Δευτέρα 1 Μαρτίου 2021

Ατομική και Κοινωνική Διάσταση στην Περίπτωση Κουφοντίνα

 




Εδώ και μερικές εβδομάδες παρακολουθούμε, ομολογουμένως χωρίς καμία έκπληξη, ένα πολιτικό δράμα, που όχι μόνο περιλαμβάνει τη φυσική εξόντωση ενός κρατούμενου απεργού πείνας, αλλά, κυρίως, την βάναυση καταπάτηση των τελευταίων φύλλων συκής που ακόμη καλύπτουν τη φριχτή γύμνια της αστικής δημοκρατίας, που με ταχύτατους ρυθμούς μετατρέπεται σε κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης, σε μία οπισθοδρόμηση προς το καθεστώς των μετεμφυλιακών δεκαετιών.

Δεν θα σταθούμε σε καμία περίπτωση στο όνομα του απεργού πείνας ούτε στα αδικήματα για τα οποία βρίσκεται φυλακισμένος. Γι’ αυτά κρίθηκε στο αστικό δικαστήριο, με κάθε επισημότητα, με τους αυστηρότερους ισχύοντες νόμους του αστικού κράτους, σε μία δίκη που κανένας αστός δεν τόλμησε να καταγγείλει ως άδικη. Αυτό που μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η προστασία του νομικού πολιτισμού, που με αγώνες και θυσίες του ελληνικού και των ευρωπαϊκών λαών κατακτήθηκε μετά από τον Β’ Π.Π., από την καθεστωτική αυθαιρεσία και την επιλεκτική χρήση των νόμων για προσωπική αντεκδίκηση, για πολιτικές διώξεις και για διακρίσεις εις βάρος κρατουμένων. Δεν μπορεί ο Νόμος και η κρατική μηχανή να χρησιμοποιούνται ως ιδιοκτησία και νομή του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ή χάριν της οικογενειακής βεντέτας ενός υπερφίαλου πρωθυπουργού. Θα σταθούμε ενάντια σε κάθε τέτοια περίπτωση, όποιος και αν είναι ο κρατούμενος, ακόμα και όταν η ατομική του δράση βρίσκεται σε αντίθεση με την ενδεδειγμένη πολιτική της κοινωνικής επανάστασης, ακόμη και αν πρόκειται για κατάδικο του κοινού ποινικού δικαίου.

Η στάση της κυβέρνησης αποδεικνύει έμπρακτα ότι το αστικό κράτος αποτελεί μία δικτατορία της αστικής τάξης, κατά τον Μαρξ. Καθίσταται πλέον πασιφανές ότι οι νόμοι και οι δικλείδες ασφαλείας του καθεστώτος υπάρχουν μόνο στον βαθμό που αυτό εξυπηρετεί την απρόσκοπτη δράση της άρχουσας τάξης και των οργάνων της, και την ατιμωρησία των εκλεκτών της, για εγκλήματα εναντίον του λαού και της χώρας, που είναι τάξεις μεγέθους βαρύτερα, καθότι μαζικά, ακόμη και από αυτά ενός κατά συρροή δολοφόνου για πολλούς ή ενός αποτυχημένου επαναστάτη κατ’ άλλους.

Στο σημείο αυτό θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει τη φαινομενική αντίφαση της υπεράσπισης από την πλευρά μας των θεσμών του αστικού κράτους, του οποίου, από την άλλη πλευρά, αιτούμαστε την κατάλυση. Εντούτοις, η άποψη ότι πριν από την εκδήλωση της Επανάστασης είναι θεμιτό να εγκαταλείψουμε κάθε επιμέρους πεδίο αγώνα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και να επιτρέψουμε την κατάργηση κάθε νομικής διασφάλισης των δικαιωμάτων του λαού έναντι στην ανεξέλεγκτη εξουσία, τη θεωρούμε οπορτουνιστική κι αντεπαναστατική. Εμείς, λοιπόν, δεν αποζητούμε την κατάργηση των όσων δικαιωμάτων και ελευθεριών κατάφεραν οι λαοί ν’ αποσπάσουν από την αστική δικτατορία, αλλά την επέκταση, το βάθεμα και το πλάτεμά τους, ώστε ν’ ανατείλει στη χώρα, για πρώτη φορά, μία λαϊκή δημοκρατία που να τιμά τ’ όνομά της και τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, έξω και πέρα από κάθε μορφή ολοκληρωτισμού ή καταπίεσης.

Δεν ζούμε στην εποχή του Λιντς, να εκτελούμε πολιτικούς αντιπάλους κατά το δοκούν, ούτε μπορούμε να σταθούμε αδρανείς μπροστά στη νομική ζούγκλα που επιβάλλει η ολοκληρωτική διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Στη θέση του συγκεκριμένου κατάδικου θα μπορούσε αύριο να βρεθεί καθένας από εμάς, όσοι αντιτασσόμαστε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την τρομοκρατική δικτατορία και την παγκόσμια αντεπανάσταση των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Τα πολιτικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες δεν μπορεί να ισχύουν αλά καρτ. Καλούμε όλους τους σώφρονες εκπροσώπους του καθεστώτος, έστω και την τελευταία στιγμή, να σταματήσουν τον αποτρόπαιο ολισθηρό κατήφορο της κυβέρνησης προς τον κοινωνικό εμφύλιο, στον οποίο οδηγεί τη χώρα, και να δείξουν την απαιτούμενη σύνεση, μέσα στην κρίσιμη περίοδο παγκόσμιας αστάθειας, υγειονομικής εκτροπής, οικονομικής κατάρρευσης και γεωπολιτικών κινδύνων, που αμείλικτα μας περιζώνουν από κάθε πλευρά.