Από τους Wagner, Nietzsche, Heidegger απευθείας στον Χίτλερ

Ιδεολογικο-πολιτικοί ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού

Από τους WAGNER-NIETZSCHE-HEIDEGGER κατευθείαν στο HITLER

Η συνέχιση της ενασχόλησης – μετά τον αντιδραστικό Γερμανικό Ρομαντισμό («Α» Νο 385 Απρίλης 2013) – με τα αντιδραστικά ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα που αποτέλεσαν τους ΠΡΟΔΡΟΜΟΥΣ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού επιβάλλεται και ΣΗΜΕΡΑ για δυο λόγους: έναν επίκαιρο πολιτικό που συνδέεται με την άνοδο, τις τελευταίες δεκαετίες, των εθνικιστικών-ρατσιστικών-αντισημιτικών-φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων που αναφέρονται στους προδρόμους του Ναζι-φασισμού και αντλούν «επιχειρήματα απ’ αυτά τα υπεραντιδραστικά πλέον εξαιτίας του ΠΟΛΕΜΟΥ προδρομικά ρεύματα και έναν ιστορικό, φαινομενικά ανεπίκαιρο λόγο που σχετίζεται με προβλήματα που συνδέονται με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η άνοδος και η επικράτηση του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού στη Γερμανία, αλλά και η εξαπόλυση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας έθεσε αμέσως από τότε επιτακτικά: ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τη συντριβή του Ναζι-φασισμού στο στρατιωτικό τομέα και επιπλέον, συμπληρωματικά, την πλήρη ολοκλήρωση της συντριβής του ΚΑΙ στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα: δηλ. την ανασκευή και κονιορτοποίηση των ιδεολογικο-πολιτικών απόψεων του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και των συγγενικών τους απόψεων που συνδέονταν άμεσα με το πρόβλημα των ιδεολογικο-πολιτικών ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ του.

Όμως πριν την έναρξη του πολέμου, εντονότερα κατά τη διάρκειά του, αλλά ιδιαίτερα μετά τη λήξη του, τέθηκε με μεγάλη οξύτητα το καθήκον μιας εκ νέου επανεκτίμησης των προδρομικών ρευμάτων, με αυστηρότερα μαρξιστικά κριτήρια, υπό το νέο «φως», ΑΚΡΙΒΕΣΤΕΡΑ: υπό το κατάμαυρο πηχτό σκότος της αιματηρής εμπειρίας των τεράστιων καταστροφών και των απίστευτων θηριωδιών του Ναζι-φασισμού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Έτσι, το συνταρακτικότατο γεγονός του ΠΟΛΕΜΟΥ και ο τρομακτικός αυτός όλεθρος με την ακρότατη καταστροφική βαρβαρότητα για τους λαούς και τον Πολιτισμό, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, υποχρέωσαν πολλούς, όχι μόνο επαναστάτες μαρξιστές, αλλά και Αντιφασίστες διανοούμενους, συγγραφείς και καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και τον THOMAS MANN, να αναθεωρήσει και εγκαταλείψει την παλιότερη εντελώς λαθεμένη φιλική του στάση – όπως αυτή εκφράζεται στο «Betrachtungen eines Unpolitischen» (Frankfurt am Main 1974) – απέναντι στον αντιδραστικό Γερμανικό Ρομαντισμό αλλά και τους WAGNER-NIETZSCHE, διαπιστώνοντας ορθά και ευστοχότατα σ’ ένα γράμμα του (6.12.1949) για την περίπτωση του WAGNER, μεταξύ άλλων: «υπάρχει πολύς “Χίτλερ” στο Wagner» (Thomas Mann: «Wagner in unserer Zeit», σελ. 168, Frankfurt am Main 1995), (μετά τον Πόλεμο αρνήθηκε να επιστρέψει στη Γερμανία και επέλεξε να κατοικήσει στην Ελβετία, πεθαίνοντας στις 12 Αυγούστου 1955 στο Kilchberg κοντά στη Ζυρίχη).

Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

πλήρης συντριβή του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και των συμμάχων του στο στρατιωτικό τομέα – ανολοκλήρωτη η συντριβή του στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα

Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα μέλη-τμήματα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ ανέλυσαν το φαινόμενο του ΦΑΣΙΣΜΟΥ επανειλημμένα, πριν τον Πόλεμο, καταδεικνύοντας ότι είναι προϊόν του καπιταλισμού της ιμπεριαλιστικής περιόδου, ενώ στη 13^η Ολομέλεια (Νοέμβρης 1933) της Εκτελεστικής Επιτροπής (ΕΕ) της ΚΔ δόθηκε ο μαρξιστικός ορισμός του ΦΑΣΙΣΜΟΥ: «ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου» που επαναλαμβάνεται και στο 7^ο συνέδριο της ΚΔ (Μόσχα 25.7.-20.8.1935), ενώ αποκαλύπτεται ταυτόχρονα ο ταξικός χαρακτήρας του φασισμού και υπογραμμίζεται ότι «η αντιδραστικότερη μορφή φασισμού είναι ο γερμανικός φασισμός».

Σημαντικό ζήτημα προς λύση για την επιτυχή διεξαγωγή του αγώνα κατά του Χιτλερο-φασισμού και τη συντριβή του ήταν στη συνέχεια ο προσδιορισμός του χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος ΔΕΝ ήταν «ιμπεριαλιστικός» – όπως ο Α΄ που ήταν ιμπεριαλιστικός και από τις ΔΥΟ πλευρές δηλ. και τα δυο μέρη των Συνασπισμών που πήραν μέρος σ’ αυτόν – από τις ΔΥΟ πλευρές δηλ. και απ’ την πλευρά της Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης, όπως ισχυρίζονταν ο αντεπαναστάτης και συνεργάτης των Χιτλερικών Λ.ΤΡΟΤΣΚΙ και η σημερινή τροτσκιστική ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ. Ιμπεριαλιστικός ήταν ο Πόλεμος ΜΟΝΟ από την πλευρά της Χιτλερικής Ναζι-φασιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε μεν ως «ιμπεριαλιστικός», μετατράπηκε όμως σε «αντιφασιστικό»–«απελευθετωτικό».

Ακριβώς σ΄αυτή τη βάση πραγματοποιήθηκε η συγκρότηση της προσωρινής αντι-Χιτλερικής συμμαχίας που τελικά οδήγησε στη στρατιωτική συντριβή των Ναζι-φασιστικών Χιτλερικών στρατευμάτων με την αποφασιστική-καθοριστική ΣΥΜΒΟΛΗ του επαναστατικού Κόκκινου Στρατού της Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης μ’ επικεφαλής το μεγάλο λαμπρό Στρατηλάτη ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ: «Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα πήρε από την πρώτη μέρα χαρακτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δε μπορούσε παρά να δυναμώσει – και πραγματικά δυνάμωσε – τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου» (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ: Λόγος στους εκλογείς μου, σελ. 9-10, Αθήνα 1946).

Μετά την πλήρη στρατιωτική συντριβή των Χιτλερικών στρατευμάτων τέθηκε επιτακτικά το καθήκον της ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ της Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ με τη συντριβή των Ναζι-φασιστκών απόψεων ΚΑΙ στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα: δηλ. μια τεκμηριωμένη ολόπλευρη αντίκρουση-ανασκευή, από μαρξιστική σκοπιά, ΟΛΩΝ των αντιδραστικών απόψεων – υπεραντιδραστικών πλέον, όπως προαναφέρθηκε, εξαιτίας ΑΚΡΙΒΩΣ της εμπειρίας των τεράστιων καταστροφών της κόλασης του ΠΟΛΕΜΟΥ – που είχαν αναπτυχθεί και εξαπλωθεί πλατιά στην ιμπεριαλιστική περιόδο του γερμανικού καπιταλισμού – απόψεις που συνάμα όμως αποτελούσαν ΣΥΝΕΧΕΙΑ των παλιότερων αντιδραστικών απόψεων, μαζί και των προδρομικών ρευμάτων του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, προϊόν της ιδιόμορφης οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής ανάπτυξης παλιότερων ιστορικών περιόδων αυτής της χώρας.

Παρόλο που στη Σοβιετική Ένωση και στις νεαρές τότε Λαϊκές σοσιαλιστικές Δημοκρατίες αλλά και στα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα είχε αρχίσει μια συστηματική πολεμική, από μαρξιστική σκοπιά, για το ολοκληρωτικό ξεσκέπασμα των αντιδραστικών απόψεων στους διάφορους τομείς (φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, κοινωνιολογία, ιστορία, λογοτεχνία, κλπ.), η σημαντικότατη και αναγκαία αυτή προσπάθεια ΑΝΑΚΟΠΗΚΕ λίγο αργότερα, το 1953, αμέσως μετά τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής αντεπανάστασης (ύστερα απ’ το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ), ενώ στις καπιταλιστικές ιμπεριαλιστικές χώρες ξεκίνησε προγραμματισμένα και συστηματικά, απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, η διαβόητη «αποναζιστικοποίηση» των WAGNER-NIETZSCHE, κλπ. για να καταστήσει τις υπεραντιδραστικές τους απόψεις εκ νέου ελκυστικές στη νεολαία και τις πλατιές λαϊκές μάζες, παρά την αιματηρότατη σφαγή τους στον πρόσφατο Πόλεμο.

Έτσι, σε αυτά τα πλαίσια του πισωδρομικού προς τον καπιταλισμό προτσές, εμφανίζεται στη Σοβιετική Ένωση, μετά το θάνατο του ΣΤΑΛΙΝ, ένα προκλητικότατο άρθρο-υμνολογία στον R. WAGNER, που έρχεται από τη χρουστσοφική Μόσχα – τη νέα πρωτεύουσα της αντεπανάστασης – γραμμένο από έναν «θεωρητικό» της μουσικής ονόματι W.KONEN: «Richard Wagner (“Sowjetskaja Musyka”, Νο 10-1553, «Die Presse der Sowjetunion» Νο 130-1953, s. 1593-1596, Berlin-DDR, δημοσιευμένο αργότερα σε κακή μετάφραση στην «Επιθεώρηση Τέχνης», 4/1955 σελ. 291-299) δηλ. στον πιο ακραίο εθνικιστή-ρατσιστή, έξαλλο και φανατικό αντισημίτη – ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ που κορυφώνεται, στην περίπτωσή του, στη, σχεδόν εντελώς άγνωστη, σχιζοφρενική επινόηση της «Selbstvernichtung»(= «αυτοεξολόθρευσης») των Εβραίων (R. WAGNER: Die Kunst und die Revolution, das Judentum in der Musik, was ist Deutsch? (Hrsg.) Tibor Kneif, s. 77, München 1975, και Zweite Fassung: Das Judentum in der Musik, s. 12 προς το τέλος, Leipzig 1869, με μεγάλη διάδοση την περίοδο του Γ’Reich).

Ακολουθεί τον ίδιο χρόνο και ένα άλλο στη DDR γραμμένο απ’ το HANS MAYER: Richard Wagners geistige Entwicklung, (“Sinn und Form”, Heft 3-4/1953. S. 111-162, Berlin-DDR). Το άρθρο αυτό και οι μετέπειτα θέσεις του Hans Mayer υποχρέωσαν τον άριστο γνώστη-ερευνητή του Βαγνερικού έργου HARTMUT ZELINSKY να χαρακτηρίσει τον Hans Mayer (και τον E.Bloch) «νέους πατέρες της εκκλησίας του Bayreuth» (“Musik-Konzepte” No 25, Richard Wagner Parsifal, S. 114, München 1982).

Βέβαια, το συγκεκριμένο άρθρο-υμνολογία δεν μπορουσε να μην τύχει, δικαιολογημένα, της ευμενέστατης υποδοχής απ’ τη μεταπολεμική Βαγνερική αντίδραση του Bayreuth, καλώντας τον HANS MAYER στο Bayreuth, όπως ο ίδιος, δεκαετίες αργότερα, αποκαλύπτει-ομολογεί δημόσια, μάλλον για πρώτη φορά, στον επίλογο βιβλίου του: «η δημοσίευση οδήγησε σε γνωριμία του συγγραφέα με τον Wieland Wagner, που είχε διαβάσει τη μελέτη και κάλεσε το συγγραφέα να μεταβεί στο Bayreuth και να γράφει τα προγραμματικά τετράδια για τα νεο-ιδρυμένα Φεστιβάλ» (Hans Mayer: Richard Wagner, Mitwelt und Nachwelt, S. 442. Stuttgart/Zürich 1978). Θλιβερή κατάντια του πάλαι ποτέ αντιπάλου του αντισημιτισμού που «ξέχασε», ότι το Μάη του 1946 χαρακτήριζε, στον πρόλογο της επανέκδοσης της μελέτης του FRANZ MEHRING: “Die Lessing-Legende”, τη μουσική διδασκαλία του WAGNER και των Βαγνερικών παρακμιακή, η οποία ξεπήδησε-αναπτύχτηκε απ’ την αντιδραστική φιλοσοφία του SCHOPENHAUER (FRANZ MEHRING, “Die Lessing-Legende”,S.11, Mundus Verlag AG, Basel 1946).

Και στα δυο άρθρα των MAYER-KONEN, πέραν της σκόπιμης αποσιώπησης του επιθετικότατου, ακραίας βαρβαρότητας, αντισημιτικού άρθρου “Das Judentum in der Musik” 1850 (= «ο Ιουδαϊσμός στη Μουσική»), ο επιθετικός εθνικισμός-παγγερμανισμός-επεκτατισμός του WAGNER βαφτίζεται «εθνική κουλτούρα του Γερμανικού λαού»(!), ενώ απουσιάζει παντελώς η περίοδος του Χιτλερικού Γ’ Ράϊχ, κατά την οποία προβλήθηκε κατά κόρον και σε πλατιά κλίμακα το αντιδραστικό Έργο του WAGNER, για να προετοιμάσει κατάλληλα το έδαφος και σύρει μαζικά τη γερμανική νεολαία στον καταστροφικό Πόλεμο.

Και τα δυο αντιμαρξιστικά άρθρα-ύμνοι στον υπεραντιδραστικό Richard Wagner συνιστούν εγκατάλειψη της αντιφασιστικής στάσης-θέσης (αργότερα, μετά το 1953, στην Ανατολική Γερμανία (DDR) του παλινορθωμένου καπιταλισμού των ULBRICHT-HONECKER, αποκαταστάθηκαν: ο Γερμανικός Ρομαντισμός, οι Wagner-Nietzsche-George-Novalis, κλπ.).

Τα αντιμαρξιστικά άρθρα-ύμνοι στο Richard Wagner δημοσιεύονται παρόλο που ήταν γνωστό ότι:

1) Ο KARL MARX απέρριπτε κατηγορηματικά το έργο του WAGNER, ενώ ταυτόχρονα μιλούσε περιφρονητικά για «τρελλοφιέστες του κρατικού μουσικάντη», και αλλού τον χαρακτηρίζει: «νεογερμανό-Πρώσσο Ραϊχς-μουσικάντη» (Κ.MARX/F.ENGELS: Werke Band 34, S. 23 και 193, Berlin-DDR 1966).

2) Ο μεγάλος προοδευτικός, επηρεασμένος απ’ τον LUDWIG FEUERBACH, ποιητής-μυθιστοριογράφος Ελβετός GOTFRIED KELLER (1818-1890) που γνώρισε το Wagner από κοντά στη Ζυρίχη, κράτησε πάντα απόσταση από αυτόν και τον κύκλο του και επιπλέον σ’ ένα γράμμα του (30.4.1857) στον FERDINAND FREILIGRATH (1810-1876) τον χαρακτηρίζει «Friseur und Charlatan» (= «κουρέα και τσαρλατάνο») (E.M.HANKE: Mitteilungen der Gotfried Keller Gesellschaft Zürich 2014, S. 6-27.

3) Ο THOMAS MANN σημείωνε σε γράμμα του (6.12.1949), όπως προαναφέρθηκε: «υπάρχει πολύς “Χίτλερ” στο Wagner» και το 1940: «βρίσκω το Ναζιστικό στοιχείο όχι μόνο στην αμφισβητούμενη «Λογοτεχνία» του Wagner, αλλά και στη «Μουσική» του και στο επίσης αμφισβητούμενο έργο του» (“Musik-Konzepte” 5, Richard Wagner, Wie antisemitisch darf ein Künstler sein?, S. 32, Juli 1978).

4) O Wagner ήταν, ως γνωστόν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του H. RAUSCHNING, το μοναδικό ΙΝΔΑΛΜΑ του Χίτλερ: τον θεωρούσε το μοναδικό «ΠΡΟΔΡΟΜΟ» του Ναζι-φασισμού: «η πιο μεγάλη προφητική μορφή που είχε ο Γερμανικός λαός» (HERMANN RAUSCHNING: Gespräche mit Hitler, S. 215-216, Zürich 1940), (για το αντιδραστικό έργο του Wagner, ο HARTMUT ZELINSKY σε μια συνέντευξή του στον Klaus Umbach («Spiegel»)σημειώνει ευστοχότατα: «υπό την κάλυψη ωραίων μουσικών ήχων και δήθεν λυτρωτικών διαλογισμών ανθρώπινης ευτυχίας, ο «Παρσιφαλ» κηρύσσει μια θεληματικά και επιθυμητά καταστροφική ιδεολογία, μια βίαιη κτηνώδη ιδεολογία: ακριβώς αυτό κατανόησε ο Χίτλερ, το εκτίμησε, το αφομοίωσε, υιοθετώντας το» (KLAUS UMBACH (Hrg.): RICHARD WAGNER, S. 49, Reinbek bei Hamburg 1982).

5) Το προαναφερόμενο αντισημιτικό άρθρο του Wagner περιέχει, ίσως για πρώτη φορά, και τη διαβόητη σχιζοφρενική επινόηση της «Selbstvernichtung der Juden» 1850 (= «αυτοεξολόθρευση των Εβραίων»).

Εδώ πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί, ότι οι προκλητικότατες αυτές ΥΜΝΟΛΟΓΙΕΣ στο Wagner γράφονται σαν να μην είχε τίποτε συμβεί λίγα χρόνια πριν το 1953, δηλ. σαν να μην είχε προηγηθεί ή σαν να μην είχε καν υπάρξει το συνταρακτικότατο γεγονός του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, του πιο αιματηρού πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας: ο Πόλεμος της ιμπεριαλιστικής Χιτλερικής Γερμανίας, με τις θηριωδίες και τα απίστευτα μαζικά εγκλήματα των Ναζί, που ισχυρότατο μερίδιο ΕΥΘΥΝΗΣ για την προετοιμασία του είχαν ΚΑΙ οι αντιδραστικές απόψεις των WAGNER-NIETZSCHE – προφανώς ως ιδεολογικο-πολιτικοί ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ του Ναζι-φασισμού.

Και ακριβώς αυτά τα «θεωρητικά» ακραίας βαρβαρότητας κηρύγματα των WAGNER-NIETZSCHE (εθνικισμός-σοβινισμός-επεκτατισμός-ρατσισμός-αντισημιτισμός, κλπ.) εφάρμοσε στην ΠΡΑΞΗ ο Χιτλερικός Ναζι-φασισμός με τα δολοφονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη μαζική εξόντωση εκατομμυρίων στα DACHAU-AUSCHWITZ, κλπ., με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και την «τελική λύση» που έχει τη ρίζα της στο μακρινό ιστορικό αντιδραστικό παρελθόν της Γερμανίας και στη διαβόητη «Selbstvernichtung der Juden» (= «αυτοεξολόθρευση των Εβραίων») που περιέχεται στο άρθρο του έξαλλου και ακρότατου αντισημίτη R.WAGNER: “Das Judentum in der Musik” (1850 και 1869) (την «έννοια» της «αυτοεξολόθρευσης» την συναντά κανείς και στην πρόσφατη δημοσίευση των «Schwarze Hefte» (= «Μαύρα Τετράδια») του αμετανόητου ως το τέλος Ναζι-φασίστα υπαρξιστή φιλοσόφου MARTIN HEIDEGGER: Anmerkungen I-V (Schwarze Hefte 1942-1948, Band 97, S.20, Frankfurt am Main 2015), συστηματικού διαστρεβλωτή κειμένων και ταλαντούχου λογοκλόπου, επειδή δεν αναφέρει ότι έχει «δανειστεί» την κακόφημη αυτή επινόηση από το Wagner).

Μεγάλο μέρος δυστυχώς της τότε γερμανικής νεολαίας ντοπαρισμένη απ’ τις αντιδραστικές αυτές απόψεις και δηλητηριασμένη απ’ τον αντιδραστικό γερμανικό Ιρασιοναλισμό αλλά και παραπλανημένη από την αντιδραστική Μουσική παρακμής του WAGNER, με τις μεθυστικές, εκστασιακού χαρακτήρα, ιεροτελεστίες, δημιουργίας μιας ασυνήθιστα μεθυστικής ατμόσφαιρας λατρείας, υποκριτικής ψευτοευλάβειας, υπνωτικής κατάνυξης και ερωτισμού, κυριαρχημένες από ακραία μυστικοπάθεια, ρατσισμό και ακραίο κυνισμό, μνησικακία και παθολογική εμπάθεια, θρησκευτικό σκοταδισμό και μυστικισμό, αλλά και απ’ τους αντιδραστικούς παμπάλαιους μύθους-θρύλους της Γερμανίας, εξύμνησης, με πομπώδη τρόπο, της δουλικότητας στους «ισχυρούς με ταυτόχρονη εξύμνηση ιστορικών περιόδων ακραίας αποσύνθεσης των κυρίαρχων τάξεων, συμπληρωμένα και σκεπασμένα μ’ ένα «μεταξωτό» περιτύλιγμα αντιδραστικών ανόητων «θεωριών» (περί «άριας ανώτερης φυλής», «ισχυρής προσωπικότητας», «υπεράνθρωπο» «ανώτερο έθνος», «περιούσιος λαός», κλπ.), που ΟΛΑ μαζί συγκάλυπταν, ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτούσαν και προωθούσαν: τον επιθετικό Γιουνκερο-Πρωσσικό μιλιταρισμό, τον ακραίο εθνικισμό-σοβινισμό, την επιθετικότητα-επεκτατικότητα του παγγερμανισμού της Πρωσίας – εμπλουτισμένα μετέπειτα με τη γνωστή αντιδραστικότητα του Γερμανικού ιμπεριαλισμού (= μονοπωλιακό καπιταλισμό) – στρατεύτηκε κατά κοπάδια αιματοκυλώντας τους λαούς της Ευρώπης, μ’ αποτέλεσμα να κατακρεουργηθεί και η ίδια στα αιματηρά πεδία των σκληρών μαχών των STALINGRAD, KRUSK, κλπ. και να θαφτεί κάτω απ’ τα ερείπια του ολοσχερώς κατεστραμμένου STALINGRAD και στη συνέχεια σ’ εκείνα της Δρέσδης και του Βερολίνου, μαζί με το Ζαρατούστρα του NIETZSCHE, τις παρτιτούρες του WAGNER, τα ποιήματα του STEFAN GEORGE, που «οραματίζονταν» το 1921 ένα «Νέο Ραϊχ» και τα Ναζι-φασιστικά λογύδρια του Ναζί φιλοσόφου MARTIN HEIDEGGER (που στα γυλιό τους κουβαλούσαν οι στρατιώτες, P.HÜNERFLD: Im Schatten Heideggers, S. 14, Hamburg 1959), ο οποίος «εκπόρνευσε τη φιλοσοφία» σε ακραίο βαθμό, όπως ευστοχότατα επισημαίνει ο R. Κlibansky: «ποτέ στο παρελθόν η φιλοσοφική σκέψη δεν είχε εκπορνευθεί σε τέτοιο βαθμό» (RAYMOND KLIBANSKY: Erinnerung an ein Jahrhundert, Gespräche mit Georges Leroux. S.93, Frankfurt am Main und Leipzig 2001).

Η Μουσική παρακμής του R.WAGNER – από πλευράς ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ – αποτελεί τη συμπυκνωμένη έκφραση της συσσώρευσης των πιο αντιδραστικών πλευρών των ιδεολογικο-πολιτιτικο-πολιτιστικών απόψεων, ΟΛΩΝ των προηγούμενων αιώνων, που αντιστοιχούσαν στην ιδιόμορφη οικονομικο-κοινωνική- ιστορική ανάπτυξη της Γερμανίας – με τελική κατάληξη και αποκορύφωμα τη βαρβαρότητα του Ναζι-φασισμού της Χιτλερικής ιμπεριαλιστικής Γερμανίας.

Αν στις παραμονές της διαμόρφωσης του Γιουνκερο-καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού της Γερμανίας, η αντιδραστική Μουσική παρακμής του WAGNER «διασκέδαζε» τους βάρβαρους Πρώσσους μεγαλο-Junkers ευγενείς, τους Γερμανούς αυτοκράτορες και τους Βασιλιάδες Φεουδάρχες, υπηρετώντας ταυτόχρονα τα ταξικά τους συμφέροντα, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι εκκωφαντικοί θορυβώδεις μουσικοί ήχοι των καταιγίδων με τις βροντές και αστραπές του WAGNER – προάγγελοι και υποκινητές της επερχόμενης βαρβαρότητας – μετατράπηκαν σε πραγματικές καταιγίδες με τους ισχυρούς κεραυνούς και τις φλόγες των οβίδων των κανονιών και των βομβών των αεροπλάνων των διαφόρων ΚRUPP της ιμπεριαλιστικής Ναζι-φασιστικής Γερμανίας, σκορπώντας τον όλεθρο της μεγάλης καταστροφής σ’ ολόκληρη την Ευρώπη (και όχι μόνο).

Πριν ασκηθεί ξεχωριστή στον καθένα κριτική-πολεμική (θα ακολουθήσει αργότερα) σε μερικές απ’ τις υπεραντιδραστικές απόψεις των τριών (3) ιδεολογικο-πολιτικών ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ του Ναζι-φασισμού WAGNER-NIETZSCHE-HEIDEGGER, ώστε να αποκαλυφθεί και καταδειχθεί, έστω και κατ ελάχιστον, το κολοσσιαίο μέγεθος της αντιδραστικότητας των απόψεων τους, ας επισημανθούν από τώρα μερικά κοινά μεταξύ τους σημεία:

Πρώτο, και οι τρεις ήταν γόνοι «ταπεινών» οικογενειών, δηλ. προέρχονταν από φτωχά μικροαστικά στρώματα, ο RICHARD WAGNER (1813-1883) ήταν γιος γραφέα της Αστυνομίας στα δικαστήρια της Λειψίας, ο πατέρας του FRIEDRICH NIETZSCHE (1844-1900) ήταν πάστορας, ο πατέρας του MARTIN HEIDEGGER (1889-1976) ήταν καθολικός νεωκόρος (=καντηλανάφτης) και βαρελάς.

Δεύτερο, και οι τρείς τους εγκατέλειψαν και περιφρόνησαν την ταξική τους καταγωγή, πρόδωσαν τη μικροαστική τάξη τους.

Τρίτο, και οι τρείς έγιναν «γενίτσαροι», όπως θα έλεγε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ, των κυρίαρχων αντιδραστικών τάξεων: οι μεν WAGNER-NIETZSCHE των τότε κυρίαρχων Πρώσων ευγενών φεουδαρχών μεγάλο-γαιοκτημόνων (των γνωστών Πρώσων Junkers) και των φεουδαρχών Βασιλιάδων και ΟΧΙ της αδύναμης και υποταγμένης στους Πρώσους Junkers αστικής τάξης (όπως λαθεμένα, ίσως σκοπίμως, υποστηρίζουν οι διάφοροι ρεβιζιονιστές Georg Lukacs, Hans Mayer, κλπ.), με το WAGNER που «φίλησε τις παντόφλες του Πάπα της Ρώμης», όπως έγραφε το Φλεβάρη του 1933 ο ANATOLI LUNATSCHARSKI: «Das Erbe» S.54, Dresden-DDR 1965, αλλά και έτρεξε απ το Triebschen (κοντά στη Luzern) της Ελβετίας στο Μόναχο να φιλήσει τις παγερές ατσαλένιες μπότες του Βαυαρού Μονάρχη φεουδάρχη Ludwig II (1845-1886), ο δε HEIDEGGER «γενίτσαρος» των γερμανών μεγαλο-βιομηχάνων (Krupp, κλπ.), που, εκτός από ιδεολογικο-πολιτικός ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του Ναζι-φασισμού, υπήρξε ΕΠΙΠΛΕΟΝ και δραστήριος στυλοβάτης του Χιτλερικού φασισμού, μέλος του Ναζι-φασιστικού κόμματος, και για ένα χρονικό διάστημα διορισμένος Πρύτανης απ’ τους Ναζί στο Πανεπιστήμιο του Freiburg in Breisgau.

Τέταρτο, και οι τρεις τους υπήρξαν φανατικοί αντίπαλοι της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, θανάσιμοι εχθροί του Προλεταριάτου και των λαών.

Πέμπτο, και οι τρεις τους υπήρξαν αντιδραστικοί στην εποχή τους και εχθροί της προόδου – και ΣΗΜΕΡΑ υπεραντιδραστικοί – μετά την καταστροφική εμπειρία του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, του αιματηρότερου στην ιστορία της ανθρωπότητας, με γύρω στα 70.000.000 νεκρούς, πέραν των αμέτρητων υλικών καταστροφών.

Έκτο, πέραν των αντιδραστικών ιδεολογικο-πολιτικών τους απόψεων και των όποιων διαφορών τους σε φιλοσοφικό επίπεδο, σ’ αυτές κυριαρχούσε το αντιδραστικό ιδεαλιστικό ρεύμα του ΙΡΑΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟΥ.

‘Έβδομο, και οι τρεις τους εκμεταλλεύτηκαν με αισχρότατο τρόπο τους Εβραίους της εποχής τους, για να ανέλθουν κοινωνικά, να αναρριχηθούν επαγγελματικά και να διαδώσουν τις αντιδραστικές τους απόψεις, για να τους χτυπήσουν στη συνέχεια αλύπητα με τον πλέον βάρβαρο ρατσιστικό τρόπο και με τον ακραίο φανατικό ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ τους.

Πηγή: https://anasintaxi.blogspot.com