Εθνικό και ταξικό μίσος

Το ρατσιστικό στην μορφή μίσος της "αριστεράς" για το ελληνικό έθνος, είναι απευθείας ιδεολογική αντανάκλαση στις γραμμές της σύγχρονης “αριστεράς” του ταξικού μίσους της άρχουσας τάξης ενάντια στον ελληνικό λαό, πρόκειται για καθαρό πούρο ταξικό μίσος, που η καταγωγή του από αφετηρίας και μέχρις απολήξεως του, εντοπίζεται στα ιστορικά ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης που απαρχής της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους, και για να απεκδυθεί και απεμπολήσει τις ευθύνες της για την υπανάπτυξη και την εξαρτημένη ανάπτυξη, στην συνέχεια απέδιδε τα αιτία της κοινωνικής καθυστέρησης και οπισθοδρόμησης της χώρας στην προηγηθείσα οθωμανική κατοχή και στον υπανάπτυκτο βάναυσο και ανυπάκουο ελληνικό λαό, η μετάλλαξη της "αριστεράς" από υπερασπιστή των δίκαιων του ελληνικού λάου σε ρατσιστή εναντίον του, οφείλεται στις κοινές ιδεολογικές της καταβολές και αναφορές με την άρχουσα τάξη.

Η πρώτη μορφή ρατσισμού είναι ο μυθολογικός ενδο - ρατσισμός των εκμεταλλευτριών τάξεων ενάντια στις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Στην αρχαιότητα είχαμε την τεκμηρίωση της φυλετικής ανωτερότητας των αρχόντων με την καταγωγή τους απευθείας από τους Θεούς, και στην φεουδαλική εποχή είχαμε αντίστοιχα το ευγενές αίμα, τους γαλαζοαίματους. Υπάρχουν λοιπόν αμέσως μετά τις κοινωνίες των γενών και στην εποχή των φυλών, διακρίσεις ανάμεσα στα ξεχωριστά φυλά που τις απαρτίζουν, αλλά αυτές οι διακρίσεις ανάγονται καθαρά στην ταξική θέση του κάθε ξεχωριστού φύλου. Διαφορετικές ράτσες υπάρχουν από την εμφάνιση του ανθρώπου. Πολλές αρχαίες δουλοκτητικές αυτοκρατορίες υπήρξαν πολυφυλετικές. Και σε αυτές ο δουλοκτήτης και ο δούλος δεν βρίσκαν την κοινωνική τους θέση συμφωνά με την ράτσα. Στις αρχαίες αυτοκρατορίες πχ υπήρξαν λευκοί δουλοκτήτες με μαύρους και λευκούς δούλους όπως και μαύροι δουλοκτήτες με λευκούς και μαύρους δούλους.

Ο πρώτος μη μυθολογικός ρατσισμός που πραγματικά αναφέρεται σε σχέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές ράτσες εμφανίζεται στην εποχή της αποικιοκρατίας. Ο καπιταλισμός στην θεμελιώδη ουσία του δεν μπορεί να είναι ρατσιστικός. Δεν είναι αυτοφυής ο ρατσισμός σε μία κοινωνία εμπορευματικής παραγωγής και ανταλλαγής όπου η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα που διακινείται στην ελεύθερη αγορά. Ο καπιταλισμός κληρονόμησε τον ρατσισμό από την αποικιοκρατία και τον διατήρησε μέχρι και την εποχή του πρωτογενούς ιμπεριαλισμού των εθνικών μονοπωλίων που εξορμούσαν από την εθνική αγορά για να κατακτήσουν την διεθνή.

Με το πέρας του Β' παγκοσμίου πολέμου και το πέρασμα από τα εθνικά μονοπώλια στα πολυεθνικά υπερμονοπώλια πέφτει και η αυλαία στον ιστορικό ρατσισμό, ο οποίος δεν υφίσταται πάρα μόνο ως επιβίωση του παρελθόντος, καθώς τα πολυεθνικά υπερμονοπώλια αποκτούν βαθμιαία υπερεθνικό χαρακτήρα και αποκόπτονται τα συμφέροντα τους από την εθνική τους καταγωγή.

Έτσι σε κάθε βήμα που κάνει μπροστά ως προς την εσωτερική του εξέλιξη ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να καταργεί ολοένα και περισσότερο τον ρατσισμό για να αποδεσμεύει και να απελευθερώνει με τους όρους της εμπορευματικής παραγωγής την υφιστάμενη ρατσιστικές διακρίσεις εργατική δύναμη. Επίσημη ιδεολογία του πολυεθνικού κεφαλαίου αναφορικά με την ράτσα είναι ο αντιρατσισμός. Είναι ακριβώς οι Βρετανοί αποικιοκράτες που συνέτριψαν το διηπειρωτικό δουλεμπόριο και ο βιομηχανικά αναπτυγμένος αμερικάνικος βορράς που κατάργησε την δουλεία.

Είναι το πολυεθνικό - υπερεθνικό κεφάλαιο που προκειμένου να μεταφέρει την προσφερόμενη εργασία ανάλογα με τα οικονομικά και πολιτικά του συμφέροντα αντιστρέφει τις αποικιοκρατικές ροές προς τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις της Ευρώπης αποικιοποιώντας τον πρώην αποικιοκρατικό χώρο, χρησιμοποιεί ως ιδεολογικό όπλο τον αντιρατσισμό που είναι αντεστραμμένος νεορατσισμός ενάντια στα ιθαγενή έθνη και λαούς προκείμενου να αποικιοποιήσει τις πρώην μητροπόλεις του και να απεθνικοποιήσει με ερημοποίηση τον αποικιακό χώρο.

Η επίθεση της σύγχρονης “αριστεράς” ξεκινά από το φυλετικό ζήτημα, το ζήτημα της ράτσας. Εδώ υπάρχει μία προϊστορία, καθώς παλαιότεροι ιστορικοί της αριστεράς προκείμενου να χτυπήσουν τον εθνο - φυλετισμό της άρχουσας τάξης και να προάγουν έτσι όπως νόμιζαν τον διεθνισμό υπέπεσαν στο λάθος να αντιμετωπίσουν την κυρίαρχη φυλετική θεωρία για το έθνος πάνω στο δικό της έδαφος.
Απομακρύνθηκαν έτσι από τον μαρξικό επιστημονικό σοσιαλισμό που δεν τοποθετεί τα εθνικά ζητήματα σε φυλετική βάση και υιοθέτησαν την ίδια βάση θεώρησης με τους ιδεολόγους της άρχουσας τάξης.

Η αντιστροφή μίας λανθασμένης θεώρησης πάνω στην δική της βάση δεν είναι στην ουσία άλλο από υιοθεσία της θεμελιώδους στρέβλωσης της αρχικής λανθασμένης θεώρησης. Δεν πρόκειται δυστυχώς για απλά στείρα αντιπολίτευση άλλα για αντεστραμμένη συμπολίτευση, για τοποθέτηση της αντίθεσης στο έδαφος της φαινομενικά αντίπαλης θεώρησης. Φυλετική είναι η θεωρία της βιολογικής συνέχειας του έθνους μέσα στον ιστορικό χωροχρόνο, φυλετική το ίδιο είναι και η θεωρία της βιολογικής ασυνέχειας. Και οι δυο θεωρήσεις κινούνται στην βάση του φυλετισμού για να εξάγουν πολιτικά συμπεράσματα τα οποία επεκτείνονται πέραν του φυλετικού αποσκοπώντας να αποδείξουν η κάθε μία την ορθότητα φαινομενικά και μόνο διαφορετικών πολιτικών.

Όλα τα έθνη έχουν κεντρικό γενοφυλετικό πυρήνα που παρ' όλες τις ιστορικές φυλετικές επιμειξίες παραμένει σταθερός ( στην βάση της αρχής της εντοπιότητας ) στο υψηλότερο ποσοστό βιολογικής καταγωγής της εθνικής σύνθεσης. Η εξέλιξη από το γένος στο φύλο, από το φύλο στην φυλή, από την φυλή στην λαότητα, από την λαότητα στον λαό, και εθνοτικό λαό, κι από τον εθνοτικό λαό στο σύγχρονο έθνος, δεν θα ήταν δυνατή με ολοκληρωτική αποκοπή της διαδικασίας μεταξύ δυο αναβαθμών. το ίδιο και αν υπήρχε καθαρή συνέχεια, καθώς η ιστορία των ανθρωπίνων ομαδικών συσσωματώσεων θα κινούνταν ακόμα στο στάδιο των πρωτογόνων γενών. Ο διεθνισμός δεν αφορά ράτσες αλλά έθνη. Συνεπώς ο αντιρατσισμός δεν μπορεί να είναι διεθνισμός ούτε καν ξεχωριστό τμήμα του διεθνισμού.

Στην απολύτως ανορθολογική βάση της φυλετικής θεωρίας για το έθνος μπορούν να καταταγούν πολλές εργασίες όπως πχ του κυρίου Νακρατζά, ο οποίος συγχέοντας την φυλή με το έθνος προβάλει από τον τίτλο ακόμα μίας μελέτης του την "στενή εθνολογική συγγένεια" μεταξύ των Ελλήνων και των άλλων βαλκανικών εθνών ανάγοντας την σε βιολογικές συγγένειες και όχι σε κάποια κοινά πολιτισμικά χαρακτηριστικά, κάτι που θα 'χε τουλάχιστον κάποια λογική βάση. Εδώ, παρότι δεν έχει καμία ιδιαίτερη αξία για την θεώρηση του εθνικού ζητήματος, αξίζει να αναφερθεί και το ευτράπελο της όλης υπόθεσης, για να γίνει φανερό πως το τυφλό αντεθνικό μίσος της (ανθ)ελληνικής “αριστεράς”, την οδηγεί να σφάλλει όχι μόνο στην μαρξιστική θεωρία για το έθνος, αλλά και στις θέσεις της για την γενοφυλετική καταγωγή των συγχρόνων Ελλήνων: το αστείο με τους “αριστερούς”, όπως και κάμποσους δεξιούς και ειδικά νεοφιλελεύθερους (αντί)ρατσιστές ιστορικούς μας είναι ότι όλες οι ρατσιστικές επιθέσεις τους που στρέφονται εναντία στο ελληνικό έθνος, θέλουν να αγνοούν πως σύμφωνα με την ιστορική επιστήμη πρόκειται για ένα έθνος με πολύ πιο αμιγή και ισχυρό κεντρικό γενοφυλετικό πυρήνα από πολλά άλλα έθνη. Ο Ξενοφών στην κάθοδο των μυρίων αναφέρει ότι οι πληθυσμοί του Ευξείνου Πόντου διατηρούσαν εκείνη την εποχή αναλλοίωτα τα αρχαία έθιμα που στην κυρίως Ελλάδα είχαν χαθεί. Στην συνέχεια ο ίδιος ο κύριος αρνητής της γενοφυλετικής συνέχειας των ελλαδιτών Ελλήνων, ο Φαλμεράγιερ, περιοδεύοντας την μικρά Ασία έγραψε για τους εκεί ευρισκόμενους ελληνικούς πληθυσμούς ότι αποτελούν φυσική βιολογική συνεχεία των αρχαίων Ελλήνων. Με την ανταλλαγή πληθυσμών λοιπόν και τις επακόλουθες επιμειξίες που ακολούθησαν ο κύριος όγκος του συγχρόνου νεοελληνικού πληθυσμού βρίσκει τις μακρινές γενοφυλετικές του ρίζες απευθείας στους αρχαίους Έλληνες.

Αυτά τα ολίγα παρεμπιπτόντως, όχι τόσο για την μηδαμινή έως ανύπαρκτη αξία τους για την μαρξιστική θεώρηση του εθνικού ζητήματος, όσο για την πνευματική μιζέρια και ανικανότητα αυτής της πανάθλιας αντιμαρξιστικής “αριστεράς” για οποιαδήποτε αντικειμενική γνώση, διαλεκτική λογική, ως και γλωσσική εννοιολογία. Μία “αριστερά” που θέλει να περνά για επιστημονικό κομμουνισμό τα γελοία τάχατες αριστερά αντιεπιστημονικά ιδεολογήματα της στην βάση των οποίων κακοποιεί την γνώση και ερμηνεία των διαδικασιών της αντικειμενικής πραγματικότητας. Έχοντας λοιπόν εμπλέξει το έθνος με τις φυλές και τις ράτσες οι “αριστεροί” μας δεν το 'χαν και τόσο δύσκολο να μπλέξουν και το έθνος με το κράτος αφού ειδικά στην σύγχρονη εποχή ο γενικός κανόνας των κοινωνιών είναι το εθνικό κράτος.

Ο εθνικισμός είναι ιστορικά καταρχήν ιδεολογία των εθνών που θέλουν να αποκτήσουν και να συγκροτηθούν σε εθνικό κράτος. Αυτός είναι γενικά ένας προοδευτικός εθνικισμός που εμφανίζεται στην εποχή σχηματισμού των εθνικών κρατών και διαφέρει χρονικά ανάλογα με τα συγκεκριμένα κάθε φορά έθνη. Στην συνέχεια ο εθνικισμός γίνεται και αντιδραστικό ιδεολόγημα των εθνικών κρατών ενάντια σε άλλα κράτη με σκοπό την επέκταση την αποικιοποίηση και γενικά τις κατακτήσεις και την εκμετάλλευση.

Ο αντιδραστικός εθνικισμός λοιπόν δεν είναι ιδεολόγημα των ίδιων των εθνών αφ' εαυτών αλλά των κρατών των αρχουσών και κυρίαρχων τάξεων αυτών των εθνών. Αλλά τα έθνη δεν αποτελούνται μόνο από τις άρχουσες τάξεις τους ούτε ταυτίζονται με αυτές. Οι “αριστεροί” αντιρατσιστές μας όμως, έχοντας ταυτίσει το έθνος με την ράτσα και στην συνέχεια και με την κυρίαρχη τάξη και το κράτος έχουν κηρύξει πόλεμο κατά των εθνών. Εδώ ακριβώς βρίσκουν σύμμαχο τον νεοφιλελεύθερο φασισμό των άεθνων πλέον υπεμονοπωλίων και λειτουργούν ως όργανα τους βοηθώντας στην άλωση των εθνικών κρατών και την δημιουργία πολυπολιτισμικών πολυεθνικών κρατών με ιδεολογήματα τον κεφαλαιοκρατικό αντιρατσισμό και τον αντιεθνικισμό που τον παρουσιάζουν ως διεθνισμό. Έτσι ταυτίζονται ιδεολογικά με την υπερεθνική χρηματιστική ολιγαρχία και με τις ύβρεις τους ενάντια σε όσους αντιστέκονται, ενάντια στις εθνοκτόνες προθέσεις τους δεν δείχνουν άλλο παρά το κοινό με το υπερεθνικό κεφάλαιο ταξικό τους μίσος εναντία στις εργατικές τάξεις όλων των προδευμένων εθνικών κρατών που είναι και οι μονές ικανές να διεκδικήσουν την ηγεμονία των εθνών τους. Αν η συγκρότηση των συγχρόνων κοινωνιών είναι εθνική, τότε αντεθνικό είναι το αντικοινωνικό.

Κι εδώ ο αντικοινωνισμός (αντικομουνισμός) των αρχουσών τάξεων συναντιέται με τον αντικοινωνισμό των “αριστερών” μας που η μόνη διαφορά τους από τον αστικό εθνικισμό είναι ότι αυτός μισούσε και μισεί τα άλλα έθνη, ενώ οι “αριστεροί” μας μισούν όλα τα έθνη μηδενός εξαιρουμένου και με πρώτο στην λίστα το δικό τους.

Τοιούτως έχοντες συγκροτούν κατά συνέπειαν κίνημα ενδοαστικής σοσιαλφασιστικής αντιπολίτευσης, και όχι δύναμη κοινωνικής ανατροπής.