τους στην "ελεύθερη αγορά" ......
Έτσι γεννήθηκαν και οι "ολιγάρχες" που είναι σε μεγάλο ποσοστό Εβραίοι που χρηματοδοτήθηκαν και αγόρασαν μπιρ παρά αυτές τις μετοχές από το διεθνές εβραϊκό και κυρίως σιωνιστικό κεφάλαιο.
Η δύση από τον Χρουστσιώφ και μετά, πάντα πίεζε την ρεβιζιονιστική ΕΣΣΔ να προχωρήσει σε μεγάλα ως τεράστια ανταλλάγματα υπέρ της ( Δύσης ) προκείμενου να αφήσει ελεύθερα τα χέρια της σοβιετικής γραφειοκρατίας ( κομματικής και κρατικής ) για να προχωρήσει σε μία ανοιχτή και ολοκληρωμένη παλινόρθωση. Σε μεγάλο βαθμό ακόμα και η πτώση του Χρουστσιώφ και η άνοδος του "συντηρητικού" Μπρέζνιεφ σε αυτήν την δυτική πολιτική των ασφυκτικών πιέσεων οφείλεται.
Έτσι όταν η Ρωσική νομενκλατούρα θεώρησε πως έφτασε η ώρα για την ολοκλήρωση του μεγάλου άλματος προς τα πίσω, έπρεπε πρώτα να διαλύσει την ΕΣΣΔ και το σύμφωνο της Βαρσοβίας πριν ακόμα χαρεί τα αποτελέσματα της ανοιχτής πια παλινόρθωσης του καπιταλισμού.
Το βοναπαρτιστικο καθεστώς Πούτιν μιλούσε μέχρι τώρα για ΕΣΕ και όχι για πόλεμο, ακριβώς γιατί δεν ήθελε εξαρχής κανονικό πόλεμο, άλλα μία περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση. Γιατί ο πρώτος και ίσως μόνος κερδισμένος από αυτόν τον πόλεμο δεν είναι ο Πούτιν, που ήθελε να τον αποφύγει με κάθε τρόπο, άλλα ο κομμουνισμός και δευτερευόντως η Ρωσία - ως - ανεξαρτήτως του παρόντος συστήματος και καθεστώτος - εθνικός φορέας του.....
Η Ρωσική κομματική και κρατική γραφειοκρατία ήθελε την παλινόρθωση του καπιταλισμού και το πέτυχε με σταδιακά βήματα ξεκινώντας από τον Νικήτα Χρουστσιώφ και καταλήγοντας στον Γκορμπατσόφ και τον Γέλτσιν.
Το καθεστώς Πούτιν είναι ένα ιδιότυπο βοναπαρτιστικό ( δηλαδή φαινομενικά "υπερταξικό" ) καθεστώς, που έφερε σε συμβιβασμό μεταξύ τους τα διάφορα στρώματα της ρωσικής οικονομικά άρχουσας τάξης από την μία, και στην συνέχεια αυτά τα αλληλοσυμβίβασε - φαινομενικά - με τα συμφέροντα των άλλων κοινωνικών τάξεων.
Ο Πούτιν αντί να πολεμήσει εναντία στο Μαϊντάν το 2014, έκανε την πάπια για να καταλήξει στις συμφωνίες του Μινσκ. Ο πόλεμος του επιβλήθηκε καθώς οι ΗΠΑ δεν θέλαν να αφήσουν χώρο στην καπιταλιστική πλέον Ρωσία για να αναπνεύσει. Συνεχείς επεκτάσεις του ΝΑΤΟ, κυρώσεις με το παραμικρό κατά της Ρωσίας και τελικά Μαϊντάν στην Ουκρανία.
Ο ρωσικός πατριωτισμός και εθνικισμός όμως δεν ταυτίζεται με το καθεστώς Πούτιν, απλά συμπίπτει προσωρινά σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά για κοινωνικό-ιστορικούς λόγους συνταυτίζεται μόνο με τον κομμουνισμό.
Όσο η Δύση πιέζει την Ρωσία, τόσο το βοναπαρτιστικό καθεστώς Πούτιν θα αναγκάζεται να υιοθετεί κομμουνιστικές θέσεις το λιγότερο στην εξωτερική πολιτική - και σε έναν βαθμό και στην εσωτερική. Και τελικά σε ένα ισχυρό σφιχταγκάλιασμα της Δύσης θα καταρρεύσει και η εξουσία θα περάσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια των κομμουνιστών.
Το ευτυχές για μας τους κομμουνιστές είναι πως και ο δυτικός καπιταλισμός για να επιβιώσει ως έχει είναι αναγκασμένος να πιέζει συνεχεία την Ρωσία μέχρι να καταφέρει να την διαλύσει και αποικιοποιήσει τμηματικά. Και αυτός ο αγώνας επιβίωσης που δίνει η Ρωσία θα οδηγήσει αναπόδραστα στην επάνοδο της στον κομμουνισμό γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την επιβίωση του ρωσικού έθνους ως έχει με ενιαία κρατική οντότητα.
Κάθε νίκη της Ρωσίας είναι νίκη της ρωσικής εργατικής τάξης, ολική ήττα της ρωσικής άρχουσας τάξης και μερική ήττα του βοναπαρτιστικού καθεστώτος της.
Ταυτόχρονα όλα αυτά που συντρέχουν μεταξύ Ρωσίας και Δύσης αναγκάζουν την Κίνα αλλά εν μέρει και την Ινδία να συμπαραταχθούν με τη Ρωσία ....
Όσο αυξάνεται η πίεση της Δύσης εναντία στο βοναπαρτιστικό καθεστώς Πούτιν, άλλο τόσο σιγά σιγά θα αυξάνεται στην Ρωσία η εσωτερική πίεση από τα κάτω, που δεν μπορούν να δεχτούν κανέναν μη νικηφόρο συμβιβασμό.
Αυτό μόνο σε δύο κατευθύνσεις μπορεί να οδηγήσει τον ρωσικό βοναπαρτισμό, είτε στον πλήρους υποχώρησης συμβιβασμό με την Δύση, είτε στο πέρασμα σε ναπολεόντεια φάση ..... Ναπολεόντεια φάση όμως, σημαίνει και μαζικό εθνικό στρατό και πιθανά και παλλαϊκή άμυνα με παλλαϊκό εξοπλισμό.
Από κει μέχρι την επάνοδο στην σοσιαλιστική - κομμουνιστική εξουσία, είναι ένα βήμα δρόμος.
Πολλοί νόμιζαν πως οι κομμουνιστές πεθάναμε.
Η αλήθεια είναι πως η ( επ ) -ανάσταση μας είναι πολύ κοντά.
Σύντομα θα βροντήξουν τα κοινωνικά όπλα της σοσιαλιστικής επανάστασης, και θα ακουστεί ξανά βροντερή η φωνή της με τα ίδια τα λόγια της δολοφονημένης Λούξενμπουργκ:
"Ήμουν, είμαι και θα είμαι" ...... !!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.