The Magyar Struggle - Engels in Neue Rheinische Zeitung January 1849 [Μεταφρασμένο]

Ο λόγος που παραθέτουμε και τά δύο κείμενα είναι για να έχετε σημείο αναφοράς σε πιθανή αστοχία της μετάφρασης.

Cologne, January. While in Italy the first counterblow is already being struck against the counter-revolution of last summer and autumn, in the plains of Hungary the last stage of the struggle to suppress the movement which arose directly out of the February revolution is being completed. The new Italian movement is the prologue of the movement of 1849, the war against the Magyars is the epilogue to the movement of 1848. Probably this epilogue will yet pass into the new drama that is being prepared in secret.

Κολωνία, Ιανουάριος. Ενώ στην Ιταλία τα πρώτα αντίποινα ενάντια στην αντεπανάσταση του περασμένου καλοκαιριού και του φθινοπώρου βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη, στις πεδιάδες της Ουγγαρίας ολοκληρώνεται το τελευταίο στάδιο του αγώνα να κατασταλλεί το κίνημα που ξέσπασε απευθείας από την επανάσταση του Φεβρουαρίου. Το νέο Ιταλικό κίνημα είναι ο πρόλογος του κινήματος του 1849, ο πόλεμος εναντίον των Μαγυάρων είναι ο επίλογος του κινήματος του 1848. Ίσως αυτός ο επίλογος θα περάσει στο νέο δράμα που προετοιμάζεται με μυστικότητα.


Like the first scenes of the revolutionary tragedy of 1848, which rapidly succeeded one another, and like the fall of Paris and Vienna, this epilogue too is heroic, and pleasantly heroic after the partly colourless and partly petty episodes of the period between June and October. The last act of 1848 passes through terrorism into the first act of 1849.

Όπως οι πρώτες σκηνές της επαναστατικής τραγωδίας του 1848, οι οποίες διαδέχθηκαν ταχύτατα η μια την άλλη, και όπως η πτώση του Παρισιού και της Βιέννης, και αυτός ο επίλογος είναι επίσης ηρωικός, και ευχάριστα ηρωικός μετά τα εν μέρει άχρωμα και εν μέρει μικρά σε σημασία επεισόδια της περιόδου ανάμεσα στον Ιούνιο και τον Οκτώβριο. Η τελευταία πράξη του 1848 περνά μέσα από την τρομοκρατία στην πρώτη πράξη του 1849.

For the first time in the revolutionary movement of 1848, for the first time since 1793, a nation surrounded by superior counter-revolutionary forces dares to counter the cowardly counter-revolutionary fury by revolutionary passion, the terreur blanche by the terreur rouge. For the first time after a long period we meet with a truly revolutionary figure, a man who in the name of his people dares to accept the challenge of a desperate struggle, who for his nation is Danton and Carnot in one person — Lajos Kossuth.

Για πρώτη φορά στο επαναστατικό κίνημα του 1848, για πρώτη φορά από το 1793, ένα έθνος περικυκλωμένο από ανώτερες αντεπαναστατικές δυνάμεις τολμά να αντιμετωπίσει τη δειλή αντεπαναστατική οργή με επαναστατικό πάθος, το λευκό τρόμο (terreur blanche) με τον κόκκινο τρόμο (terreur rouge).  Για πρώτη φορά μετά από μια μακρά περίοδο συναντάμε μια πραγματικά επαναστατική μορφή, έναν άνδρα ο οποίος, εν ονόματι των ανθρωπων του (του λαού του), τολμά να δεχθεί την πρόκληση ενός απελπισμένου αγώνα, ο οποίος για το έθνος του είναι ο Δαντών και ο Καρνώ σε ένα πρόσωπο – ο Lajos Kossuth

The superiority of forces is frightful. The whole of Austria, 16 million fanaticised Slavs in the forefront, against 4 million Magyars.

Η ανωτερότητα των δυνάμεων είναι τρομακτική. Ολόκληρη η Αυστρία, 16 εκατομμύρια φανατισμένων Σλάβων στην πρώτη γραμμή, εναντίον 4 εκατομμυρίων Μαγυάρων.

Mass uprising, national manufacture of arms, issue of banknotes, short shrift for anyone hindering the revolutionary movement, revolution in permanence — in short, all the main features of the glorious year 1793 are found again in the Hungary which Kossuth has armed, organised and inspired with enthusiasm. This revolutionary organisation, which on pain of utter ruin had to be completed, so to speak, in 24 hours, was lacking in Vienna, otherwise Windischgrätz would never have been able to enter it. We shall see whether he will succeed in entering Hungary in spite of this revolutionary organisation.

Μαζική εξέγερση, εθνική κατασκευή όπλων, έκδοση χαρτονομισμάτων, πολύ μικρή ανοχή σε οποιονδήποτε εμποδίζει το επαναστατικό κίνημα, επανάσταση σε μονιμότητα- με λίγα λόγια, όλα τα κύρια χαρακτηριστικά του ένδοξου 1793 βρίσκονται ξανά στην Ουγγαρία την ο οποία ο Kossuth έχει εξοπλίσει, οργανώσει και εμπνεύσει με ενθουσιασμό. Αυτή η η επαναστατική οργάνωση, η οποία έπρεπε να ολοκληρωθεί ακόμα και με τίμημα την ολοκληρωτική καταστροφή, να το πούμε έτσι, σε 24 ώρες, δεν υπήρχε στη Βιέννη, αλλιώς ο Windischgrätz δεν θα είχε ποτέ τη δυνατότητα να συμμετάσχει (μπει/γίνει μέλος στην επαναστατική οργάνωση;).[να εισέλθει στη Βιέννη;] Θα δούμε αν θα μπορέσει να επιτύχει να μπει στην Ουγγαρία παρόλο που υπάρχει αυτή η επαναστατική οργάνωση.

Let us take a closer look at the struggle and the combatant parties.

Ας ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά στον αγώνα και τα αντιμαχόμενα μέρη.

The Austrian monarchy arose out of the attempt to unite Germany in a single monarchy just as the French kings up to Louis XI did in France. The attempt failed because of the pitiful provincial narrow-mindedness of both the Germans and the Austrians, and because of the corresponding petty commercial spirit of the Habsburg dynasty. Instead of the whole of Germany, the Habsburgs obtained only those South-German lands which were in direct conflict with the isolated Slav tribes, or in which a German feudal nobility and German burghers ruled jointly over enslaved Slav tribes. In both cases the Germans of each province required support from outside. This support they received through the association against the Slavs, and this association came into being through the union of the provinces in question under the sceptre of the Habsburgs.

Η Αυστριακή μοναρχία ξεπήδησε από την προσπάθεια να ενωθεί η Γερμανία σε μια μόνη μοναρχία όπως έκαναν στη Γαλλία οι Γάλλοι βασιλιάδες μέχρι το Λουδοβίκο XI. Η προσπάθεια απέτυχε εξαιτίας της αξιολύπητης επαρχιακής στενομυαλιάς και των Γερμανών και των Αυστριακών, και εξαιτίας του αντίστοιχου μικροεμπορικού πνεύματος της δυναστειας των Αψσβούργων. Αντί να πάρουν όλη τη Γερμανία, οι Αψβούργοι απέκτησαν μόνο εκείνες τις Νοτιο-Γερμανικές εκτάσεις που ήταν σε άμεση αντιπαράθεση με τις απομονωμένες Σλαβικές φυλές, ή στις οποίες μια Γερμανική φεουδαρχική αριστοκρατία και Γερμανοί burghers κυβερνούσαν από κοινού πάνω σε σκλαβωμένες Σλαβικές φυλές. Και στις δύο περιπτώσεις οι Γερμανοί κάθε επαρχίας ζητούσαν υποστήριξη απ’ έξω. Αυτή την υποστήριξη την λάμβαναν από την ένωση εναντίον των Σλάβων , και αυτή η ένωση γεννήθηκε μέσα από την ένωση των επαρχιών για τις οποίες μιλάμε κάτω από το σκήπτρο των Αψβούργων

That is how German Austria originated. It suffices to read in any textbook how the Austrian monarchy came into being, how it split up and arose again, all in the course of struggle against the Slavs, to see how correct this description is.

Έστι λοιπόν γεννήθηκε η Γερμανική Αυστρία. Αρκεί να διαβάσει κανείς σε οποιοδήποτε βιβλίο πώς γεννήθηκε η Αυστριακή μοναρχία, πώς χωρίστηκε και πώς ξεπήδησε πάλι, όλα με αγώνες εναντίον των Σλάβων, για να δει πόσο σωστή είναι αυτή η περιγραφή.

Adjacent to German Austria is Hungary. In Hungary the Magyars waged the same struggle as the Germans in German Austria. A German wedge driven between the Slav barbarians in the Archduchy of Austria and Styria went hand in hand with the Magyar wedge driven in the same way between the Slav barbarians on the Leitha. Just as in the south and north, in Bohemia, Moravia, Carinthia and Kraina the German nobility ruled over Slav tribes, Germanised them and so drew them into the European movement, the Magyar nobility likewise ruled over Slav tribes in the south and north, in Croatia, Slavonia and the Carpathian territories. The interests of both were the same; opponents of both were natural allies. The alliance of the Magyars and the Austrian Germans was a necessity. All that was still lacking was some great event, a heavy attack on both of them, in order to make this alliance indissoluble. Such an event came with the Turks’ conquest of the Byzantine Empire. The Turks threatened Hungary and, secondly, Vienna, and for centuries Hungary came indissolubly under the Flabsburg dynasty.

Κολλημένη δίπλα στη Γερμανία είναι η Ουγγαρία. Στην Ουγγαρία οι Μαγυάροι έκαναν τον ίδιο αγώνα όπως οι Γερμανοί στη Γερμανική Αυστρία. Μια Γερμανική σφήνα μεταξύ των Σλάβων βαρβάρων στο Αρχιδουκάτο της Αυστρίας και του Styria πήγαινε χέρι χέρι με τη Μαγυάρικη σφήνα που έμπαινε με τον ίδιο τρόπο ανάμεσα στους Σλάβους βάρβαρους στον Leitha. Όπως στο Νότο και στον Βορρά, στη Βοημία, Μοραβία, Καρινθία και Κράϊνα η Γερμανική αριστοκρατία κυβερνούσε Σλαβικές φυλές, τις εκγερμάνιζε και τις τραβούσε μ’ αυτόν τον τρόπο στο Ευρωπαϊκό κίνημα, η Μαγυάρικη αριστοκρατία κυβερνούσε με παρόμοιο τρόπο τις Σλαβικές φυλές στα νότια και τα βόρεια, στην Κροατία, τη Σλαβονία και τις περιοχές των Καρπαθίων. Τα ενδιαφέροντα και των δύο ήταν τα ίδια: οι αντίπαλοι και για τους δύο ήταν φυσικοί σύμμαχοι. Η συμμαχία των Μαγυάρων με τους Αυστριακούς Γερμανούς ήταν αναγκαία. Αυτό που έλειπε ακόμη ήταν ένα μεγάλο γεγονός, μια ισχυρή επίθεση εναντίον και των δύο, για να καταστεί αυτή η συμμαχία αδιάλυτη. Αυτό το γεγονός ήρθε με την Τουρκική κατάκτηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι Τούρκοι απείλησαν την Ουγγαρία και, κατά δεύτερον, τη Βιέννη, και για αιώνες η Ουγγαρία ήταν αδιάλυτα κάτω από τη δυναστεία των Φλασβούργων.

But the common opponents of both became gradually weak. The Turkish Empire became powerless, and the Slavs lost the strength to revolt against the Magyars and Germans. Indeed, a part of the German and Magyar nobility ruling in Slav lands adopted Slav nationality and thereby the Slav nationalities themselves became interested in preserving the monarchy, which had more and more to defend the nobility against the developing German and Magyar bourgeoisie. The national contradictions were disappearing and the Habsburg dynasty adopted a different policy. The same Habsburg dynasty which had climbed to the German imperial throne on the shoulders of the German burghers became more decisively than any other dynasty the champion of the feudal nobility against the burghers.

Αλλά οι κοινοί αντίπαλοι και των δύο σταδιακά αποδυναμώθηκαν. Η Τουρκική Αυτοκρατορία έγινε ανίσχυρη, και οι Σκλάβοι έχασαν τη δύναμη να επαναστατήσουν εναντίον των Μαγυάρων και των Γερμανών. Πραγματικά, ένα μέρος της Μαγυαρικής και Γερμανικής αριστοκρατίας που κυβερνούσε στις Σλαβικές περιοχές υιοθέτησαν τη Σλαβική εθνικότητα και έτσι οι Σλαβικές εθνικότητες ενδιαφέρονταν και οι ίδιες να διατηρηθεί η μοναρχία, η οποία έπρεπε ολοένα και περισσότερο να υπερασπίζει την αριστοκρατία ενάντια στην αναπτυσσόμενη Γερμανική και Μαγυαρική μπουζουαρζία. Οι εθνικές αντιπαραθέσεις εξαφανίζονταν και η δυναστεία των Αψβούργων υιοθέτησε μια διαφορετική πολιτική. Η ίδια δυναστεία των Αψβούργων που είχε αναρριχηθεί στο Γερμανικό αυτοκρατορικό θρόνο πάνω στους ώμους των Γερμανών burghers έγινε πιο αποφασιστικά από οποιαδήποτε άλλη μοναρχία ο πρωταθλητής της φεουδαρχικής αριστοκρατίας εναντίον των burghers.

In the same spirit Austria participated in the partition of Poland.[222] The important Galician elders and army commanders, the Potockis, Lubomirskis and Czartoryskis, betrayed Poland to Austria and became the most loyal supports of the Habsburg dynasty, which in return guaranteed them their possessions against attacks from the lower nobility and the burghers.

Μέσα στο ίδιο πνεύμα η Αυστρία συμμετείχε στο χωρισμό της Πολωνίας. Οι σημαντικοί πρεσβύτεροι και στρατιωτικοί διοικητές της Γκαλίθιας, οι Potockis, Lubomirskis και οι Czartoryskis, πρόδωσαν την Πολωνία στην Αυστρία και έγιναν οι πιο πιστοί υποστηρικτές της δυναστείας των Αψβούργων, η οποία με τη σειρά της τους εξασφάλισε τις κτήσεις τους ενάντια σε επιθέσεις από την κατώτερη αριστοκρατία και τους burghers

But the burghers in the towns continually grew in wealth and influence and the progress of agriculture alongside that of industry changed the position of the peasants in relation to the landowners. The movement of the burghers and peasants against the nobility became more and more menacing. And since the movement of the peasants, who everywhere are the embodiment of national and local narrow-mindedness, necessarily assumes a local and national character, it was accompanied by a resurgence of the old national struggles.

Αλλά οι burghers στις πόλεις συνεχώς αναπτύσσονταν σε πλούτο και επιρροή και η πρόοδος της γεωργίας σε συνδυασμό με αυτή της βιομηχανίας άλλαξε τη θέση των χωρικών σε σχέση με τους γαιοκτήμονες. Το κίνημα των burghers και των χωρικών ενάντια στην αριστοκρατία γινόταν ολοένα και πιο απειλητικό. Και εφόσον το κίνημα των χωρικών, οι οποίοι παντού είναι η ενσωμάτωση της εθνικής και τοπικής στενομυαλιάς, αποκτά απαραίτητα έναν τοπικό και εθνικό χαρακτήρα, συνοδεύτηκε από μια αναζωπύρωση των παλιών εθνικών αγώνων.

In this state of affairs, Metternich achieved his master stroke. With the exception of the most powerful feudal barons, he deprived the nobility of all influence on state administration. He sapped the strength of the bourgeoisie by winning to his side the most powerful financial barons — he had to do this, the state of the finances made it compulsory for him. Supported in this way by the top feudal and financial aristocracy, as well as by the bureaucracy and the army, he far more than all his rivals attained the ideal of an absolute monarchy. He kept the burghers and the peasantry of each nation under control by means of the aristocracy of that nation and the peasantry of every other nation, and he kept the aristocracy of each nation under control by its fear of that nation’s burghers and peasantry. The different class interests, the national features of narrow-mindedness, and local prejudices, despite their complexity, were completely held in check by their mutual counteraction and allowed the old scoundrel Metternich the utmost freedom to manoeuvre. How far he succeeded in this setting of one nation against another is proved by the Galician scenes of slaughter when the democratic Polish movement which began in the interests of the peasantry was crushed by Metternich by means of the Ruthenian peasants themselves who were animated by religious and national fanaticism.[223]

 Σ’ αυτή την κατάσταση των πραγμάτων, ο Μέττερνιχ πέτυχε το μεγαλειώδες του χτύπημα. Με εξαίρεση τους ισχυρότερους βαρόνους της φεουδαρχίας, στέρησε την αριστοκρατία απ’ όλη την επιρροή στη διοίκηση του κράτους. Υπονόμευσε τη δύναμη της μπουρζουαζίας παίρνοντας με το μέρος του τους πιο δυνατούς οικονομικούς βαρόνους - ΄Επρεπε να το κάνει αυτό, η κατάσταση των οικονομικών το έκανε υποχρεωτικό γι’ αυτόν. Υποστηριζόμενος μ’ αυτόν τον τρόπο από την κορυφαία φεουδαρχική και οικονομική αριστοκρατία, καθώς και από τη γραφειοκρατία και τον στρατό, πολύ περισότερο από όλους τους αντιπάλους του πέτυχε το ιδανικό της απόλυτης μοναρχίας. Κράτησε τους burghers και τους χωρικούς κάθε έθνους υπό έλεγχο χρησιμοποιώντας την αριστοκρατία αυτού του έθνους και τους χωρικούς κάθε άλλου έθνους, και κράτησε την αριστοκρατία κάθε έθνους υπό έλεγχο χρησιμοποιώντας τον φόβο της για τους burghers και τους χωρικούς αυτού του έθνους. Τα διαφορετικά ενδιαφέροντα των τάξεων, τα εθνικά χαρακτηριστικά της στενοκεφαλιάς, και οι τοπικές προκαταλήψεις, παρόλη την πολυπλοκότητά τους, κρατήθηκαν τελείως υπό έλεγχο με την αμοιβαία αντίδρασή τους, και επέτρεψαν σ’ αυτό το κάθαρμα τον Μέττερνιχ την υπέρτατη ελευθερία να ελιχθεί. Το πόσο μακριά κατόρθωσε να φτάσει στο να θέτει ένα έθνος ενάντια σε ένα άλλο αποδεικνύεται από τις σκηνές σφαγής στη Γκαλίσια όταν το δημοκρατικό Πολωνικό κίνημα το οποίο άρχισε προς το συμφέρον των χωρικών συνετρίβη από τον Μέττερνιχ ο οποίος χρησιμοποίησε τους ίδιους τους Ρουθένους χωρικούς οι οποίοι εμψυχώθηκαν από εθνικό και θρησκευτικό φανατισμό.

The year 1848 first of all brought with it the most terrible chaos for Austria by setting free for a short time all these different nationalities which, owing to Metternich, had hitherto been enslaving one another. The Germans, Magyars, Czechs, Poles, Moravians, Slovaks, Croats, Ruthenians, Rumanians, Illyrians and Serbs came into conflict with one another, while within each of these nationalities a struggle went on also between the different classes. But soon order came out of this chaos. The combatants divided into two large camps: the Germans, Poles and Magyars took the side of revolution; the remainder, all the Slavs, except for the Poles, the Rumanians and Transylvanian Saxons, took the side of counter-revolution

Το έτος 1848 πρώτα απ’ όλα έφερε μαζί του το τρομερότερο χάος για την Αυστρία απελευθερώνοντας για μικρό χρονικό διάστημα όλες αυτές τις διαφορετικές εθνικότητες οι οποίες μέχρι τότε, χάρη στον Μέττερνιχ, σκλάβωναν η μία την άλλη. Οι Γερμανοί, Μαγυάροι, Τσέχοι, Πολωνοί,  Μοραβοί, Σλοβάκοι, Κροάτες, Ρουθένοι, Ρουμάνοι, Ιλλυριοί και Σέρβοι συγκρούονταν μεταξύ τους, ενώ μέσα σε κάθε μια από αυτές τις εθνικότητες συνεχιζόταν επίσης και ένας αγώνας μεταξύ των διαφόρων τάξεων. Αλλά σύντομα επανήλθε η τάξη μέσα από το χάος. Οι αντιμαχόμενοι χωρίστηκαν σε δύο μεγάλα στρατόπεδα: οι Γερμανοί, Πολωνοί και Μαγυάροι πήραν το μέρος της επανάστασης, οι υπόλοιποι, όλοι οι Σλάβοι, εκτός των Πολωνών, των Ρουμάνων και των Σαξόνων της Τρανσυλβανίας, πήραν το μέρος της αντεπανάστασης.

How did this division of the nations come about, what was its basis?

Πώς συνέβη αυτός ο χωρισμός των εθνών, ποια ήταν η βάση του;

The division is in accordance with all the previous history of the nationalities in question. It is the beginning of the decision on the life or death of all these nations, large and small.

Ο χωρισμός είναι σύμφωνα με όλη την προηγούμενη ιστορία των αναφερόμενων εθνικοτήτων. Είναι η αρχή της απόφασης πάνω στη ζωή ή στο θάνατο όλων αυτών των εθνών, μεγάλων και μικρών.

All the earlier history of Austria up to the present day is proof of this and 1848 confirmed it. Among all the large and small nations of Austria, only three standard-bearers of progress took an active part in history, and still retain their vitality — the Germans, the Poles and the Magyars. Hence they are now revolutionary.

Όλη η νωρίτερη ιστορία της Αυστρίας μέχρι σήμερα είναι απόδειξη αυτού και το 1848 το επιβεβαίωσε. Ανάμεσα σε όλα τα μεγάλα και μικρά έθνη της Αυστρίας, μόνο τρεις σημαιοφόροι της προόδου πήραν ενεργό μέρος στην ιστορία, και ακόμη κρατούν τη ζωτικότητά τους – οι Γερμανοί, οι Πολωνοί και οι Μαγυάροι. Ως εκ τούτου είναι τώρα επαναστατικοί.

All the other large and small nationalities and peoples are destined to perish before long in the revolutionary world storm. For that reason they are now counter-revolutionary.

Όλες οι άλλες μεγάλες και μικρές εθνικότητες και λαοί είναι προορισμένοι να χαθούν σύντομα στην επαναστατική παγκόσμια θύελλα. Γι’ αυτό το λόγο είναι τώρα αντιεπαναστατικοί.

As for the Poles, we refer the reader to our article about the debates on the Polish question in Frankfurt. In order to curb their revolutionary spirit, Metternich had appealed to the Ruthenians, a nationality differing from the Poles by its somewhat different dialect and especially by its Greek orthodox religion. The Ruthenians had belonged to Poland for a long time and learned only from Metternich that the Poles were their oppressors. As though in the old Poland the Poles themselves were not oppressed just as much as the Ruthenians, as though under Austrian domination Metternich was not their common oppressor!

Όσον αφορά τους Πολωνούς, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στο άρθρο σχετικά με τις συζητήσεις πάνω στο Πολωνικό θέμα στη Φραγκφούρτη. Για να χαλιναγωγήσει το επαναστατικό πνεύμα τους, ο Μέττερνιχ έκανε έκκληση στους Ρουθένους, μια εθνικότητα που διέφερε από τους Πολωνούς στην κάπως διαφορετική διάλεκτο και κυρίως στην Ελληνορθόδοξη θρησκεία τους. Οι Ρουθένοι ανήκαν στην Πολωνία για πολύ καιρό και είχαν μάθει μόνο από τον Μέττερνιχ ότι οι Πολωνοί ήταν οι καταπιεστές τους. Λες και στην παλιά Πολωνία οι ίδιο οι Πολωνοί δεν καταπιέζονταν όσο και οι Ρουθένοι, λες και υπό την Αυστριακή κυριαρχία ο Μέττερνιχ δεν ήταν ο κοινός τους δυνάστης!

So much for the Poles and Ruthenians who, moreover because of their history and geographical position, are so sharply separated from Austria proper that we have had to get them out of the way first of all in order to reach clarity in regard to the chaos of the other peoples.

Αυτά λοιπόν για τους Πολωνούς και τους Ρουθένους οι οποίοι, επιπλέον εξαιτίας της ιστορίας τους και της γεωγραφικής τους θέσης, είναι τόσο κοφτά χωρισμένοι από την Αυστρία που έπρεπε να τους βγάλουμε από τη μέση πρώτα από όλα για να φτάσουμε τη σαφήνεια σε σχέση με το χάος των άλλων λαών.

Let us, however, also remark at the outset that the Poles have revealed great political understanding and a true revolutionary spirit by now entering into an alliance with their old enemies, the Germans and Magyars, against the pan-Slav counter-revolution. A Slav people for whom freedom is clearer than Slavism proves its vitality by this fact alone, and thereby already assures a future for itself.

Όμως, ας σημειώσουμε επίσης στην αρχή ότι οι Πολωνοί έχουν δείξει μεγάλη πολιτική κατανόηση και ένα αληθινό επαναστατικό πνέυμα μέχρι τώρα συμμαχόντας με τους παλιούς εχθρούς τους, τους Γερμανούς και τους Μαγυάρους, ενάντια στην Πανσλαβική αντεπανάσταση. Ένας Σλαβικός λαός για τον οποίο η ελευθερία είναι σαφέστερη από το Σλαβισμό αποδεικνύει τη ζωτικότητά του από αυτό το γεγονός και μόνο, και έτσι εξασφαλίζει ήδη ένα μέλλον για αυτόν.

We pass now to Austria proper.

Και τώρα περνάμε στην Αυστρία

Situated to the south of the Sudetic and Carpathian mountains, in the upper valley of the Elbe and in the region of the Middle Danube, Austria in the early Middle Ages was a country populated exclusively by Slavs. By language and customs these Slavs belong to the same stock as the Slavs of Turkey, the Serbs, Bosnians, Bulgarians, and the Slavs of Thrace and Macedonia; these, in contrast to the Poles and Russians, are called Southern Slavs. Apart from these related Slav nationalities, the vast region from the Black Sea to the Bohemian forests and Tyrolean Alps, was inhabited only by a few Greeks in the south of the Balkans, and in the Lower Danube region by scattered Rumanian-speaking Wallachians.

Ευρισκόμενη στα νότια των Σουδητικών και Καρπάθιων ορέων, στην άνω πεδιάδα του Έλβα και στη περιοχή του Μέσου Δούναβη, η Αυστρία στον πρώιμο Μεσαίωνα ήταν μια χώρα που κατοικούνταν αποκλειστικά από Σλάβους. Λόγω της γλώσσας και των εθίμων αυτοί οι Σλάβοι ανήκουν στον ίδιο κλάδο με τους Σλάβους της Τουρκίας, τους Σέρβους, τους Βόσνιους, τους Βούλγαρους και τους Σλάβους της Θράκης και της Μακεδονίας. Αυτοί, σε αντίθεση με τους Πολωνούς και τους Ρώσους, ονομάζονται Νότιοι Σλάβοι. Εκτός από αυτές τις σχετικές με τους Σλάβους εθνικότητες, η αχανής περιοχή μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και των δασών της Βοημίας και τις Τυρολέζικες Άλπεις, κατοικούνταν μόνο από λίγους Έλληνες στα νότια των Βαλκανίων, και στη περιοχή του Κάτω Δούναβη από διάσπαρτους Βλάχους που μιλούσαν Ρουμάνικα.

Into this compact Slav mass a wedge was driven by Germans from the west and the Magyars from the east. The German element conquered the western part of Bohemia and pushed forward on both sides of the Danube as far as the other side of the Leitha. The Archduchy of Austria, part of Moravia, and the greater part of Styria were Germanised and thus I separated the Czechs and Moravians from the inhabitants of Carinthia and Kraina. In the same way Transylvania and Central Hungary up to the German frontier was completely cleared of Slavs and occupied by Magyars, who here separated the Slovaks and a few Ruthenian localities (in the north) from the Serbs, Croats and Slovenes, and subjected all these peoples to their rule. Finally, the Turks, following the example of the Byzantines, subjugated the Slavs south of the Danube and the Sava, and the historical role of the Southern Slavs was ended for ever.[224]

Σ’αυτή τη συμπαγή Σλαβική μάζα μπήκε μια σφήνα από Γερμανούς από τη Δύση και τους Μαγυάρους από την ανατολή. Το Γερμανικό στοιχείο κατέκτησε το δυτικό μέρος της Βοημίας και προχώρησε και προς τις δύο πλευρές του Δούναβη μέχρι την άλλη πλευρά του Λέϊθα. Το Αρχιδουκάτο της Αυστρίας, μέρος της Μοράβιας, και το μεγαλύτερο μέρος της Στύριας γερμανικοποιήθηκαν και έτσι ξεχώρισαν τους Τσέχους και τους Μοραβούς από τους κατοίκους της Καρίνθιας και της Κράϊνας. Με τον ίδιο τρόπο η Τρανσυλβανία και η Κεντρική Ουγγαρία μέχρι τα σύνορα με τη Γερμανία εκκαθαρίστηκε πλήρως από τους Σλάβους και κατακτήθηκε από τους Μαγυάρους, οι οποίοι εδώ χώρισαν τους Σλοβάκους και λίγες Ρουθενικές περιοχές (στα βόρεια) από τους Σέρβους, Κροάτες και Σλοβένους, και έφεραν όλους αυτούς τους λαούς στην εξουσία τους. Τέλος, οι Τούρκοι, ακολουθώντας το παράδειγμα των Βυζαντινών, υποδούλωσαν τους Σλάβους νότια του Δούναβη και του Σάβα, και ο ιστορικός ρόλος των Νότιων Σλάβων τελείωσε για πάντα.

The last attempt of the Southern Slavs to play an independent part in history was the Hussite war[225], a national peasant war of the Czechs under the flag of religion against the German nobility and the supremacy of the German Emperor. The attempt failed, and ever since then the Czechs have remained fettered under the yoke of the German Empire.

Η τελευταία προσπάθεια από τους Νότιους Σλάβους να παίξουν ένα ανεξάρτητο μέρος στην ιστορία ήταν ο πόλεμος των Ουσσιτών, ένας εθνικός χωριάτικος πόλεμος των Τσέχων κάτω από τη σημαία της θρησκείας ενάντια στη Γερμανική αριστοκρατία και την υπεροχή του Γερμανού Αυτοκράτορα. Η προσπάθεια απέτυχε, και από τότε οι Τσέχοι παρέμειναν υπόδουλοι κάτω από το ζυγό της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

On the other hand, their conquerors — the Germans and Magyars — took over the historical initiative in the Danube regions. Without the aid of the Germans and particularly of the Magyars, the Southern Slavs would have become Turkish, as actually happened to part of them, indeed Mohammedan, as the Slavs of Bosnia still are today. And for the Southern Slavs of Austria this is a service which is not too dear even at the price of exchanging their nationality for German or Magyar.

Από την άλλη, οι κατακτητές τους – οι Γερμανοί και οι Μαγυάροι – ανέλαβαν την ιστορική πρωτοβουλία στις περιοχές του Δούναβη. Χωρίς τη βοήθεια των Γερμανών και ιδιαίτερα των Μαγυάρων, οι Νότιοι Σλάβοι θα είχαν γίνει Τούρκοι, όπως και πραγματικά συνέβη σε κάποιους από αυτούς, πραγματικά Μωαμεθανοί, όπως είναι οι Σλάβοι της Βοσνίας ακόμη και σήμερα. Και για τους Νότιους Σλάβους της Αυστρίας αυτή είναι μια υπηρεσία που δεν είναι πολύ ακριβή ακόμη και με κόστος της ανταλλαγής της εθνικότητάς τους με Γερμανική ή Μαγυάρικη.

The Turkish invasion of the fifteenth and sixteenth centuries was a second edition of the Arab invasion of the eighth century. Charles Martel’s victory was repeatedly re-won at the walls of Vienna and on the Hungarian plain. As then at Poitiers, and later at Wahlstatt, during the invasion of the Mongols,[226] there was here once more a threat to the whole of European development. And where it was a matter of saving this, how could it be achieved by a few nationalities, like the Austrian Slavs, which had long ago disintegrated and become impotent and which, moreover, themselves needed to be saved?

Η Τουρκική εισβολή του 15ου και 16ου αιώνα ήταν μια δεύτερη έκδοση της Αραβικής εισβολής του 8ου αιώνα. Η νίκη του Κάρολου Μαρτέλλου ξανακερδήθηκε επανειλλημένα στα τείχη της Βιέννης και στην Ουγγρική πεδιάδα. Όπως τότε στο Πουατιέ, και αργότερα στο Βαλστατ, κατά τη διάρκεια της εισβολής των Μογγόλων, υπήρχε εδώ για άλλη μια φορά μια απειλή για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή εξέλιξη. Και όπου ήταν θέμα να σωθεί αυτή, πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί από λίγες εθνικότητες, όπως τους Αυστριακούς Σλάβους, που είχαν από καιρό καταρρεύσει και γίνει ανίκανοι και οι οποίοι, επιπλέον, έπρεπε να σωθούν και οι ίδιοι;

The situation internally was like that externally. The class that was the driving force and standard-bearer of the movement, the bourgeoisie, was everywhere German or Magyar. The Slavs could only with difficulty give rise to a national bourgeoisie, and the Southern Slavs only in quite isolated cases. And with the bourgeoisie, industrial power and capital were in the hands of Germans or Magyars, German culture developed, and intellectually too the Slavs became subordinate to the Germans, even as far as Croatia. The same thing happened — only later and therefore to a lesser extent — in Hungary, where the Magyars together with the Germans took the lead in intellectual and commercial affairs. But the Hungarian Germans, although they retained the German language, became genuine Hungarians in disposition, character and customs. Only the newly introduced peasant colonists, the Jews and the Saxons in Transylvania, are an exception and stubbornly retain an absurd nationality in the midst of a foreign land.

Η κατάσταση εσωτερικά ήταν ίδια με αυτήν εξωτερικά. Η τάξη που ήταν η κινητήρια δύναμη και ο τροπαιοφόρος του κινήματος, η μπουρζουαζία, ήταν παντού Γερμανική ή Μαγυάρικη. Οι Σλάβοι μπορούσαν μόλις και με δυσκολία να αναδείξουν μια εθνική μπουρζουαζία, και οι Νότιοι Σλάβοι μόνο σε αρκετά μεμονωμένες περιπτώσεις. Και με τη μπουρζουαζία, η βιομηχανική δύναμη και το κεφάλαιο ήταν στα χέρια των Γερμανών ή των Μαγυάρων, η Γερμανική κουλτούρα αναπτύχθηκε , και οι Σλάβοι έγιναν και πνευματικά υποδεέστεροι των Γερμανών, ακόμη και μέχρι την Κροατία. Το ίδιο πράγμα συνέβη – μόνο αργότερα και συνεπώς σε μικρότερο βαθμό- στην Ουγγαρία, όπου οι Μαγυάροι μαζί με τους Γερμανούς πήραν τα ηνία στις πνευματικές και εμπορικές υποθέσεις. Αλλά οι Ούγγροι Γερμανοί, αν και διατήρησαν τη Γερμανική γλώσσα, έγιναν γνήσιοι Ούγγροι στη διάθεση, το χαρακτήρα και τις συνήθειες. Μόνο οι νεοεισερχόμενοι χωρικοί άποικοι, οι Εβραίοι και οι Σάξονες στην Τρανσυλβανία, είναι εξαίρεση και διατηρούν πεισματικά μια παράλογη εθνικότητα εν μέσω μιας ξένης γης.

And if the Magyars were a little behind the German Austrians in civilisation, they have recently brilliantly overtaken them by their political activity. Between 1830 and 1848 there was more political life in Hungary alone than in the whole of Germany, and the feudal forms of the old Hungarian Constitution were better exploited in the interests of democracy than the modern forms of South-German constitutions. And who was at the head of the movement here? The Magyars. Who supported Austrian reaction? The Croats and Slovenes.

Και αν οι Μαγυάροι ήταν λίγο πιο πίσω από τους Γερμανούς Αυστριακούς σε πολιτισμό, πρόσφατα τους προσπέρασαν λαμπρά με την πολιτική τους δραστηριότητα. Μεταξύ του 1830 και του 1848 υπήρχε περισσότερη πολιτική ζωή στην Ουγγαρία μόνο παρά σε όλη τη Γερμανία, και εκμεταλλεύτηκαν τις φεουδαρχικές μορφές του παλιού Ουγγρικού Συντάγματος προς συμφέρον της δημοκρατίας καλύτερα από τις σύγχρονες μορφές των Νοτιογερμανικών συνταγμάτων. Και ποιος ήταν επικεφαλής του κινήματος εδώ; Οι Μαγυάροι. Ποιος υποστήριξε την Αυστριακή αντίδραση; Οι Κροάτες και οι Σλοβένοι.

Against the Magyar movement, as also against the reawakening political movement in Germany, the Austrian Slavs founded a Sonderbund[227] — pan-Slavism.

Ενάντια στο κίνημα των Μαγυάρων, όπως και ενάντια στο επαναφυπνισμένο πολιτικό κίνημα στη Γερμανία, οι Αυστριακοί Σλάβοι ίδρυσαν έναν Sonderbund πανσλαβισμό.

Pan-Slavism did not originate in Russia or Poland, but in Prague and in Agram.[228] Pan-Slavism means the union of all the small Slav nations and nationalities of Austria, and secondarily of Turkey, for struggle against the Austrian Germans, the Magyars and, eventually, against the Turks. The Turks are only incidentally included here and, as a nation which is also in a state of complete decline, can be entirely disregarded. In its basic tendency, pan-Slavism is aimed against the revolutionary elements of Austria and is therefore reactionary from the outset.

Ο πανσλαβισμός δεν προέρχεται από τη Ρωσία ή την Πολωνία, αλλά από Πράγα και το Άγκραμ. Ο πανσλαβισμός σημαίνει την ένωση όλων των μικρών Σλαβικών εθνών και εθνικοτήτων της Αυστρίας, και δευτερευόντως της Τουρκίας, για να πολεμήσουν ενάντια στους Αυστριακούς Γερμανούς, τους Μαγυάρους και, τελικά, ενάντια στους Τούρκους. Οι Τούρκοι συμπεριλαμβάνονται μόνο κατά τύχη εδώ και, ως έθνος που είναι επίσης σε κατάσταση πλήρους παρακμής, μπορούν να απορριφθούν τελείως. Στη βασική του τάση, ο Πανσλαβισμός στοχεύει ενάντια στα επαναστατικά στοιχεία της Αυστρίας και συνεπώς είναι αντιδραστικός από το ξεκίνημα.

Pan-Slavism immediately gave proof of this reactionary tendency by a double betrayal: it sacrificed to its petty national narrow-mindedness the only Slav nation which up to then had acted in a revolutionary manner, the Poles; it sold both itself and Poland to the Russian Tsar.

Ο Πανσλαβισμός αμέσως απέδειξε αυτή την αντιδραστική τάση με μια διπλή προδοσία: θυσίασε στη μικροεθνική στενομυαλιά του το μόνο Σλαβικό έθνος το οποίο μέχρι τότε είχε δράσει με επαναστατικό τρόπο, τους Πολωνούς: πούλησε και τον ευατό του και την Πολωνία στο Ρώσο Τσάρο.

The direct aim of pan-Slavism is the creation of a Slav state under Russian domination, extending from the Erzgebirge and the Carpathians to the Black, Aegean and Adriatic seas — a state which would include, besides the German, Italian, Magyar, Wallachian, Turkish, Greek and Albanian languages, also approximately a dozen Slav languages and basic dialects. All this would be held together not by the elements which have hitherto held Austria together and ensured its development, but by the abstract quality of Slavism and the so-called Slav language, which is at any rate common to the majority of the inhabitants. But where does this Slavism exist except in the minds of a few ideologists, where is the “Slav language” except in the imagination of Herren Palacký, Gaj and Co., and, to some extent, in the old Slav litany of the Russian church, which no Slav any longer understands? In reality, all these peoples are at the most diverse stages of civilisation, ranging from the fairly highly developed (thanks to the Germans) modern industry and culture of Bohemia down to the almost nomadic barbarism of the Croats and Bulgarians; in reality, therefore, all these nations have most antagonistic interests. In reality, the Slav language of these ten or twelve nations consists of an equal number of dialects, mostly incomprehensible to one another, which can be reduced to different main stems (Czech, Illyrian, Serbian, Bulgarian) and which, owing to the total neglect of all literature and the lack of culture of the majority of these peoples, have become a sheer patois, and with few exceptions have always had above them an alien, non-Slav language as the written language. Thus, pan-Slav unity is either pure fantasy or — the Russian knout.

Ο ευθύς στόχος του Πανσλαβισμού είναι η δημιουργία ενός Σλαβικού κράτους κάτω από Ρωσική κυριαρχία, που να εκτείνεται από το Erzgebirge και τα Καρπάθια μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και την Αδριατική – ένα κράτος που θα περιλαμβάνει εκτός από τη Γερμανική, Ιταλική, Μαγυάρικη, Βλάχικη, Τουρκική, Ελληνική και Αλβανική γλώσσα, επίσης καμιά ντουζίνα Σλαβικές γλώσσες και βασικές διαλέκτους. Όλο αυτό θα κρατιόταν μαζί όχι από τα στοιχεία που μέχρι τότε κρατούσαν την Αυστρία ενωμένη και είχαν εξασφαλίσει την ανάπτυξή της, αλλά από την αφηρημένη ιδιότητα του Σλαβισμού και της αποκαλούμενης Σλαβικής γλώσσας, η οποία είναι ούτως ή άλλως κοινή στην πλειοψηφία των κατοίκων. Αλλά πού υπάρχει αυτός ο Σλαβισμός εκτός από τα μυαλά κάποιων ιδεολόγων, που είναι η «Σλαβική γλώσσα» εκτός από τη φαντασία των Herren Palacký, Gaj και Co, και, ως ένα σημείο στη παλιά Σλαβική λιτανεία της Ρωσικής εκκλησίας, την οποία δεν καταλαβαίνει πια κανένας Σλάβος; Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι λαοί βρίσκονται στα πιο ποικίλα στάδια πολιτισμού, που ποικίλουν από την σε αρκετά μεγάλο βαθμό ανεπτυγμένη (χάρη στους Γερμανούς) σύγχρονη βιομηχανία και κουλτούρα της Βοημίας μέχρι τη σχεδόν νομαδική βαρβαρότητα των Κροατών και των Βουλγάρων. Στην πραγματικότητα, συνεπώς, όλα αυτά τα έθνη έχουν πολύ ανταγωνιστικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα, η Σλαβική γλώσσα αυτών των δέκα δώδεκα εθνών αποτελείται από έναν ίσο αριθμό διαλέκτων, κατά κύριο λόγο ακατανόητων μεταξύ τους, οι οποίες μπορεί να μειωθούν σε διάφορους κυριους κορμούς (Τσέχικα, Ιλλυρικά, Σερβικά, Βουλγάρικα) και οι οποίες, εξαιτίας της ολικής αδιαφορίας για οποιαδήποτε λογοτεχνία και την έλλειψη κουλτούρας της πλειοψηφίας αυτών των λαών, έχουν γίνει μια απλή ντοπιολαλιά, και με λίγες εξαιρέσεις είχαν πάντα από πάνω τους μια ξένη, όχι Σλαβική, ως γραπτή γλώσσα. Έτσι, η Πανσλαβική ενότητα είναι είτε καθαρή φαντασία – ή το Ρωσικό κνούτο.

And what nations are supposed to head this great Slav state? Precisely those nations which for a thousand years have been scattered and split up, those nations whose elements capable of life and development were forcibly imposed on them by other, non-Slav peoples, those nations which were saved from downfall in Turkish barbarism by the victorious arms of non-Slav peoples, small, powerless nationalities, everywhere separated from one another and deprived of their national strength, numbering from a few thousand up to less than two million people! They have become so weak that, for example, the race which in the Middle Ages was the strongest and most terrible, the Bulgarians, are now in Turkey known only for their mildness and soft-heartedness and set great store on being called dobre chrisztian, good Christians! Is there a single one of these races, not excluding the Czechs and Serbs, that possesses a national historical tradition which is kept alive among the people and stands above the pettiest local struggles?

Και ποια έθνη υποτίθεται ότι θα ηγούνται αυτού του μεγάλου Σλαβικού κράτους; Ακριβώς αυτά τα έθνη τα οποία για χίλια χρόνια έχουν διασκορπιστεί και διαχωριστεί, αυτά τα έθνη των οποίων τα στοιχεία που είναι ικανά για τη ζωή και την ανάπτυξη έχουν επιβληθεί σε αυτά με τη βία από άλλους, μη Σλαβικούς λαούς, αυτά τα έθνη που σώθηκαν από το να πέσουν στη Τουρκική βαρβαρότητα από τα νικηφόρα όπλα μη Σλαβικών λαών, μικρές, ανίσχυρες εθνικότητες, παντού διαχωρισμένες η μια από την άλλη και αποστερημένες από την εθνική τους ισχύ, αριθμώντας από λίγες χιλιάδες μέχρι λιγότερο από δύο εκατομμύρια άνθρωποι! Έγιναν τόσο αδύναμοι που, για παράδειγμα, η φυλή η οποία ήταν η ισχυρότερη και τρομερότερη στο Μεσαίωνα, οι Βούλγαροι, είναι τώρα γνωστοί στη Τουρκία για την ηπιότητά τους και τη μαλακότητα της καρδιάς τους και δίνουν μεγάλη σημασία στο να αποκαλούνται dobre chrisztian, καλοί Χριστιανοί! Υπάρχει καμία από αυτές τις φυλές, χωρίς να εξαιρούνται οι Τσέχοι και οι Σέρβοι, που κατέχει μια εθνική ιστορική παράδοση που κρατιέται ζωντανή ανάμεσα στους ανθρώπους και ξεχωρίζει πάνω από τις πιο ασήμαντες τοπικές διαμάχες;

Pan-Slavism was at its height in the eighth and ninth centuries, when the Southern Slavs still held the whole of Hungary and Austria and were threatening Byzantium. If at that time they were unable to resist the German and Magyar invasion, if they were unable to achieve independence and form a stable state even when both their enemies, the Magyars and Germans, were tearing each other to pieces, how will they be able to achieve it today, after a thousand years of subjection and loss of their national character?

Ο Πανσλαβισμός ήταν στο απόγειό του τον 8ο και 9ο αιώνα, όταν οι Νότιοι Σλάβοι ακόμη κατείχαν ολόκληρη την Ουγγαρία και την Αυστρία και απειλούσαν το Βυζάντιο. Αν τότε δεν μπορούσαν να αντέξουν τη Γερμανική και Μαγυαρική εισβολή, αν δεν μπορούσαν να πετύχουν ανεξαρτησία και να σχηματίσουν ένα σταθερό κράτος ακόμα και όταν και οι δύο εχθροί τους, οι Γερμανοί και οι Μαγυάροι, κομμάτιαζαν ο ένας τον άλλον, πώς θα μπορέσουν να το επιτύχουν αυτό σήμερα, μετά από χίλια χρόνια υποταγής και απώλειας του εθνικού τους χαρακτήρα;

There is no country in Europe which does not have in some corner or other one or several ruined fragments of peoples, the remnant of a former population that was suppressed and held in bondage by the nation which later became the main vehicle of historical development. These relics of a nation mercilessly trampled under foot in the course of history, as Hegel says, these residual fragments of peoples always become fanatical standard-bearers of counter-revolution and remain so until their complete extirpation or loss of their national character, just as their whole existence in general is itself a protest against a great historical revolution.

Δεν υπάρχει χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει σε κάποια γωνία ένα ή περισσότερα ρημαγμένα κομμάτια λαών, τα απομεινάρια ενός προηγούμενου πληθυσμού που υποδουλώθηκε και κρατήθηκε σε δεσμά από το έθνος το οποίο αργότερα έγινε το κύριο όχημα για την ιστορική ανάπτυξη. Αυτά τα λείψανα του έθνους ποδοπατούνται ανηλεώς κατά τη πορεία της ιστορίας, όπως λέει ο Χέγκελ, αυτά τα υπολλειματικά κομμάτια λαών πάντοτε γίνονται φανατικοί τροπαιοφόροι/προμάχοι αντεπανάστασης και παραμένουν έτσι μέχρι την ολοκληρωτική τους εκρίζωση ή απώλεια του εθνικού τους χαρακτήρα, όπως ολόκληρη η ύπαρξή τους γενικά είναι μια διαμαρτυρία ενάντια σε μια μεγάλη ιστορική επανάσταση.

Such, in Scotland, are the Gaels, the supporters of the Stuarts from 1640 to 1745.

Τέτοιοι, στη Σκωτία, είναι οι Γαέλοι, οι υποστηρικτές των Στιούαρτ από το 1640 ως το 1745.

Such, in France, are the Bretons, the supporters of the Bourbons from 1792 to 1800.

Τέτοιοι, στη Γαλλία, είναι οι Βρετόνοι, οι υποστηρικτές των Βουρβόνων από το 1792 ως το 1800.

Such, in Spain, are the Basques, the supporters of Don Carlos.

Τέτοιοι, στην Ισπανία, είναι οι Βάσκοι, οι υποστηρικτές του Ντον Κάρλος.

Such, in Austria, are the pan-Slavist Southern Slavs, who are nothing but the residual fragment of peoples, resulting from an extremely confused thousand years of development. That this residual fragment, which is likewise extremely confused, sees its salvation only in a reversal of the whole European movement, which in its view ought to go not from west to east, but from east to west, and that for it the instrument of liberation and the bond of unity is the Russian knout — that is the most natural thing in the world.

Τέτοιοι, στην Αυστρία, είναι οι πανσλαβιστές Νότιοι Σλάβοι, οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο από τα υπολλειματικά κομμάτια λαών, που είναι αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά συγκεχυμένης χιλιόχρονης ανάπτυξης. Ότι αυτό το υπολλειματικό κομμάτι, που είναι παρομοίως σε εξαιρετική σύγχυση, βλέπει τη σωτηρία του μόνο σε μια αντιστροφή ολόκληρου του Ευρωπαϊκού κινήματος, η οποία κατά τη γνώμη του έπρεπε να πάει όχι από τη δύση προς την ανατολή, αλλά από την ανατολή προς τη δύση, και ότι για αυτό το όργανο απελευθέρωσης και ο δεσμός ενότητας είναι το Ρωσικό κνούτο – αυτό είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.

Already before 1848, therefore, the Southern Slavs had clearly shown their reactionary character. The year 1848 brought it fully into the light of day.

Ήδη, λοιπόν, πριν το 1848, οι Νότιοι Σλάβοι είχαν δείξει καθαρά τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα. Το έτος 1848 τον έφερε πλήρως στο φως της ημέρας.

When the February storm broke, who made the Austrian revolution? Vienna or Prague? Budapest or Agram? The Germans and Magyars, or the Slavs?

Όταν ξέσπασε η θύελλα του Φεβρουαρίου, ποιος έκανε την Αυστριακή επανάσταση; Η Βιέννη ή η Πράγα; Η Βουδαπέστη ή η Agram; Οι Γερμανοί και οι Μαγυάροι ή οι Σλάβοι;

It is true that among the more educated Southern Slavs there was a small democratic party which, although not wanting to renounce its nationality, nevertheless desired to put it at the disposal of the struggle for freedom. This illusion, which succeeded in arousing sympathy also among West-European democrats, sympathy that was fully justified as long as the Slav democrats took part in the struggle against the common enemy — this illusion was shattered by the bombardment of Prague. After that event all the South-Slav races, following the example of the Croats, put themselves at the disposal of Austrian reaction. Those leaders of the South-Slav movement who continue to talk drivel about the equality of nations, about democratic Austria, and so on, are either stupid dreamers, such as, for example, many journalists, or they are scoundrels like Jellachich. Their democratic assurances have no more significance than the democratic assurances of official Austrian counter-revolution. It suffices to say that in practice the restoration of the South-Slav nationality begins with the most savage outbursts of fury against the Austrian and Magyar revolution, with a first great good turn rendered to the Russian Tsar.

Είναι αλήθεια ότι μεταξύ των πιο μορφωμένων Νότιων Σλάβων υπήρχε μια μικρή δημοκρατική ομάδα (κόμμα), η οποία αν και δεν ήθελε να αποκηρύξει την εθνικότητά της, παρόλα αυτά επιθυμούσε να τη θέσει στη διάθεση του αγώνα για την ελευθερία. Αυτή η αυταπάτη, η οποία πέτυχε να ξεσηκώσει συμπαράσταση και μέσα στους Δυτικογερμανούς δημοκράτες, συμπαράσταση που ήταν πλήρως δικαιολογημένη όσο οι Σλάβοι δημοκράτες συμμετείχαν στον αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό – αυτή η αυταπάτη διαλύθηκε με το βομβαρδισμό της Πράγας. Μετά από αυτό το γεγονός, όλες οι Νοτιοσλαβικές φυλές, ακολουθώντας το παράδειγμα των Κροατών, έθεσαν τους εαυτούς στους στη διάθεση της Αυστριακής αντίδρασης. Εκείνοι οι ηγέτες του Νοτιοσλαβικού κινήματος που συνεχίζουν να λένε ανοησίες για την ισότητα των εθνών, για μια δημοκρατική Αυστρία, και ούτω καθεξής, είναι είτε ηλίθιοι ονειροπόλοι, όπως, για παράδειγμα, πολλοί δημοσιογράφοι, ή είναι αχρείοι όπως ο Jellachich. Οι δημοκρατικές τους διαβεβαιώσεις δεν έχουν περισσότερη σημασία από τις δημοκρατικές διαβεβαιώσεις της επίσημης Αυστριακής αντεπανάστασης. Αρκεί να πούμε ότι πρακτικά η αποκατάσταση της Νοτιοσλαβικής εθνικότητας αρχίζει με τα πιο άγρια ξεσπάσματα οργής ενάντια στην Αυστριακή και Μαγυαρική επανάσταση, με μια καλή στροφή προς το Ρώσο Τσάρο.

Apart from the higher nobility, the bureaucracy and the military, the Austrian camarilla found support only among the Slavs. The Slavs played the decisive part in the fall of Italy, the Slavs stormed Vienna, and it is the Slavs who are now attacking the Magyars from all sides. At their head as spokesmen are the Czechs under Palacký, as leaders of armed forces the Croats under Jellachich.

Εκτός από την ανώτερη αριστοκρατία, τη γραφειοκρατία και τους στρατιωτικούς, η Αυστριακή καμαρίλα βρήκε υποστήριξη μόνο ανάμεσα στους Σλάβους. Οι Σλάβοι έπαιξαν το αποφασιστικό μέρος στην πτώση της Ιταλίας, οι Σλάβοι όρμησαν στη Βιέννη, και είναι οι Σλάβοι που τώρα επιτίθενται στος Μαγυάρους από όλες τις πλευρές. Επικεφαλής ως εκπρόσωποί τους είναι οι Τσέχοι υπό τον Palacký, ως αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων οι Κροάτες υπό τον Jellachich.

That is the gratitude shown for the fact that the German democratic press in June everywhere sympathised with the Czech democrats when they were shot down by Windischgrätz, the same Windischgrätz who is now their hero.

Αυτή είναι η ευγνωμοσύνη που δείχθηκε για το γεγονός ότι ο Γερμανικός  δημοκρατικός τύπος τον Ιούνιο παντού συμπαραστάθηκε στος Τσέχους δημοκράτες όταν πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν από τον Windischgrätz, τον ίδιο Windischgrätz που είναι τώρα ο ήρωάς τους.

To sum up:

Για να συνοψίσουμε:

In Austria, apart from Poland and Italy, it is the Germans and Magyars in 1848, as during the past thousand years already, who have assumed the historical initiative. They represent the revolution.

Στην Αυστρία, εκτός από την Πολωνία και την Ιταλία, είναι οι Γερμανοί και οι Μαγυάροι το 1848, όπως ήδη και στα τελευταία χίλια χρόνια, που αναλαμβάνουν την ιστορική πρωτοβουλία. Αυτοί αντιπροσωπεύουν την επανάσταση.

The Southern Slavs, who for a thousand years have been taken in tow by the Germans and the Magyars, only rose up in 1848 to achieve their national independence in order thereby at the same time to suppress the German-Magyar revolution. They represent the counter-revolution. They were joined by two nations, which had likewise long ago degenerated and were devoid of all historical power of action: the Saxons and the Rumanians of Transylvania.

Οι Νότιοι Σλάβοι, οι οποίοι για χίλια χρόνια σέρνονται από τους Γερμανούς και τους Μαγυάρους, ξεσηκώθηκαν μόνο το 1848 για να πετύχουν την εθνική τους ανεξαρτησία ώστε την ίδια στιγμή να καταπνίξουν τη Γερμανο-Μαγυαρική επανάσταση. Αυτοί αντιπροσωπεύουν την αντεπανάσταση. Μαζί τους ενώθηκαν δύο έθνη, που διαφορετικά είχαν εκφυλιστεί εδώ και καιρό και είχαν χάσει όλη την ιστορική δύναμη δράσης: οι Σάξωνες και οι Ρουμάνοι της Τρανσυλβανίας

The Habsburg dynasty, whose power was based on the union of Germans and Magyars in the struggle against the Southern Slavs, is now prolonging the last moments of its existence through the union of the Southern Slavs in the struggle against the Germans and Magyars.

Η δυναστεία των Αψβούργων, η δύναμη της οποίας βασιζόταν στην ένωση των Γερμανών και των Μαγυάρων στον αγώνα εναντίον των Νότιων Σλάβων, επιμηκύνει τώρα της τελευταίες στιγμές της ύπαρξής της μέσα από την ένωση των Νότιων Σλάβων στον αγώνα ενάντια στους Γερμανούς και τους Μαγυάρους

That is the political aspect of the question. Now for the military aspect.

Αυτή είναι η πολιτική άποψη του θέματος. Τώρα η στρατιωτική άποψη

The region inhabited exclusively by Magyars does not form even one-third of the whole of Hungary and Transylvania. In the area from Pressburg, northwards from the Danube and Theiss up to the rear of the Carpathians there live several million Slovaks and a few Ruthenians. In the south, between the Sava, Danube and Drava, there live Croats and Slovenes; farther to the east, along the Danube is a Serb colony of more than half a million people. These two Slav stretches are linked by the Wallachians and the Saxons of Transylvania.

Η περιοχή που κατοικείται αποκλειστικά από Μαγυάρους δεν σχηματίζει ούτε το ένα τρίτο ολόκληρης της Ουγγαρίας και της Τρανσυλβανίας. Στην περιοχή από το Pressburg, βόρεια προς το Δούναβη και τον Theiss μέχρι το πίσω μέρος των Καρπαθίων ζουν μερικά εκατομμύρια Σλοβάκοι και λίγοι Ρουθένοι. Στα νότια, ανάμεσα στο Σάβα, το Δούναβη και τον Δράβα, ζούνε Κροάτες και Σλοβένοι. Πιο πέρα ανατολικά, κατά μήκος του Δούναβη είναι μια Σερβική αποικία με πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους. Αυτές οι δύο Σλαβικές εκτάσεις συνδέονται από τους Βλάχους και τους Σάξονες της Τρανσυλβανίας.

On three sides, therefore, the Magyars are surrounded by natural enemies. If the Slovaks, occupying the mountain passes, were of a less lukewarm disposition, they would be dangerous opponents, in view of their region being excellently adapted for guerilla warfare.

Έτσι, οι Μαγυάροι είναι περικυκλωμένοι από φυσικούς εχθρούς από τρεις πλευρές. Αν οι Σλοβάκοι, που κατέχουν τα ορεινά περάσματα, είχαν λιγότερο χλιαρή διάθεση, θα ήταν επικίνδυνοι αντίπαλοι, από την άποψη ότι η περιοχή τους είναι εξαιρετικά προσαρμοσμένη για ανταρτοπόλεμο.

As things are, however, the Magyars have only to withstand from the north attacks of invading armies from Galicia and Moravia. In the east, on the other hand, the Rumanians and Saxons rose up in a mass and joined the Austrian army corps there. Their situation is an excellent one, partly because of the mountainous nature of the country and partly because they occupy most of the towns and fortresses.

Όπως έχουν τα πράγματα, όμως, οι Μαγυάροι χρειάζεται μόνο να αντισταθούν από τις βόρειες επιθέσεις των στρατών που εισβάλλουν από τη Γκαλίσια και τη Μοραβία. Ανατολικά, από την άλλη, οι Ρουμάνοι και οι Σάξωνες ξεσηκώθηκαν μαζικά και ενώθηκαν με το Αυστριακό στρατιωτικό σώμα εκεί. Η κατάστασή τους είναι εξαιρετική, εν μέρει εξαιτίας της ορεινής φύσης της χώρας και εν μέρει επειδή κατέχουν τις περισσότερες πόλεις και φρούρια.

Finally, in the south are the Banat Serbs, supported by the German colonists, the Wallachians and also an Austrian corps, protected by the vast Alibunar morass and almost impregnable.

Τέλος, στα νότια είναι οι Βανάτοι Σέρβοι, υποστηριζόμενοι από Γερμανούς αποίκους, οι Βλάχοι και επίσης ένα Αυστριακό σώμα, που προστατεύεται από το έλος Alibunar και είναι σχεδόν απόρθητο.

The Croats are protected by the Drava and the Danube, and since they have at their disposal a strong Austrian army with all its auxiliary resources, they advanced into the Magyar region already before October and now have little difficulty in holding their line of defence on the Lower Drava.

Οι Κροάτες προστατεύονται από τον Δράβα και το Δούναβη, και εφόσον έχουν στη διάθεσή τους έναν ισχυρό Αυστριακό στρατό με όλες τους βοηθητικούς πόρους του, προέλασαν στην περιοχή των Μαγυάρων ήδη πριν τον Οκτώβρη και τώρα έχουν μικρή δυσκολία να κρατήσουν την αμυντική τους γραμμή στον Κάτω Δράβα.

Finally, from the fourth side, from Austria, the serried columns of Windischgrätz and Jellachich are now advancing. The Magyars are encircled on all sides, and encircled by an enemy of vastly superior power.

Τέλος, από την τέταρτη πλευρά, από την Αυστρία, προελαύνουν τώρα οι πυκνές γραμμές των Windischgrätz και  Jellachich. Οι Μαγυάροι είναι περικυκλωμένοι από όλες τις πλευρές, και περικυκλωμένες από έναν εχθρό από πολύ ανώτερη ισχύ.

The fighting is reminiscent of that against France in 1793, but with the difference that the sparsely populated and only half-civilised country of the Magyars is far from having at its disposal the resources which the French Republic then had.

Η μάχη μοιάζει με αυτή ενάντια στη Γαλλία το 1793, αλλά με τη διαφορά ότι η αραιοκατοικημένη και μισοπολιτισμένη χώρα των Μαγυάρων απέχει πολύ από το να έχει στη διάθεσή της τους πόρους που είχε η Γαλλική Δημοκρατία.

The weapons and munitions manufactured in Hungary are bound to be of very poor quality; in particular, it is impossible for the manufacture of artillery to go ahead rapidly. The country is far smaller than France and every inch of territory lost is therefore a much greater loss. All that is left to the Magyars is their revolutionary enthusiasm, their courage and the energetic, speedy organisation that Kossuth was able to give them.

Τα όπλα και τα πυρομαχικά που κατασκευάζονταν στην Ουγγαρία είναι πολύ φτωχής ποιότητας. Συγκεκριμένα, είναι αδύνατον να προχωρήσει γρήγορα η κατασκευή πυροβολικού. Η χώρα είναι πολύ μικρότερη από τα Γαλλία και έτσι, κάθε ίντσα περιοχής που χάνεται είναι συνεπώς μια πολύ μεγαλύτερη απώλεια. Αυτό που έχει μείνει στους Μαγυάρους είναι ο επαναστατικός ενθουσιασμός τους, το κουράγιο τους και η ενεργητική, ταχεία οργάνωση που μπόρεσε να τους δώσει ο Kossuth.

But for all that, Austria has not yet won.

Αλλά παρ’όλα αυτά, η Αυστρία δεν έχει νικήσει ακόμη

“If we fail to beat the imperial troops on the Leitha, we shall beat them on the Rabnitz; if not on the Rabnitz, we shall beat them at Pest; if not at Pest, then on the Theiss, but in any case we shall beat them."
[From Kossuth’s speech in the Hungarian parliament on November 9, 1848]

«Αν αποτύχουμε να νικήσουμε τα αυτοκρατορικά στρατεύματα στον Λέιθα, θα τα νικήσουμε στον Rabnitz, αν όχι στον Rabnitz, θα τα νικήσουμε στην Πέστη. Αν όχι στην Πέστη, τότε στον Theiss, αλλά σε κάθε περίπτωση θα τα νικήσουμε» [Από την ομιλία του Kossuth στην Ουγγρική Βουλή στις 9 Νοεμβρίου 1848]

So said Kossuth, and he is doing his utmost to keep his word.

Αυτά είπε ο Kossuth, και κάνει ότι μπορεί να κρατήσει το λόγο του.

Even with the fall of Budapest, the Magyars still have the great Lower Hungarian steppe, a terrain as it were specially created for cavalry guerilla warfare and offering numerous almost unassailable points between the swamps where the Magyars can dig themselves in. And the Magyars, who are almost all horsemen, possess all the qualities needed to wage such a war. If the imperial army dares to enter this desert region, where it will have to obtain all its provisions from Galicia or Austria, for it will find nothing, absolutely nothing on the spot, it is impossible to see how it will be able to hold out. It will achieve nothing in a closed formation; and if it splits up into flying detachments it is lost. Its clumsiness would deliver it irretrievably into the hands of the swift Magyar cavalry detachments, without any possibility of pursuit even if it should be victorious, and every isolated soldier of the imperial army would find a mortal enemy in every peasant, in every herdsman. War in these steppes is like war in Algeria, and the clumsy Austrian army would require years to end it. And the Magyars will be saved if they hold out for only a few months.

Ακόμη και με την πτώση της Βουδαπέστης, οι Μαγυάροι έχουν τη μεγάλη Κάτω Ουγγρική στέππα, ένα έδαφος που λες και φτιάχτηκε ειδικά για ανταρτοπόλεμο ιππικού και που προσφέρει πολυάριθμα σχεδόν απρόσβλητα σημεία ανάμεσα στα έλη στα οποία μπορούν να περιχαρακωθούν οι Μαγυάροι. Και οι Μαγυάροι, οι οποίοι είναι σχεδόν όλοι καβαλάρηδες, έχουν όλες τις αρετές που χρειάζονται για να διεξάγουν έναν τέτοιο πόλεμο. Αν ο αυτοκρατορικός στρατός τολμήσει να εισέλθει σ’αυτή την έρημη περιοχή, όπου θα πρέπει να παίρνει όλα του τα εφόδια από την Γκαλίσια ή την Αυστρία, επειδή δεν θα βρει τίποτα, απολύτως τίποτα επί τόπου, είναι αδύνατον να δει πως θα μπορέσει να κρατηθεί. Δεν θα επιτύχει τίποτε σε κλειστό σχηματισμό. Και αν χωριστεί σε ταχεία αποσπάσματα/τμήματα χάθηκε. Η αδεξιότητά του θα τον παραδώσει ανεπανόρθωτα στα χέρια των ταχύτατων Μαγυάρικων αποσπασμάτων/τμημάτων, χωρίς δυνατότητα καταδιώξης ακόμα και αν είναι νικηφόρος, και κάθε μεμονωμένος στρατιώτης του αυτοκρατορικού στρατού θα βρει έναν θανάσιμο εχθρό σε κάθε χωρικό, σε κάθε βοσκό. Ο πόλεμος σε αυτές τις στέππες είναι όπως ο πόλεμος στην Αλγερία, και ο αδέξιος Αυστριακός στρατός θα χρειαστεί χρόνια για να τον τελειώσει. Και οι Μαγυάροι θα σωθούν αν αντέξουν για λίγος μόνο μήνες.

The Magyar cause is not in such a bad way as mercenary black-and-yellow [colours of the Austrian flag] enthusiasm would have us believe. The Magyars are not yet defeated. But if they fall, they will fall gloriously, as the last heroes of the 1848 revolution, and only for a short time. Then for a time the Slav counter-revolution will sweep down on the Austrian monarchy with all its barbarity, and the camarilla will see what sort of allies it has. But at the first victorious uprising of the French proletariat, which Louis Napoleon is striving with all his might to conjure up, the Austrian Germans and Magyars will be set free and wreak a bloody revenge on the Slav barbarians. The general war which will then break out will smash this Slav Sonderbund and wipe out all these petty hidebound nations, down to their very names.

Ο αγώνας των Μαγυάρων δεν είναι με τέτοιο κακό τρόπο όπως ο μισθοφορικός μαύρος και κίτρινος [χρώματα της Αυστριακής σημαίας] ενθουσιασμός θα ήθελε να μας κάνει να πιστέψουμε. Οι Μαγυάροι δεν έχουν ηττηθεί ακόμη. Αλλά αν πέσουν, θα πέσουν ένδοξα, όπως οι τελευταίοι ήρωες της επανάστασης του 1848, και μόνο για λίγο διάστημα. Μετά για λίγο η Σλαβική αντεπανάσταση θα σαρώσει την Αυστριακή μοναρχία και όλη τη βαρβαρότητά της, και η καμαρίλα θα δει τι είδους συμμάχους έχει. Αλλά με την πρώτη νικηφόρο εξέγερση του Γαλλικού προλεταριάτου, την οποία ο Λουδοβίκος Ναπολέων προσπαθεί να ξεσηκώσει με όλη του τη δύναμη, οι Αυστριακοί Γερμανοί και οι Μαγυάροι θα ελευθερωθούν και θα πάρουν αιματηρή εκδίκηση από τους βάρβαρους Σλάβους. Ο γενικός πόλεμος που θα ξεσπάσει τότε θα διαλύσει τη Σλαβική Sonderbund και θα εξαλείψει όλα αυτά τα ασήμαντα στενοκέφαλα έθνη, μέχρι και το όνομά τους.

The next world war will result in the disappearance from the face of the earth not only of reactionary classes and dynasties, but also of entire reactionary peoples. And that, too, is a step forward.

Ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα έχει ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση από προσώπου γης όχι μόνο των αντιδραστικών τάξεων και δυναστειών, αλλά επίσης ολόκληρων αντιδραστικών λαών. Και αυτό, επίσης, είναι ένα βήμα προς τα εμπρός.